มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 132
สองล้านหกแสนดอลลาร์!
นี่ต้องเป็นสถานะแบบไหนกัน?
เป็นไปไม่ได้!
ไอรีนรีบวิ่งไปที่รถก่อนที่เธอจะพลิกดูใบอนุญาตขับรถอย่างไม่ใยดี
“เปาะ!”
เมื่อได้ดูใบอนุญาตขับรถ ไอรีนก็ชะงักไปขณะที่เธอทิ้งใบอนุญาตขับรถลงบนพื้น
เธอตกตะลึงจนพูดไม่ออก
“ถ้าเธอไม่อยากดู ก็แค่ไม่ต้องมองมัน ทำไมเธอต้องขว้างมันลงบนพื้นด้วย?”
เจอรัลด์อดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างขบขันแกมเหน็บแนม
“คนบางคนไม่ได้มีความรู้หรือประสบการณ์ใด ๆ หรอก เช่นเดียวกันกับ พ่อแม่ของเธอก็เหมือนกัน พวกเขาก็ไม่มีความรู้หรือประสบการณ์ใด ๆ ในเรื่องนี้เลย เจอรัลด์ เล่าให้ป้าฟังหน่อยสิว่าเธอพบกับมีล่าของเราได้อย่างไร?”
เฮเลนรีบก้าวไปเก็บใบอนุญาตขับรถก่อนที่จะเหลือบมองมัน จากนั้นเธอก็คว้าข้อมือของเจอรัลด์ไว้ในวินาทีถัดไปอย่างทันที..
เธอเริ่มแสดงความสนิทสนมราวกับว่าเธอกำลังจับมือลูกชายของตัวเธอเองอยู่
“โอ้ คุณป้าครับ เราพบกันตอนที่พวกเรากำลังเรียนการขับรถ!”
เจอรัลด์ตอบ
“ฮ่าฮ่าฮ่า ป้ารู้มาตลอดว่ามีล่าของเรามีรสนิยมที่ดีเช่นนี้ ความจริงแล้ว ป้าก็รู้อยู่แล้วว่าเธอไม่ได้เป็นเพียงแค่ผู้ชายธรรมดา ๆ คนหนึ่งตอนที่ป้าเห็นเธอครั้งแรก เจอรัลด์ คนเหล่านั้นเช่นควินตันและวิคเตอร์จะไปเทียบกับเธอได้อย่างไรกัน?”
“อืมม…”
คำพูดต่างเหล่านี้ทำให้เจอรัลด์ตกอยู่ในจุดที่น่าอึดอัดใจ
ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เป็นใครกันล่ะที่ได้ขับไล่เขาออกไปจากบ้านของพวกเขาในอดีต?
“ใช่ เจอรัลด์ ค่อก ค่อก ย่าเสียใจมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ เมสันของเราได้ขับรถชนเข้ากับรถของเธอและทำให้มันมันเสียหาย!”
น้ำเสียงของคุณหญิงชราเปลี่ยนไปอย่างมาก เป็นที่น่าพอใจและเอาใจใส่มากขึ้น
เธอเดินไปหาเจอรัลด์ด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ
เธอตกใจมากจริง ๆ เพราะเหตุการณ์นี้
แต่แล้ว กลายเป็นว่าเจ้าของรถสุดหรูคันนี้จริง ๆ แล้วจะเป็นหลานเขยของเธอเอง
นอกเหนือจากคนไม่กี่คนที่ยังคงไม่สามารถเข้าใจความจริงที่ว่าแท้จริงแล้วเจอรัลด์คือผู้ประกอบการท้องถิ่น คนอื่น ๆ ก็เริ่มที่จะเปิดใจและพูดคุยกับเจอรัลด์
เพราะเขากำลังรีบที่จะไปซ่อมรถของเขา เจอรัลด์จึงไม่อยากจะรอนอกจากว่าเตรียมพร้อมแล้วที่จะจากไปแม้งานเลี้ยงวันเกิดจะยังไม่จบลง
“เจอรัลด์ ฉันจะมุ่งหน้าไปที่โรงเรียนภายหลังในช่วงบ่าย ฉันไปเป็นเพื่อนนายเพื่อซ่อมรถของนายได้นะถ้างั้น?”
มีล่าถามขึ้นอย่างขี้เล่น
เป็นวันอะไรเนี่ย มีทั้งความสะดุ้งตกใจและความประหลาดใจที่น่ายินดี
สรุปเลยนะ เธอรู้สึกเต็มไปด้วยความตื่นเต้นที่ไม่สามารถอธิบายได้
“แน่นอน! อย่าลืมว่า ฉันบอกเธอไปแล้วว่าฉันจะพาเธอออกไปขับรถเล่นกัน ขึ้นมาสิ!”
แม้ว่ามันจะเป็นงานเลี้ยงวันเกิดที่สำคัญ แต่การที่มีล่าสามารถออกไปข้างนอกกับเจอรัลด์ได้ก็รู้สึกเหมือนกับว่าเป็นของขวัญที่ดีที่สุดให้กับคุณหญิงท่านแล้ว
จากนั้นพวกเขาก็จากไปด้วยกัน
“เจอรัลด์ นายเป็นทายาทรุ่นที่สองที่ร่ำรวยจริง ๆ ใช่ไหม? งั้นนายก็โกหกฉันมาตลอดนะสิใช่ไหม? เดี๋ยวนะ อย่าบอกฉันนะว่านายคือนายน้อยที่ยอดเยี่ยมคนนั้น คุณคลอฟอร์ดจากย่านการค้าเมย์เบอร์รี่งั้นหรือ?”
มีล่ายิงคำถามด้วยความสงสัยขณะที่เธอนั่งอยู่บนที่นั่งผู้โดยสาร
เจอรัลด์ไม่รู้ว่าเขาควรจะตอบคำถามของเธออย่างไรดี
เขาคือคุณคลอฟอร์ดที่พวกเขาได้พูดถึงอย่างแท้จริง
เขาจะเปิดเผยตัวตนของเขาเองอย่างหมดเปลือกจริง ๆ หรือ? นี่คงลงเอยด้วยผลลัพธ์เดียวเท่านั้น เขาจะไม่สามารถอยู่ที่โรงเรียนนี้ได้อีกต่อไป
เพราะเรื่องนั้น เจอรัลด์จึงตัดสินใจที่จะปิดบังมันเอาไว้
เขาส่ายหัวของเขาและถามว่า “งั้นเธอกำลังหวังให้ฉันเป็นคุณคลอฟอร์ด หรือเธอกำลังหวังให้ฉันไม่ได้เป็นเขากัน?”
“ไม่! เพราะถ้านายคือคุณคลอฟอร์ดจริง ๆ ฉะนั้นนายก็จะไม่ได้อยู่ร่วมโลกเดียวกันกับพวกเราอีกต่อไป ฉันจะสูญเสียเพื่อนที่ดีเช่นนายไปถ้าอย่างนั้น!”
“ฮิฮิฮิ ฉันไม่ใช่เขาหรอก นอกเหนือจากนั้น ใครบางคนเช่นคุณคลอฟอร์ดจะขับรถที่มีมูลค่าเพียงแค่หนึ่งล้านห้าแสนถึงสามแสนดอลลาร์ได้อย่างไรกัน? และยิ่งกว่านั้น ดูตัวฉันสิ! ถ้าไม่ใช่เธอที่เลือกเสื้อผ้าของฉันและจับคู่มันให้ฉัน ฉันก็คงจะไม่ได้สวมใส่เสื้อผ้าดี ๆ เช่นนี้หรอก!”
“ฉันก็แค่ถูกลอตเตอรี่ และฉันได้เงินรางวัลมามากมาย!”
เจอรัลด์ตอบด้วยว่าสิ่งต่าง ๆ ไม่ได้เป็นไปตามที่วางแผนไว้
“ฮึ่ม นั่นก็เป็นความจริงเช่นกัน ดังนั้น นายจึงยังคงเป็นเพื่อนที่ดีของฉัน เจอรัลด์!”
มีล่าตอบกลับด้วยรอยยิ้มที่สดใส
จากนั้นเจอรัลด์ก็ตระหนักได้ว่าถึงแม้มีล่าจะเป็นคนที่มีสติปัญญาสูง แต่เธอก็ไม่เคยคิดถึงความซับซ้อนของคำถาม
ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่น ๆ เธอคงจะตามรังควานเขาเพื่อให้ได้รับคำอธิบายของเรื่องนี้อย่างละเอียด
อย่างไรก็ตาม มีล่าไม่ได้ตั้งถามคำถามใด ๆ กับเขาอีกหลังจากรู้ว่าเจอรัลด์ไม่ใช่คุณคลอฟอร์ด
สำหรับเธอ มันก็เหมือนกัน ไม่ว่าเจอรัลด์จะร่ำรวยหรือไม่ก็ตาม
เจอรัลด์ ส่งรถของเขาไปที่ร้านแลมบอร์กินีและวิลสันได้ช่วยจัดช่างมืออาชีพที่ดีที่สุดมาซ่อมรถของเขา
เมื่อได้จัดการเรื่องนั้นแล้ว เจอรัลด์ก็ไปเดินเล่นกับมีล่า
“ให้ฉันซื้อชานมให้เธอแก้วหนึ่งนะ” เจอรัลด์ยิ้มเล็ก ๆ พวกเขาทั้งสองคนเห็นร้านขายชานมริมถนนขณะที่พวกเขากำลังเดินเล่นกัน
“ฮ่าฮ่า ไม่ต้องหรอก! จำได้ไหมว่าฉันยังเป็นหนี้นายชานมหนึ่งแก้วอยู่? นอกจากนั้น เป็นฉันที่ขอให้นายแกล้งเป็นแฟนของฉันวันนี้ ดังนั้น ฉันติดค้างนายอยู่!”
เมื่อพูดถึงเรื่องชานม มีล่าก็อดไม่ได้ที่จะคิดถึงครั้งแรกที่พวกเขาได้พบกัน
เธอได้เดินไปที่ร้านขายชานมแล้วขณะที่พวกเขากำลังสนทนากัน
เจอรัลด์ยังคงนิ่งเงียบและเขาเพียงแค่รอมีล่า ชานมหนึ่งแก้วอาจจะไม่พอที่จะชำระหนี้ที่เธอได้เป็นหนี้เขา
เจอรัลด์กำลังรออยู่ข้างถนนเมื่อจู่ ๆ เขาก็ได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือ
“ช่วยด้วย! ช่วยด้วย!”
เจอรัลด์หันหลังไปและเขาเห็นว่าคูน้ำของเมืองเมย์เบอร์รี่นั้นไม่ได้ไกลมากเกินไป มีผู้หญิงคนหนึ่งกำลังตะโกนอย่างกระวนกระวาย