ตอนที่ 635 ให้ตายสิ! เธอคือกู้เหยียนอวี๋ (2)
ทำไมเธอถึงเหมือนเสี่ยวเหยียน แล้วก็เหมือนลูกสาวของเสี่ยวเหยียนด้วย
ไม่ใช่แค่เหมือน!
รูปถ่ายของลูกสาวอายุหกเจ็ดขวบของเสี่ยวเหยียน กับรูปของเธอตอนหกเจ็ดขวบ เหมือนกันแทบจะทุกอย่างเลย?
ทันใดนั้นเธอก็นึกถึงครั้งแรกที่ไปบ้านสกุลกู้ขึ้นมา
เธอรู้สึกมาเสมอว่าเธอคุ้นเคยกับบ้านสกุลกู้ โดยเฉพาะซุ้มองุ่นที่สูงใหญ่ ใต้ซุ้มนั้นมีชิงช้าหนึ่งตัว เด็กผู้หญิงนั่งอยู่บนชิงช้า และเด็กผู้ชายที่คอยผลักอยู่ด้านหลัง…
ตอนนั้นเธอคิดว่ามันเป็นเพียงจินตนาการของตัวเอง แต่ภาพที่อยู่ตรงหน้าดูเหมือนจริงมาก จะถึงขั้นจินตนาการออกมาได้ยังไงกัน
ทันใดนั้นความเป็นไปได้หนึ่งก็แวบผ่านสมองของอวี๋กานกาน
หรือว่าเธอคือกู้เหยียนอวี๋…??
ในชั่วขณะที่ในสมองเต็มไปด้วยความคิดที่สับสน ราวกับลมพายุกำลังพัดกระหน่ำ
เธอยกมือขึ้นมาปิดปาก คิ้วทั้งสองข้างขมวดแน่น
“รูปนี้ถ่ายตอนเสี่ยวอวี๋อายุเจ็ดขวบ ยังไม่ทันได้เห็นรูปของตัวเอง เธอก็หายตัวไปซะก่อน…”
ในขณะที่พูดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นในอดีตตอนนั้น คิ้วทั้งสองของกู้เฉินก็ขมวดเข้าด้วยกัน น้ำเสียงของเขาเปลี่ยนเป็นแห้งผาก “ถ้าผมไม่ให้เธอไปกับฟังจือหัน ถ้าผมไม่ทำให้โลกทั้งโลกของเธอมีแค่ผมกับพี่เจียงของเธอ หรือถ้าไม่ให้…”
อวี๋กานกานตะลึง “พี่ เจียง งั้นเหรอ?”
เมื่อมองไปเห็นแววตาที่สับสนงงงวยของเธอ กู้เฉินก็ถามออกมาด้วยเสียงเย็นว่า “ฟังจือหันไม่ได้บอกคุณเหรอว่า ชื่อเดิมของเขาคือเจียงหาน?”
เจียงหาน! ชื่อนี้เธอต้องรู้อยู่แล้ว และรู้มานานแล้วด้วย แต่เธอกลับไม่เคยคิดมาก่อนว่าเขาอาจถูกเรียกว่าพี่เจียงได้
และยิ่งคิดไม่ถึงเลยว่า พี่เจียงที่อยู่ในความฝันของเธอ อาจจะเป็นฟังจือหัน?
พี่เจียง?
จะเป็นคนที่อยู่ในฝันคนนั้นหรือเปล่านะ?
กู้เฉินแค่นเสียงเย็นออกมาเสียงหนึ่ง “แม้แต่เรื่องนี้เขาก็ไม่ได้บอกคุณ พวกคุณอยู่ด้วยกันมานานขนาดนี้แล้ว เขาอดทนไว้ได้ยังไงกัน อาจบอกได้ว่าเขาเป็นคนนิสัยเย็นชา ไม่สนว่าใครจะดีกับตัวเองขนาดไหนเขาก็ไม่สนใจ ปีนั้นถ้าเขาไม่พาเสี่ยวหยูหนีไปหาคุณปู่ของเขา พวกเขาก็คงไม่ถูกคนจับตามอง ไม่ถูกลักพาตัว แล้วก็คงไม่มีแค่เขาคนเดียวที่กลับมา แต่หาตัวของเสี่ยวอวี๋ไม่พบแล้ว!!”
ใบหน้าของอวี๋กานกานเปลี่ยนเป็นซีดขาว สมองตกอยู่ในภวังค์แห่งความอึดอัด ภาพและเสียงที่อธิบายไม่ได้วนเวียนไปมาอยู่ในหัว
“คุณย่าคะ คุณป้าจูคนนั้นเป็นผู้หญิงไม่ดี หนูไม่อยากให้พ่อแต่งงานกับเธอ หนูไม่อยาก…”
หญิงวัยกลางคนใบหน้าดุร้ายคนหนึ่ง ตบเข้ามาที่ศีรษะของเธอครั้งหนึ่ง “ยัยเด็กตัวเหม็น เธอไม่ชอบคุณป้าจูหรือไม่ว่าคุณป้าคนไหนเธอก็ไม่ชอบ เธอไม่อยากให้พ่อเธอแต่งงานทั้งชีวิตนี้มีแต่เธอคนเดียว เธอจะได้เอาทรัพย์สินทั้งหมดของสกุลกู้ไป คิดไม่ถึงเลยว่าเด็กอย่างเธอจะร้ายกาจกว่าแม่ที่ตายไปของเธอเสียอีก”
เด็กหญิงร้องไห้แล้ววิ่งออกไป เธอร้องไห้พลางร้องตะโกนเสียงดังว่า “พี่เจียง พี่เจียง…”
จากนั้นภาพความฝันอีกฉากหนึ่งก็ปรากฏขึ้นมา เด็กชายคนหนึ่งกำลังแบกเด็กหญิงเดินย่ำไปตามหิมะ เด็กหญิงกอดเบาๆ ที่ท้องของเด็กชาย “พี่เจียง หนูไม่มีแม่แล้ว ไม่มีพ่อแล้ว หนูมีแค่พี่คนเดียว พี่เจียง…”
“คนที่ฉันสนิทที่สุดก็คือเธอ ใครไม่ต้องการเธอ แต่พี่เจียงไม่มีทางไม่ต้องการเธอแน่ ฉันจะพาเธอไปตอนนี้แหล่ะ เราไปหาคุณปู่ฉันกันนะ”
“คุณปู่อยู่ไหนเหรอ”
“คุณปู่อยู่ในกองทัพ ฉันเคยไปที่นั่นเมื่อนานมาแล้ว พวกเรานั่งแท็กซี่กันไปก็ได้”
…
อวี๋กานกานยังคงนิ่งเงียบ
ทำให้กู้เฉินคิดว่าเธออารมณ์ไม่ดีขึ้นมา เพราะเธอไม่ชอบให้ตนพูดว่าฟังจือหันเป็นคนไม่ดี
ตอนที่ 636 ให้ตายสิ! เธอคือกู้เหยียนอวี๋ (3)
กู้เฉินคิดว่าเธออารมณ์ไม่ดีขึ้นมา เพราะเธอไม่ชอบให้ตนพูดว่าฟังจือหันเป็นคนไม่ดี…คิดว่าหลังจากที่เธอกับฟังจือหันอยู่ด้วยกันมา ตนยังพูดอยู่เสมอว่าฟังจือหันไม่ดี
เขาพ่นลมหายใจออกมาครั้งหนึ่ง แล้วเอ่ย “ที่จริงบางทีฟังจือหันคนนี้ก็ไม่แย่นัก เขาชอบคุณจริงๆ และได้อยู่กับคุณแล้ว นั่นแสดงว่าเขาต้องดีกับคุณ และคงไม่เหมือนกับผู้ชายคนอื่นๆ ที่ผ่านมา สำหรับเขาและลูกสาวของผม ก่อนหน้านี้ไม่มีเรื่องอะไร หลังจากนี้ก็จะไม่มีอะไรเหมือนกัน พวกคุณใช้ชีวิตกันให้เต็มที่เถอะ”
อวี๋กานกานพยายามอดกลั้นกับความตกตะลึง เธอยื่นรูปถ่ายคืนไปให้กู้เฉินด้วยมือที่สั่นเบาๆ
กู้เฉินมองเธอด้วยความเป็นห่วง “คุณเป็นอะไรไป?”
เป็นไปได้ไหมที่ตนพูดถึงฟังจือหัน แล้วทำให้เธอรู้สึกตกใจ?
อวี๋กานกานกำหมัดแน่น วางมือลงไปบนหน้าขาพลางส่ายศีรษะ “ไม่ ไม่เป็นไรค่ะ แค่…นึกขึ้นได้ว่าครั้งก่อนได้เจอคุณหนูกู้แล้ว ยิน…ยินดีกับประธานกู้ด้วยนะคะ ในที่สุดก็หาลูกสาวเจอ”
ร่องรอยของความอบอุ่นฉายผ่านแววตาของกู้เฉิน เขาพยักหน้าเอ่ย “สิบห้าปี ในที่สุดก็หาเจอแล้ว หลังจากนี้ก็ไม่ต้องกลัวที่จะเผชิญหน้ากับเสี่ยวเหยียนแล้ว”
น้ำเสียงของเขาเจือไปด้วยความสุข
กู้เหยียนอวี๋คนนี้เป็นตัวปลอม! ฟังจือหันเคยพูดเอาไว้ อวี๋กานกานอยากจะบอกเขาเหลือเกินว่าคุณถูกหลอกแล้ว
แต่พอเห็นเขามีความสุขเพราะหาลูกสาวเจอ อวี๋กานกานก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดยังไงดี ยิ่งไปกว่านั้นเธอก็ไม่แน่ใจว่าตัวเองคือกู้เหยียนอวี๋หรือไม่
ฟังจือหัน…
ใช่แล้ว ฟังจือหันมั่นใจว่ากู้เหยียนอวี๋คนนี้เป็นตัวปลอม แต่บางครั้งเขาก็เผลอเรียกเธอว่าเสี่ยวอวี๋
หรือฟังจือหันรู้ว่ากู้เหยียนอวี๋คนนี้คือตัวปลอม เพราะเขารู้ว่าเธอคือกู้เหยียนอวี๋ ก็เลย…
ขอเพียงหาฟังจือหันเจอ เรื่องทุกอย่างก็จะกระจ่าง
อวี๋กานกานลุกขึ้นมาจากเก้าอี้ สองตาของเธอแดงเล็กน้อย “ประธานกู้คะ ขอโทษด้วยนะคะ พอดีฉันเพิ่งนึกขึ้นได้ว่ามีธุระ ขอตัวก่อนนะคะ”
พูดจบ เธอก็วิ่งออกไปโดยไม่หันกลับมา
แสงอาทิตย์ที่ลอดผ่านต้นไม้ตกกระทบที่แผ่นหลังของเธอ ให้ความรู้สึกว่ากังวล และตื่นตระหนก
หัวคิ้วของกู้เฉินขมวดเข้าหากันอย่างอดไม่ได้
หลังจากมองรูปของเสี่ยวอวี๋ ท่าทางของคุณหมออวี๋ก็แปลกๆ ไปนะ?
ก่อนหน้านี้เป็นเพราะเขาพูดถึงฟังจือหัน แต่หลังจากนั้นเธอก็เปลี่ยนหัวข้อไปที่เสี่ยวอวี๋
พูดยินดีที่เขาหาลูกสาวเจออะไรกัน…
หลังขึ้นมานั่งบนรถ เขาก็ถามผู้ช่วยของตัวเองว่า “ครั้งที่แล้วที่ผมให้สืบเรื่องคุณหมออวี๋ คุณบอกว่ามีคนทำลายข้อมูลบางอย่าง เพราะไม่อยากให้คนหาเจอใช่มั้ย?”
ผู้ช่วยพยักหน้า “ครับ แต่ทั้งหมดล้วนเป็นข้อมูลเก่า พวกรูปถ่าย ฟอร์ม และเอกสารจำพวกนั้น”
กู้เฉินเอนหลังพิงไปกับเบาะ ค่อยๆ คิดอย่างใจเย็น
ทำไมถึงต้องทำลายข้อมูลพวกนั้นนะ
รูปถ่าย ฟอร์ม เอกสาร…ฟอร์มและเอกสารบางอย่างก็ต้องมีรูปแปะอยู่ข้างบน ดังนั้นสิ่งที่อีกฝ่ายต้องการทำลายก็คือรูปถ่าย
แล้วทำไมต้องทำลายรูปภาพเก่าๆ พวกนั้น เขากำลังซ่อนอะไรอยู่?
ผ่านไปเนิ่นนาน กู้เฉินก็พูดกับผู้ช่วยของตัวเองว่า “คุณให้คนไปสืบเรื่องนี้ให้ผมอีกครั้งนะ ครั้งนี้ต้องหารูปเก่าๆ ของคุณหมออวี๋มาให้ได้”
“ครับ ประธานกู้”
…
กู้เฉินหลับตาลง
คิดถึงเรื่องราวเมื่อหลายปีก่อน ตอนนั้นเขาเมามาก เพราะวันนั้นเป็นวันครบรอบของเสี่ยวเหยียน
ก่อนที่จะเกิดอุบัติเหตุครั้งนั้น เขาจะเมากลับมาทุกปี เพราะว่าเมาแล้ว เขาเหมือนได้กลับไปอยู่ในอดีต สาวสวยคนหนึ่งเข้ามาในอ้อมกอดของเขา เรียกเขาเสียงแผ่วว่า “อาเฉิน”