บทที่ 419
บทที่ 419
ถังหยินเอียงตัวไปข้างหลังแล้วหลบการโจมตีพร้อมกับคว้าแขนของอีกฝ่ายเอาไว้
ฟุ่บ !
ร่างของชุยหยุนเจียนลอนออกไปชนกับเสาหินมากมาย จนกระทั่งเขาไปเกาะเข้าที่ขอบหน้าผาไว้ได้ด้วยท่าทีสั่นกลัว พลางใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดพาตัวเองกลับขึ้นมา
ชุยหยุนเจียนถอนหายใจอย่างโล่งอกกับจังหวะเมื่อสักครู่ ด้วยหากช้าไปเพียงนิดเดียวเขาจะต้องตายเป็นแน่ …เขากัดฟันแล้วปักดาบเข้าไปในหินบนพื้น
ถังหยินไม่คิดปล่อยให้อีกฝ่ายมีเวลาพักหายใจแม้แต่น้อย ชายหนุ่มพุ่งเข้าไปในฉับพลันนั้น ทว่าเขาก็ต้องถอยกลับมาเพราะเห็นเข้ากับก้อนหินที่กำลังลอยตรงพุ่งเข้าใส่ตน
ชายหนุ่มรู้แล้วว่าอีกฝ่ายกำลังทำอะไร ชุยหยุนเจียนปักดาบลงไปในพื้นเพื่อซ่อนมันและโจมตีจากด้านล่าง ถังหยินจึงใช้วิชาเพื่อหลบหลีกมันแล้วมาอยู่ข้างหน้าอีกฝ่ายก่อนที่พื้นดินข้างใต้จะระเบิดออกมา
ถังหยินตื่นตระหนกแล้วหนีไป แต่ในครั้งนี้เขาช้ากว่าเดิมจนคลื่นดาบเข้าปะทะกับหน้าอกจนเกิดบาดแผล และในขณะที่ชายหนุ่มกำลังพยายามตั้งสติอยู่นั้น คลื่นดาบก็ได้วนกลับมาอีกครั้งแล้ว !!
ชายหนุ่มรีบถอยกลับมา ทว่าคลื่นดาบก็ยังคงตามเขาไปติด ๆ
ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไปจะต้องทำอะไรไม่ได้แน่ ๆ และเมื่อคิดได้แบบนั้นเขาก็พลันใช่วิชาสับเปลี่ยนเงาย้ายตัวเองออกมาเผื่อว่าจะหลบออกจากระยะโจมตีได้ แต่เมื่อชายหนุ่มปรากฏตัวออกมาอีกครา คลื่นดาบกลับยังพุ่งขึ้นมาจากพื้นติดตามมาอยู่ดี !!!
ถังหยินได้แต่ถอยหนีจนมาถึงริมหน้าผา และถ้าถอยไปมากกว่านี้จะต้องร่วงลงไปแน่ แต่ทว่าในตอนนี้เอง ก็ได้มีบางคนเข้าไปใกล้ชุยหยุนเจียน… “อย่าทำร้ายนายท่านนะ !”
เจียงโมได้พุ่งเข้าไปพร้อมด้วยดาบในมือ
และก่อนที่จะเข้าไปถึงตัวอีกฝ่าย ก็เป็นคลื่นลมปราณที่พุ่งแซงมุ่งตรงเข้าใส่ชุยหยุนเจียน
ชุยหยุนเจียนที่เห็นดังนั้นจึงขยับตัวหลบมันอย่างง่ายดายพร้อมกับก้อนหินที่พุ่งขึ้นจากพื้นสวนกลับไปยังเจียงโม
การโจมตีนี้มันรวดเร็วมากจนเจียงโมตั้งตัวไม่ทัน เขาไม่สามารถใช้วิชาหลบหนีได้ทัน จึงโดนก้อนหินที่กลายร่างเป็นดาบเสียบทะลุหน้าอกออกไปข้างหลังเต็ม ๆ
ถังหยินที่อยู่ไกลออกไปเห็นทุกอย่าง แต่ต่อให้จะเข้าไปช่วยก็คงไม่ทันแล้ว เพราะไม่ว่าจะยังไงเจียงโมก็มีพลังที่ไม่เท่ากับชุยหยุนเจียนและถ้าโดนการโจมตีแบบนั้นเข้าไป …ยังไงก็คงไม่รอดเป็นแน่แล้ว !!!
เจียงโมถือเป็นสมาชิกอาวุโสของหน่วยลับและติดตามถังหยินมานาน เขาทำหน้าที่เสี่ยงตายมากมาย และการที่เห็นลูกน้องตัวเองตายไปต่อหน้าอย่างโง่ ๆ แบบนี้ มันก็ทำให้ถังหยินทำอะไรไม่ถูก
…เลือดในกายของเขาเร่าร้อนและเดือดพล่านจนรอบตัวของถังหยินกลายเป็นลูกไฟสีดำ !
เฉิงจินและคนอื่นในหน่วยต่างก็อยากจะเข้าไปช่วย แต่ถังหยินกลับร้องตะโกนห้ามเอาไว้ “พวกเจ้าถอยไป !” จากนั้นชายหนุ่มก็พุ่งเข้าใส่ชุยหยุนเจียนอย่างรวดเร็ว
ชุยหยุนเจียนเคยเห็นวิชาเพลิงผลาญวิญญาณมาก่อนก็จริง แต่เขานั้นไม่เคยเห็นมันในรูปแบบนี้มาก่อน ดังนั้นเมื่อเห็นมันในสภาพแบบนี้เขาจึงเริ่มรู้สึกเสียใจที่ใช้ดาบยิงคลื่นเข้าใส่ถังหยินก่อนหน้านี้
ชายหนุ่มพุ่งไปตรง ๆ ไม่แม้แต่จะหลบคมดาบที่กำลังเข้ามา ปล่อยให้ดาบนั่นแทงทะลุผ่านลำตัว จนกระทั่งชายหนุ่มมาถึงตัวอีกฝ่าย และหยุดที่ตรงหน้าชุยหยุนเจียนพร้อมใช้ดาบฟันอย่างรวดเร็ว
ดาบของถังหยินฟันเข้าที่ไหล่ซ้ายและขวาของชุยหยุนเจียน และแม้ว่าจะไม่เข้าเป็นแผลลึกมาก แต่มันก็รุนแรงมากพอที่จะทะลุออกไปถึงด้านหลังของชุยหยุนเจียน
แผลนั่นทำเอาชุยหยุนเจียนร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด สายตาของเขาพร่ามัวและเกือบสลบไปในทันที ก่อนที่ในวินาทีสุดท้ายเขาจะเห็นไฟสีดำที่ลุกโชนไปทั่ว !
….ต่อให้จะเป็นผู้ฝึกยุทธ์ที่เก่งกาจแค่ไหน แต่ถ้าไม่มีเกราะปราณก็คงไม่มีใครสามารถทางทนมันได้
ในตอนนี้ชุยหยุนเจียนอยากจะดึงดาบของเขาออกมา แต่เขาก็ไม่สามารถทำได้เลย จนต้องรีบถอยหนีและทิ้งดาบของตัวเองเอาไว้ทั้งแบบนั้น
ฉึก !
ดาบของถังหยินถูกดึงออก พร้อมกับเลือดที่ไหลทะลักออกมาจากแผลทั้งสองข้างที่กระเซ็นไปโดนถังหยินทั้งหัวและลำตัว ก่อนที่ดาบปราณนั่นจะกลับคืนสภาพเดิม
ถังหยินไม่สนใจดาบที่ปักอยู่คาร่างตนแม้แต่น้อย ดวงตาสีแดงของเขาจ้องไปยังชุยหยุนเจียนแล้วฟันดาบเข้าใส่เป้าหมายทันที
ชุยหยุนเจียนถอยหนี แต่ถังหยินก็เดินไล่ตามไปจนเกือบถึงขอบหน้าผา ….จนเขาจำไม่ได้แล้วว่าผลักเสาหินล้มไปแล้วกี่อัน ก่อนที่เขาจะได้ยินเสียงของลมที่พัดผ่าน
ชุยหยุนเจียนถอยมาจนถึงริมผาและไม่มีทางหนีแล้ว ทว่าเมื่อเห็นดาบของถังหยินที่กำลังผ่าลงมาที่ตัว เขาจึงได้หลับตาลงแล้วทิ้งร่างลงไปด้านหลังที่เป็นหน้าผา
ฟุ่บ !
ชุยหยุนเจียนทิ้งตัวลงไปตามหน้าผา ก่อนที่จะกางมือออกแล้วเรียกมีดขึ้นมาปักไปที่ผาหินตรงหน้า
ด้วยแรงที่แทงเข้าไป ทำให้แขนของเขาจมลึกยิ่ง ทว่ามันก็แลกมากับบาดแผลที่มีเลือดไหลออกมาไม่หยุด ก่อนที่ชุยหยุนเจียนจะตั้งสติได้และเร่งปีนไต่ลงไปอย่างรวดเร็ว
ภาพตรงหน้าทำเอาชายหนุ่มกัดฟันกรอดแล้วทุบพื้นไปหนึ่งที ก่อนจะดึงดาบที่ปักอยู่ออกมา
“นายท่านปลอดภัยหรือเปล่า ?”
เฉิงจินกับคนอื่นวิ่งเข้ามา เมื่อเห็นถังหยินนอนอยู่ที่พื้นโดยเอามือกุมหน้าท้องที่เต็มไปด้วยเลือด พวกเขาก็ถึงกับหน้าซีดทันที
ทว่าถังหยันกลับส่ายหัวแล้วดันทุกคนออกไป “ข้าไม่ตายง่าย ๆ หรอก แล้วเจียงโมล่ะ ?”
ไม่มีใครตอบ พวกเขาก้มหัวให้อย่างเงียบ ๆ
ถังหยินไม่ได้ยินคำตอบก็จริง ทว่าเพียงแค่นี้มันก็ชัดเจนอยู่แล้ว เขาหันไปมองที่ยอดเขาและเห็นเจียงโมนอนตายอยู่อย่างไร้เกราะปราณ ใบหน้าของอีกฝ่ายเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ส่วนรอบข้างก็มีสมาชิกหน่วยลับนั่งรายล้อมด้วยสีหน้าสิ้นหวัง
เขาเดินเข้าไปหาเจียงโมแล้วรู้เลยว่าอีกฝ่ายได้จากไปแล้ว เพราะบาดแผลที่หน้าอกร้ายแรงมาก และต่อให้เก่งกาจเยี่ยงเทพเจ้าก็คงตายได้เช่นกันถ้าเจ็บหนักขนาดนี้
ถังหยินยืนอยู่นานก่อนที่จะล้มลงข้าง ๆ เจียงโมด้วยสีหน้าและอาการเดียวกัน
“นายท่าน ?”
เฉิงจินรีบเข้ามาด้วยเสียงสั่น “รีบพานายท่านลงไปเร็วเข้า !”
พวกหน่วยลับรีบเข้ามาพาตัวถังหยินขึ้นแล้วใช้เชือกพาลงไป
ในเวลานี้ถังหยินไม่สามารถทนได้จนต้องสลบไป แต่ก่อนสลบเขาก็พลันพูดขึ้น “ต้องมีใครสักคนคุ้มกันที่นี่เอาไว้ อย่าให้มีใครขึ้นมา แล้วก็เอาร่างของเจียงโมลงมาด้วย”
“นายท่านไม่ต้องกังวลไป พวกเรารู้ดีว่าต้องทำอย่างไร”