บทที่ 417
บทที่ 417
จีหยิงตอบกลับ “นายท่าน ที่นี่ไม่กว้างมากนัก จึงไม่น่าจะมีคนเยอะเท่าใด”
ถังหยินครุ่นคิดก่อนตะโกน “เฉิงจิน !”
“ข้าน้อยอยู่ที่นี่แล้ว” เจ้าตัวรีบวิ่งมาทันที
ถังหยินโบกมือ “พาหน่วยของเจ้าตามข้าขึ้นไปบนเขาเดี๋ยวนี้ !”
เฉิงจินตะลึงที่ได้ยินแบบนั้น ยอดเขามันอันตรายมากจนแม้แต่เขายังไม่กล้าจะขึ้นไปด้วยซ้ำ แต่ในเมื่อเจ้านายของเขาต้องการ งั้นแล้วมันก็ต้องเป็นไปตามนั้น “นายท่านไม่ต้องไปหรอก พวกข้าจัดการให้เอง”
ถังหยินขมวดคิ้ว “ไม่ได้ เพราะข้าเองก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าอีกฝ่ายเป็นใคร !!”
จากนั้นเขาก็หันไปเรียกอีกคน “จีหยิง !”
“ขอรับ ?”
“สั่งให้ทหารทุกนายแบกหน้าไม้ทลายกำแพงมานี่ เราจะใช้มันยิงทำลายหินแล้วสร้างทางขึ้นไปสำหรับข้า !” เขาพูดแล้วมองไปยังภูเขาเบื้องหน้า
จีหยิงตะลึงและรีบจัดการให้ทันที เพราะด้วยพลังทำลายล้างของหน้าไม้ทลายกำแพง มันจึงน่าจะสามารถสร้างหนทางที่สะดวกสำหรับเหล่าทหารได้อย่างง่ายดาย
ในเวลานี้หยวนยู่ได้เดินเข้ามาหาถังหยิน “นายท่าน ข้าจะไปด้วย !”
ถังหยินครุ่นคิดก่อนส่ายหัว “ไม่ได้ ถ้าหากว่ามีศัตรูอื่นแฝงตัวมา การที่ไม่มีเจ้าอยู่จะทำให้ทุกอย่างลำบากขึ้น กองทัพหลักของเราจะต้องมีคนคอยอยู่เพื่อคอยสั่งการพวกเขา”
ได้ยินแบบนั้นหยวนยู่ก็ไม่ตอแย เขารับคำสั่งทันที
ไม่นานนักจีหยิงก็ให้กองทัพของเขาขนหน้าไม้ยักษ์ขึ้นมา จากนั้นถังหยินก็สั่งให้ทหารยิงหน้าไม้นั่นออกไป
พวกทหารคุ้นชินกับหน้าไม้นี้เป็นอย่างดี ดังนั้นทุกคนจึงได้เล็งยิงมันได้อย่างง่ายดาย
กระสุนของหน้าไม้นี้คือท่อนซุงขนาดใหญ่ที่มีคมเหล็ก และเมื่อมันถูกยิงออกไปก็ มันก็สร้างความเสียหายรุนแรงจนพื้นสะเทือน
…อาวุธสงครามแบบนี้จำนวน 30 ชิ้นถูกยิงเรียงอันกันไป
จากนั้นจีหยิงก็สั่งให้ยิงระลอกที่สองและสาม มันยิงท่อนซุงออกไปจำนวนมากและปักเข้ากับก้อนหินจนเกิดเป็นเส้นทางขึ้นไปบนภูเขาสูง
ถังหยินพึงพอใจกับผลงานที่เกิดขึ้นมาก เขาเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เคลื่อนไหวง่ายขึ้นเพื่อเตรียมนำหน่วยบุกทะลวงขึ้นไปบนนั้น
อู่เหมยดึงแขนเขาเอาไว้ “ระวังตัวด้วย”
ถังหยินหัวเราะออกมา “ตอนที่ข้าเข้าไปในวัง ข้ายังไม่กลัวซ่งเทียนเลย แล้วนี่มันจะอันตราแค่ไหนกันเชียว ?!” พูดจบเขาก็ดึงมืออู่เหมยออกแล้วเดินนำขบวนของเฉิงจินไป
ถังหยินกับเฉิงจินและเจียงโมควบม้าวิ่งเข้าไปยังตีนเขาพร้อมกับหน่วยลับของเขา
พวกคนที่เหลือก็ได้แต่ภาวนาว่าถังหยินจะกลับมาได้ด้วยดี
ไม่นานนักชายหนุ่มและทุกคนก็มาถึงตีนเขา
ถังหยินเดินมาและลองขยับท่อนซุงดู ก่อนจะพบว่ามันแข็งแรงมาก จึงได้หันไปบอกกับพวกของเขา “ไม่ต้องห่วง มันแข็งแรงมากพวกเจ้าตามมาได้เลย”
“รับทราบ !”
“เมื่อพวกเราไปถึงข้างบนแล้ว จงจัดการทุกคนให้หมดโดยไม่ลังเล ห้ามให้มีคนรอดชีวิตไปโดยเด็ดขาด !”
“รับทราบ !”
“ตามข้ามา !”
ถังหยินลงจากม้าแล้วกระโดดขึ้นไปบนอากาศ จากนั้นจึงขึ้นไปบนท่อนไม้ที่ถูกทำเป็นหลักยึดนั่น และแม้ว่าขาของเขากำลังจะเสียสมดุล แต่ทว่าชายหนุ่มก็ยังคงมันเอาไว้ได้ก่อนที่จะกระโดดต่อไปเรื่อย ๆ
เขาเลือกที่จะไม่ใช่พลังปราณเสริมการเคลื่อนที่ให้รวดเร็วกว่านี้ เพราะมันกินพลังปราณในร่างมากเกินจำเป็น
ยิ่งเขาขึ้นไปมากเท่าไหร่ก็ยิ่งยากขึ้นเท่านั้น ด้วยท่อนซุงที่ถูกยิงมาจากด้านล่างทำให้มันเป็นแนวเอียงข้าง จนชายหนุ่มเริ่มทรงตัวได้ยากขึ้น
ในเวลานี้ถังหยินก็พลันใช้ทักษะทั้งหมดในการปีน ก่อนจะเรียกหมอกสีดำให้ปรากฏรอบตัวเขา และยิ่งขึ้นไปสูงอีกนิด เขาก็พลันจำต้องใช้วิชาสับเปลี่ยนเงาเพื่อหายขึ้นไปด้านบนในทันที
ถ้าหากไม่มองดี ๆ จะไม่รู้เลยว่าเกราะของถังหยินกำลังปล่อยหมอกสีดำออกมาอยู่ ส่วนเกราะที่มือของเขาก็กลายเป็นเหมือนกับมีดสนับมือไปแล้วในตอนนี้
ไม่นานนักถังหยินก็ขึ้นมาถึงยอดเขา เขายังไม่เห็นศัตรูเลยแม้แต่คนเดียวแต่กลับมีกลิ่นคาวเลือดปกคลุมทั่วพร้อมกับพื้นที่เสียหายจากพลังยุทธ์ ถังหยินเดินไปรอบ ๆ และเห็นเขากับแขนขาคนที่ถูกตัดออกมา เขารู้ได้ทันทีว่าเป็นคนของเขา
ถังหยินกำหมัดแน่น
ฟุ่บ !
ทันใดนั้นก็พลันมีเสียงดังมาจากด้านหลังเขา และเมื่อถังหยินตัดสินใจหมุนตัวกลับไป เขาก็เห็นว่าเจียงโมกับเฉิงจินและพวกของเขาขึ้นมาถึงพอดี
….ทว่าเมื่อเห็นว่าที่บนยอดเขาไม่มีใครอื่นอีก พวกเขาต่างก็สงสัย “นายท่าน นี่มันคนของเรานี่นา ?”
“ใช่แล้ว” ถังหยินตอบหลังจากที่เห็นว่าอีกฝ่ายถามถึงซากที่อยู่ใต้เท้าของตน
เฉิงจินมองไปรอบ ๆ “แต่ไม่มีใครอยู่เลย ?”
ถังหยินมองศพอีกครั้ง กำปั้นของเขาคลายออก จากนั้นจึงชักดาบคู่ออกมาควงในมือทันที
“ใครก็ตามที่คิดจะซ่อนตัวอยู่ที่นี่ ข้าบอกเลยว่าเจ้าคิดผิดแล้ว จงเผยตัวของเจ้าออกมาซะ !” พูดจบเขาก็พุ่งตัวเองเข้าไปฟันหินที่มีรูปร่างประหลาดตรงหน้าจนแตกกระจาย
ก่อนที่เฉิงจินจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เงาดำก็พลันพุ่งออกมาจากก้อนหินลอยออกไปไกลก่อนที่จะร่อนลงบนพื้น
“ศัตรู !” เฉิงจินตะโกนออกมาแล้ววิ่งไปยืนข้างถังหยิน
พร้อมกันนั้นคนจากหน่วยลับก็พากันเข้ามายืนล้อมเอาไว้
“ถังหยิน ?!” ชายชุดดำที่เห็นถังหยินก็ถึงกับเบิกตาโพลง
เขาจำถังหยินได้ และถังหยินก็จำเขาได้เช่นกัน
“ชุยหยุนเจียน !”
เขาไม่คิดว่าถังหยินจะขึ้นมาที่นี่ด้วยตัวเอง นี่มันเกิดความคาดหมายของชุยหยุนเจียนที่กำลังซ่อนตัวอยู่มาก “เจ้ารู้ได้ยังไงว่าข้าซ่อนอยู่หลังหินก้อนนั้น ?”
ถังหยินหัวเราะ “เจ้าอาจซ่อนพลังปราณได้ แต่เจ้าซ่อนจิตสังหารและกลิ่นเลือดไม่ได้หรอกนะ”
ชุยหยุนเจียนมองอีกฝ่าย ด้วยไม่รู้ว่าจะเป็นเรื่องจริงหรือไม่ แต่สิ่งสำคัญที่สุดก็คือเขาจะจัดการถังหยินในตอนนี้ยังไงดี ?!