ตอนที่ 1262 กลับบ้าน (1)
บ่ายวันนั้น ข่าวก็ได้กระจายไปทั่วแคว้นจิ้วราวกับสายฟ้าฟาด!
ชื่อแคว้นจิ้วที่ยิ่งใหญ่มานานหลายปี จู่ๆก็หายไปอย่างกระทันหัน ดินแดนทั้งหมดของแคว้นจิ้วถูกมอบเป็นค่าชดเชยให้กับแคว้นฉีและแคว้นเฉียว มันเป็นข่าวที่น่าเหลือเชื่อและยากจะยอมรับได้สำหรับประชาชนของแคว้นจิ้ว
แคว้นจิ้วยิ่งใหญ่มานานหลายปี ประชาชนของแคว้นจิ้วจึงกระหายสงครามและการต่อสู้ ภาคภูมิใจในความแข็งแกร่งของพวกเขา จนถึงขั้นดูถูกเหยียดหยามคนจากแคว้นอื่นๆยกเว้นแคว้นเหยียน แต่ตอนนี้ความเย่อหยิ่งนั้นได้ถูกฉีกกระชากเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยแล้ว
แคว้นฉียังไม่เท่าไร เนื่องจากพวกเขามีกองทัพรุ่ยหลินที่โด่งดัง และมีข่าวลือว่าแคว้นฉีเป็นพันธมิตรกับแคว้นเหยียน นั่นเป็นเรื่องที่พอจะยอมรับได้ไม่มากก็น้อยในใจของพวกเขา
แต่แคว้นเฉียวล่ะเป็นยังไง?
ทำไมพวกเขาต้องมอบดินแดนให้กับแคว้นเล็กๆกระจอกๆอย่างแคว้นเฉียวด้วย?
ไม่มีใครสนใจเสียงของประชาชนแคว้นจิ้วเลย จวินอู๋เสียสังเกตเห็นทุกอย่าง และนางก็รู้ว่าจะต้องใช้เวลานานกว่าประชาชนของแคว้นจิ้วจะรวมเข้ากับแคว้นฉีและแคว้นเฉียวได้อย่างแท้จริง
“เราจะไปวันนี้เลยรึเปล่า?” พอรุ่งเช้า เฉียวฉู่ก็โผล่หน้าเข้ามาถามที่ห้องของจวินอู๋เสีย
จวินอู๋เสียเก็บของเรียบร้อยหมดแล้ว จักรพรรดิน้อยนั่งเหม่อไม่พูดไม่จาอยู่ข้างเตียง ถ้าไม่ใช่เพราะดวงตาที่ไร้ชีวิตชีวาคู่นั้น เขาก็อาจถูกเข้าใจผิดว่าเป็นเด็กที่ว่านอนสอนง่ายอย่างที่เคยเป็นมาตลอด
“ใช่” จวินอู๋เสียตอบ
“แล้วเรื่องของวิหารมังกร……” เฉียวฉู่ถามต่อพร้อมกับลูบคาง ผู้อาวุโสหวงแห่งวิหารมังกรหลบหนีไปแล้ว ถ้าเขายังอยู่ในอาณาจักรล่าง ก็ไม่รู้ว่าจะก่อปัญหาอะไรขึ้นมาอีก แต่ถ้าเขากลับไปที่อาณาจักรกลาง ก็น่ากลัวว่าข้อมูลของจวินอู๋เสียกับพวกเขาจะไปถึงหูของสิบสองวิหารในไม่ช้า นั่นคือจุดที่จะทำให้พวกเขาเสียเปรียบในช่วงเวลานี้
ก่อนหน้านี้พวกเขารวบรวมแผนที่กันอย่างลับๆ ต่อให้สิบสองวิหารพบเรื่องแปลกๆ แต่พวกเขาก็ไม่มีทางสืบต่อไปได้ แต่ครั้งนี้ จวินอู๋เสียใช้ตำแหน่งจักรพรรดิแคว้นเหยียนทำเรื่องนี้อย่างโจ่งแจ้ง ถ้ารู้ถึงอาณาจักรกลางและดึงดูดความสนใจของอาณาจักรกลางขึ้นมา เกรงว่ามันจะไม่ง่ายแล้ว
“ข้าให้เย่ฉาไปจัดการแล้ว” จวินอู๋เสียย่อมคิดไว้แล้วเช่นกัน นางไม่ปล่อยให้ผู้อาวุโสหวงมีโอกาสไปจากอาณาจักรกลางแบบมีชีวิตหรอก
เฉียวฉู่พยักหน้าและไม่พูดอะไรอีก เขากลับไปเก็บของกับสหายของเขาเพื่อเตรียมตัวเดินทาง
ก่อนที่จะออกเดินทาง ราชครูเหอได้มาพบจวินอู๋เสียและแสดงความขอบคุณอีกครั้ง เขาพูดว่าจะใช้สังขารแก่ๆนี้ดูแลแคว้นเฉียวจนถึงที่สุด และเมื่อจักรพรรดิน้อยหายแล้ว เขาจะได้มอบแคว้นเฉียวโฉมใหม่ให้กับจักรพรรดิน้อย
จวินอู๋เสียก้าวขึ้นรถม้าและมองไปที่แคว้นจิ้วที่อยู่ภายใต้แสงอาทิตย์ ดูเหมือนนางจะได้ยินเสียงคร่ำครวญของจักรพรรดิแคว้นจิ้วที่กำลังจะตายจากในวังหลวง
แม้ว่าแคว้นจิ้วจะถูกทำลาย แต่ปัญหาที่แคว้นจิ้วนำมาสู่อาณาจักรล่างยังไม่จบ พวกผู้ครองแคว้นที่ได้อิสรภาพกลับมาต่างควบม้าด้วยความเร็วสูงสุดกลับไปยังแคว้นของพวกเขา หวังว่าจะหยุดความชั่วร้ายได้ก่อนที่มันจะเริ่มต้นขึ้น
รถม้าเคลื่อนตัวออกไป จวินอู๋เสียนั่งอยู่ข้างในรถม้า โดยมีจักรพรรดิน้อยนั่งก้มหน้านิ่งอยู่ตรงข้ามกับนาง
จวินอู๋เสียมองออกไปนอกหน้าต่าง มองดูแคว้นจิ้วที่ตอนนี้มีเจ้าของใหม่แล้ว
นางส่งนกพิราบกลับบ้านเพื่อแจ้งกับวังหลินถึงเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นที่นี่ อีกไม่นานท่านปู่หรือท่านอาของนางคงได้รับข่าว เมื่อคิดถึงเรื่องที่ว่าอีกไม่นานนางจะได้กลับบ้านไปเจอกับครอบครัว ความรู้สึกที่ถูกกดเอาไว้ในใจก็ผ่อนคลายขึ้นเล็กน้อย