“เดี๋ยวก่อน! ‘น้องสาว’ ที่แกพูด คงไม่ได้หมายถึง…” หลิงม่อชะงักไปก่อนชั่วขณะ จากนั้นก็ทำสีหน้าเหยียดหยาม ถ้าหากใช้คำพูดมาอธิบายสีหน้าของเขา ก็คงจะเป็น —“แกมันไอ้โรคจิต!”
ถังฮ่าวเองก็ชะงัก จากนั้นก็ส่ายหน้ารัวๆ สุดชีวิต “ไม่ๆๆ ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นแน่นอน! จะว่ายังไงล่ะ…” เขาลำบากใจไปครู่หนึ่ง สุดท้ายจึงนึกคำพูดที่เหมาะสมออก “สิ่งที่มีการเปลี่ยนแปลงทางเพศเกิดขึ้น เป็นร่างกายของเขาจริงๆ ไม่ได้มีเด็กผู้หญิงอีกคนโผล่ขึ้นมาแต่อย่างใด แต่เขากลับเรียกอีกด้านที่เป็นผู้หญิงของเขาว่าเป็นน้องสาวของตัวเอง ผีเสื้อ…ฉันเคยได้ยินเขาพูดครั้งหนึ่ง เขาบอกว่าจริงๆ แม่ของเขาท้องลูกแฝดชายหญิง แต่พอถึงวันคลอด กลับคลอดเขาออกมาแค่คนเดียว ดังนั้นตัวเขาหนึ่งคน จึงเป็นตัวแทนของคู่สองพี่น้องชายหญิง เขาคือร่างรวมของแผดชายหญิงคู่นั้น…”
“แน่นอนว่า” ถังฮ่าวรีบพูดต่อ “ฉันคิดว่าเขามโนไปเอง อาจเป็นการหาทางออกให้ความโชคร้ายของตัวเองอย่างหนึ่ง…แกก็รู้ สถานการณ์อย่างเขา คงจะมีช่วงเวลาที่ยากลำบากไม่น้อย ถึงปกติฉันจะดูไม่ออกก็เถอะ…แต่ถึงคนอื่นจะไม่รู้ เขาก็ยังคงทุกข์ทรมานอยู่ดี แกอาจจะไม่เชื่อ หลังจากเปลี่ยนเพศ นิสัยของเขาก็จะเปลี่ยนแปลงไปมาก และมันก็ไม่เหมือนกับเป็นการแสร้งทำเลยซักนิด…”
“แกไม่ต้องพูดย้ำนักหรอก ยังไงอีกไม่นานฉันก็จะเจอเขาแล้ว” หลิงม่อหันไปมองข้างหน้า พลางพูดขึ้น
ถังฮ่าวกลับลอบตะลึง สถานการณ์ประหลาดๆ อย่างนี้ เขากลับฟังเงียบๆ โดยที่หน้าไม่เปลี่ยนสีด้วยซ้ำ…ถ้าหากท่าทีใจเย็นนี้เป็นการแสร้งทำ ก็แสดงว่าคนคนนี้เก่งเรื่องการควบคุมสีหน้ามาก หรือถ้าหากไม่ใช่ ก็คงได้แต่เข้าใจว่า คนคนนี้ไม่เพียงควบคุมอารมณ์ตัวเองให้มั่นคงได้เป็นอย่างดี แต่ยังเคยผ่านเรื่องประหลาดมามากมาย…
ความจริงแล้ว การคาดเดาของถังฮ่าวถือว่าใกล้เคียงมาก…ถึงแม้ว่าหลิงม่อไม่เคยเห็นความสามารถพิเศษเปลี่ยนเพศได้ตามใจอย่างนี้มาก่อน แต่เขากลับใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับซอมบี้สาวสองบุคลิกอยู่ทุกวี่ทุกวัน คนหนึ่งสลับเพศชายหญิง อีกคนสลับเผ่าพันธุ์มนุษย์กับซอมบี้…ดูยังไงอันที่สองก็ร้ายกาจกว่าอยู่ดี!
ในอีกด้าน ก็คือความมั่นใจที่หลิงม่อแสดงออกมา…ทว่าในใจของถังฮ่าว เขากลับสรุปว่าความสามารถในการแกะรอยอย่างนี้เป็นเพราะความสามารถพิเศษด้านพลังจิตของเขากับเจ้าหมีแพนด้ากลายพันธุ์ เพียงแต่ระยะทางในการแกะรอยนี้ ต้องบอกว่าไกลมาก…ตั้งแต่พวกเขาเดินออกมาจากร้านอาหาร จนมาถึงจุดที่พวกเขาอยู่ในตอนนี้ ระยะทางโค้งยังไม่ต้องพูดถึง แค่ระยะทางตรงก็เกือบหนึ่งพันเมตรแล้ว
และสาเหตุที่หลิงม่อคิดว่าเด็กผู้หญิงคนนั้นยังมีชีวิตอยู่ อาจเป็นไปได้มากว่า เธอเป็นเป้าหมายในการแกะรอยของเขา…แต่ถังฮ่าวกลับไม่คิดว่าสถานการณ์จะดีขนาดนั้น เขาลอบคิดในใจ ถึงแม้ตัวเองจะขายข้อมูลของพี่ฉีไปไม่น้อย แต่ในความเป็นจริงแล้วนิสัยที่เปลี่ยนไปตามเพศของพี่ฉีต่างหาก ที่เป็นจุดที่น่ากลัวที่สุดของเขา…เพียงแต่เรื่องนี้ หลิงม่อไม่ได้ถาม และไม่มีทางที่เขาจะฝ่ายบอกก่อนแน่นอน
“ฟังจากที่แกบอก การสับเปลี่ยนของเขาน่าจะสมบูรณ์แบบมากทีเดียว แต่อย่างมากนี่ก็เป็นแค่ความสามารถด้านพลังกลายพันธุ์ของเขา แล้วความสามารถในการแปลงร่างของเขาล่ะ? อีกอย่าง ความสามารถในการแปลงร่างที่พวกแกมีนี้ ก็มาจากการวิจัยของเขาหมดเลยสินะ?” หลิงม่อถามอีกครั้ง
ถังฮ่าวดึงสติกลับมาทันที เขาตอบว่า “เรื่องนี้…ตรงกันข้ามเลยล่ะ การสับเปลี่ยนเพศต่างหากที่เป็นพลังแปลงร่างของเขา เขาใช้วิธีการทำให้เชื้อไวรัสในตัวกลายพันธุ์ เพื่อสามารถควบคุมรูปร่างและเสียงให้เปลี่ยนไป จากนั้นก็สับเปลี่ยนเพศอย่างสมบูรณ์แบบด้วยวิธีเดียวกัน ส่วนความสามารถด้านพลังกายพันธุ์ของเขา…มันเป็นพลังที่พิเศษมาก เรียกว่า…ผีเสื้อ ส่วนพลังแปลงร่าง…เขาเป็นคนค้นคว้าวิจัยขึ้นมาจริงๆ บอกตามตรง เมื่อก่อนฉันไม่ใช่คนที่อยู่ในละแวกนี้ เขาเป็นคนตามหาพวกเราและพามาที่นี่ ไม่ใช่แค่ฉัน คนอื่นๆ ก็ถูกเขาพามาเหมือนกัน ฉันสงสัย ว่าเมื่อก่อนเขาอาจเป็นคนของบริษัทลอว์สันก็ได้ และผู้รอดชีวิตในละแวกนี้ อาจถูกเขา…”
พูดถึงตรงนี้ ถังฮ่าวก็อดขนลุกไม่ได้ เหมือนเพิ่งนึกถึงเรื่องที่น่ากลัวมากขึ้นได้ เขาถึงขั้นพึมพำเสียงเบา “ถ้าไม่อย่างนั้น ยังไงที่นี่ก็เป็นย่านธุรกิจที่คึกคัก ทำไมเขาไม่หาพรรคพวกเอาแถวนี้ล่ะ…เอ่อ แต่ทั้งหมดนี้ก็เป็นแค่การคาดเดาของฉัน ไม่ว่ายังไง ที่ฉันรอดมาได้ ก็เพราะอาศัยเขา…”
“ผีเสื้อ?” หลิงม่อกลับทวนคำด้วยสีหน้าครุ่นคิด
ความจริงแล้วการตั้งชื่อความสามารถพิเศษ เป็นการบ่งบอกถึงลักษณะความสามารถพิเศษนั้นๆ ในบางมุม บางครั้งหากเข้าใจชื่อที่คนคนหนึ่งตั้งให้ความสามารถพิเศษของตัวเอง ก็อาจรู้ข้อมูลที่สำคัญที่สุดเกี่ยวกับเขาเลยทีเดียว เหมือน “การควบคุม” ของหลิงม่อ หรือ “การควบคุมหุ่น” ชื่อแบบนี้หากใครได้ยินเข้า ก็สามารถสันนิษฐานความจริงผ่านการกระทำบางอย่างของเขาได้ไม่ยาก
เหมือนคนที่อยู่กับเขามานานอย่างมู่เฉิน ทั้งๆ ที่จับสังเกตเห็นเรื่องผิดปกติหลายเรื่องแล้ว แต่กลับเดาความจริงไม่ออก นั่นก็เป็นเพราะเขาไม่เข้าใจเนื้อแท้ของความสามารถพิเศษของหลิงม่อไม่ใช่หรอ?
แต่ว่า “ผีเสื้อ”…ชื่อนี้ถึงได้บินแล้ว ก็ไม่รู้เนื้อแท้ของความสามารถพิเศษอยู่ดี…
ครั้งนี้ถังฮ่าวกลับเป็นฝ่ายเปิดปากอธิบายก่อนอย่างรู้หน้าที่ “จำนวนครั้งที่เขาลงมือเต็มที่แทบนับครั้งได้ อีกอย่างถึงแม้จะลงมือ ฉันก็มีโอกาสเห็นน้อยมาก…ดังนั้นฉันเลยบอกรายละเอียดที่มากกว่านี้ให้ไม่ได้ แต่ก็ยังพออธิบายภาพรวมให้ฟังคร่าวๆ ได้ คำว่า ‘ผีเสื้อ’ ความจริงไม่ได้มีความหมายอะไร ระหว่างที่เขาแสดงพลังพิเศษ สามารถใช้คำคำหนึ่งมาอธิบายได้อย่างครอบคลุม — ดักแด้ลอกคราบ กลายเป็นผีเสื้อ และยามปกติ เขาจะอยู่ในสภาวะของดักแด้หนอนผีเสื้อ…”
“ฉันเคยเห็นขั้นตอนการเปลี่ยนร่างครั้งหนึ่ง…หลังจากที่เขาถูกกระตุ้นจนถึงที่สุด เขาก็จะเริ่มลอกคราบ จากนั้นในขณะที่เขากลายเป็นผีเสื้อ…”
ยังไม่ทันพูดจบ ทันใดนั้นเสียง “โครม” ก็ดังมาจากข้างหน้า
หลิงม่อเร่งฝีเท้าอย่างรีบร้อน เขาพุ่งออกจากซอยเล็กๆ นี้ไปด้วยความเร็วสูง
ที่นี่เป็นถิ่นที่อยู่แบบสมัยเก่า ตึกอาคารล้วนเป็นบ้าน ด้านล่างเป็นห้างร้านหรือตึกแถวอยู่มากมาย ตึกแถวที่อยู่กลางถนนเป็นแผงขายผัก เต็มไปด้วยกันสาดหลากสีละลานตากับแผงขายผักจำนวนมาก ห่างออกไปไม่ไกลเป็นลานกว้างซึ่งมีแผงลอยอยู่เต็มไปหมดเช่นกัน เพียงแต่ตอนนี้สภาพตรงนั้นได้เละเทะไปหมดแล้ว ฟังจากเสียงอึกทึกเมื่อกี้ ดูเหมือนมีเงาร่างหนึ่งกระแทกเข้าไปในกองแผงลอยนั้นอย่างแรง
ขณะที่หลิงม่อปรากฎตัว เงาร่างนั้นกำลังพยายามตะเกียกตะกายออกมาจากกลุ่มควันคลุ้ง
ถังฮ่าวพลันเบิกตากว้าง จากนั้นก็ลอบชำเลืองมองหลิงม่อแวบหนึ่ง
เรื่องราวเป็นอย่างที่เขาคิดไว้จริงๆ ดูจากตอนนี้ ถึงแม้เด็กผู้หญิงคนนั้นจะยังมาตาย แต่กลับถูกทรมานไม่น้อย…แต่ก็อย่างว่า นี่แหละคือนิสัยของพี่ฉี ถ้าหากถูกเขาหมายหัว ถึงแม้เป็นซอมบี้เขาก็จะค่อยๆ ทรมานพวกมัน อย่างกับที่เขาเคยบอกไว้ ว่าเสียงกรีดร้องของอีกฝ่าย ทำให้เขารู้สึกถึงตัวตนของตัวเอง…
“ยิ่งคู่ต่อสู้เป็นเด็กผู้หญิง เจ้าบ้านี่ก็คงจะยิ่งตื่นเต้นล่ะสิ” ถังฮ่าวลอบคิด ขณะเดียวกันก็อดรู้สึกเนื้อเต้นขึ้นมาไม่ได้ “หึหึ เหมือนฉันไง ถึงจะแค่คิด แต่ร่างกายของฉันก็รู้สึกได้ถึงความสุขแล้ว…”
แต่สิ่งที่ทำให้เขาหงุดหงิดและสับสนก็คือ หลิงม่อกลับยังคงใจเย็นอยู่เหมือนเดิม!
“คอยดูเถอะ แกต้องตกใจกับภาพที่กำลังจะได้เห็นแน่นอน!” ถังฮ่าวลอบคิดอย่างเคียดแค้น ทว่าไม่นานเขาก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้ “เขาจะฆ่าฉันไหมนะ? ถ้าหากคิดจะใช้ฉันเป็นตัวประกันจริงๆ พี่ฉีไม่มีทางช่วยฉันแน่…ทำไงดี?”
ในขณะที่ความคิดอันต่างขั้วกำลังผุดขึ้นมาในหัวของถังฮ่าวอย่างต่อเนื่องนั้น ในที่สุดเงาร่างนั้นก็ยืนขึ้นท่ามกลางกองไม้กระดาน เมื่อกลุ่มควันเริ่มจางหาย รูปร่างของคนคนนั้นก็เริ่มชัดเจนขึ้นช้าๆ เขา (เธอ) ยืนค่อมเอว แล้วอยู่ๆ ก็หัวเราะเสียงแปลกๆ ขึ้นมา ฟังจากเสียงก็รู้ว่าเป็นเด็กผู้หญิง “หึหึ ร้ายกาจไม่เบานี่…”
พอได้ยินเสียงนี้ ถังฮ่าวก็ตกใจจนแทบเผลอตะโกนออกมา!
เขาเบิกตากว้าง แล้วพูดขึ้นโดยอัตโนมัติ “เป็นไปไม่ได้…นี่มันเป็นไปไม่ได้…”
แต่ในเวลานั้นเอง จู่ๆ เสียงของเงาร่างนั้นพลันเปลี่ยนไป “ฮืออ ผีเสื้อ พี่กลัวจัง รีบฆ่าเธอสิ รีบฆ่าเธอให้ตายเร็วๆ! ฆ่าคนที่เห็นพวกเราเป็นตัวประหลาดให้หมด!”
ครั้งนี้กลับเป็นเสียงของผู้ชาย และในเสียงพูดก็สัมผัสได้ถึงความออดอ้อนเอาใจอย่างชัดเจน ให้ความรู้สึกเหมือนกำลังออดอ้อนเด็กผู้หญิงคนหนึ่งอย่างไรอย่างนั้น เป็นผู้ชายแต่กลับพูดด้วยน้ำเสียงอย่างนั้น อาจฟังดูน่าขนลุกในสายตาคนนอก แต่ความจริงสำหรับหลิงม่อและถังฮ่าว มันกลับทำให้รู้สึกขนลุก…
“คิกคิก พี่พูดอะไรของพี่น่ะ เธอไม่ใช่คนซักหน่อย…”
—————————————————————————–