ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 246
ชุยไท่เฟยใบหน้าขุ่นเคืองมองไปยังเหล่าไท่จวิน “ไท่จวิน เจ้าลองพูดดู หญิงสาวเยี่ยงนี้ จะเรียกว่าผู้หญิงได้รึ? มิใช่ว่าควรจะด่านางสักยกใหญ่?”
เหล่าไท่จวินราวกับว่าตกอยู่ในภวังค์ ฟังคำชุยไท่เฟยถามนาง นางตื่นตกใจขึ้นมา “อ่า?”
“ไท่จวินเป็นอะไรไป? มิได้ฟังคำของฮูหยินผู้เฒ่ารึ?” ชุยไท่เฟยเอ่ยถาม “หรือว่ารู้สึกไม่สบายกาย?”
เหล่าไท่จวินยิ้มเยาะ “หม่อมฉันมิได้เป็นอะไรเพคะ เพียงแต่เมื่อครู่ได้ยินคำชุยไท่เฟยเอ่ยว่าจะปลดภรรยา เป็นเยี่ยงไรกัน? ท่านอ๋องของท่านจะปลดภรรยารึ? วางแผนว่าจะปลดเมื่อใดกัน? ”
เหล่าไท่จวินถึงแม้ว่าจะอายุเยอะแล้ว แต่ก็มิได้เป็นคนที่อ่อนไหวง่าย นางยังรู้ว่า มิว่าเรื่องใดก็มิควรจะรับฟังเพียงฝ่ายเดียว โดยเฉพาะวันนี้ฮูหยินผู้เฒ่าเอ่าคำเหล่านี้ออกมานั้น เหมือนดั่งจงใจ ตั้งใจที่จะเปิดเผยอะไรบางอย่างออกมา
หลายปีมานี้ นางแสร้งทำเป็นหูหนวกตาบอด เพื่อให้คนคิดว่านางโง่จนสามารถโกหกได้
ตั้งใจที่จะไม่ดื้อดึง เพื่อที่ไม่อยากที่จะให้คนหลอกใช้ได้
ชุยไท่เฟยฟังคำของนางแล้ว ยิ้มอย่างตกตะลึง “พอเถอะ อ๋องหกของข้าปีนี้อายุก็สามสิบแล้ว เจ้าก็อย่าได้คิดโยนหลานสาวบ้านเจ้ามาให้อ๋องหกของข้าเลย กลับไปข้าจะหาคนที่มีความสามารถให้เจ้าสักกี่คน ให้เจ้าได้เลือก”
“ข้ายังจะเลือกอะไรอีกกัน? มีมาก็ไม่เลวแล้ว ตอนนี้เป็นผู้อื่นที่เป็นคนเลือกหลิวหลิ่วบ้านข้า! ” เหล่าไท่จวินปวดหัวมากจริงเชียว
“เซียวท่ายังไม่มีข่าวคราวมารึ?” ชุยไท่เฟยเอ่ยถาม
เหล่าไท่จวินส่ายหัว “เด็กคนนั้นจะชอบหลิวหลิ่วได้อย่างไร?”
“หลิวหลิ่วเพียงแต่โผงผางไปหน่อย ส่วนด้านอื่นล้วนดี!” ชุยไท่เฟยเอ่ยปลอบ
เหล่าไท่จวินเหลือบมองนางครู่นึง “ท่านก็อย่าปลอบหม่อมฉันเลยเพค่ะ ตั้งแต่นางอายุได้สิบห้าปี ก็เริ่มหาคู่ครองให้นาง หลายปีนี้พบเจอผู้มีความสามารถต่อให้ไม่ถึงร้อยก็หลายสิบคนแล้ว มีผู้ใดถูกใจนางบ้าง? ”
ฮูหยินผู้เฒ่าเมื่อเห็นว่าหัวข้อโดนเหล่าไท่จวินทำให้เปลี่ยนไป มิได้เอ่ยถามถึงหยวนซื่อต่อไปแล้ว จึงเอ่ยมาสักกี่คำ “หลานสาวท่านหน้าตาดี คนก็ปราดเปรื่อง เพียงแต่วาสนายังมามิถึงเท่่านั้น เหล่าไท่จวินเองก็อย่าได้ร้อนใจไปเลย”
ชะงักไปอยู่ครู่นึง นางจึงหันมองไปยังเซี่ยจื่ออัน แล้วก็วกกลับเข้ามาในหัวข้อเดิม “หม่อมฉันซิควรเป็นกังวล ท่านดูจื่ออันของหม่อมฉันสิ กลับใจเรื่องการอภิเษกกับอ๋องเหลียง ก่อเรื่องราวใหญ่โตขึ้น แม้แต่ฮองเฮาก็กล้าล่วงเกิน แม้แต่แม่ของนางหยวนซื่อก็ไม่ช่วยนางคิด หากหม่อมฉันไม่อยู่แล้ว ก็มิอาจรู้ได้ว่าใครจะเป็นคนช่วยนางตัดสินใจเพคะ”
“เรื่องเสียใจกับงานอภิเษกนี้เป็นมาอย่างไรรึ?” ชุยไท่เฟยก็เคยได้ยินเรื่องนี้ เพียงแต่ไม่รู้ถึงสาเหตุ เลยไม่รู้เพราะเรื่องกลับใจกับงานอภิเษกนี้เลยทำให้เกิดอีกเรื่องราวขึ้น
ฮูหยินผู้เฒ่าถอนหายใจ “วันนั้นจักต้องให้หว่านเอ๋อแต่งกับอ๋องเหลียง แต่ใครจะรู้ว่าหยวนซื่อกลับก่อเรื่องขึ้นบอกว่าจื่ออันเป็นคุณหนูใหญ่ หากต้องแต่งควรต้องเป็นจื่ออัน แล้วจื่ออันเองก็เคยพบเจอกับอ๋องเหลียง รู้สึกชอบพอ ก่อเรื่องจนไปบอกพ่อของนางให้ไปตกลงกับอ๋องเหลียงเพื่อให้จื่ออันอภิเษกกับอ๋องเหลียง ไม่ง่ายเลยที่จะทำให้เรื่องตกลงกันได้ อ๋องเหลียงเองก็ตกลงที่จะอภิเษกกับนาง สุดท้ายองค์รัชทายาทและหว่านเอ๋อชอบพอกัน จื่ออันกลับมิยินยอม อยากอภิเษกกับองค์รัชทายาทอีก ก็มีการกลับใจเรื่องงานอภิเษกอีกครั้งเพคะ”
ชุยไท่เฟยคาดไม่ถึงว่าเรื่องราวจะเป็นเช่นนี้ ก็โมโหอีกครั้ง “ใยถึงได้ก่อเรื่องเยี่ยงนี้? จะแต่งกับใครนั้นนางมิอาจยุ่งเกี่ยวได้ นางคิดว่านางเป็นใครกัน? ต่อให้เป็นนางฟ้านางสวรรค์ก็ไม่มีค่าพอ”