ตอนที่ 1424 ผ่านด่านเลื่อนระดับ! (1)
อวิ๋นลั่วเฟิงมองผ่านพงหญ้าเขียวชอุ่มก็เห็นใบหน้าเรียบเนียนอ่อนเยาว์
ชายหนุ่มสวมอาภรณ์สีขาวอายุราวสิบห้าสิบหกปี ดวงตาเขาเป็นประกายสดใสดุจหมู่ดาวยามค่ำคืน ใบหน้าหล่อเหลาน่ารักของเขาแลดูไม่มีพิษมีภัย เขาตัวสูงขายาว รูปร่างสมบูรณ์แบบ เมื่อรวมกับผมยาวสีเงินใต้ท้องฟ้าสีครามก็ยิ่งทำให้เขาดูมีเสน่ห์น่าดึงดูดใจ
ถ้าชายหนุ่มปรากฏตัวที่อื่นอาจจะไม่มีคนสนใจเขา
แต่ที่นี่คือมิติลับของเผ่าผู้ใช้เวท! ที่นี่อันตรายมาก! คนที่ปรากฏตัวที่นี่ไม่มีทางเป็นคนธรรมดาแน่นอน!
หัวใจของอวิ๋นลั่วเฟิงตกไปอยู่ตาตุ่มเมื่อนางสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายที่ปล่อยออกมาจากร่างของจีจิ่วเทียน
“ข้ารู้สึกได้ว่ามีคนเข้ามาในดินแดนแห่งจินตนาการ แต่ข้าไม่คิดว่าคนคนนั้นจะเป็นเจ้า จีจิ่วเทียน!”
ใบหน้าอ่อนเยาว์ของชายหนุ่มปรากฏรอยยิ้มเจิดจ้า ดวงตายังคงแสดงความไร้เดียงสาและน้ำเสียงที่ใช้อ่อนโยนและปราศจากจิตมุ่งร้าย
“เสี่ยวเฟิงเอ๋อร์”
เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มเจอตัวเขาแล้ว จีจิ่วเทียนก็ค่อยๆ ยืนขึ้นแล้วกระซิบกับอวิ๋นลั่วเฟิง “ไป ออกไปจากที่นี่! ไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้! แล้วล้มเลิกการหากระดูกผู้ใช้เวทซะ”
เมื่อเห็นอวิ๋นลั่วเฟิงยังตกใจจนนิ่งไปอยู่ จีจิ่วเทียนก็ตะโกนดังขึ้น “ไป!”
“ไปงั้นหรือ” ชายหนุ่มยิ้ม
รอยยิ้มเขาดูน่ากลัวราวกับปีศาจกำลังโบกมือเรียกนางอยู่
“เจ้าคิดว่าเข้ามาที่นี่แล้วเจ้ายังมีโอกาสออกไปอีกหรือ”
จู่ๆ สายลมก็พัดแรงขึ้น ชายหนุ่มเชิดคางขึ้นอย่างเย่อหยิ่งแล้วยิ้มเยาะอวิ๋นลั่วเฟิง
ตอนนั้นเอง อวิ๋นลั่วเฟิงก็รู้สึกเหมือนมีมือที่มองไม่เห็นจับตัวไว้ ทำให้จิตใจของนางโดนแรงกดดันจนหายใจไม่ออก
ชายหนุ่มแข็งแกร่งมาก….มากเกินกว่าที่จะอยู่ที่นี่!
จีจิ่วเทียนสะบัดแขนเสื้อแล้วเดินไปขวางหน้าอวิ๋นลั่วเฟิงเพื่อปกป้องนางจากพลังกดดันของชายหนุ่ม
ใบหน้าของเขาที่มักจะแสดงความเหยียดหยามอยู่ตลอดเวลากลายเป็นเคร่งเครียดอย่างที่ไม่เกิดขึ้นบ่อยนัก
“นี่เป็นเรื่องขัดแย้งของพวกเรา นางไม่เกี่ยว ปล่อยนางไปซะ”
“ไม่เกี่ยว?” ชายหนุ่มยิ้มเยาะแล้วยกยิ้มเหยียดหยาม ใบหน้าเขาแสดงความหยิ่งยโสและเหนือกว่า “สตรีผู้นี้เป็นผู้สืบทอดของเจวี๋ยเชียน แล้วนางจะไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้ได้อย่างไร ใครก็ตามที่เกี่ยวข้องกับเจวี๋ยเชียนสมควรตาย!”
ตูม!
ชายหนุ่มปลดปล่อยกลิ่นอายทรงพลังจนครอบคลุมทั้งหุบเขา
“ข้าแค่สงสัยว่าทำไมลูกหลานข้าถึงยอมให้พวกเจ้าเข้ามา”
ลูกหลาน?
อวิ๋นลั่วเฟิงจับคำสำคัญได้สองคำ ใบหน้างดงามของนางก็ค่อยๆ เงยขึ้นแล้วพูดอย่างตะกุกตะกักว่า “เจ้าเป็นบรรพบุรุษของเผ่าผู้ใช้เวทงั้นหรือ”
กระดูกผู้ใช้เวทควรเป็นสิ่งที่บรรพบุรุษของเผ่าผู้ใช้เวทเหลือทิ้งไว้ ทำไมเขาถึงยังมีชีวิตอยู่
“หืม?” ชายหนุ่มหันมามองอวิ๋นลั่วเฟิงอย่างแปลกใจ ดวงตาเต็มไปด้วยความสงสัย “ถึงแม้ว่าเจ้าบ้าจีจิ่วเทียนจะดึงพลังกดดันของข้าไปบางส่วน แต่ยังน่าแปลกที่เจ้าสามารถพูดได้ภายใต้แรงกดดันที่เหลืออยู่ครึ่งหนึ่ง! อืม เฟิงเอ๋อร์คนนี้น่าสนใจจริงๆ ถ้าเจ้าไม่ใช่ผู้สืบทอดของเจวี๋ยเชียน ข้าอาจจะรับเจ้าเป็นศิษย์ก็ได้ น่าเสียดาย…ที่เจ้ามีบางอย่างเกี่ยวข้องกับเจวี๋ยเชียน”
ชายหนุ่มดูเสียใจและส่ายหน้าเหมือนผิดหวังจริงๆ ที่อวิ๋นลั่วเฟิงมีความเกี่ยวข้องกับเจวี๋ยเชียน
“โม่เชียนเฉิง” จี่จิ่วเทียนที่ดูมีเสน่ห์ในชุดคลุมสีแดงของเขาก็มายืนขวางหน้าอวิ๋นลั่วเฟิง “เจวี๋ยเชียนกลายเป็นเถ้ากระดูกไปแล้ว ทำไมเจ้ายังหมกมุ่นเรื่องเขาอยู่อีก หรือเป็นเพราะว่าเจ้าไม่สามารถมีเขาข้างกายได้ เจ้าก็เลยหยุดเกลียดเขาไม่ได้ไปด้วย”
ตอนที่ 1425 ผ่านด่านเลื่อนระดับ! (2)
“เจ้าพูดว่าอะไรนะ”
เห็นได้ชัดว่าชายหนุ่มไม่พอใจในคำพูดของจีจิ่วเทียนจนดวงตาลุกเป็นไฟ “จีจิ่วเทียว เจ้าเชื่อหรือไม่ว่าตอนนี้ข้าสังหารเจ้าได้!”
“ข้าแค่พูดความจริง” จีจิ่วเทียนดูไม่สนใจความโกรธของชายหนุ่มแล้วยกยิ้มดูถูก “วันนั้นเจ้าสารภาพรักกับเจวี๋ยเชียนต่อหน้าสาธารณะ แต่เจวี๋ยเชียนไม่ชอบบุรุษก็เลยปฏิเสธเจ้า เจ้าโกรธเพราะอับอายเลยถือว่าเขาเป็นศัตรูแล้วยังช่วยคนพวกนั้นใส่ร้ายเขาอีก!”
ชายหนุ่มตัวสั่นน้อยๆ ใบหน้าเรียบเนียนของเขาซีดเผือด
“จีจิ่วเทียน เจ้ามารชั่ว ข้าจะสังหารเจ้า! ข้าจะสังหารเจ้า!”
หลังจากผ่านมาหลายปี เขาก็คิดว่าตัวเขาไม่ได้รักชายคนนั้นอีกต่อไปแล้ว แต่จีจิ่วเทียนกลับเปิดโปงคำโกหกของเขา เขาโมโหมากจนเริ่มโจมตีจีจิ่วเทียนอย่างบ้าคลั่ง
“เสี่ยวเฟิงเอ๋อร์ หนีไป!”
ตอนนั้นเอง จีจิ่วเทียนก็ผลักอวิ๋นลั่วเฟิงออกแล้วไปเผชิญหน้ากับชายหนุ่ม
พลังทรงอำนาจถูกปล่อยออกจากร่างของคนทั้งคู่จนทำให้หุบเขาพังทลาย กำปั้นทั้งสองปะทะกันท่ามกลางลมพายุเกิดเป็นพลังรุงแรงจนเสื้อผ้าพวกเขาฉีกขาด เผยให้เห็นผิวขาวเนียนของพวกเขา
คนหนึ่งหล่อเหลา คนหนึ่งน่ารักสูงโปร่ง แต่ทั้งคู่ต่างก็มีเสน่ห์และงดงามไร้ที่ติ! ไม่ว่าสตรีคนใดที่เห็นฉากนี้ต้องตื่นเต้นจนน้ำลายไหล
แต่น่าเสียดาย…
ความสนใจของอวิ๋นลั่วเฟิงมุ่งไปที่การต่อสู้ของพวกเขา นางจึงไม่ทันสังเกตรูปร่างของพวกเขาแม้แต่น้อย
“จีจิ่วเทียน เมื่อพันปีก่อนเจ้าแข็งแกร่งกว่าตอนนี้ ทำไมหลังจากผ่านไปพันปี เจ้าถึงถดถอยลง” ชายหนุ่มถอยหลังไปแล้วใช้ดวงตาแดงก่ำจ้องจีจิ่วเทียนอย่างเย็นชา
“เจ้าเองก็ไม่ได้พัฒนาขึ้นเหมือนกัน” จีจิ่วเทียนยกยิ้มป่าเถื่อนทรงอำนาจ เมื่อรวมกับชุดสีแดงเพลิงของเขาก็ทำให้เขาดูงดงามจนน่าตกตะลึง
“แค่เพราะคำพูดเจ้าเพียงอย่างเดียว ข้าก็สังหารเจ้าได้เป็นล้านครั้ง!” ชายหนุ่มกัดฟันแล้วจ้องเขาอย่างดุร้าย
“ถ้าเจ้าสังหารข้าได้จริง ตอนนี้เจ้าก็คงทำไปแล้ว ดังนั้นข้าคิดว่าเจ้าคงสังหารข้าตอนนี้ไม่ได้” จีจิ่วเทียนหัวเราะลั่นแล้วไม่ได้สนใจอะไรเขาอีก
ชายหนุ่มส่งเสียงขึ้นจมูก “เจ้าไม่รู้หรือว่าเจวี๋ยเชียนสร้างที่นี่มาเพื่อขังข้า! ข้าไปไกลจากถ้ำไม่ได้ ถ้าออกมา ข้าจะใช้พลังได้แค่หนึ่งในสิบเท่านั้น! ดังนั้นเจ้าอย่าก้าวเข้ามาในที่ของข้า ไม่อย่างนั้นข้าจะทรมานเจ้าจนตาย!
เขาจะสังหารทุกคนที่เกี่ยวข้องกับเจวี๋ยเชียน!
“เมื่อพันปีก่อนเจ้าก็เอาชนะข้าไม่ได้” จีจิ่วเทียนพูดยั่วโมโหแล้วส่งสายตาร้ายกาจให้เขา
“นั่นมันเมื่อพันปีก่อนไม่ใช่ตอนนี้! ช่วงพันปีที่ผ่านมาแม้ว่าจะถูกขังอยู่ที่นี่ข้าไม่เคยหยุดฝึกพลังฌาน ถึงความเร็วในการฝึกจะน้อยเพราะโดนจำกัดแต่ข้าก็ยังพัฒนา ส่วนเจ้าน่ะถดถอย!” ชายหนุ่มมองจีจิ่วเทียน “ดังนั้นครั้งนี้เจ้าต้องลงไปนอนในหลุมแน่นอน!”
ชายหนุ่มรู้ว่าเขาสังหารจีจิ่วเทียนที่นี่ไม่ได้จึงมองเขาเป็นครั้งสุดท้ายแล้วถีบตัวพุ่งขึ้นยอดเขา
ทันทีที่เขาจากไป อวิ๋นลั่วเฟิงก็รู้สึกว่าแรงกดดันบนร่างหายไป แต่นางก็ไม่ได้โล่งใจ กลับยิ่งเคร่งเครียดมากขึ้น