ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 146
หวงไท่โฮ่วเพียงกล่าวว่า “ได้ เจ้าคอยเฝ้าเขาไว้ ดูแลเขาให้ดี อย่าให้เกิดเรื่องอะไรขึ้นกับเขาทั้งนั้น”
ประโยคสุดท้ายนี้ นางสะอื้นไห้กล่าว
ตอนที่หวงไท่โฮ่วเดินไป ก็มองไปที่กุ้ยไท่เฟย นางก็คำนับแต่ใบหน้านางกลับแลดูดื้อรั้น “น้อมส่งหวงไท่โฮ่ว!”
หวงไท่โฮ่วโกรธจนหน้าเขียว เดินออกไปพร้อมกับสะบัดแขนเสื้อ
มู่หรงจ้วงจ้วงมองไปที่กุ้ยไท่เฟย “คุ้มกันแล้วเหรอที่ท่านทำเช่นนี้? ไท่โฮ่วไม่ได้มีความคิดที่ชั่วร้าย นางแค่มาดูอาการของอาเจี๋ย…”
“นางน่ะเหรอมาดูอาการของอาเจี๋ย? นางมาที่นี่เพื่อขอร้องเรื่องเซี่ยจื่ออาน หากนางคิดถึงเรื่องของอาเจี๋ยจริง ๆ นางก็ควรนำยาอันล้ำค่าออกจากวังมามอบให้อาเจี๋ย แต่นางมามือเปล่า” กุ้ยไท่เฟยกล่าวอย่างเย็นชา
มู่หรงจ้วงจ้วงรู้สึกงง “ยาล้ำค่าอะไร? ในวังมียาอะไร ในจวนอ๋องก็ล้วนมียานั้น ๆ ท่านจะคิดทุกเรื่องให้มันได้อะไรขึ้นมา?”
“จริงเหรอ” กุ้ยไท่เฟยนั่งลงที่ขอบเตียง ใบหน้าเย็นชาไม่อยากพูดจากับมู่หรงจ้วงจ้วง “เจ้าก็ออกไปด้วย”
มู่หรงจ้วงจ้วงออกไปอย่างโกรธ ๆ แต่นางยังไม่จากไป นั่งกังวลยุที่ในลานของจวน
อาการบาดเจ็บของมู่หรงเจี๋ยแย่ลงในตอนกลางคืน โดยมีไข้สูงและเป็นตะคริว อาเจียนออกมาเป็นเลือด หายใจช้าลงเรื่อย ๆ
หยวนพ่านกล่าวชี้ชัดว่าไม่ควรย้ายท่านอ๋องกลับมา เพราะอาการบาดเจ็บสาหัสเกินไป หลังจากการเคลื่อนย้ายทำให้บาดแผลบางส่วนฉีกออก และมีการติดเชื้ออย่างรุนแรง
นักพรตกลับกล่าวตอกกลับอย่างเย็นชา “วันนั้นอยู่จวนแม่ทัพ หมอจากสำนักฮุยหมินต่างบอกว่าช่วยไม่ได้แล้ว และอยู่ได้ไม่ถึงสิบสองชั่วยาม แต่ว่าพอกลับมาที่จวนก็อยู่ได้ถึงสองวันแล้ว นั่นเป็นเพราะยาผงของข้าได้ผล”
“แล้วทำไมตอนนี้ถึงไม่ได้ผลแล้วล่ะ?” หยวนพ่านสงสัยในตัวของนักพรตผู้นี้มาก เพราะเขาเองก็มีส่วนร่วมในการรักษาในช่วงสองวันนี้ และยังให้ท่านอ๋องทายาวิเศษอะไรนี่มาโดยตลอด
เมื่อหยวนพ่านมาถึง อ๋องอันก็ได้ให้ใบสั่งยาแก่เขาซึ่งใบสั่งยานี่จื่ออานเคยสั่งมาก่อน หลังจากที่หยวนพ่านเห็นใบสั่งยานี้ เขาก็รีบซ่อนไว้ที่ช่องกระเป๋าในแขนเสื้อ หันกลับมาเขียนใบสั่งยาที่เหมือนกับที่จื่ออานเขียนมอบให้กุ้ยไท่เฟยดู สองวันนี้ ท่านอ๋องทานยาตามใบสั่งนี้มาโดยตลอด
หยวนพ่านคิดว่า สูตรนี้ถึงจะเป็นกุญแจสำคัญที่ช่วยขยายเวลาของท่านอ๋องจนถึงสองวันได้
นักพรตมองไปที่ใบหน้าเศร้าสร้อยของกุ้ยไท่เฟยและกล่าวอย่างเคร่งขรึม “กุ้ยไท่เฟยได้โปรดยกโทษให้อาตมาที่ต้องคาดเดาแบบนี้ วันนั้นที่เซี่ยจื่ออานฝังเข็มให้ท่านอ๋อง หลังจากที่ฝังเข็มแล้วพระอาการก็เริ่มหนักขึ้น อาตมาสงสัยที่พระอาการสาหัส เป็นเพราะเซี่ยจื่ออานขยับมือและเท้าของท่านอ๋อง ส่งผลให้ยาวิเศษของอาตมาไม่ได้ผล”
พูดพลาง นักพรตก็ดึงตัวพระสนมออกมาและกระซิบที่ข้างหูของนาง“กระหม่อมได้ยินมาว่าหวงไท่โฮ่วมาที่นี่เพื่อขอร้องเรื่องเซี่ยจื่ออาน เป็นเพราะฮองเฮาขอให้มา เหตุใดฮองเฮาต้องขอร้องให้เซี่ยจื่ออานด้วยเล่า?”
กุ้ยไท่เฟยจำได้ว่าวันนั้นมู่หรงจ้วงจ้วง จงใจดึงตัวนางออกไป ให้เซี่ยจื่ออานฝังเข็ม ในตอนนั้นต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลแน่ ๆ ยิ่งไปกว่านั้น เป็นไปไม่ได้ที่ฮองเฮาจะขอร้องให้เซี่ยจื่ออาน ตอนนี้อาการป่วยของอ๋องเหลียงก็ดีขึ้นมากแล้ว ถึงแม้ว่าจะไม่มีเซี่ยจื่ออานคอยรักษา เขาก็จะหายได้เอง
เป็นไปได้ไหมว่า… นางนึกถึงการเป็นพวกเดียวกันกับองค์รัชทายาท
เมื่อนึกถึงตรงนี้ นางจึงกล่าวอย่างโกรธเกลียด “จะต้องเป็นนางแน่ ๆ”
นางต้องเป็นพวกเดียวกันกับองค์รัชทายาท นางต้องการให้อาเจี๋ยตาย องค์รัชทายาทจะได้ขึ้นมาปกครองดูแลประเทศแทน และเมื่อองค์จักรพรรดิสิ้นพระชนม์เขาจะได้ขึ้นครองราชย์ได้ถูกจังหวะและเป็นขั้นเป็นตอน
นางไม่มีทางปล่อยเซี่ยจื่ออานไปง่าย ๆ หรอก ไม่อาจให้นางกลายเป็นผู้ช่วยขององค์รัชทายาท ฆ่าเซี่ยจื่ออานได้ ก็เหมือนได้ตบหน้าฮองเฮาอย่างแรง