บางคนเดินบนเส้นทางเดียวกัน หากแต่ใครบางคนก็ไปถึงจุดหมายในขณะที่บางคนตกลงข้างทางไปสู่ขุมนรก
เขาถึงว่ากันว่าชีวิตคนเราไม่แน่นอน ต่อให้ถังหนิงพยายามสุดความสามารถเพียงไหน เธอก็ไม่อาจหลีกหนีเรื่องนี้ไปได้
เรื่องของซย่าหันโม่ไม่ได้เพียงแต่ทำร้ายหลินเฉี่ยน แต่ยังทำให้ถังหนิงรู้ซึ้งว่าการปล่อยวางและบอกลาเป็นบทเรียนสำคัญที่เธอต้องผ่านไปให้ได้
…
ซย่าหันโม่รู้ตัวว่าได้เลือกทางที่ต้องเสียสละตัวเองเพื่อแก้แค้นโจวชิง แต่ดูแล้วเธอก็ไม่มีทางเลือกอื่น นับตั้งแต่ตอนที่โจวชิงหักหลังเธอ เธอไม่สนใจสิ่งที่จะเกิดขึ้นภายภาคหน้าและอนาคตของตัวเองอีกต่อไป เธอเพียงต้องการให้โจวชิงชดใช้กับสิ่งที่เขาทำลงไป
ก่อนการประชุมจะเริ่มขึ้น ประธานหลิวว่าขึ้นภายในบ้านที่เขาซื้อให้ซย่าหันโม่ “ออมมือไว้บ้างแล้วกันนะ ถึงยังไงก็เคยเป็นคนรักกันมาก่อน เธอควรเหลือทางออกไว้ให้เขาบ้าง”
ซย่าหันโม่อยู่ในชุดสูทสีดำซึ่งดูภูมิฐานและสง่างาม เธอไม่ได้แสดงท่าทีออกมามากนัก ด้วยความรู้สึกของเธอต่อประธานหลิวที่ค่อนข้างอธิบายได้ยาก สำหรับชายที่เคยใช้วิธีสกปรกเพื่อได้ครอบครองตัวเธอ เธอสมควรที่จะต้องเกลียดชังเขา หากแต่เขาก็ได้ให้บ้านหลังใหม่กับเธอและเธอเองก็เต็มใจที่จะเลือกอยู่กับเขา
เดิมทีเธอเคยอยู่บนเส้นทางที่เปิดกว้างพร้อมศักยภาพที่ล้นเหลือ แต่เธอเลือกที่จะทำลายมันเสียเอง ตอนนี้เธอต้องตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ จะไปโทษใครได้ล่ะ
ซย่าหันโม่พลันนึกถึงคืนที่สวนสนุกร้าง คืนที่หลินเฉี่ยนมาปรากฏตัวต่อหน้าเธอพร้อมบาดแผลทั่วร่างกาย ตอนนั้นหลินเฉี่ยนจะเจ็บขนาดไหนกัน
บางทีต่อให้เธอใช้เวลาทั้งชีวิตก็คงไม่อาจชดใช้ความรู้สึกผิดที่เธอมีต่อหลินเฉี่ยนได้
“โอเคค่ะ” ซย่าหันโม่ตอบรับในท้ายที่สุด อย่างไรก็ตามพวกเขาต่างรู้กันอยู่ลึกๆ ว่าซย่าหันโม่คงไม่อาจปล่อยให้โจวชิงรอดพ้นไปได้
ไม่นานซย่าหันโม่มาถึงชั้นล่างของตงเฉิงฟิล์ม ทันทีที่ทีมงานเห็นเธอก็รู้ได้ว่าเธอคือเจ้านายคนใหม่ของพวกเขา
“เกิดอะไรขึ้นน่ะ จู้ซิงมีเดียไล่ผู้หญิงคนนี้ออกมาแล้วเธอก็ตามโจวชิงกลับไปทำงานที่ช่องเก่าไม่ใช่เหรอ ทำไมตอนนี้เธอมาเป็นเจ้านายคนใหม่ของเราได้ล่ะ”
“จะเพราะอะไรไปได้ล่ะ เธอต้องปีนขึ้นเตียงประธานหลิวแน่ๆ ”
“ฉันล่ะสงสัยว่าทำไมเขาถึงยอมให้รายการใหญ่ขนาดนี้มาอยู่ในมือของผู้หญิงไม่มีหัวนอนปลายเท้าอย่างนี้ ที่แท้เขาก็พยายามเอาใจเธออยู่นี่เอง”
“เลิกพูดเรื่องนี้ได้แล้ว เรื่องมาถึงขนาดนี้และประธานหลิวก็ตัดสินใจแล้วด้วย อย่างนั้นเราก็ควรให้ความช่วยเหลือคุณซย่านะ”
ถึงแม้ว่าเรื่องส่วนตัวของประธานหลิวจะไม่ใช่เรื่องที่ดีนัก แต่ทุกคนก็รู้ดีว่าเขาน่าเชื่อถือและมากประสบการณ์ในการบริหารงาน ทั้งนี้พนักงานในบริษัทยังไว้ใจและซื่อสัตย์กับเขา แน่นอนว่าที่เป็นเช่นนั้นเกี่ยวข้องกับผลประโยชน์ไม่น้อยที่เขามอบให้พวกเขา
ไม่นานซย่าหันโม่ก้าวเข้ามาในห้องทำงานของผู้อำนวยการสถานีโทรทัศน์และขึ้นแท่นเข้าควบคุมอย่างเป็นทางการ
“ผู้อำนวยการซย่า การประชุมกำลังจะเริ่มนะคะ”
ซย่าหันโม่มองเลขาคนใหม่ของเธอก่อนพยักหน้ารับ “เรียกฉันตอนที่ทุกคนมาถึงแล้วกันนะคะ”
“ได้ค่ะ”
เลขารู้ว่าเธอได้ตำแหน่งมาได้อย่างไร หากแต่เธอก็ยังคงนับถือในตัวซย่าหันโม่ ด้วยชีวิตของเจ้าตัวที่น่าสนใจด้วยเรื่องราวดีร้ายมากมาย
ในไม่ช้าทุกคนที่เกี่ยวข้องกับรายการก็ได้เข้ามารวมตัวกันในห้องประชุม รวมถึงโจวชิงที่เพิ่งมาถึง ทว่าที่นั่งของผู้อำนวยการยังคงว่างเปล่า ทุกคนจึงมองหน้ากันอย่างงุนงง
“ประธานหลิวบอกว่าผู้อำนวยการคนใหม่จะมารับหน้าที่ดูแลรายการนี้ แล้วเขาไปอยู่ไหนซะล่ะ”
“ใจเย็นก่อนค่ะทุกคน ผู้อำนวยการกำลังจะมาถึงที่นี่ค่ะ” เลขาของซย่าหันโม่เอ่ยยืนยันก่อนจะเดินออกจะห้องไป
ไม่กี่นาทีถัดมา ประตูห้องประชุมเปิดออกพร้อมกับซย่าหันโม่ที่ปรากฏตัวขึ้น
ทุกคนต่างตกตะลึงจนดวงตาแทบจะถลนออกมาจากเบ้า โดยเฉพาะโจวชิงที่คิดว่าเธอมาเพื่อหาเรื่อง เขาจึงลุกขึ้นเดินไปหาเธอทันทีก่อนเอ่ย “เธอไม่ควรมาที่นี่ ถ้าอยากเจอฉันก็ควรจะไปรอด้านนอก”
ซย่าหันโม่ปรายตามองเขาอย่างเยาะเย้ยและว่าขึ้นเสียงเย็น “ฉันไม่ได้มาที่นี่เพื่อคุณ คุณโจว ฉันว่าคุณเข้าใจผิดแล้วล่ะ”
“ถ้าเธอไม่ได้มาหาฉัน แล้วเธอมาที่นี่ทำไมกัน”
“ขอโทษด้วยนะคะ คุณโจว แต่ทุกคนกำลังรอผู้อำนวยการซย่าเพื่อเริ่มการประชุมอยู่ค่ะ” เลขาของซย่าหันโม่เอ่ยเตือน
“ผู้อำนวยการซย่าเหรอ” โจวชิงว่าขึ้นอย่างตะกุกตะกัก
“ใช่แล้วค่ะ ฉันคือผู้อำนวยการคนใหม่ที่จะมารับผิดชอบดูแลที่นี่ ซย่าหันโม่ ยังไงช่วยชี้แนะฉันด้วยนะคะ” หลังแนะนำตัวเสร็จ ซย่าหันโม่เดินตรงไปที่หัวโต๊ะและทิ้งตัวนั่งลง
โจวชิงถึงกับหน้าถอดสี เขานึกไม่ถึงว่าซย่าหันโม่จะทำเช่นนี้
เธอกลับมาเป็นเจ้านายของเขาได้อย่างไรกัน
“ประธานหลิวแน่ใจว่าเขาจะเอาคนอย่างนี้มาเป็นผู้อำนวยการสถานีโทรทัศน์เหรอ” โจวชิงจ้องมองไปที่ซย่าหันโม่ด้วยความสงสัย
หากแต่อย่างที่พูดถึงก่อนหน้านี้ว่าประธานหลิวเชี่ยวชาญในการบริหารคน เมื่อเขาตัดสินใจลงไปแล้ว ทุกคนต่างทำตามโดยไม่ขัดข้อง
“เราเชื่อมั่นในผู้อำนวยการซย่าและไม่ได้ข้องใจกับอดีตของเธอ ในเมื่อตอนนี้ผู้อำนวยการซย่าขึ้นมารับหน้าที่แล้ว ทุกคนที่ตงเฉิงจะสนับสนุนเธอครับ มีอะไรหรือเปล่าครับ พี่โจว”
โจวชิงมองอย่างไม่สบอารมณ์ขณะที่พูดอะไรไม่ออก
“คุณโจว ถ้าคุณอยากจะทำงานที่นี่ต่อไป ฉันว่าคุณคิดกับฉันซะใหม่ดีกว่านะคะ” ซย่าหันโม่ยิ้มเยาะ “ทุกคนคิดว่าคุณเป็นคนดี แต่เราต่างก็รู้ว่าธาตุแท้คุณเป็นคนยังไง ทำไมถึงยังมาเสแสร้งแกล้งทำต่อไปอีก คุณน่าจะสำนึกในโอกาสที่ประธานหลิวมอบให้นะคะ ถ้าคุณมีเจตนาแอบแฝง ฉันจะไล่คุณออกทันที”
ใบหน้าไร้สีของโจวชิงเปลี่ยนเป็นแดงก่ำจากการที่ซย่าหันโม่ฉีกหน้าเขาอย่างไม่มีชิ้นดี
“ไม่มีเรื่องอะไรแล้วเราก็มาเริ่มประชุมกันเถอะค่ะ”
ประธานหลิวได้เตรียมการทุกอย่างเอาไว้แล้ว ซย่าหันโม่จึงปรากฏตัวไปตามระเบียบเท่านั้น ความจริงแล้วจะมีเธอหรือไม่ก็ไม่ได้แตกต่างกันนัก
ในขณะเดียวกันโจวชิงกำลังจำใจยอมรับผลที่เกิดขึ้น เขาต้องการพบกับประธานหลิวและถามหาคำอธิบายจากปากเขา ต่อให้เป็นทางโทรศัพท์ก็ยังดี ทว่าเมื่อเขาโทรหาประธานหลิว คนที่รับสายกลับเป็นซย่าหันโม่
“ประ…”
“ฉันซย่าหันโม่”
“ทำไมเธอถึงได้มารับโทรศัพท์ได้ล่ะ”
เมื่อได้ยินคำถามนี้ ซย่าหันโม่หัวเราะออกมาเป็นคำตอบ “คุณยังต้องถามอีกเหรอคะ คุณไม่ได้ส่งฉันให้ประธานหลิวถึงเตียงเองเหรอ ตอนนี้ฉันก็ทำอย่างที่คุณต้องการแล้วไง ทำไมยังมีหน้ามาถามฉันอีกล่ะ”
“ซย่าหันโม่ เธอมันน่ารังเกียจ!”
“สู้คุณไม่ได้หรอกค่ะ โจวชิง ประธานหลิวบอกเรื่องที่เกิดขึ้นกับลูกชายของผู้จัดการสถานีแล้ว คุณเป็นคนที่ทำร้ายจนเขาเสียแขนไป ยังจะคิดว่าตัวเองจะรอดไปได้เหรอ”
“เธอต้องโหดเ**้ยมขนาดนี้เลยเหรอ” โจวชิงกัดฟันกรอดๆ ด้วยความโกรธ
“ฉันทำได้มากกว่านี้อีกค่ะ!” ซย่าหันโม่เอ่ยก่อนวางสาย เธอต้องขอบคุณประธานหลิวสำหรับสิ่งที่เกิดขึ้นนี้จริงๆ
“สาสมกับความเกลียดชังของคุณหรือยัง” ประธานหลิวถามพลางสูบซิการ์
“ยังไม่พอหรอกค่ะ” ซย่าหันโม่ตอบ
“ฮ่าๆ ค่อยๆ ดื่มด่ำกับเกมนี้ไปเถอะ เธอยังมีโอกาสอีกมาก พูดตามตรงเลยนะ โจวชิงหนีไปไหนไม่รอดหรอก…”