ตอนที่ 1260 คำขอความช่วยเหลือจากแคว้นต่างๆ (2)
เทียบความแข็งแกร่งของแคว้นกันแล้ว พวกเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของแคว้นจิ้วเลย และได้แต่ถูกกักขังเอาไว้ในเมืองหลวง กลายเป็นหุ่นเชิดที่ถูกกักบริเวณอยู่ในบ้าน จักรพรรดิแคว้นจิ้วได้ควบคุมผู้ครองแคว้นเหล่านี้เอาไว้ในกำมือ ทั้งหมดก็เพื่อจะข่มขู่แคว้นต่างๆให้ยอมจำนน
เหตุผลที่ผู้ครองแคว้นพวกนี้มาที่นี่ ไม่ใช่เพราะเต็มใจจะยอมจำนน แต่พวกเขาไม่อยากให้จักรพรรดิแคว้นจิ้วมีข้ออ้างในการส่งกองทัพไปบุกแคว้นของพวกเขา
สิ่งที่จักรพรรดิน้อยแคว้นเฉียวเจอได้ฝังความกลัวลงไปในหัวใจของพวกเขาทุกคน พวกเขาไม่รู้ว่าตัวเองจะกลายเป็นเหยื่อรายต่อไปหรือไม่
พอพวกเขาได้ยินว่าจักรพรรดิแคว้นเหยียนมาปรากฏตัวที่นี่ ทุกคนก็เหมือนจะได้เห็นแสงริบหรี่ท่ามกลางความสิ้นหวังอันมืดมิด ถ้าจะมีใครที่สามารถปราบแคว้นจิ้วได้ ก็คงมีเพียงแคว้นเหยียนเท่านั้น
ดังนั้น พวกเขาจึงมารวมตัวกันและรออยู่นอกประตูวังหลวง หวังว่าจะสามารถคว้าความหวังสุดท้ายนี้เอาไว้ได้
เหล่าผู้ครองแคว้นพูดไปร้องไห้ไป ทิ้งศักดิ์ศรีของจักรพรรดิ ไม่สนความยิ่งใหญ่ของชุดคลุมมังกรที่สวมใส่อยู่ พวกเขาไม่อยากกลายเป็นหุ่นเชิดของแคว้นจิ้ว และไม่อยากให้ประชาชนของพวกเขาต้องทนทุกข์กับอนาคตที่น่าหวาดกลัว
พวกเขาขอให้จักรพรรดิแคว้นเหยียนช่วยพวกเขาและแคว้นของพวกเขา
จวินอู๋เสียฟังพวกเขาเงียบๆ นางรู้อยู่แล้วถึงการกระทำอันชั่วร้ายของจักรพรรดิแคว้นจิ้ว แต่ไม่เคยคิดว่าจักรพรรดิแคว้นจิ้วจะทำถึงขนาดกักขังผู้ครองแคว้นจากแคว้นต่างๆไว้ในเมืองหลวงของแคว้นจิ้ว!
“จักรพรรดิแคว้นเหยียน! ถ้าท่านยอมช่วยพวกเรา พวกเราจะยอมสวามิภักดิ์ต่อแคว้นเหยียน!” ผู้ครองแคว้นซวี๋ตัดสินใจว่าถึงตายเขาก็ต้องทำแบบนี้ ดีกว่าจะยอมให้แคว้นจิ้วทำตามใจชอบ เปลี่ยนประชาชนของพวกเขาให้กลายเป็นคนพิษที่ไร้ชีวิตจิตใจ พวกเขายอมสวามิภักดิ์ต่อแคว้นเหยียนยังดีซะกว่า
แม้ว่าแคว้นเหยียนจะมีอำนาจมาก แต่อย่างน้อยพวกเขาก็ไม่เคยข่มขู่บีบบังคับแคว้นที่อ่อนแอ
“ทุกคนลุกขึ้นเถอะ” จวินอู๋เสียพูดเสียงเบา
เหล่าผู้ครองแคว้นยังคงคุกเข่าอยู่บนพื้น เนื่องจากบนไหล่ของเขาไม่เพียงแบกชีวิตของตัวพวกเขาเองเอาไว้ แต่ยังมีชีวิตของประชาชนทั้งแคว้นอีกหลายล้านชีวิตที่อยู่ภายใต้การปกครองของพวกเขา
จวินอู๋เสียมองพวกผู้ครองแคว้นทั้งหลายที่ยังคุกเข่าอยู่บนพื้นอย่างดื้อดึง แล้วก็เริ่มจะปวดหัวขึ้นมา
“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป จะไม่มีแคว้นจิ้วอีกแล้ว พวกเจ้าทุกคนกลับไปได้แล้ว” จวินอู๋เสียบอกพวกเขา
“อะไรนะ……” พวกผู้ครองแคว้นทั้งกลุ่มมองจวินอู๋เสียอย่างสับสน
[ไม่มีแคว้นจิ้วอีกแล้ว?]
[ที่พูดนั่น หมายความว่ายังไง?]
เฟยเหยียนยิ้ม แล้วดึงเอาพระราชโองการออกมากางให้กลุ่มผู้ครองแคว้นดู
“จักรพรรดิแคว้นจิ้วได้ยกดินแดนทั้งหมดของแคว้นจิ้วเป็นค่าชดเชยให้กับแคว้นฉีและแคว้นเฉียวแล้ว ตั้งแต่นี้ไปจะไม่มีแคว้นจิ้วอีกแล้ว พวกท่านทุกคนไม่ต้องกังวลว่าเขาจะทำร้ายพวกท่านได้แล้วล่ะ ตอนนี้……พวกท่านสามารถกลับแคว้นของตัวเองได้แล้ว ทุกอย่างจบแล้ว” เฟยเหยียนพูดพร้อมหัวเราะ
พวกผู้ครองแคว้นต่างทำหน้าเหลือเชื่อ พวกเขายื่นมือที่สั่นเทาออกไปรับราชโองการจากมือของเฟยเหยียน แล้วก็เบียดกันเข้ามาอ่านเอกสารฉบับนั้นอย่างละเอียดอยู่พักใหญ่ กว่าพวกเขาจะยอมเชื่อคำพูดของเฟยเหยียน
[แคว้นจิ้ว……หายไปแล้วจริงๆหรือ?]
[ช่วงเวลาสั้นๆแค่ 2 ชั่วโมง แคว้นที่ยิ่งใหญ่เป็นอันดับสองก็ถูกลบออกจากแผ่นดินง่ายๆแบบนี้เลย?]
ความจริงเรื่องนี้ทำให้สติของทุกคนล่องลอยไปทันที ไม่มีใครสักคนที่คิดว่าจะจบแบบนี้ได้
ผู้ครองแคว้นทุกคนเงยหน้าขึ้นมองร่างเล็กๆที่มีใบหน้าละเอียดอ่อนบอบบางนั้นโดยไม่รู้ตัว
[จักรพรรดิแห่งแคว้นเหยียน]
“แต่……แต่……คนของแคว้นจิ้วได้นำราชโองการของเรากลับไปที่แคว้นของพวกเราแล้ว……” จักรพรรดิของแคว้นซวี๋กระวนกระวายขึ้นมาทันที จักรพรรดิแคว้นจิ้วดำเนินการได้รวดเร็วมาก และได้เอาพระราชโองการที่บังคับให้พวกเขาเขียนพร้อมกับส่งคนออกเดินทางไปยังแคว้นต่างๆทันที