ตอนที่ 1245 ข้าคือจักรพรรดิแห่งแคว้นเหยียน (2)
จักรพรรดิแคว้นจิ้วต้องทนเจ็บใจอย่างคนขี้ขลาดเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไรกัน? เขาจดบัญชีแค้นเอาไว้ในใจอย่างเงียบๆ รอจนกองทัพคนพิษของเขาก่อตั้งขึ้นก่อนเถอะ เขาจะฉีกไอ้จักรพรรดิแคว้นเหยียนนี่ให้เป็นชิ้นๆ!
จักรพรรดิแคว้นเหยียนยังเด็ก เรื่องนี้จักรพรรดิแคว้นจิ้วย่อมรู้อยู่แล้ว เขาคิดว่าการเผชิญหน้ากับผู้ครองแคว้นคนใหม่ที่ยังเด็กและไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรจะเป็นเรื่องง่ายๆเหมือนปอกกล้วยเข้าปาก คนที่ยังเด็ก ต่อให้ขึ้นครองบัลลังก์ก็ยังขาดความมั่นใจอยู่ดี จักรพรรดิทั้งสองของแคว้นจัวเฉียวก็เป็นแบบนั้นไม่ใช่รึไง? โดนเขาปั่นหัวนิดหน่อยก็ถูกหลอกง่ายๆทั้งคู่
เขาคิดว่าจักรพรรดิแคว้นเหยียนก็ไม่ต่างกัน ไม่คาดคิดเลยว่าทันทีที่จวินเสียเอ่ยปาก เขาจะถูกตบหน้าฉาดใหญ่ เป็นการตบที่ทำให้จักรพรรดิแคว้นจิ้วนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง เขาภูมิใจในตัวเองมาตลอด ทั้งหยิ่งยโสจองหองและชอบใช้อำนาจกดขี่ผู้คน ไม่คิดเลยว่าผู้เยาว์จากแคว้นเหยียนคนนี้จะยโสจองหองและชอบใช้อำนาจข่มผู้อื่นมากกว่าเขาซะอีก!
พวกเขายืนอยู่ในวังหลวงของแคว้นจิ้ว แต่ยังผยองได้ขนาดนี้!
“ข้าจะไม่รู้ได้ยังไง? แขกผู้มาจากแดนไกล ข้าก็แค่ล้อจักรพรรดิแคว้นเหยียนอย่างเจ้าเล่นเท่านั้น! เอาเก้าอี้มา!” จักรพรรดิแคว้นจิ้วจำต้องกล้ำกลืนความอัปยศแล้วแสร้งยิ้มออกมา
ขันทีรีบนำเก้าอี้ออกมาโดยไม่พูดอะไร จวินอู๋เสียไม่สนใจพิธีการใดๆและนั่งลงทันที นางไขว้ขาและเอามือเท้าคาง ท่าทางสง่าผ่าเผยและวางอำนาจ
“แขกผู้มาจากแดนไกล? นี่เจ้ากำลังจะบอกข้าว่าเจ้าเลอะเลือนไปแล้วจริงๆ? แคว้นเหยียนข้าไปมีความสัมพันธ์แบบนั้นกับแคว้นจิ้วของเจ้าเมื่อไรกัน? ต้องให้ข้าเตือนไหมว่ากองทัพแคว้นจิ้วของเจ้าที่มีผู้แข็งแกร่งเป็นล้านคนเพิ่งโดนกองทัพแคว้นเหยียนของข้ากำจัดจนสิ้นซาก? ชนะเป็นเจ้า แพ้เป็นโจร เจ้ายังมีหน้ามาพูดล้อเล่นกับข้าอีก? เจ้าไม่คู่ควรหรอก!” ทักษะปากร้ายของจวินอู๋เสียเปิดใช้งานอย่างเต็มที่ นางไม่ได้ยั้งคำพูดจิกกัดของนางเอาไว้เลยสักนิด!
ไม่ว่าจักรพรรดิแคว้นจิ้วจะอดทนได้ดีขนาดไหน เมื่อเจอเข้ากับปากของจวินอู๋เสียที่ฟาดไม่ยั้ง เขาก็โกรธจนแทบจะระเบิดออกมา
ใบหน้าของเขาเปลี่ยนจากเขียวเป็นขาว เขาเคยเจอคนที่หยิ่งจองหองมาก่อน แต่ไม่เคยเจอคนที่จองหองได้ถึงขนาดนี้!
[ไอ้จักรพรรดิเด็กแคว้นเหยียนนี่มาแคว้นจิ้วทำไม? หรือมาที่นี่เพื่อจะหักหน้าเขา!?]
มุมปากของจักรพรรดิแคว้นจิ้วเริ่มกระตุก มือกำที่วางแขนบนบัลลังก์เอาไว้แน่น ถ้าไม่ใช่เพราะความแข็งแกร่งของกองทัพแคว้นเหยียนที่อยู่เบื้องหลังจวินเสีย เขาก็คงกระโจนเข้าใส่ไอ้เด็กเวรนี่ แล้วถลกหนังไอ้เด็กปากหมาทั้งเป็นก่อนจะกลืนมันลงไปทั้งตัว!
เฉียวฉู่ที่ยืนอยู่ข้างหลังจวินอู๋เสีย เห็นใบหน้าของจักรพรรดิแคว้นจิ้วน่าเกลียดมากขึ้นทุกที เขาอยากจะส่งเสียงเชียร์และตบมือให้จวินอู๋เสียเหลือเกิน!
ปกติเด็กนี่มักจะเงียบและแทบไม่พูดอะไรเลย ไม่คิดเลยว่าเวลาที่นางเดินเครื่องเต็มสูบจะมีประสิทธิภาพดีขนาดนี้! เห็นหน้าของจักรพรรดิแคว้นจิ้วแล้ว เกรงว่าเขาจะถูกจวินอู๋เสียทำให้โกรธจนเป็นลมไปจริงๆ!
“จักรพรรดิแคว้นเหยียน ทำไมจะต้องพูดให้ฟังดูแย่ขนาดนั้นด้วย? แคว้นจิ้วกับแคว้นเหยียนก็เป็นมิตรกันมาตลอด เรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ก็แค่เข้าใจผิดกันเท่านั้น ในเมื่อวันนี้เจ้ามาถึงแคว้นจิ้วของเราแล้ว เจ้าก็นับว่าเป็นแขกของแคว้นจิ้ว การที่ทั้งสองแคว้นมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันก็จะเป็นโชคดีของประชาชนด้วย ข้าคิดว่าจักรพรรดิแคว้นเหยียนจะให้ความสำคัญกับประชาชนอย่างแน่นอน ใช่ไหม?” จักรพรรดิแคว้นจิ้วโกรธจนแทบกระอักเลือด แต่เขาไม่สามารถระเบิดความโกรธออกมาได้ ได้แต่ระงับความโกรธเอาไว้ในใจและฝืนยิ้มออกมา พยายามพูดให้ผู้เยาว์เห็นแก่ความสงบสุขของประชาชนในแคว้น
แต่ทว่า……
จวินอู๋เสียไม่สนอะไรเลย
“เป็นมิตร? แคว้นจิ้วมีคุณสมบัติอะไรถึงจะอยากเป็นมิตรกับแคว้นเหยียนข้า? คนแพ้มีที่ให้พูดด้วยหรือ? ประชาชนแคว้นเหยียนของข้าไม่เคยกลัวสงคราม ถ้าใครมันไม่มีตา มาเป็นศัตรูกับเรา พวกเขาก็ยินดีที่จะส่งคนพวกนั้นไปลงนรกอยู่แล้ว”