ตอนที่ 1243 รังแกคนอ่อนแอน่ะมันทำกันแบบนี้ (4)
ผู้อาวุโสหวงหัวเราะเบาๆพลางมองไปที่จักรพรรดิแคว้นจิ้ว
“เจ้านี่มันชั่วร้าย รู้จักใช้แคว้นเล็กๆแบบนั้นมาเชือดไก่ให้ลิงดู บังคับให้ทหารองครักษ์ของพวกนั้นต้องตอบโต้ ให้เจ้าได้มีข้ออ้างยกทัพไปบุกแคว้นพวกมัน แบบนี้ผู้ครองแคว้นคนอื่นๆก็ต้องกลัวจนไม่กล้าต่อต้านเจ้า อันที่จริง……ข้าว่านะ พวกนั้นจะต่อต้านเจ้าหรือไม่ ผลก็เหมือนกัน กองทัพของพวกมัน ประชาชนของพวกมันทั้งหมดจะกลายเป็นคนพิษอยู่ดี พวกมันคิดแต่จะเอาตัวเองให้รอด ไม่ได้รู้เลยว่าสุดท้ายแล้วแคว้นของพวกมันก็จะตกอยู่ในกำมือของเจ้า”
“ข้าคิดว่าอีกไม่นาน แคว้นที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในอาณาจักรล่างจะกลายเป็นแคว้นจิ้วของเจ้า”
เมื่อจักรพรรดิแคว้นจิ้วได้ยินคำพูดพวกนั้น เขาก็ไม่ได้แสดงความยินดีออกมาเลยแม้แต่น้อย แต่พูดแค่ว่า “แคว้นจิ้วได้รับเกียรติยศเช่นนี้ได้ ต้องขอบคุณผู้อาวุโสหวงที่ช่วยชี้แนะ นับจากนี้ไป แคว้นจิ้วจะเชื่อฟังคำสั่งของผู้อาวุโสหวง และจะพยายามช่วยผู้อาวุโสไขความลับของแผนที่นั่นให้ได้เร็วที่สุด”
ผู้อาวุโสหวงส่งเสียงฮึ และกล่าวว่า “อย่างน้อยเจ้าก็รู้ล่ะนะ ความตั้งใจนี้ของเจ้า ตาแก่คนนี้จะจำเอาไว้”
“ได้รับใช้ผู้อาวุโสหวง เป็นเกียรติกับข้ายิ่งนัก!”
ขณะที่ทั้งสองพูดคุยกันอยู่นั้น ทหารคนหนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้นข้างนอกท้องพระโรงเพื่อขอเข้าเฝ้า
จักรพรรดิแคว้นจิ้วกลับไปนั่งบนบัลลังก์ วางมาดของจักรพรรดิทันที
“เข้ามาได้”
ทหารที่อยู่ด้านนอกท้องพระโรงเข้ามาข้างในและคุกเข่ากราบทูลว่า “ทูลฝ่าบาท! จักรพรรดิแห่งแคว้นเหยียนส่งราชทูตมาส่งข่าวพะย่ะค่ะ”
“อะไรนะ? แคว้นเหยียน?” จักรพรรดิแคว้นจิ้วมองอย่างแปลกใจ ถ้าบอกว่ามีอะไรที่เขาต้องกลัวในโลกนี้ล่ะก็ ก็คงมีเพียงแคว้นเหยียนอย่างเดียวเท่านั้น!
แคว้นเหยียนแข็งแกร่งกว่าแคว้นจิ้วมาก หลายปีมานี้พวกเขาคอยกดแคว้นจิ้วเอาไว้จนไม่กล้าลงมืออะไรบุ่มบ่าม และเมื่อไม่นานมานี้ แคว้นจิ้วได้ร่วมมือกับอีก 3 แคว้นบุกโจมตีแคว้นฉี ขณะที่แคว้นฉีกำลังจะถูกกำจัด จู่ๆกองทัพแคว้นเหยียนก็เข้ามาช่วยพวกเขา และไม่เพียงแต่ช่วยแคว้นฉีให้พ้นจากวิกฤตได้เท่านั้น พวกเขายังกวาดล้างกองทัพของแคว้นทั้ง 4 ที่อยู่ในแผ่นดินของแคว้นฉีจนเกลี้ยง ไม่เหลือผู้รอดชีวิตเลยสักคน!
และเมื่อจักรพรรดิแคว้นจิ้วได้ยินชื่อ แคว้นเหยียน เขาจึงอดตกใจไม่ได้!
เขาหันหน้าไปมองผู้อาวุโสหวงโดยไม่รู้ตัว
ผู้อาวุโสหวงขมวดคิ้วเล็กน้อย
ในใจของจักรพรรดิแคว้นจิ้วค่อนข้างร้อนรนเล็กน้อย แต่เมื่อเขาเห็นว่าผู้อาวุโสหวงอยู่ที่นี่ด้วย เขาก็เริ่มสบายใจขึ้น แคว้นเหยียนแล้วยังไงล่ะ? ไม่ว่าจะเป็นแคว้นอะไร ตอนนี้แคว้นจิ้วไม่กลัวใครหน้าไหนทั้งนั้น!
“ข่าวอะไร?”
“วันนี้จักรพรรดิแห่งแคว้นเหยียนจะเสด็จมาเยือนเป็นการส่วนพระองค์เพื่อเข้าพบฝ่าบาทพะย่ะค่ะ” ทหารคนนั้นพูด
“เข้าใจแล้ว ไปได้” จักรพรรดิแคว้นจิ้วพูด แกล้งวางท่าสงบนิ่งใจเย็น แต่ข้างในใกล้จะสติแตกอีกครั้งแล้ว
[แคว้นเหยียนไม่ใช่แค่ส่งข่าวมาอย่างเดียว แต่ยังต้องการพบเขาด้วย?]
[แถมยังเป็นวันนี้อีก!]
[งั้นก็หมายความว่าจักรพรรดิแคว้นเหยียนได้เข้ามาในเขตแดนของแคว้นจิ้วแล้วโดยไม่มีใครสังเกตเห็นเลยน่ะสิ และตอนนี้เขาก็อยู่ไม่ไกลจากเมืองหลวงของแคว้นจิ้ว หรือไม่ก็……เข้ามาอยู่ในเมืองหลวงแคว้นจิ้วแล้ว??]
การที่ผู้นำของแคว้นอื่นเข้ามาในเขตแดนของแคว้นเขาได้อย่างเงียบๆ ทำให้จักรพรรดิแคว้นจิ้วรู้สึกเย็นวาบไปทั้งสันหลัง แคว้นจิ้วกับแคว้นเหยียนเพิ่งทำสงครามกันมา และกองทัพของแคว้นจิ้วก็ถูกทำลายอย่างราบคาบ ถึงจะมีวิหารมังกรหนุนหลังอยู่ แต่ความกลัวที่มีต่อแคว้นเหยียนได้หยั่งรากลึกลงไปในกระดูกของเขาแล้ว ทำให้จักรพรรดิแคว้นจิ้วรู้สึกไม่สบายใจเป็นอย่างมาก
“ผู้อาวุโสหวง……นี่……” จักรพรรดิแคว้นจิ้วมองผู้อาวุโสหวงอย่างวิงวอน
ผู้อาวุโสหวงกลับตอบว่า “ดูก่อนว่าพวกนั้นมาที่นี่ทำไม”
จักรพรรดิแคว้นจิ้วพยักหน้าและกล่าวว่า “ไม่ใช่ว่าข้ากลัวพวกนั้นนะ มีผู้อาวุโสหวงอยู่ด้วย ถึงเป็นแคว้นเหยียนแล้วจะทำไม?” แม้ว่าปากจะพูดอย่างนั้น แต่ในใจเขาก็ยังหวาดกลัวอยู่ดี