บทที่ 387
บทที่ 387
พลังของอู่กวนและซ่งอู๋เข้าปะทะกันจนทำให้พวกเขาบาดเจ็บกันไปตาม ๆ กัน แต่เมื่อเห็นว่าอู่กวนยังพอสู้ได้ ซ่งอู๋ก็พลันกัดฟันพูด “คิดว่าข้าจะกลัวเจ้าหรือไง ?” จากนั้นเขาก็จึงพุ่งเข้าใส่อีกฝ่าย
ทว่าก็เป็นพวกแม่ทัพเปิงที่วิ่งเข้ามาห้ามเขาเอาไว้เสียก่อน “ฝ่าบาทรีบถอยก่อนเถอะ !”
พวกเขากระโดดเข้ามาพร้อมกันแล้วใช้วิชาของตัวเองยิงเข้าใส่อู่กวน
ถ้าร่างกายเป็นปกติดี อู่กวนก็คงจะรับมันได้อย่างไม่ยากเย็น แต่เขาใช้พลังปราณมากไป แถมยังโดนพลังของซ่งอู๋เข้าไปอีก จึงทำให้เขาแทบหมดเรี่ยวแรง
เขาจึงถอยหลังกลับเพื่อหลบมันแล้วใช้พลังทั้งหมดป้องกันการโจมตีเอาไว้ ทำให้พวกเปิงที่เห็นว่าอีกฝ่ายกำลังย่ำแย่ก็ยิ่งโถมใช้หอกโถมโจมตีเข้าไปอีก
ทว่าอู่กวนก็กลับชักดาบของเขาออกมาแล้วแทงสวนกลับไปอย่างรวดเร็ว ทำให้พวกแม่ทัพเปิงถูกแทงเข้าที่หน้าอกทันที
อ๊า !
วินาทีที่พวกแม่ทัพเปิงร้องออกมา อู่กวนก็ตะโกนลั่นแล้วรวบรวมพลังเข้าไปที่ดาบ ทำให้ร่างของแม่ทัพผู้โชคร้ายตกลงมาจากม้าก่อนที่ตัวเขาจะขึ้นไปควบม้าเอง จากนั้นจึงทำการมองสังเกตรอบข้าง และพบว่าพวกเปิงกำลังเข้ามารุมล้อมเขาไว้หมดแล้ว
ตอนนี้อู่กวนได้รับบาดเจ็บทำให้เขาอ่อนแอมาก พวกเปิงจึงกรูกันเข้ามาเพื่อหวังหาโอกาสสังหารเขา และด้วยไม่อาจต้านรับได้หมด อู่กวนจึงตัดสินใจที่จะควบม้าวิ่งทะยานออกไปอย่างร้อนรน
อู่กวนควบม้ามาถึงหน้าค่ายพวกเปิงแล้วสะบัดดาบในมือจนเกิดเสียงคำราม
พลังคลื่นปราณถูกปล่อยออกมาจากเขา
มันเคลื่อนที่ผ่านพวกทหารจนตัวขาดครึ่งไปในทันที จนทำให้ในเวลานี้พวกทหารเปิงที่ถือดาบต่างก็ถอยหนีหลีกทางให้กับพวกที่มีง้าวกับหอกขึ้นมาที่แนวหน้า เพื่อจัดการกับม้าของอู่กวนแทน
อู่กวนใช้พลังทั้งหมดป้องกันอาวุธทั้งหมดที่พุ่งเข้ามาแล้วตัดมันเป็นชิ้น ๆ แต่ก่อนที่เขาจะทันได้ใช้ไม้ตาย …ก็พลันมีพวกแม่ทัพเปิงเข้ามาใช้วิชาใส่เขาพร้อมกันเสียก่อน
แม้ว่าจะไม่มีพลังที่แกร่งกล้า แต่พวกมันก็มีจำนวนคนที่มากกว่าทำให้อำนาจทำลายล้างสูง จนอู่กวนต้องหนีออกมาจากที่ตรงนั้น !!!
วุ่ม !
พลังของพวกแม่ทัพเปิงพุ่งออกมาแล้วก็หายไป ….โดยที่พวกเขาไม่คิดแม้แต่น้อยว่าศัตรูที่บาดเจ็บหนักคนนี้จะต่อต้านได้
อู่กวนปัดป้องมันออกไปได้อย่างยากลำบาก หลังจากใช้พลังของเขาปะทะกับอีกฝ่าย หัวของเขาก็เริ่มมึนงง ในขณะเดียวกันร่างกายของเขาก็ได้เอนซ้ายขวาไปด้วย ทำให้พวกเปิงที่เห็นแบบนั้นไม่รอช้า รีบวิ่งเข้ามาใช้หอกเข้าโจมตีเขาในทันที
อู่กวนไม่สามารถป้องกันมันได้ทั้งหมด ดังนั้นเขาจึงกระโดดลงจากม้าแล้วปล่อยมันให้มันถูกแทงตายไป ก่อนที่เขาจะคุกเข่าลงอย่างน่าสงสาร
เมื่ออู่กวนไม่สามารถลุกขึ้นมาได้แล้ว พวกทหารเปิงที่เห็นแบบนั้นก็ไม่รอช้ารีบคว้าโอกาสนี้ไว้ พวกเขาพากันกรูเข้ามาใช้หอกแทงเข้าไปที่ร่างกายของแม่ทัพศัตรูตรงหน้านี้ในทันที !!
อู่กวนกลิ้งไปด้านข้างเพื่อหลบมัน ทว่าโชคร้ายที่ยังมีง้าวบางส่วนแทงโดนตัวของเขา
แม้ว่าจะมีเกราะปราณทำให้เขาต้านทานมันเอาไว้ได้ แต่พวกทหารเปิงก็ไม่ย่อท้อ พวกเขาออกแรงกดตัวอู่กวนลงไปบนพื้นไว้เพื่อไม่ให้หนีได้ ในขณะที่พวกแม่ทัพเปิงก็ได้วิ่งเข้ามาพร้อมจะจัดการอู่กวน
ถ้าหากเป็นแบบนี้ต่อไปเกราะของอู่กวนไม่มีทางต้านได้แน่ ด้วยมาตอนนี้มันเริ่มแตะร้าวจากการโจมตีของพวกทหารแล้ว
อู่กวนจึงได้แต่กู่ร้องออกมาพร้อมกับใช้ดาบปลดปล่อยวิชาทั้งหมดที่มีอีกครั้ง
พวกเปิงถูกสายลมปราณพัดตัดจนร่างขาดครึ่งทันที
อู่กวนใช้โอกาสนี้ลุกขึ้นจากพื้นก่อนที่เขาจะรู้สึกประหลาดจากช่วงล่าง จึงก้มหน้าลงมาดูแล้วพบว่าหน้าท้องของตนถูกฟันเป็นรอยกว้างลึก แต่ทว่าเขาก็ยังตั้งสติได้และฉีกเสื้อจากศพเอามาพันแผลไว้ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาตะโกนท้าทาย “ใครอยากจะตายอีกก็เข้ามา !”
พวกแม่ทัพเปิงเหล่านี้เป็นองครักษ์ของซ่งเทียนและพลังของเขาก็สูงกว่าทหารทั่วไป แต่ถึงกระนั้นพวกเขาก็ยังหวาดกลัวอู่กวนเมื่อได้เห็นว่าสหายของเขาถูกสังหารไปอย่างรวดเร็ว !
…ดวงตาของเขาแดงก่ำ ร่างของเขาแดงก่ำ มองจากภายนอกก็รู้แล้วว่าอีกฝ่ายไม่มีทางสู้ต่อไปอีกได้แล้ว แต่ทำไมกัน ทำไมคนผู้นี้ถึงได้ทรงพลังนัก !!!
พวกเขามองอู่กวน แต่ก็ยังไม่ได้เข้าโจมตีจนกระทั่งกองทัพเทียนหยวนวิ่งเข้ามา
“แม่ทัพอู่ ฉินเปาอยู่นี่แล้ว !”
“ฉูจิงก็มาด้วย !”
สองแม่นายกองจากทัพเทียนหยวนวิ่งเข้ามาจากด้านข้างพร้อมกับเหล่าทหารมากมาย ฉินเปาและฉูจิงเป็นแม่ทัพของกองทัพเทียนหยวนและมีพลังที่เก่งกล้าพอสมควร
ทั้งสองพากองทหารเข้าปะทะกับพวกเปิงจนทำให้แม่ทัพเปิงต้องถอยหนีจากที่นั่นไปอย่างช่วยไม่ได้ ในขณะเดียวกันอู่กวนก็รวบรวมพลังขึ้นมาแล้วพุ่งเข้าไปใช้ดาบฟันเข้าที่ขาของม้าแม่ทัพเปิงนายหนึ่ง
แม้ว่าอู่กวนจะบาดเจ็บหนัก แต่ดาบของเขาก็ทรงพลังจนทำให้พวกเปิงไม่กล้าสู้กับอู่กวนและได้แต่กรีดร้องหนีหายไป ทว่ามันก็ไม่ทันเสียแล้ว เพราะว่าคมดาบของอู่กวนกำลังจะฟันเข้าที่เอวของแม่ทัพเปิงผู้นั้น !!
แม่ทัพเปิงไม่มีเวลาหนี เขากลัวจนกระโดดลงมาจากม้าและกลิ้งตัวหนีเข้าไปในกองทัพเปิง อู่กวนที่เห็นแบบนั้นก็ไม่ได้ไล่ตามไปและขึ้นขี่ม้าของอีกฝ่ายก่อนจะตะโกนบอกสองแม่ทัพฝั่งตนเอง “ซ่งอู๋บาดเจ็บหนัก พวกเจ้าตามข้ามากวาดล้างพวกเปิงกันเถอะ !”
ฉินเปาและฉูจิงแทบจะจำอู่กวนไม่ได้ แต่พอได้ยินเสียงพวกเขาก็จำได้ในทันที และเพราะแบบนั้น ทั้งสองจึงวิ่งเข้ามาข้าง ๆ อู่กวนทันที “ท่านแม่ทัพ ท่านไหวหรือไม่ ?”
“แผลเล็กน้อยน่ะ ! ไปฆ่าพวกมันได้แล้ว !” ก่อนที่จะได้ทะยานออกไป อู่กวนก็กลับหน้ามืดร่วงลงจากหลังม้าเสียก่อน
“ท่านแม่ทัพ !”
ฉินเปาและฉูจิงหน้าซีด รีบเข้าไปช่วยเขาในทันที
อู่กวนกัดฟันลุกขึ้นแล้วส่ายหัวแสร้งทำเป็นสบายดีอยู่
บาดแผลของเขาเล็กน้อยมาก และนี่มันก็แค่อาการหมดแรงเท่านั้น แต่เขาก็รู้ดีว่าในฐานะแม่ทัพตนจะมาล้มตอนนี้ไม่ได้ ไม่งั้นทั้งกองทัพจะต้องเสียขวัญแน่ ดังนั้นเขาจึงสูดหายใจก่อนกระซิบ “เมินข้าเสีย ไปจัดการพวกมันซะ !”
“ท่านแม่ทัพ !”
ทั้งสองที่เห็นสภาพแม่ทัพกำลังปางตายแบบนั้นก็ไม่อาจปล่อยเอาไว้ได้
และเมื่อเป็นแบบนั้น อู่กวนจึงได้แต่กัดฟันแน่นร้องตะโกน “นี่เป็นคำสั่ง !”
“รับทราบท่านแม่ทัพ !” ฉินเปากับฉูจิงน้ำตาไหลแล้วตะโกนบอกพวกพ้องของตัวเอง “ฆ่าพวกเปิงให้หมด !”
เสียงของพวกทหารดังก้องราวกับฟ้าผ่า