ตอนที่ 1288 มาที่ผาสุดสวรรค์อีกครั้ง (6)
“สิบสองวิหาร” ดวงตาของจวินอู๋เหยาเปลี่ยนเป็นเย็นชาทันที มุมปากโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มเย็นเยียบ “เห็นรึเปล่าว่ามาจากวิหารไหน?”
เมื่อได้ยินชื่อสิบสองวิหาร แววตาของจวินอู๋เสียก็เย็นชาขึ้นเช่นกัน
สิบสองวิหารค้นหาสุสานจักรพรรดิแห่งมืดมาตลอด และที่ตั้งของผาสุดสวรรค์ก็ถูกเปิดเผยแล้ว ไม่ว่าจะมีแผนที่หรือไม่ก็ตาม เหล่าวิหารพวกนั้นก็จะส่งคนมาค้นหาที่ผาสุดสวรรค์อยู่ดี กองกระดูกจำนวนมากที่พวกเขาเคยเห็นก็เป็นของคนพวกนี้ไม่ใช่หรือ?
เย่เหม่ยเงียบไปครู่หนึ่ง เขามองไปที่เย่ฉาซึ่งมีปฏิกิริยาแปลกๆก่อนจะพูดว่า “ฝ่ายหนึ่งคือวิหารแห่งชีวิต ส่วนอีกฝ่ายคือ……วิหารปีศาจเพลิงขอรับ”
เมื่อชื่อ วิหารปีศาจเพลิง ถูกเอ่ยออกมา จวินอู๋เสียก็ตกใจทันที!
วิหารปีศาจเพลิง……
ย้อนกลับไปที่หุบเขาเมฆา ชายสองคนที่อยากได้ภูติประจำตัวของนางก็มาจากวิหารปีศาจเพลิงไม่ใช่หรือ? เหตุการณ์นั้นอาจกล่าวได้ว่าเป็นเหตุการณ์ที่จวินอู๋เสียเสียท่ามากที่สุดตั้งแต่นางมาเกิดใหม่เลยทีเดียว เป็นครั้งแรกที่นางได้ลิ้มรสชาติความแข็งแกร่งของอาณาจักรกลาง และเกือบทำให้นางต้องเสียชีวิตที่หุบเขาเมฆาแล้ว
ยิ่งกว่านั้น เย่ฉาในตอนนั้นก็เสียสละระเบิดตัวเองเพื่อปกป้องนางเอาไว้ด้วย!
จวินอู๋เสียเข้าใจแล้วว่าทำไมเย่ฉาจึงมีสีหน้าเย็นชาแบบนั้น
“เสี่ยวเสียเอ๋อร์ เจ้านึกอะไรได้งั้นหรือ?” จวินอู๋เหยาหันหน้ามามองจวินอู๋เสีย คำว่าวิหารปีศาจเพลิงก็ทิ้งความประทับใจเอาไว้ให้เขาเช่นเดียวกัน
จวินอู๋เสียหรี่ตา กำหมัดแน่น
ทันใดนั้น มือที่กำแน่นของนางก็ถูกมืออันอบอุ่นข้างหนึ่งกุมเอาไว้
“ให้ข้าจัดการเอง” เสียงของจวินอู๋เหยาดังขึ้นที่ข้างหูนาง
จวินอู๋เสียเงยหน้ามองจวินอู๋เหยา
“ข้าเข้าใจว่าเสี่ยวเสียเอ๋อร์อยากแก้แค้น แต่เรากำลังจะลงไปที่ด้านล่างของผาสุดสวรรค์ เจ้าจะสิ้นเปลืองพลังไปกับพวกขยะอย่างนั้นทำไม?” จวินอู๋เหยาเกลี้ยกล่อมด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนมาก มืออีกข้างของเขาลูบหัวจวินอู๋เสียอย่างอ่อนโยน
“ข้าอยากทำเอง” จวินอู๋เสียพูดพลางหรี่ตา นางยังจำความอัปยศอดสูที่ได้รับตอนอยู่ที่หุบเขาเมฆาได้ไม่ลืมจนถึงวันนี้ ถ้าเย่ฉาไม่เลือกที่จะระเบิดตัวเองในตอนนั้น คนที่จะตายอยู่ที่หุบเขาเมฆาในวันนั้นก็คือนาง
ในตอนนั้นนางกระจอกยิ่งกว่ามดแมลงในสายตาของคนจากอาณาจักรกลาง แต่ตอนนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว
นางอยากชำระหนี้แค้นในครั้งนั้น!
แต่จวินอู๋เหยากลับส่ายหน้าและเกลี้ยกล่อมต่อไปว่า “เด็กดี คราวนี้ให้ข้าจัดการเถอะ”
จวินอู๋เสียมองจวินอู๋เหยาด้วยความงุนงง นี่เป็นครั้งแรกที่จวินอู๋เหยาเกลี้ยกล่อมนางไม่ให้ทำด้วยตัวเอง
จวินอู๋เหยาหรี่ตามองผมสีดำยาวของจวินอู๋เสีย แล้วพูดด้วยน้ำเสียงไม่แยแสว่า “วิธีของเสี่ยวเสียเอ๋อร์อ่อนโยนเกินไป คนที่เคยทำร้ายเจ้า ข้าไม่อยากให้พวกมันตายง่ายเกินไปนัก นอกจากนั้น ข้าไม่อยากให้เจ้าใช้ยาพิษที่เจ้าทำขึ้นมาด้วยมือตัวเองกับคนแบบนั้น มันเสียของ”
ต่อให้เป็นยาพิษ ตราบใดที่นางเป็นคนทำขึ้นมา เขาก็เต็มใจกิน ไม่มีทางเอาของดีๆแบบนั้นให้พวกแมลงจากวิหารปีศาจเพลิงหรอก
จวินอู๋เสียอึ้ง เขาเป็นคนแรกในประวัติศาสตร์เลยที่พูดว่า……วิธีของนาง “อ่อนโยนเกินไป”
เมื่อไม่สามารถเปลี่ยนความคิดของจวินอู๋เหยาได้ จวินอู๋เสียก็พยักหน้าตกลง จวินอู๋เหยาจูบเบาๆที่หน้าผากของนาง แล้วหายตัวไปทันที เย่ฉากับเย่เหม่ยก็พุ่งไปด้านหน้าและหายวับไปอย่างรวดเร็ว!
เฉียวฉู่กับคนอื่นๆออกมาจากรถม้าของพวกเขาและได้ยินบทสนทนาของเย่ฉากับจวินอู๋เหยา ใบหน้าของเฉียวฉู่และฮัวเหยาไม่น่ามองขึ้นมาทันที
ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในหุบเขาเมฆานั้นน่ากลัวเกินไป!
“เกิดอะไรขึ้น……” ฟ่านจั๋วถามขณะที่พาเสี่ยวเจว๋ลงมาจากรถม้า เสี่ยวเจว๋เพิ่งลงถึงพื้นก็เห็นว่าจวินอู๋เหยาไม่ได้อยู่กับจวินอู๋เสีย ขาสั้นๆของเขาวิ่งเข้าไปหาจวินอู๋เสียทันที เขากระโดดเกาะเอวจวินอู๋เสียและเรียกออกมาด้วยเสียงน่ารักว่า “พี่ชายตัวน้อย”