ตอนที่ 585 อวี๋กานกานกลุ้มใจแล้ว!
“คุณตาค่อนข้างมีแนวความคิดที่โบราณ แค่รู้ว่าเราแต่งงานกันแล้วต่อให้โกรธก็จะลองทำใจยอมรับดู การหย่าสำหรับเขาแล้วเป็นเรื่องที่ไม่เป็นมงคล”
ฟังจือหันยิ้มอย่างเจ้าแผนการราวกับควบคุมทุกอย่างไว้ในมือเขา ไม่ว่าจะเดินไปที่ความเป็นไปได้ทางไหน ผลสุดท้ายล้วนจะเป็นอย่างที่เขาหวัง
เขายังคงยิ้ม เขากลับหัวเราะออกมา อวี๋กานกานอยากจะกัดหัวใจเขาให้ตายเลย
ไม่ใช่เพราะเรื่องงานเลี้ยงคืนนี้
แต่เป็นทะเบียนสมรสสองฉบับนี้ต่างหาก!!
ทำไมถึงเป็นคนแบบนี้ ตอนนั้นเธอกับเขาไม่ได้มีความรู้สึกต่อกันแต่แรก ทำไมเขาถึงได้ทำบัตรกับเธอเพื่อสืบเรื่องพ่อของเขาในทันทีกัน
คิดอย่างไรก็ไม่สมเหตุสมผล ไม่รู้จริงๆ ว่าในสมองเขาตอนนั้นทำแบบนี้ไปมีแผนอะไรกันแน่
ถ้าพวกเขาไม่ได้รักกัน ไม่ได้คบกัน ต่อไปไม่ใช่ว่าต้องไปจดทะเบียนหย่าแล้วเธอถึงจะได้แต่งงานอีกครั้งเหรอ
งั้นไม่กลายเป็นว่าเธอแต่งงานเป็นครั้งที่สองแบบไม่มีเหตุผลสิ?!
เหอะ โมโหเสียจนคุมอารมณ์ไม่อยู่!
อวี๋กานกานรู้สึกถึงลมหายใจของตนเองติดขัดในอก หายใจเข้าออกไม่ได้
ไม่ต้องพูดว่าไม่มีทางหย่า
ยิ่งไม่ต้องพูดถึงรักแรกพบอะไร ตอนนั้นเธอนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย หน้าตาดูไม่ได้มาก จะเป็นไปยังไงที่เขาเกิดรักแรกพบเธอ
อวี๋กานกานสูดลมหายใจ “ดังนั้นฉันคบก็ยังไม่ทันคบ แม้กระทั่งฉันยังไม่ทันรู้จักคุณ ฉันก็กลายเป็นภรรยาคุณแล้ว?”
มุมปากของฟังจือหันฉายรอยยิ้มกว้าง “…”
อวี๋กานกานโมโหนะ เขายังยิ้ม เขายังกล้ายิ้มอีก ไฟในใจนั้นราวกับมังกรไฟพุ่งพล่านไปตามร่างกายแต่กลับหาทางออกไม่เจอ
ไฟแห่งความโกรธกดทับตัวหนักอึ้ง อวี๋กานกานส่งยิ้มให้ฟังจือหัน “ดังนั้นตอนนี้ฉันเป็นภรรยาของคุณใช่ไหม”
“ฉลาด” ฟังจือหันกดจูบริมฝีปากของอวี๋กานกาน
อวี๋กานกานเหมือนกับดีใจนิดหน่อย เบิกตากว้างพร้อมกับเอ่ยถาม “งั้นต่อไปของของคุณก็คือของของฉันใช่ไหม”
“อืม”
“ห้องของคุณก็คือห้องของฉันสิใช่ไหม”
“ผมเป็นของคุณ แน่นอนว่าทุกอย่างของผมก็เป็นของคุณ”
อวี๋กานกานขมวดคิ้วเล็กน้อย พูดด้วยความกลุ้มใจนิดหน่อย “งั้นตอนนี้ฉันมีความปรารถนาเล็กๆ อย่างหนึ่ง คุณจะเติมเต็มให้ฉันได้หรือไม่”
“คุณบอกมาสิ” ฟังจือหันรีบตอบ
“คุณรับปากฉันก่อน”
“ได้”
คงยังรับปากอย่างไม่ลังเลใดๆ อวี๋กานกานยิ้ม เพียงแต่รอยยิ้มนั้นให้ความรู้สึกเย็นเยือก
เธอกระซิบกระซาบราวกับพูดคำหวาน “ความปรารถนาของฉันเนี่ยก็คือช่วงนี้ไม่อยากนอนร่วมเตียงกับคนอื่น ดังนั้นนับจากวันนี้เป็นต้นไปคุณนอนที่ห้องนอนแขก”
ฟังจือหัน “…”
อวี๋กานกานหยิบทะเบียนสมรสเดินไปเปิดประตูห้องนอนแล้วทำมือเป็นท่าเชิญ “…”
ฟังจือหันไม่ขยับ สายตาจนปัญญา
รอยยิ้มบนใบหน้าของอวี๋กานกานลึกซึ้งโดยสิ้นเชิง พูดขู่ “ถ้าคุณไม่ไปล่ะก็งั้นฉันนอนห้องนอนแขก แต่ก็ยืนยันได้เลยว่าผู้ชายเนี่ยล้วนเป็นพวกคนหลายใจ”
พูดพร้อมกับที่เธอเตรียมจะออกจากห้อง
“ได้ ผมไป”
ฟังจือหันค่อยๆ ก้าวออกไป ตอนที่ผ่านอวี๋กานกานเขาหยุดเดิน จู่ๆ ก็กางแขน
ด้วยท่าทางของเขาน่าจะโอบไหล่ของเธอแล้วกอดไว้ในอ้อมแขน
อวี๋กานกานก้าวถอยหลังในทันที มองเขาอย่างระแวดระวัง “ถ้าคุณกล้ามีลูกไม้ในตอนนี้ พรุ่งนี้ฉันจะลากกระเป๋าเดินทางไปที่บ้านอาจารย์”
ฟังจือหันชะงักมือกลางอากาศ ลูบหัวของเธอทั้งตามใจทั้งเอ็นดู
ใบหน้าของอวี๋กานกานฉายรอยยิ้มแสร้งดูห่างเหิน หลังจากเขาออกไปก็รีบดันประตูปิดเลย!
ตอนที่ 586 บทลงโทษที่แปลกมาก
อวี๋กานกานล็อกประตู รู้สึกว่าทั้งน่าโมโหทั้งน่าขำ
โกรธที่ทำไมเขาถึงได้แต่งงานกับคนอื่นไปเรื่อย อีกทั้งขำเพราะว่าคนๆ นั้นที่แต่งงานด้วยก็คือเธอ
แต่ว่าถ้าไม่ใช่เธอล่ะ
เป็นผู้ชายที่ฉลาดหลักแหลมมากอยู่แล้วชัดๆ ทั้งยังเด็ดเดี่ยว ทำไมถึงได้ทำเรื่องโง่เขลาแบบนี้
เขาก็ไม่คิดบ้างว่าเขาสูงหล่อดูดีมีตระกูล หน้าตาหล่อราวกับพระเจ้าตั้งใจปั้นแต่งและยังมีตระกูลที่สมบูรณ์
ผู้ชายแบบนี้ผู้หญิงคนไหนไม่อยากแต่งด้วยบ้าง
แต่เขาไม่กลัวว่าเธอจะเป็นผู้หญิงแอ๊บใส ผู้หญิงหน้าเงินและเป็นเพราะเรื่องทะเบียนสมรสจึงจับเขาไม่ปล่อยเหรอ
ช่างไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดีจริงๆ
ตอนที่อวี๋กานกานกลับมาที่เตียงก็ถือทะเบียนสมรสมาดูอีกหลายรอบ ในใจแสนเจ้าเล่ห์คิดการแก้แค้นชั่วร้ายเล็กๆ น้อยๆ ขึ้นมา
แม้ทั้งสองคนจะแยกห้องนอน แต่ว่าอวี๋กานกานก็ไม่ได้ไม่พูดจากับฟังจือหัน ไม่ใช่สงครามเย็นกับเขาอย่างแน่นอน
แต่ว่าไม่ยอมให้ฟังจือหันขึ้นเตียงเธอ
ห้องหนังสือ ห้องนอนแขก เขาอยากอยู่ที่ไหนก็ได้ทั้งนั้น
กลางคืนก่อนจะนอน หลังจากอวี๋กานกานอาบน้ำเสร็จเปลี่ยนเป็นชุดกระโปรงสั้นเซ็กซี่ ตั้งใจเดินวนตรงหน้าฟังจือหัน จากนั้นก็กลับห้องไปนอนและไม่ยืมล็อกประตูข้างในแน่นอน
ฟังจือหันไม่ใช่ว่าชอบอ่านเอกสารที่ห้องรับแขกเหรอ เธอจะทำให้เขาเห็นแต่กินไม่ได้
นี่คือบทลงโทษ!
เป็นเช่นนี้สองถึงสามวัน การกระทำของอวี๋กานกานยิ่งโหมไฟยิ่งขึ้น ฟังจือหันมองเธอที่ยิ้มอย่างสดใสคล้ายกับใสซื่อไม่มีความผิด ไม่ได้คิดไม่ซื่อเลยสักนิดเดียว ใบหน้าหล่อนั้นยังคงเฉยเมย
อวี๋กานกานไม่เชื่อหรอก!
วันที่สี่อวี๋กานกานตั้งใจเดินเอื่อยเฉื่อยผ่านตัวฟังจือหันพร้อมกับหาวออกมา
ตอนที่สายตาของฟังจือหันมองมา เธอก็โน้มตัวจัดนิตยสารไม่กี่เล่มบนโต๊ะชา “ดึกมากแล้ว ฉันไปพักผ่อนก่อน คืนนี้คุณนอนที่ห้องนอนแขกต่อเถอะ”
สีหน้าของชายหนุ่มมองเธอไม่มีเปลี่ยน แต่แววตาดำขลับลึกซึ้งจนน่ากลัว นี่ทำให้อวี๋กานกานรู้ว่าเขาก็ไม่ได้เฉยชาเหมือนที่แสดงสีหน้าออกมา
อวี๋กานกานยิ้ม ขบริมฝีปากพร้อมกับทำหน้ายั่วยวนใส่ฟังจือหันอีกทั้งโบกมือ “ฝันดี…”
ทั้งยัง “ฟู่” ส่งจูบไป
ตอนกลับมาถึงห้องนอน อวี๋กานกานก็หัวเราะยกใหญ่
อารมณ์ดีพร้อมกับนอนคิดบนเตียงว่าหลังจากที่เธอเดินออกมาฟังจือหันจะเป็นยังไง ควบคุมตนเองต่อไป อาบน้ำ หรือว่าอย่างอื่นกันนะ…ใช้เวลานานกว่าจะนอนหลับ
ขณะที่กำลังกึ่งหลับกึ่งตื่นเธอรู้สึกมีมือข้างหนึ่งกวาดไปทั่วตัวจึงเผลอขมวดคิ้ว เปิดหนังตาขึ้นอย่างสะลึมสะลือเพื่อมองแวบหนึ่ง
ผู้ชายรูปงามกำลังคร่อมอยู่บนตัวเธอ สายตาราวกับไฟคล้ายสัตว์ร้ายที่หิวโหยกำลังมองเหยื่อ
อวี๋กานกานมีสภาพครึ่งหลับครึ่งตื่นเอ่ยถามอย่างเฉื่อยชา “คุณเข้ามาได้ยังไง”
เธอจำได้ว่าตนเองล็อกประตูเรียบร้อยแล้วชัดๆ
ฟังจือหันถามแฝงความนัย “ยัยบ้า ล้อเล่นสนุกมากไหม”
ง่วงมาก อวี๋กานกานหลับตา หลุดปากตอบไป “เล่นสนุกอะไรกัน”
“หายโกรธรึยัง” ให้ความร่วมมือกับเธอหลายวัน ถ้าหายโกรธแล้วงั้นย่อมดี ถ้ายังไม่หายโกรธก็ทำได้เพียงอาศัยกำลังทำให้เธอหายโกรธ
“โกรธอะไร” อวี๋กานกานแค่นึกว่าตนเองจมอยู่ในโลกแห่งความฝัน ไม่ได้คิดถึงเรื่องที่ตนเองโกรธอยู่เลยสักนิด อันที่จริงเธอก็ไม่ได้โกรธจริงๆ แต่คิดว่าตนเองควรจะต้องโกรธ
แน่นอนว่าหลายวันนี้ให้ความร่วมมือแล้ว รู้แต่แรกว่าสองคืนก่อนน่าจะเข้ามา ฟังจือกันกดตัวลงมาจูบบนกลีบปากที่เบ้น้อยๆ ของหญิงสาว ชายหนุ่มที่โดนปล่อยให้วางอยู่หลายวันก็เหมือนกับหมาป่าหิวโซกินอาหาร ไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยเลยสักนิด ทรมานไปด้วยกันจนฟ้าสว่างแล้วถึงได้หยุด…