ตอนที่ 1263 กลับบ้าน (2)
พระจันทร์รูปร่างเหมือนเคียวยมทูต ภายใต้ท้องฟ้ายามค่ำคืน เลือดสีแดงไหลนองไปทั่วจากการสังหารหมู่ในป่าทึบ แม้แต่อากาศก็เหมือนจะปนเปื้อนไปด้วยเลือดที่ข้นเหนียว
ภายใต้แสงจันทร์ ร่างสูงเพรียวยืนอยู่บนพื้นหญ้าสีเขียวที่ชุ่มไปด้วยเลือดสีแดงสด ดวงตาสีม่วงของเขาแวววับเป็นประกายอย่างครึ้มอกครึ้มใจที่ได้ฆ่า
“นายท่านเจว๋!” เย่เหม่ยพบอะไรบางอย่างจากการขุดกองศพพวกนั้น เขาส่งมันให้กับจวินอู๋เหยา
จวินอู๋เหยาเหลือบมองผ่านๆ และพูดว่า “เก็บไว้ให้ดี”
“ขอรับ!” เย่เหม่ยรับของเปื้อนเลือดนั่นไปและเก็บมันไว้กับตัว จากนั้นก็พูดขึ้นว่า “ข้าได้ข่าวจากเย่ฉาว่า คุณหนูทำลายแคว้นจิ้วและแบ่งดินแดนของแคว้นจิ้วให้แคว้นเฉียวกับแคว้นฉี เย่ฉากำลังไล่ล่าคนจากวิหารมังกรตามคำสั่งของคุณหนู และคุณหนูได้เดินทางไปแคว้นฉีแล้วขอรับ”
จวินอู๋เหยาเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง มุมปากโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มชั่วร้าย
“การเคลื่อนไหวของเจ้าตัวน้อยราบรื่นขึ้นเรื่อยๆ แค่แคว้นของพวกแมลง จะโดนทำลายไปหรือไม่ก็ไม่สำคัญหรอก”
“นายท่านเจว๋ เราจะกลับไปด้วยไหมขอรับ?” เย่เหม่ยถาม
จวินอู๋เหยากระดิกนิ้ว และเลือดบนพื้นทั้งหมดก็ถูกพลังที่มองไม่เห็นลากมารวมกัน หมุนวนอยู่รอบปลายนิ้วของจวินอู๋เหยา แล้วค่อยๆรวมตัวกันเป็นเม็ดเลือดใสวาววับ
จวินอู๋เหยาเอาเม็ดเลือดนั้นเข้าปาก แล้วเงยหน้ามองพระจันทร์ที่ลอยอยู่บนท้องฟ้ายามค่ำคืน
“เราต้องกลับไปอยู่แล้วซิ”
“ยังมีอีกเรื่องขอรับ……” เย่เหม่ยลังเล เรื่องนี้เขาไม่กล้าพูดถึงแบบชุ่ยๆ
“ว่ามา” จวินอู๋เหยาสั่ง
“เย่ฉาพบว่ามีโลหิตแดงกับคนพิษอยู่ในแคว้นจิ้วขอรับ……ดูเหมือนวิหารมังกรจะอยากใช้วิธีการทั้งสองนี้ควบคุมอำนาจในอาณาจักรล่าง”
พอสิ้นเสียงของเย่เหม่ย อากาศรอบๆก็พลันลดต่ำลงหลายองศาทันที!
แม้แต่เสียงลมก็หายไปด้วย
จวินอู๋เหยาหรี่ตา ดวงตาสีม่วงของเขาเป็นประกายแวววาวน่ากลัว
“ขยะจากอาณาจักรกลางบังอาจใช้โลหิตแดงงั้นรึ?”
เย่เหม่ยสูดหายใจเข้าลึกๆเพื่อรวบรวมพลังภายในป้องกันตัวเองไม่ให้บาดเจ็บจากรังสีอำมหิตของจวินอู๋เหยา
“สิบสองวิหารมีความคิดชั่วร้ายมานานมากแล้ว หลายปีที่นายท่านได้ผนึกโลหิตแดง พวกมันก็เชื่อฟังและไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่าม แต่ดูเหมือนพวกมันจะเริ่มมีความคิดต่อต้านขึ้นอีกแล้ว นายท่านเจว๋……เราต้องส่งข้อมูลนี้ให้ราชอาณาจักรแห่งความมืดไหมขอรับ?”
จวินอู๋เหยาหรี่ตาอย่างใช้ความคิด แล้วยกมือขึ้นโบกปฏิเสธเบาๆ
“ยังไม่ถึงเวลา”
เย่เหม่ยกัดฟันและพูดต่อว่า “เดิมทีโลหิตแดงเป็นสิ่งที่เจ้าโง่ของสิบสองวิหารสร้างขึ้นเลียนแบบมารแดงของนายท่าน ของเลียนแบบพรรค์นั้น การมีอยู่ของมันคือการดูหมิ่นนายท่านเจว๋ ถ้านายท่านไม่คิดจะเผยข่าวของท่านให้ราชอาณาจักรแห่งความมืดรู้ เช่นนั้นข้าก็ขอให้นายท่านสั่งให้ข้าไปจัดการกับสวะจากสิบสองวิหารพวกนั้นเถอะขอรับ”
[การที่นายท่านถูกดูหมิ่น มันแสดงถึงการไร้ความสามารถของลูกน้อง!]
[พวกเขายอมตาย แต่จะไม่ยอมให้ใครทำให้จวินอู๋เหยาต้องได้รับความอัปยศแม้เพียงเล็กน้อย]
จวินอู๋เหยามองเย่เหม่ยที่มีสีหน้าโกรธแค้นอย่างมาก ทันใดนั้นเขาก็หัวเราะออกมาเสียงดัง
“ตอนนี้ข้าไม่มีอารมณ์ไปเล่นกับพวกมดแมลงหรอก เราต้องกลับไปที่แคว้นฉีก่อน เอาของขวัญชิ้นใหญ่นี้ไปให้เสี่ยวเสียเอ๋อร์ นางกำลังหาสุสานจักรพรรดิแห่งความมืดอยู่ไม่ใช่หรือ? ได้เวลาแล้ว”
เย่เหม่ยระงับความโกรธ แล้วพยักหน้าพร้อมกับพูดว่า “ขอรับ นายท่าน!”
ค่ำคืนที่เงียบสงัด เสียงของจวินอู๋เหยาและเย่เหม่ยหายไปจากป่าทึบ ทิ้งไว้เพียงพื้นป่าที่เต็มไปด้วยซากศพ สายลมยามราตรีพัดผ่านมา ศพแห้งที่เลือดทุกหยดถูกดูดออกไปหมดแล้วพลันกลายเป็นฝุ่นผงร่วงหล่นลงบนผืนหญ้า