ตอนที่ 1244 ข้าคือจักรพรรดิแห่งแคว้นเหยียน (1)
การมาเยือนของจักรพรรดิแคว้นเหยียนสร้างความกดดันให้กับจักรพรรดิแคว้นจิ้วไม่มากก็น้อย ไม่รู้ว่าข่าวนี้เริ่มแพร่กระจายไปในหมู่ผู้ครองแคว้นอื่นๆได้ยังไง แต่มันก็กระตุ้นความสนใจของพวกเขาได้มากเลยทีเดียว
แคว้นเหยียนและแคว้นจิ้วเพิ่งทำสงครามกัน นั่นเป็นสิ่งที่ทุกคนต่างก็รู้ การที่จักรพรรดิแคว้นเหยียนมาที่นี่ในเวลานี้ คงไม่ใช่แค่มาคุยเล่นกันธรรมดาอย่างแน่นอน
ในตอนนี้ ผู้ครองแคว้นอื่นๆที่ถูกแคว้นจิ้วกดขี่ก็เริ่มตั้งตารอการมาถึงของจักรพรรดิแคว้นเหยียน
ขณะที่จักรพรรดิแคว้นจิ้วพยายามคาดเดาว่าคณะของแคว้นเหยียนจะมาถึงเมื่อไร คนกลุ่มหนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้นที่หน้าประตูวังหลวงของแคว้นจิ้ว!
คนพวกนั้นแต่งตัวดีสง่างาม แต่ไม่ได้ดูโอ้อวดหรูหรา ความสง่างามที่ออกมาจากตัวพวกเขาทำให้รู้สึกว่าพวกเขาโดดเด่นมาก
คนกลุ่มนั้นนำโดยผู้เยาว์ร่างเล็กคนหนึ่ง ใบหน้าละเอียดอ่อน แต่มีดวงตาที่เย็นชา มงกุฏบนหัวทำให้ประชาชนที่ผ่านไปมาต้องหยุดมอง
ช่วงนี้เมืองหลวงแคว้นจิ้วมีผู้ครองแคว้นเข้ามาให้เห็นเป็นจำนวนมาก ประชาชนของแคว้นจิ้วจึงไม่รู้สึกว่าแปลกและไม่ได้คิดอะไรมากนัก
ทหารของแคว้นจิ้วรีบส่งข่าวเข้าวัง จักรพรรดิแคว้นจิ้วที่ยังไม่ได้เตรียมตัวก็อึ้งไปด้วยความตกใจ
“มาแล้วเหรอ? เร็วอย่างนี้เชียว!?” ข่าวมาถึงเขายังไม่ถึง 2 ชั่วโมงเลย คนจากแคว้นเหยียนก็มาถึงนอกประตูวังแล้ว!
“มากันกี่คน?” จักรพรรดิแคว้นเหยียนถามโดยเร็ว
“แปดพะย่ะค่ะ” ทหารตอบ
จักรพรรดิแคว้นจิ้วถอนหายใจอย่างโล่งอก แค่แปดคน ท่าทางแคว้นเหยียนจะไม่ได้มาประกาศสงครามกับพวกเขา แม้ว่าเขาจะแอบเตรียมตัวเอาไว้แล้ว แต่มันก็ยังไม่ใช่เวลาที่จะสู้กับแคว้นเหยียน ถ้าลงมือตอนนี้มันจะไม่ดีสำหรับเขา
“เชิญพวกเขาเข้ามา” ทันทีที่พูดจบ เขาก็สั่งให้คนไปเชิญผู้อาวุโสที่เพิ่งออกไปไม่นานให้กลับมา เผชิญหน้ากับแคว้นเหยียนด้วยตัวเอง ทำเขาขวัญเสียเล็กน้อย
ไม่นานคณะผู้แทนจากแคว้นเหยียนก็ถูกพาเข้าไปในท้องพระโรง จักรพรรดิแคว้นจิ้วแกล้งวางมาดนิ่งขณะนั่งอยู่บนบัลลังก์ สายตาของเขาจับจ้องไปที่ทางเข้าท้องพระโรง ทันใดนั้นเขาก็เห็นผู้เยาว์ที่ดูบอบบาง มีมงกุฏอยู่บนหัว เดินช้าๆเข้ามาจนถึงกลางท้องพระโรง
เขากวาดตามอง มีผู้เยาว์ที่ดูโดดเด่นอีก 5 คนอยู่ข้างหลังผู้เยาว์คนแรก และชายร่างสูงที่มีใบหน้าเย็นชา กับชายชราที่ดูซูบผอมตามหลังพวกเขามา
“ไม่รู้ว่า……”
“เจ้าคือจักรพรรดิแคว้นจิ้วงั้นหรือ?”
จักรพรรดิแคว้นจิ้วยังพูดไม่จบ ผู้เยาว์ที่เป็นผู้นำก็เชิดหน้าพลางหรี่ตา พูดขัดขึ้นมากลางประโยคของจักรพรรดิแคว้นจิ้ว!
นี่เป็นครั้งแรกที่จักรพรรดิแคว้นจิ้วเจอคนที่กล้าขัดจังหวะเขา สีหน้าของเขาไม่พอใจขึ้นมาทันที
“ใช่ ข้าเอง แล้วเจ้าล่ะ?” เขาถามพร้อมกับมองหน้าผู้เยาว์คนนั้น
“นี่ไม่รู้หรือว่าข้าเป็นใคร? น่าสนใจดีนี่ อย่าบอกนะว่าจักรพรรดิแคว้นจิ้วแก่มากซะจนสายตาฝ้าฟางแล้ว ถึงจำมงกุฏจักรพรรดิแคว้นเหยียนไม่ได้ สายตาแย่แบบนี้ ยังได้นั่งบัลลังก์อยู่อีก แคว้นจิ้วขาดแคลนผู้มีพรสวรรค์จริงๆ” จวินอู๋เสียเย้ยหยัน น้ำเสียงดูถูกเหยียดหยาม ไม่มีความเคารพจักรพรรดิแคว้นจิ้วให้เห็นเลยแม้แต่น้อย
เมื่อพบว่าตัวเองถูกจวินอู๋เสียดูหมิ่นถึง 2 ครั้ง จักรพรรดิแคว้นจิ้วที่เป็นคนสำคัญที่สุดเพียงคนเดียวมาตลอดก็โกรธจนหน้าเขียว เขาจำหน้าจักรพรรดิแคว้นเหยียนได้อยู่แล้ว ตอนที่แคว้นเหยียนเปลี่ยนผู้ครองแคว้น เขาได้สั่งให้คนไปวาดภาพเหมือนจักรพรรดิองค์ใหม่ของแคว้นเหยียนแล้ว ที่เมื่อกี้เขาพูดแบบนั้นก็เพราะเขาคิดว่าจักรพรรดิแคว้นเหยียนยังเด็กมาก จึงจงใจแสดงความเหนือกว่าออกมาตั้งแต่ต้น
แต่สุดท้าย ไม่เพียงล้มเหลวไม่เป็นท่าเท่านั้น แต่ยังโดนจวินอู๋เสียตอกกลับหน้าหงายอีกด้วย!