บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 154
มาเดลีน ยกนิ้วชี้ขึ้นมาแนบริมฝีปากเป็นสัญลักษณ์เชิงห้ามปรามเด็กน้อยไม่ให้ส่งเสียงเรียกออกมาและเด็กน้อยก็เข้าใจทันที เธอเม้มริมฝีปากเข้ากลับหากัน
ด้านหนึ่ง เมเรดิธไม่พอใจอย่างยิ่งเมื่อเห็นเจเรมี่อุ้มเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ กระนั้น เธอรู้ดีว่าเธอไม่สามารถแสดงออกอย่างโจ่งแจ้งได้
“เจเรมี่ นี่ลูกของใคร? ทำไมคุณถึงอุ้มเธอไว้? แจ็ครอเราอยู่ข้างนอก ไปกันเถอะ”
เธอมองเจเรมี่ด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า แต่แล้วเธอก็กลอกตาไปที่ลิเลียนที่อยู่ในอ้อมแขนของเจเรมี่
เธอไม่รู้ว่าสิ่งเล็กน้อยนี้มาจากไหน เธอดูคล้ายกับยัยชนบท มาเดลีน!
“เธอไปกับแจ็คก่อนก็ได้ ผมกำลังรอพ่อแม่ของเด็กหญิงตัวน้อยนี่” เจเรมี่ตอบอย่างเย็นชา ทันใดนั้นสายตาของเขาก็สบกับลิเลียน
ด้วยเหตุผลบางอย่าง เขารู้สึกเชื่อมโยงกับเธอ
ในที่สุดเมเรดิธต้องขอเจเรมี่ออกไปโดยใช้แจ็คสันเป็นข้ออ้าง เธอไม่คิดว่าจะได้รับการปฏิบัติอย่างเย็นชาจากเขา เธอไม่สามารถแสดงความโกรธของเธอได้ ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงแค่หันกลับมาในขณะที่กดริมฝีปากเข้าหากันแน่น
เมเรดิธจดจ่ออยู่กับอารมณ์หงุดหงิดจนมองไม่เห็นว่ากำลังจะไปไหน เมื่อเธอเดินผ่านมาเดลีน เธอชนเข้ากับไหล่ของเธอ
มาเดลีนใช้โอกาสนี้ในการปล่อยของที่อยู่ในมือของเธอ
อาหารของเด็กตกลงไปที่พื้น และโค้กที่พลิกคว่ำได้สาดกระเด็นไปทั่วเมเรดิธ
กระโปรงและรองเท้าชาเนลราคาแพงของเมเรดิธเปียกโชก เธอหัวเสียเป็นทุนเดิมอยู่เเล้ว และตอนนี้ เธอกำลังโกรธมาก เธอปลดปล่อยความโกรธทั้งหมดที่มีต่อมาเดลีน
“นี่เธอดูตาม้าตาเรือบ้างหรือปล่าว? ตาบอดหรือไง?” เธอหันกลับไปเพื่อบ่นกับเจเรมี่ เธอแสดงใบหน้าของเธอด้วยความเศร้าโศก “เจเรมี่ ผู้หญิงคนนี้ทำให้เสื้อผ้าและรองเท้าของฉันสกปรก”
เจเรมี่เพียงแต่หันหน้าไปดูอย่างใจเย็น เพียงแค่แวบเดียว เขาก็ถูกมาเดลีนดึงดูด
เขารู้สึกว่าหัวใจของเขาเต้นผิดจังหวะ มันเป็นความผิดปกติที่รู้สึกได้
เขาเดินไปทางเธอพร้อมกับลิเลียนในอ้อมแขน
มาเดลีนมองไปที่เมเรดิธผู้โกรธเกรี้ยวและยิ้มเยาะอย่างใจเย็น
“ฉันคิดว่าคนตาบอดคือคุณนะ คุณผู้หญิงปากร้าย ฉันยืนอยู่ที่นี่ตั้งแต่แรกและคุณเป็นคนที่เดินพุ่งชนฉันเหมือนแมลงวันหัวขาด”
“พูดบ้าอะไร? กล้าหาว่าฉันเป็นแมลงวันได้ยังไง?! รู้ไหมว่าฉันเป็นใคร? คุณ…”
เมเรดิธชี้ไปที่มาเดลีนและร้องเสียงหลง อย่างไรก็ตาม เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมองเห็นใบหน้าที่ซ่อนอยู่หลังแว่นกันแดด เธอถึงกลับตื่นตระหนก ดวงตาของเธอเบิกกว้าง
เธอมองไปที่ใบหน้านั้นด้วยความไม่เชื่อ รูปหน้าเค้าโครง เหล่านั้น …
แม้ว่าเธอจะมองไม่เห็นดวงตาที่ถูกแว่นปกปิด แต่คุณสมบัติใบหน้าเหล่านั้นก็ดูคุ้นเคยอย่างน่าประหลาด เมเรดิธรู้สึกเหมือนหายใจได้ยากขึ้นเมื่อมองไปที่ใบหน้าของผู้หญิงคนนี้
เมื่อมาเดลีนเห็นเมเรดิธมองเธอด้วยความตกใจ มาเดลีนก็ยกมุมริมฝีปากขึ้นยิ้มอย่างนุ่มนวล
“ทำไมจู่ ๆ คุณดูเป็นแบบนั้นล่ะ? คุณเห็นผีหรือไงกัน?”
“… ” เมื่อเธอได้ยินสิ่งนี้ การแสดงออกของเมเรดิธก็เปลี่ยนไป “คุณกำลังพูดถึงอะไร? ผีอะไร? แม้ว่าฉันจะเห็น ฉันก็จะทำลายมัน!”
เธอเถียงกลับด้วยความโกรธและวิ่งกลับไปหาเจเรมี่ เสียงของเธออ้อนวอนมาก “เจเรมี่ไปกันเถอะ ฉันรู้สึกไม่สบายอกะทันหัน”
“คุณลุง ได้โปรดปล่อยหนูลง” ลิเลียนกระดิกตัว
เจเรมี่วางเธอลง แต่สายตาของเขายังคงจับจ้องไปที่ด้านหลังของมาเดลีน
มาเดลีนรู้สึกว่ามีคนจ้องมองมา เธอจึงหันกลับมาอย่างใจเย็น ผมของเธอปลิวไสวขณะที่เธอทำเช่นนั้น ใบหน้าที่ดูสวยของเธอซึ่งซ่อนอยู่ด้วยแว่นกันแดด
เจเรมี่หัวใจเต้นเร็วขึ้น เขามองผู้หญิงที่กำลังเดินตรงมาหาเขา ท่วงท่าเธอดูสง่างามและขัดเกลา นอกจากนั้น เธอยังโดดเด่นท่ามกลางฝูงชน
“คุณค่ะ ไม่ทราบว่าผู้หญิงหยาบคายคนนั้นเป็นภรรยาของคุณเหรอ?” มาเดลีนถามด้วยรอยยิ้มอ่อน ๆ
เมื่อเจเรมี่ได้ยินเสียงของเธอเขารู้สึกได้ถึงการเต้นของหัวใจที่เต้นช้าลง
ไม่ใช่เธอ
นี่ไม่ใช่เสียงของเธอ
แน่นอนว่าจะเป็นเธอได้ยังไง?