บทที่ 335 : ฆ่าโตโยโทมิ และเผายากิอุ
กระบี่โลหิตแดนใต้.. สีดำสนิทของมันกำลังจะเปลี่ยนเป็นหลุมดำที่เยือกเย็นขนาดใหญ่!
ครั้งนี้แตกต่างจากกรณีของชางกวนเจี๋วยกับคนอื่นๆ เพราะครั้งนี้เขาตั้งใจให้กระบี่เล่มนี้ได้สำแดงฤทธิ์เดชของมันอย่างเต็มที่!
ศัตรูของหลิงหยุนคราวนี้เป็นชาวต่างชาติ อีกทั้งยังอยู่ในป่าลึกอย่างเสินหนงเจี๋ย เขาจึงไม่จำเป็นต้องแสดงความเมตตาปราณีกับคนพวกนี้ และไม่คิดจะยั้งมือแม้แต่น้อย!
พลังหยินในจุดตันเถียนของหลิงหยุน พุ่งผ่านเส้นลมปราณเยิ่น และวิ่งตรงเข้าสู่กระบี่โลหิตแดนใต้ที่อยู่ในมือของเขา ทำให้กระบี่สีดำยิ่งดูเย็นยะเยือกมากยิ่งขึ้น!
โทคุงาวะและคนอื่นๆ ต่างก็จ้องมองหลิงหยุนด้วยความรู้สึกเย็นวาบ เพราะเพียงแค่เริ่มต้น ก็แทบไม่มีใครกล้าต้านทานเขาอีก
ยอดฝีมือชาวญี่ปุ่นคนหนึ่งกำลังดึงดาบที่อยู่ข้างตัวออกมา แต่กลับพบว่าเสื้อผ้าของตนเองนั้นขาด เพราะถูกตู้กู่โม่ฟันเข้านั่นเอง
“ยากิอุ.. คุณเป็นยังไงบ้าง?” คนที่ทำหน้าที่คุ้มครองโทคุงาวะกระโดดถอยหลังออกไปไกลหลายเมตรเพื่อหลบกระบี่ที่ทรงพลังของหลิงหยุน โทคุงาวะรีบตรงเข้าไปถามยอดฝีมือขาวญี่ปุ่นด้วยความเป็นห่วง
“นี่..” ยอดฝีมือชาวญี่ปุ่นผู้นั้นก้มมองดูตนเองที่เกือบจะได้รับบาดเจ็บอย่างไม่ทันตั้งตัว เขารู้สสึกทั้งโกรธและทั้งอายจนร้องตะโกนด่าตู้กู่โม่ และดวงตาเล็กหรี่ก็จ้องมองตู้กู่โม่ด้วยความโกรธ..
หลิงหยุนและตู้กู่โม่ยืนเคียงข้างกัน ต่างฝ่ายต่างก็เตือนให้ระมัดระวังยอดฝีมือชาวญี่ปุ่นพวกนี้ เพราะดูเหมือนพวกมันต่างก็มีกำลังภายในสูงส่ง!
โทคุงาวะเห็นว่าน่าจะเป็นการปลอดภัยกว่า หากเขาและพรรคพวกจะยอมเป็นฝ่ายถอย เพราะทั้งคู่ดูเหมือนจะเป็นยอดฝีมือที่ไม่ธรรมดา!
“สหาย.. ท่านทั้งสองคนดูไม่เหมือนเจ้าหน้าที่ขององค์การลี้ลับเลย! พวกคุณโจมตีทำร้ายพวกเราทำไมกัน? คุณสองคนไม่เกรงว่าการกระทำเช่นนี้จะเป็นการทำลายมิตรภาพของพวกเราทั้งสองประเทศงั้นหรือ?”
ทันทีที่หลิงหยุนปรากฏตัว เขาก็สังหารชาวญี่ปุ่นไปแล้วถึงหกคน เป็นนักโบราณคดีสี่คน ส่วนที่เหลืออีกสองคนเป็นนักวิจัยซากวัตถุโบราณ เช่นนี้แล้วจะไม่ให้โทคุงาวะรู้สึกขุ่นเคืองได้อย่างไรกัน?!
หลังจากที่โทคุงาวะสำรวจหลิงหยุนและตู้กู่โม่อยู่ครู่หนึ่ง เขาก็พบว่าทั้งคู่นั้นแต่งตัวประหลาด และเสื้อผ้าก็ขาดวิ่น เขาจึงค่อนข้างมั่นใจว่าทั้งคู่นั้นไม่น่าจะใช่คนขององค์กรลี้ลับ จึงค่อยรู้สึกโล่งอก และต้องการไต่ถามความเป็นมาของทั้งคู่
หลิงหยุนที่ยืนถือกระบี่ตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “สหายเหรอ?! ใครเป็นสหายกับพวกแก? แล้วพวกแกขนยอดฝีมือพร้อมอาวุธมากมายเข้ามาในป่าลึกเสินหนงเจี๋ยทำไมกัน?”
โทคุงาวะจ้องมองหลิงหยุนพร้อมกับตอบไปว่า “พวกเราเป็นนักวิจัยทางด้านวิทยาศาสตร์จากประเทศญี่ปุ่น มาที่นี่ก็เพื่อเปิดเผยเรื่องลี้ลับของป่าแห่งนี้ให้กับชาวโลกได้รู้ สิ่งที่พวกเราทำนั้น นับว่าเป็นการเสียสละให้กับโลกของเรา และเสียสละให้กับความก้าวหน้าทางวิทยาศาสตร์ของประเทศคุณ! และพวกเราก็ได้รับอนุญาติจากทางการของจีนแล้วด้วย!”
หลิงหยุนหัวเราะเสียงดัง “อย่ามาโกหกข้างๆคูๆหน่อยเลย! มาสำรวจและวิจัยเกี่ยวกับวิทยาศาสตร์งั้นเหรอ? แล้วทำไมต้องพายอดฝีมือและอาวุธมามากมายด้วย? แล้วสัตว์หายากที่พวกแกล่ามานี่.. เกี่ยวกับการวิจัยทางวิทยาศาสตร์ด้วยสินะ?!”
โทคุงาวะตอบโต้กลับไปทันที “พวกเราเข้ามาผจญภัยในป่าลึกอย่างเสินหนงเจี๋ย พกอาวุธมาป้องกันตัวก็ไม่แปลกอะไร ส่วนสัตว์ที่ล่ามานั้นก็เพื่อทำการศึกษาเกี่ยวกับเรื่องของสัตว์ดึกดำบรรพ์..”
ตู้กู่โม่ตะโกนสวนออกไปทันที “ศึกษาเรื่องของสัตว์ดึกดำบรรพ์งั้นรึ? การศึกษาคงต้องกินสมองลิงขนทองด้วยสินะ?”
เมื่อโทคุงาวะเห็นว่าอีกฝ่ายดูเหมือนจะรู้เห็นทุกอย่างหมดแล้ว ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที เขาหันไปมองรอบๆตัวแล้วพูดขึ้นยิ้มๆว่า
“กินสมองลิงขนทองแล้วจะเป็นอะไรไป? ไม่มีใครเห็นสักหน่อย? แล้วทำไมเสื้อผ้าของพวกแกถึงได้ขาดรุ่งริ่ง…?! พวกแกเป็นใคร?”
หลิงหยุนก้าวเท้าไปข้างหน้าพร้อมกับหัวเราะเสียงดัง “ฉันก็เป็นผู้ทักษ์ป่าฝ่ายซ้ายของเสินหนงเจี๋ยน่ะสิ!” จากนั้นก็ยกมือขึ้นชี้ไปทางตู้กู่โม่แล้วพูดว่า “ส่วนนั่นผู้พิทักษ์ฝ่ายขวา!”
เสินหนงเจี๋ยมีผู้พิทักษ์ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? โทคุงาวะได้ฟังถึงกับต้องถามขึ้นอย่างงุนงง “ผมไม่เคยได้ยินว่ามีผู้พิทักษ์เสินหนงเจี๋ยด้วย..”
หลิงหยุนยิ้มหยันและพูดต่อว่า “นั่นเพราะแกไม่รู้และไม่เคยพบต่างหาก แต่รู้ตอนนี้ก็สายไปแล้วล่ะ!”
โทคุงาวะเองก็หวังว่าจะหาข้อมูลว่าฝ่ายของหลิงหยุนเป็นใครกันแน่ ส่วนหลิงหยุนเองก็พยายามจะหาข้อมูลที่เป็นประโยชน์จากโทคุราวะให้มากที่สุด!
หลังจากที่หลิงหยุนสำเร็จวิชาลับหยินหยาง และเข้าสู่ขั้นปรับร่างกาย-4นั้น จุดตันเถียนของเขาก็แปลกไป แม้แต่เขาเองยังยากที่จะคาดเดากำลังภายในของตนเองออก จึงไม่จำเป็นต้องพูดถึงโทคุงาวะที่ย่อมไม่มีทางดูออกเช่นกัน..
แต่โทคุงาวะก็ดูออกว่าตู้กู่โม่นั้นมีกำลังภายในอยู่ขั้นใหน เขาดึงเวลาจนมั่นใจว่าอีกฝ่ายมากันเพียงแค่สองคนเท่านั้น และไม่มีกองหลังตามมาสนับสนุนอย่างแน่นอน ในใจจึงค่อยรู้สึกผ่อนคลาย
โทคุงาวะยกมือขึ้นชี้หน้าหลิงหยุน “โตโยโทมิ ยากิอุ พวกคุณสองคนจัดการกับเด็กที่ใช้กระบี่สีดำประหลาดนั่น ช่วยผมจัดการหยุดมันไว้ชั่วคราวก่อน หลังจากผมจัดการฆ่าผู้พิทักษ์ฝ่ายขวานี่แล้ว ผมจะเข้าไปช่วยพวกคุณสองคน!”
จากนั้นโทคุงาวะก็มองไปทางมิสเตอร์เฉินที่กำลังซ่อนอยู่หลังต้นไม้ พร้อมกับคิดในใจว่า หลังจากจัดการเรื่องนี้เสร็จ จึงค่อยจัดการกับมิสเตอร์เฉินเป็นรายต่อไป
โตโยโทมิและยากิอุพยักหน้าพร้อมกัน จากนั้นทั้งสามคนก็ชักดาบยาวออกมา และแยกกันไปจัดการกับตู้กู่โม่และหลิงหยุน!
ระหว่างนั้น หลิงหยยุนกับตู้กู่โม่เองก็ได้แอบตกลงกันเช่นกัน เมื่อเห็นพวกมันวิ่งเข้ามา..
หลิงหยุนก็ปล่อยให้ตู้กู่โม่ปะทะกับโทคุงาวะ และได้บอกเขาให้ใช้ความหนาแน่นของต้นไม้ในป่าให้เป็นประโยชน์ หลิงหยุนบอกตู้กู่โม่ให้ใช้วิชาที่เคลื่อนไหวได้รวดเร็วหลบโทคุงาวะไปก่อน หลังจากที่เขาสังหารยอดฝีมือชาวญี่ปุ่นสองคนตายแล้ว แน่นอนว่ารายต่อไปก็คือโทคุงาวะ!
โตโยโทมิ ยูจิ และยากิอุ ซาบุโร่ ยกมือที่ถือดาบขึ้นและวิ่งเข้าใส่หลิงหยุน ต้องยอมรับว่าพวกมันเคลื่อนไหวได้รวดเร็วได้อย่างน่าอัศจรรย์!
แต่หลิงหยุนเพียงแค่แสยะยิ้มและยืนสงบนิ่ง รอคอยให้ดาบยาวทั้งสองเล่มพุ่งเข้าใส่ร่างของเขา และสำหรับหลิงหยุนแล้ว มันไม่ต่างจากดาบเก่าๆเล่มหนึ่งเท่านั้นเอง
ชัวะ!!
หลิงหยุนบิดเอวเงื้อกระบี่โลหิตแดนใต้สีดำในมือฟันเข้าที่ดาบยาวทั้งสองด้ามเพียงแค่ครั้งเดียว!
แต่มันทั้งรวดเร็วและรุนแรง!
ทั้งโตโยโทมิ ยูจิ และยากิอุ ซาบุโร่ ต่างก็คิดเอาเองว่าพวกตนจะไม่ถูกหลิงหยุนฟันเข้าอย่างแน่นอน แต่ทั้งคู่กลับต้องตกใจสุดขีด เมื่อพบว่ากระบี่สีดำของหลิงหยุนนั้นพุ่งเข้าใส่หน้าอกของตนเอง พวกเขาจึงรีบกระโดดหลบกระบี่ยาวที่ฟันลงมาได้อย่างรวดเร็ว!
“มันสายเกินไปแล้ว!” หลิงหยุนร้องบอกพร้อมกับใช้มังกรพรางร่างพุ่งเข้าหาร่างของโตโยโทมิอย่างรวดเร็วราวกับสายลม!
“ห๊ะ?!” โตโยโทมิเพิ่งได้เห็นความเร็วที่แท้จริงของหลิงหยุน เขาคาดไม่ถึงจริงๆว่าหลิงหยุนจะเคลื่อนไหวได้รวดเร็วถึงเพียงนี้ ดังนั้นเมื่อจู่ๆหลิงหยุนก็มายืนอยู่ตรงหน้า เขาจึงกรีดร้องออกมาด้วยความหวาดกลัว!
หลิงหยุนเพียงแค่ยิ้มเล็กน้อย มือขวาถือกระบี่จ่อเข้าไปที่คอหอยของโตโยโทมิที่กำลังกรีดร้องด้วยความหวาดกลัว และแล้วกระบี่สีดำก็แทงทะลุเข้าที่ลำคอของโตโยโทมิ!
เสียงกรีดร้องของโตโยโทมิขาดหายไปทันที และเลือดสีแดงสดก็ค่อยๆไหลออกมาจากลำคอของเขา มือชี้ไปที่กระบี่วิเศษของหลิงหยและทำท่าจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ในที่สุดก็ล้มฟุบลงไปในพุ่มไม้!
เลือดพุ่งออกมาจากลำคอของโตโยโทมิอย่างมากมาย จนพุ่มไม้นั้นกลายเป็นสีแดงเกือบจะทันที!
หลิงหยุนขยับตัวเพียงแค่สองครั้ง โตโยโทมิก็ตายซะแล้ว!
ท่าทางของหลิงหยุนและกระบี่ในมือนั้น ได้สร้างความหวาดกลัวให้ผู้ที่พบเห็นอย่างมาก แต่เขายังคงไม่หยุดนิ่ง หลิงหยุนใช้มังกรพลางร่างเคลื่อนที่ไปอยู่ตรงหน้าของยากิอุ จากนั้นจึงเงื้อมือขึ้นฟันกระบี่ลงไป!
ยากิอุรู้ดีว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้น เขาจึงไม่กล้าที่จะให้หลิงหยุนเข้าปะชิดตัวได้ และได้ส่งเสียงร้องบบอกโทคุงาวะให้ทำอะไรบางอย่าง จากนั้นก็กระโดดเข้าไปอยู่ระหว่างต้นไม้ใหญ่เพื่อหลบการไล่ล่าของหลิงหยุน!
ร่างของหลิงหยุนเคลื่อนที่ราวเจ็ดแปดครั้ง แต่ก็ยังไม่สามารถจับตัวยากิอุได้ ระหว่างที่ไล่ล่ากันอยู่นั้นเอง หลิงหยุนก็เรียกตะปูออกมา และหยุดมองว่ายากิอุกำลังจะวิ่งไปยังทิศทางใด แล้วจึงซัดตะปูในมือออกไป!
ยากิอุวิ่งหนีราวกับคนคลุ้มคลั่ง และเขาก็เปลี่ยนทิศทางการวิ่งอีกครั้ง แต่หลิงหยุนได้ดักทางของเขาไว้แล้ว!
“เตรียมตัวตายได้แล้ว!” หลิงหยุนใช้มังกรพรางร่างเข้าไปยืนอยู่ด้านข้างของยากิอุพร้อมกับยกกระบบี่ในมือขึ้นมา!
ทันใดนั้นเอง.. โทคุงาวะที่เลิกสนใจตู้กู่โม่ และเลือกที่จะไม่วิ่งตามเขาไป ได้เคลื่อนตัวไปอยู่ด้านหลังของหลิงหยุนแทน พร้อมกับเงื้อมือฟันดาบในมือลงกลางแผ่นหลังของหลิงหยุนอย่างสุดกำลัง! แต่เล้วเขาก็ฟันโดนเพียงแค่ลม!
ความเร็วของโทคุงาวะนั้นก็ไม่ได้ช้าไปกว่ามังกรพรางร่างของหลิงหยุนนัก!
หลิงหยุนรู้ดีว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะจัดการกับยากิอุในตอนนี้ เขายกกระบี่ในมือขึ้นสูง เพื่อจัดการตัดกระบี่ยาวของโทคุงาวะก่อน!
เช้ง!!
กระบี่โลหิตแดนใต้ของหลิงหยุน และดาบยาวของโทคุงาวะปะทะกันเข้าอย่างแรงจนเสียงดังสนั่นหวั่นไหว หลิงหยุนเองถึงกับถอยหลังไปถึงเก้าก้าว จนร่างกระแทกเข้ากับต้นไม้ใหญ่!
หลิงหยุนรู้สึกว่าเลือดของเขากำลังไหลออกมา เขาสูดลมหายใจลึก และเมื่อเงยหน้าขึ้นมองก็พบว่า ดาบยาวของโทคุงาวะนั้นกลับไม่ถูกตัดขาด แต่มีเพียงแค่รอยบิ่นที่ลึกเท่านั้น..
‘ดาบของมันยอดเยี่ยมจริงๆ!’
หลิงหยุนได้แต่คิดในใจว่าไม่ใช่เพราะโทคุงาวะมีดาบที่ดีเยี่ยมอยู่ในมือ แต่เป็นเพราะเขามีกำลังภายในที่แข็งแกร่งต่างหาก กระบี่ของหลิงหยุนจึงไม่สามารถฟันดาบของเขาขาดได้
โทคุงาวะเพิ่งรู้ตัวว่าตนเองได้คาดการณ์ไว้ผิดพลาด เมื่อเห็นโตโยโทมิถูกหลิงหยุนสังหาร ในใจก็รู้สึกเสียใจอย่างมาก เพลงดาบของเขานั้นก็เป็นเพลงดาบที่ยอดเยี่ยม แต่กลับคิดไม่ถึงว่าหลิงหยุนจะสามารถต้านทานได้
“หลิงหยุน.. นายเป็นไงบ้าง?!”
หลังจากที่เล่นวิ่งไล่จับกับโทคุงาวะอยู่ครู่หนึ่ง ก็ต้องขอบคุณความเร็วและความคล่องแคล่วของเขาเอง อีกทั้งต้นไม้ที่หนาแน่นของป่าแห่งนี้ ทำให้เขาสามารถเอาชีวิตรอดมาได้ ตู้กู่โม่รู้ดีว่าฝีมือของโทคุงาวะนั้นไม่ธรรมดา เขาจึงรู้สึกเป็นห่วงหลิงหยุนอย่างมาก
หลิงหยุนจัดการเดินวิชาลับหยินหยาง ไม่ช้าเลือดที่กำลังไหลอยู่ก็ค่อยๆหยุดลง เขายิ้มมุมปากให้กับตู้กู่โม่
หลิงหยุนเดินไปหาตู้กู่โม่พร้อมกับยัดยันต์อัคนีเจ็ดแปดแผ่นลงไปในมือขเงเขา จากนั้นก็บอกวิธีการใช้ยันต์ให้กับตู้กู่โม่ แล้วจึงพูดขึ้นว่า
“ฉันจะจัดการขวางโทคุงาวะไว้ให้เอง ส่วนนายจัดการสังหารยากิอุซะ!”
ตู้กู่โม่ร้องออกมาอย่างมีความสุข “มีของดีแบบนี้ทำไมไม่รีบเอาออกมา.. ไม่เช่นนั้นข้าคงจัดการเผาโทคุงาวะไปเรียบร้อยแล้ว!”
“อย่ามาทำปากดี.. กำลังภายในในขั้นเซียงเทียนของโทคุงาวะไม่ธรรมดาเลย นายยังไม่ทันได้แปะยันต์เข้าที่ตัวเขาหรอก เขาก็ซัดนายกระเด็นออกมาแล้ว!”
หลังจากพูดกับตู้กู่โม่จบ หลิงหยุนก็เลิกคิ้วขึ้นพร้อมกับเดินตรงไปหาโทคุงาวะ!
โทคุงาวะจัดการเดินลมปราณเพื่อใช้กำลังภายในที่เหนือกว่านี้ป้องกันร่างกายของตนเอง จากนั้นจึงยกดาบสีขาวขึ้นกวัดแกว่งไปมาหลายสิบครั้ง!
ตอนนี้ยากิอุได้โยนดาบในมือที่ถูกหลิงหยุนฟันขาดทิ้งไปแล้ว ส่วนตู้กู่โม่ที่เพิ่งถูกโทคุงาวะไล่ล่าเมื่อครู่ ก็ยังคงแค้นอยู่และไม่คิดที่จะออมมือให้กับยากิอุอย่างแน่นอน ตู้กู่โม่เริ่มใช้เพลงกระบี่นวะของตระกูลตู้กู่!
“ดาบหัก! กระบี่หัก! ปืนเสีย!”
ตู้กู่โม่ใช้เพลงกระบี่นวะของตระกูลตู้กู่เข้าโจมตียากิอุจนต้องล่าถอย และระหว่างที่ล่าถอยเพื่อหลบกระบี่ของตู้กู่โม่นั้น ยันต์อัคนีในมือของเขาก็พุ่งใส่ร่างของยากิอุ ซาบุโร่..
โทคุงาวะและหลิงหยุนกำลังต่อสู้กันอย่างดุเดือด ระหว่างที่รับมือหลิงหยุนอยู่นั้น โทคุงาวะก็คอยเหลือบตามองยากิอุที่กำลังสู้กับตู้กู่โม่ไปด้วย!
“ยากิอุ มีอะไรอยู่บนตัวของคุณ?!” โทคุงาวะเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติ จึงรีบร้องบอกยากิอุทันที
หลังจากที่ตู้กู่โม่แปะยันต์ลงไปบนตัวของยากิอุแล้ว และทันทีที่ได้ยินเสียงร้องบอกของโทคุงาวะ เขาก็ร้องสั่งยันต์ให้ทำงานทันที
ตูม! ตูม!
เปลวไฟสีแดงขนาดเท่าลูกบาสเก็ตบอลราวห้าหรือหกลูกลุกโชนเผาร่างของยากิอุซาบุโร่พร้อมๆกัน และร่างของเขาก็โชติช่วงไปด้วยเปลวไฟภายในพริบตา!
อ๊าก!!!
เสียงกรีดร้องของยากิอุดังขึ้นมา พร้อมกับล้มตัวลงกลิ้งที่พื้นเพื่อดับไฟ..
“ฮ่า.. ฮ่า.. มันเยี่ยมมากเลย!”
ตู้กู่โม่มองยากิอุที่กำลังถูกย่างสดอย่างตื่นเต้น พร้อมกับกำลังคิดว่าหลิงหยุนเตรียมยันต์นี่มามากเพียงใด
เวลานี้ก็ช่างเป็นโอกาสที่ดี และหลิงหยุนก็ไม่ยอมพลาดโอกาสดีๆเช่นนี้อย่างแน่นอน ขณะที่รับมือกับโทคุงาวะ หลิงหยุนก็แอบซัดตะปูเข้าใส่ร่างของยากิอุที่กำลังดิ้นอยู่บนพื้น!
หลังจากที่ยากิอุล้มตัวลงที่พื้น เขาก็สนใจอยู่กับการกลิ้งตัวไปมาเพื่อดับไฟบนร่างกาย จึงไม่สามารถหลบตะปูที่หลิงหยุนซัดเข้าใส่ในระยะใกล้ได้ เขาถูกตะปูเจ็ดดอกซัดเข้าใส่จนเลือดไหลออกตามร่างกาย!
ตู้กู่โม่กระโดดเข้าไปและใช้กระบี่แทงซ้ำลงไปที่ลำคอของยากิอุทันที และเพียงไม่นาน ร่างที่เกรี้ยวกราดของยากิอุก็ค่อยๆนิ่งเงียบไป ทั้งหลิงหยุนและตู้กู่โม่ต่างก็หันกลับไปทางโทคุงาวะที่ทั้งตกใจและทั้งโกรธ..
ในเวลาเพียงแค่เจ็ดแปดนาทีที่หลิงหยุนและตู้กู่โม่ปรากฏตัว ยอดฝีมือที่โทคุงาวะนำมาด้วยก็ตายหมด และเวลานี้ก็เหลือเพียงแค่เขาคนเดียว!
สองต่อหนึ่ง! โทคุงาวะรู้ตัวดีว่าไม่มีทางชนะ เขาตกใจกลัวเล็กน้อย แต่ในใจก็คิดหาวิธีหลบหนี..
“คุณเฉิน.. ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับผม ตระกูลเฉินของคุณจะบอกกับตระกูลโทคุงาวะของผมได้ยังไง!”
เขารู้ว่ามิสเตอร์เฉินยังไม่หนีไปใหน เขาจึงต้องการให้มิสเตอร์เฉินถูกทั้งคู่จู่โจมแทน
หลิงหยุนฟังแล้วก็ได้แต่หัวเราะ “โทคุงาวะ.. แกคิดว่าแกจะหนีไปได้งั้นรึ?!”