ตอนที่ 1292 ชำระแค้น (2)
“สองคนนั้นหรือ?” จวินอู๋เหยาถามด้วยน้ำเสียงสบายๆ
คำถามของจวินอู๋เหยาทำให้ชายชุดเขียวใจหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม เหงื่อออกทั่วร่าง
[สองคนนั้น!]
[สองคนไหน?]
คำถามนั้นทำให้ชายชุดเขียวนึกถึงตอนที่เขากับผู้อาวุโสฮุยโจมตีเย่ฉาทันที!
เย่ฉาเงยหน้าขึ้นช้าๆ สายตาเย็นเยียบดุร้ายกวาดมองชายชุดเขียวและผู้อาวุโสฮุยก่อนจะพูดว่า “นั่นขอรับ” พร้อมกับพูด เขายกมือขึ้นชี้ไปที่ชายชุดเขียวกับผู้อาวุโสฮุย
พอเย่ฉาชี้นิ้วมาที่พวกเขา หัวใจของชายชุดเขียวกับผู้อาวุโสฮุยก็หล่นวูบลงเหวลึกทันที พวกเขาหันไปมองจวินอู๋เหยาโดยไม่ได้ตั้งใจ และเห็นว่ามุมปากของจวินอู๋เหยาโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มชั่วร้ายเย็นชา รอยยิ้มที่ทำให้พวกเขาสั่นจนถึงกระดูก
“นี่เป็นเรื่องเข้าใจผิด! โปรดฟังเราอธิบายก่อน!” ชายชุดเขียวรีบพูดด้วยความกลัวจับใจ ไม่รู้ทำไม สายตาของจวินอู๋เหยาถึงทำให้เขารู้สึกเหมือนว่าเขาต้องตายแน่ ความกลัวที่เขาไม่เคยรู้สึกมาก่อนกระจายไปทั่วร่าง ทำให้เสียงของเขาสั่นเล็กน้อย
“โอ้?” จวินอู๋เหยาเลิกคิ้วขึ้น รอยยิ้มที่มุมปากไม่เคยจางหาย ดูเหมือนว่าเขาไม่ได้รีบร้อนลงมือ
คำตอบพยางค์เดียวของจวินอู๋เหยา ทำให้ชายชุดเขียวรู้สึกเหมือนว่าได้เจอกับแสงแห่งความหวังสุดท้ายที่จะรอดชีวิต
“เรา……เราแค่อยากจับผู้เยาว์ที่มีภูติพฤกษา ไม่ได้ตั้งใจจะสร้างปัญหาให้พี่ชายท่านนี้เลยสักนิด ไม่ได้อยากทำร้ายเขาเลยด้วย! วันนั้น……วันนั้น ถึงแม้ว่าผู้อาวุโสฮุยจะทำร้ายเขา แต่เราก็ไม่เคยคิดจะเอาชีวิตเขาเลย แค่อยากหยุดเขาไม่ให้มายุ่งกับภารกิจของเราเท่านั้น……” ชายชุดเขียวพูดเสียงสั่น ไม่เหมือนคนหยิ่งยโสอย่างตอนที่คุยกับคนจากวิหารแห่งชีวิตเลย
จวินอู๋เหยามองเขายิ้มๆ
ชายชุดเขียวไม่สามารถหยั่งได้ว่าจวินอู๋เหยาคิดอะไรอยู่ เขาจึงไม่กล้าพูดอะไรอีก
สีหน้าของผู้อาวุโสฮุยบิดเบี้ยวไม่น่ามองเอามากๆ
จวินอู๋เหยานิ่งเงียบอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็พูดพร้อมหัวเราะว่า “ที่เจ้าพูดมา วันนั้นพวกเจ้าตั้งใจจะฆ่าผู้เยาว์ที่ครอบครองภูติพฤกษาเท่านั้นซินะ?”
ชายชุดเขียวคิดว่าเขาเจอช่องทางที่จะพลิกสถานการณ์ได้แล้ว จึงรีบพยักหน้าอย่างรวดเร็ว
“ใช่แล้ว เป้าหมายของเรามีแค่จับภูติพฤกษานั่นมาเท่านั้น เราไม่ได้อยากทำร้ายผู้บริสุทธิ์ วิหารปีศาจเพลิงไม่อนุญาตให้เราลงมือตามใจชอบ แต่พี่ชายท่านนี้ก็เลือกที่จะระเบิดตัวเองในวันนั้น……” ตอนนี้ชายชุดเขียวกังวลใจอยากแก้ปัญหาที่เกิดขึ้นก่อนหน้า เขาไม่อยากเกี่ยวข้องกับคนน่ากลัวที่อยู่ตรงหน้าพวกเขาคนนี้
เมื่อได้ยินคำอธิบายของชายชุดเขียว คนจากวิหารแห่งชีวิตก็ยิ้มเยาะ
“วิหารปีศาจเพลิงไม่อนุญาตให้เจ้าลงมือตามใจชอบหรือ? นั่นเป็นเรื่องตลกที่สุดที่ข้าเคยได้ยินมาเลย! วิหารปีศาจเพลิงหยิ่งผยองอวดดีมาตลอด นั่นเป็นเรื่องที่รู้กันทั่วอาณาจักรกลาง ทำไมพี่ชายท่านนี้ถึงเลือกระเบิดตัวเองล่ะ? ถ้าพวกเจ้าไม่ต้อนเขาจนมุม เขาจะเลือกทำแบบนั้นไปทำไม!” คนจากวิหารแห่งชิตกล่าวด้วยน้ำเสียงดูถูกเหยียดหยาม แม้ว่าเขาจะสู้คนจากวิหารปีศาจเพลิงไม่ได้ แต่เขาก็ไม่ใช่คนโง่ เห็นได้ชัดว่าชายลึกลับที่ไม่รู้ที่มาที่ไปผู้นี้มีความขัดแย้งบางอย่างกับชายสองคนจากวิหารปีศาจเพลิง เขาย่อมไม่พลาดโอกาสทองที่จะเติมน้ำมันลงไปในกองเพลิง
ถ้าเขาทำให้ชายคนนั้นโกรธได้มากพอที่จะกำจัดคนจากวิหารปีศาจเพลิง พวกเขาก็จะรอดจากวิกฤตครั้งนี้
ชายชุดเขียวพยายามอย่างหนักที่จะทำให้คนน่ากลัวนั้นระงับโทสะลง เมื่อเขาเห็นคนจากวิหารแห่งชีวิตพูดจายั่วยุเช่นนั้น เขาก็รีบตะโกนเสียงดังทันที “เจ้าอย่าพูดจาพล่อยๆ! วิหารปีศาจเพลิงของเราระมัดระวังตัวอยู่ในขอบเขตเสมอ ไม่เคยต่อสู้โดยไม่จำเป็น!”
เขาภาวนาอยู่ในใจ ขอให้จวินอู๋เหยาไม่เชื่อคำพูดของคนจากวิหารแห่งชีวิต