บทที่ 279
“เข้ามาหนึ่งคนก็ฆ่าหนึ่งคน มาสองก็ฆ่าสอง ฆ่าจนกว่าตระกูลหลี่ของมึงจะไม่เหลือนักบู๊เลยสักคน!”
……
เสียงที่เย็นชาราวกับเป็นเสียงของเทพเจ้าที่ส่งออกมา เหมือนว่ามันจะดังลึกเข้าไปถึงวิญญาณ วนเวียนอยู่ในใจของทุกคน
ในน้ำเสียงนิ่งๆ แต่กลับแฝงไปด้วยความอาฆาตที่ทำให้คนตัวสั่น ห้องโถงที่มีนับร้อย ไม่มีใครกล้าเกิดความสงสัยขึ้นในใจเลยสักคน
พวกคนมีชื่อเสียงทั้งหลายในฮ่านหยาง มหาเศรษฐีฮ่านหยาง ตระกูลมหาอำนาจ พอมาอยู่ต่อหน้าหนุ่มน้อยคนนี้ ก็เป็นเหมือนมดตัวน้อยนิดไม่มีค่าให้เอ่ยปากพูดด้วยซ้ำ
เวลานี้ เฉินโม่ ก็คือเทพ!
เฉินซงจื่อได้ยินแล้วก็เลือดลมพลุ่งพล่าน ตะโกนออกมาว่า “ไปตายซะ!”
ต่อยออกไปตรงๆ กระแทกไปยังหลี่หลงจีที่นอนอยู่บนพื้น
“คิดจะฆ่ากู มึงก็ต้องแลกมาด้วยข้อแลกเปลี่ยนที่สาสม!อ้า!”
หลี่หลงจีตะโกนเสียงดังลั่น แล้วพลังบำเพ็ญก็ระเบิดออกมา รับหมัดของเฉินซงจื่อไว้
ตูม!
เหมือนกับแสงดาวแข่งกับแสงจันทร์ พลังของหลี่หลงจีนั้น พอมาอยู่ต่อหน้าเฉินซงจื่อ ก็เหมือนกับเด็กน้อยคนหนึ่งที่ไร้แรง แล้วก็ถูกเฉินซงจื่อต่อยกระเด็นออกไปกระแทกกับขอบเวที
เฮือก!
หลี่หลงจีกระเลือดกองใหญ่ออกมาอีก เลือดย้อยลงมาใส่พื้นกระเบื้องสีขาวของห้องโถง เห็นแล้วน่ากลัวมาก
ด้านบนเวที หลี่ฉงซานเห็นหลี่หลงจีถูกต่อยจนหน้าอกยุบลงไป ก็ตะโกนด้วยความกลัวว่า “ไม่!”
หลี่หลงจีก็ชี้กำปั้นที่เต็มไปด้วยเลือดไปทางหลี่ฉงซาน “แก้แค้นให้……….”
คำสุดท้ายไม่ได้พูดออกมา หลี่หลงจีก็ตาย!
ทุกคนก็มีสีหน้าตื่นตกใจ แม้แต่จะหายใจยังระแวง เพราะกลัวจะทำให้เทพนักฆ่าตรงหน้าโมโหได้!
สองหมัดฆ่าปรมาจารย์!
ผลการสู้แบบนี้ ในโลกฝึกบู๊ถือว่าหาได้ยากมาก
คุณท่านจินและนักบู๊อีกจำนวนหนึ่งก็มองไปยังด้านหลังของเฉินซงจื่อ ใบหน้าก็นับถือ ใจเต้นเกินจะบรรยาย “พลังของเขาเกรงว่าน่าจะใกล้ๆ กับหยางติ่งเทียนแห่งยานจิง!”
ลูกๆ ของคุณท่านจินก็ไม่มีใครกล้าดูแคลนเฉินโม่อีก ในทที่สุดก็เข้าใจแล้วว่าทำไมพ่อตนเองถึงได้เคารพเด็กม.6มากขนาดนี้ ถึงขั้นในใจก็แอบยอมรับเลยว่าพ่อตนเองนั้นมีสายตาแหลมคมจริงๆ ที่คบค้าสมาคมกับเฉินโม่ไว้ก่อนแล้ว
ถึงแม้หลี่ซู่เฟินกับเวินฉิงจะไม่รู้การแบ่งแยกระดับพลังของนักบู๊ แต่พวกเธอก็มองออกมา ว่าเฉินซงจื่อแข็งแกร่งเกินใคร!
“คิดไม่ถึงเสี่ยวโม่จะโชคดีแบบนี้ ได้อาจารย์ที่ดีแบบนี้!” หลี่ซู่เฟินกับเวินฉิงก็มองไปยังเฉินโม่ แล้วก็ชื่นชมในใจ
เฉินโม่ยังคงสีหน้านิ่งๆ เหมือนเดิม เหมือนกับว่ารู้แต่แรกแล้วว่าบทสรุปมันจะเป็นแบบนี้
หลี่หลงจีเป็นเพียงแค่ปรมาจารย์แดนชี่แท้ ต่อให้เข้าแดนแปรภาพก่อนเฉินซงจื่อหลายปี วิชาและทักษะยุทธ์ที่เขาฝึก ก็ยังด้อยกว่าหมัดเทพเทียนเสวียนที่ถูกแก้ไขแล้วกับวิชาที่ฝึกเป็นร้อยเท่า ถ้าเฉินซงจื่อเอาชนะไม่ได้แม้แต่เขาคนเดียว อย่างนั้นเฉินโม่ก็จะพิจารณาหาลูกศิษย์ใหม่
เฉินซงจื่อมองพวกหลี่ฉงซานกับว่านฉางหรูที่นั่งฟุบอยู่บนเวที สายตาก็เผยรังสีอาฆาตออกมาอย่างไม่ปกปิด แต่เขาจำคำที่เฉินโม่บอกได้ ว่าถ้าไม่ใช่คนของโลกฝึกยุทธ์ ก็ให้ใช้วิธีของทางโลกจัดการจะดีกว่า
พวกของหลี่ฉงซานกับว่านฉางหรูไม่รู้ว่าเฉินซงจื่อคิดอะไร พอเห็นสายตาของเฉินซงจื่อมองมา ก็คิดว่าเฉินซงจื่อจะลงมือฆ่าพวกเขา ใจก็เต้นแรง ถอยหลังไปหลายก้าว สีหน้าหวาดกลัว
“พวกกูไม่ใช่คนของโลกฝึกยุทธ มึงจะมาลงมือฆ่ากูไม่ได้!” หลี่ฉงซานหน้าซีดขาว พูดออกมาเสียงสั่นๆ
เฉินซงจื่อก็หัวเราะออกมา แล้วก็หันตัวเดินกลับไปข้างเฉินโม่ แล้วยืนอย่างนอบน้อม
พวกของหลี่ฉงซานกับว่านฉางหรู ก็โล่งใจ เหมือนได้ผ่านเข้าประตูผีไปแล้วหนึ่งรอบ
เฉินโม่มองหลี่ฉงซาน แล้วพูดนิ่งๆ ว่า “วันนี้จะปล่อยมึงกลับไป แล้วเอาคำของกูไปบอกหลี่ตงหยางด้วย ว่าอย่าลืมสัญญา3ปีที่นัดกันไว้!”
“บางทีไม่อาจจะไม่ถึง3ปี กูก็จะไปหาเองที่ตระกูลหลี่ พอถึงตอนนั้นกูจะทำตามที่สัญญาไว้ จะให้ตระกูลหลี่ของพวกมึงมาคุกเข่าสำนึกผิดต่อหน้ากูในเรื่องที่เคยทำกับพวกกูสองแม่ลูกไว้!”