ผู้เฒ่าประหลาดยังคงคิดถึงสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น เขาถึงกับต้องย้อนมองดูตนเอง “คิดถึงตอนที่ข้าเริ่มต้นการฝึกเช่นนี้ ข้าล้มเหลวมาแล้วหลายร้อยครั้ง แต่เจ้า… เจ้าลองแค่เพียงสามครั้งก็สำเร็จ…”
หากว่าผู้เฒ่าประหลาดผู้นี้ปรากฏตัวต่อหน้ามู่เฉียนซี ดวงตาของเขาจะต้องแดงก่ำประหนึ่งกระต่ายพันธุ์ตาแดงอย่างแน่นอน
“สาวน้อย เจ้าไม่ใช่มนุษย์แล้ว! เจ้า…”
มู่เฉียนซีโบกมือ กล่าวว่า “พอได้แล้ว! ช่วยทําเรื่องที่ถูกต้องได้หรือไม่ พาข้าออกไปจากที่นี่ซะ”
คํากล่าวยาว ๆ ของผู้เฒ่าถูกมู่เฉียนซีขัดจังหวะ เขาเอ่ยปาก “แม่สาวน้อย ตราบใดที่เจ้ายอมรับมรดกของข้า เจ้าก็จะสามารถออกไปจากที่นี่ได้”
มู่เฉียนซีขมวดคิ้ว กล่าวว่า “ผู้เฒ่า แม้ว่าข้าจะผ่านการทดสอบของท่านได้ และแม้ว่าข้าจะสนใจในมรดกของท่านมาก แต่ท่านแน่ใจใช่หรือไม่ว่าไม่มีข้อกําหนดอื่นใดอีก ?”
ผู้เฒ่ารู้สึกจนปัญญาอย่างมาก “เจ้าช่างเป็นคนรอบคอบเสียจริง! ในขณะที่ข้ากำลังจะหมดลมหายใจ ข้าทำให้ที่ดินฝั่งนี้กลายเป็นบึงพิษพันลี้ แล้วไปอยู่ที่ถ้ำหมื่นพิษเพื่อรอคนที่สามารถสืบทอดเส้นทางพิษของข้า มีพวกเศษสวะจํานวนมากที่บุกเข้ามา ทว่าก็ล้วนล้มเหลวทั้งสิ้น แต่สาวน้อย… เจ้าเป็นหนึ่งเดียวและคนเดียวที่ผ่านด่านมาได้”
“พรสวรรค์ของเจ้า แม้แต่ในตอนที่ข้ายังมีชีวิตอยู่ ข้าก็ไม่เคยได้ยินมาก่อนว่ามีคนวิปริตอย่างเจ้าอยู่บนผืนแผ่นดินนี้ เจ้าต้องเป็นของขวัญที่สวรรค์ส่งมาให้ข้าเป็นแน่แท้”
“ยอมรับมรดกก่อนเถอะ”
มรดกของผู้เฒ่าเป็นคัมภีร์หมื่นพิษ ยาพิษที่บันทึกไว้ในนั้นหลากหลายอย่างมาก ทําให้มู่เฉียนซีชอบมันยิ่งนัก
มรดกหม้อเทพปาฮวางชิงมู่ก็ร้ายกาจมากเช่นกันแต่ส่วนใหญ่แล้วเป็นเม็ดยา สิ่งที่เขาถนัดไม่ใช่พิษแต่อย่างใด
เมื่อมู่เฉียนซียอมรับคัมภีร์หมื่นพิษ ผู้เฒ่าก็หัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง “ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ สาวน้อย ในเมื่อเจ้ายอมรับมรดกของข้า เช่นนั้นหนึ่งในความปรารถนาของข้าเจ้าก็อย่าได้ปฏิเสธเด็ดขาด”
มุมปากมู่เฉียนซีกระตุก “ท่านกล่าวมาตรง ๆ เลยเถอะ ให้แก้แค้นอะไรผู้ใดให้ท่านรึ ? หรือจะให้ข้าทําอย่างอื่น ?”
ผู้เฒ่ากล่าว “เจ้าก็เดาได้…”
“เหอะ! ผู้เฒ่าประหลาดอย่างท่าน เมื่อออกไปจะต้องถูกไล่ล่าไปทุกหนทุกแห่ง และท้ายที่สุดก็ต้องถูกสังหารอย่างแน่นอน หายนะเช่นท่านคงจะมีชีวิตอยู่เป็นเวลาหลายล้านปีหากไม่ไปก่อปัญหา”
“ฮ่า ๆ ๆ สาวน้อย เจ้าช่างรู้จักข้าดีเสียจริง”
เมื่อมู่เฉียนซีกล่าววาจาออกมา ผู้เฒ่าประหลาดก็ยิ้มอย่างมีความสุข “ข้าเองก็เป็นบุคคลหนึ่งของหนานจิ้ง ข้าได้รับหม้อพิษสามอสูร สืบทอดคัมภีร์หมื่นพิษ แต่คิดไม่ถึงว่าจะถูกผู้อาวุโสของหุบเขาหมอเทวดาแห่งสํานักเอ้อชิงของหนานจิ้งจับตามอง เขาคิดจะแย่งชิงหม้อพิษสามอสูรและคัมภีร์หมื่นพิษของข้า สุดท้ายข้าก็บาดเจ็บสาหัสและหลบหนีไปยังทวีปเซี่ยโจว หม้อพิษสามอสูรถูกเขาแย่งไป แต่ถึงตาย ข้าก็จะไม่ยอมมอบคัมภีร์หมื่นพิษให้เขาเป็นอันขาด ดังนั้นข้าจึงสร้างบึงพิษพันลี้นี้ขึ้นมาและซ่อนตัวอยู่ที่นี่ อา… ในเมื่อบัดนี้เจ้าได้รับมรดกจากข้าแล้ว ข้าหวังว่าเจ้าจะเอาพิษที่ข้าเคยใช้ไปทําลายหุบเขาหมอเทวดาที่หน้าซื่อใจคดนั่นเสีย ถึงแม้นั่นจะเป็นสํานักเอ้อชิง แต่ด้วยพรสวรรค์ประหลาดของเจ้า หลังจากร้อยปีผ่านไป แค่โบกมือก็คงสามารถทําลายพวกเขาได้แล้ว”
มู่เฉียนซี “สำนักเอ้อชิง หุบเขาหมอเทวดา ข้าเข้าใจแล้ว”
ผู้เฒ่าประหลาดกล่าว “สาวน้อย ถ้าหากเจ้าไม่มีพลังที่จะบดขยี้พวกเขา เจ้าก็อย่าได้ลงมืออย่างมั่ว ๆ หุบเขาหมอเทวดานั้นรับมือได้ยากนัก ข้ารอเป็นพัน ๆ ปีถึงได้มีวันนี้ วันที่ข้ามีเจ้าเป็นผู้สืบทอด ไม่อยากให้เจ้าตายเร็วเกินไป แท้ที่จริงข้าก็รอมาเป็นพัน ๆ ปีแล้ว รออีกไม่กี่ร้อยปีข้ายังคงสามารถรอได้”
ผู้เฒ่ารู้ดีว่าด้วยพรสวรรค์ของสาวน้อยผู้นี้ ขอเพียงนางไม่ตายในระหว่างการเจริญเติบโตและพัฒนาตนเอง ในอนาคตนางจะต้องยืนอยู่บนจุดสูงสุดของหนานจิ้งได้อย่างแน่นอน
มู่เฉียนซีกล่าวขึ้น “เรื่องเช่นนี้ไม่จําเป็นต้องให้ผู้เฒ่าอย่างท่านบอก ข้าดูเหมือนผู้ที่ไม่มีสมองที่จะแก้แค้นให้ท่านถึงเพียงนั้นเลยรึ ? ท่านคิดว่าข้าจะวิ่งไปข้างหน้าโดยไม่คำนึงถึงความแตกต่างของความแข็งแกร่งระหว่างศัตรูกับตัวข้าเองเลยหรือไร ?”
“ก็จริง ดูเหมือนว่าข้าจะกังวลเกิตเหตุไป …เมื่อถึงเวลานั้น โปรดคืนเสรีภาพให้สหายเก่าของข้า หม้อพิษสามอสูร เขาถูกใช้โดยคนที่น่าขยะแขยง หลายปีมานี้เขาจะต้องทนทุกข์ทรมานมากเป็นเแน่”
มู่เฉียนซีฟังออกว่าผู้เฒ่าประหลาดผู้นี้มีความรู้สึกผูกพันต่อหม้อยาของเขาอย่างมาก
มู่เฉียนซี “ดูเหมือนว่าหม้อยาของท่านจะไม่ธรรมดา แต่ท่านกลับสามารถแย่งชิงจากผู้อาวุโสของสำนักเอ้อชิงได้”
ผู้เฒ่า “แน่นอน หม้อพิษสามอสูรเป็นสมบัติวิเศษที่ข้าได้รับมาโดยบังเอิญ มันเป็นสมบัติศักดิ์สิทธิ์ชิ้นหนึ่งที่ทั่วทั้งหนานจิ้งก็ไม่มีเตาหลอมยาใดที่แข็งแกร่งเท่าเตาหลอมยานั่น และมันยังเป็นแบบจําลองของหม้อเทพนิรันดร์ ผู้อาวุโสจากหอหมอเทวดาแย่งชิงมันไป เป้าหมายสูงสุดของเขาคือการหาหม้อเทพนิรันดร์และความทะเยอทะยานของเขาก็ไม่น้อยเลย”
สีหน้าของมู่เฉียนซีแปรเปลี่ยนไปเล็กน้อย นางกล่าวขึ้น “หม้อเทพนิรันดร์รึ ?”
ผู้เฒ่าประหลาดยิ้มก่อนจะกล่าวว่า “สาวน้อย ดูเหมือนว่าเจ้าจะรู้สึกตื่นเต้นกับหม้อเทพนิรันดร์อย่างมาก มีข่าวลือว่าสามารถหาเบาะแสตําแหน่งของหม้อเทพนิรันดร์ได้จากเก้าชิ้นเลียนแบบของหม้อเทพนิรันดร์และม้วนไม้ไผ่โบราณที่สืบทอดมาจากสามตระกูลยาโบราณ”
“ข้าได้รับหม้อพิษสามอสูร แต่ทว่าน่าเสียดายที่ข้าเพิ่งปลดผนึกระดับแรกออกก็ถูกคนแย่งไป สําหรับสามตระกูลยาโบราณ พวกเขาลึกลับอย่างมาก ม้วนไม้ไผ่โบราณนั่นก็ไม่แน่ใจนักว่าตอนนี้จะอยู่ในกำมือพวกเขาหรือไม่”
“แม่สาวน้อย… ถ้าหากเจ้าต้องการหม้อเทพนิรันดร์ เจ้าต้องพยายามต่อไป แต่ข้าเชื่อว่าเจ้าสามารถทําได้”
เวลานี้มู่เฉียนซีรู้สึกตกใจอย่างมาก มีการเลียนแบบหม้อเทพนิรันดร์มากมาย อันตัวนางมีหม้อเทพปาฮวางชิงมู่ และนางยังมีม้วนไม้ไผ่ที่เป็นข้อมูลอีกสองม้วน อันหนึ่งเป็นของที่จวินโม่ซีมอบให้นาง อีกอันหนึ่งบังเอิญได้รับมาจากสํานักตานซิน
ณ เวลานี้ระยะห่างระหว่างนางกับหม้อเทพนิรันดร์นั้นเริ่มใกล้กันมากขึ้นแล้ว
เมื่อพบหม้อเทพนิรันดร์แล้ว เช่นนั้นพิษของท่านอาก็จะสามารถแก้ได้
มู่เฉียนซีสูดหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะกล่าวว่า “ผู้เฒ่า ขอบคุณที่บอกเรื่องเหล่านี้กับข้า ความแค้นของหุบเขาหมอเทวดา ข้ามีความแข็งแกร่งมากพอที่ข้าจะช่วยท่านจัดการ และสำหรับหม้อพิษสามอสูร ข้าจะทําให้เขาได้คืนสู่อิสระ แต่ข้ามีคําถามจะถามท่าน…”
“มีพิษโบราณชนิดหนึ่ง ท่านรู้หรือไม่ว่าจะแก้พิษอย่างไร ?”
ผู้เฒ่าประหลาดยิ้ม กล่าวว่า “พิษโบราณรึ ? ข้าได้รับหม้อพิษสามอสูรมาจึงรู้มาบ้าง สาวน้อย เจ้าลองว่ามาสิ จิตวิญญาณของข้ายังคงมีจิตสํานึกสุดท้าย หวังว่ามันจะช่วยเจ้าได้”
มู่เฉียนซีอธิบายพิษโบราณที่ท่านอาต้องเผชิญอีกครั้ง ทําให้ผู้เฒ่าประหลาดรู้สึกลําบากใจยิ่งนัก
ผู้เฒ่าประหลาดยิ้มเจื่อน ๆ “อา… เดิมทีข้าคิดว่าข้าสามารถช่วยเจ้าได้ แต่พิษที่เจ้าถามมานั้นช่างวิปริตนัก พิษชนิดนี้ข้าไม่รู้จริง ๆ ทว่าหากเจ้าต้องการล้างพิษนี้ ไม่แปลกใจเลยที่เจ้าต้องการหม้อเทพนิรันดร์ มีเพียงหม้อเทพนิรันดร์เท่านั้นที่สามารถช่วยเจ้าได้ หากหาหม้อเทพนิรันดร์ไม่เจอจริง ๆ ก็ไปหาหม้อพิษสามอสูร ข้าเพียงแค่ปลดผนึกชั้นแรกออกเท่านั้น บางทีหากเจ้าแก้การเปิดผนึกครั้งต่อไปได้ อาจจะหาทางได้”
มู่เฉียนซีกล่าวขึ้น “ผู้เฒ่า แม้ว่าการทดสอบทั้งสามด่านของท่านจะทรมานข้า และท่านก็มอบภารกิจที่อันตรายให้ข้า แต่ข้าก็ขอบคุณท่านมาก”
“อืม มันไม่ง่ายเลยที่จะทําให้สาวน้อยอย่างเจ้าขอบคุณได้ เจ้าจะออกไปข้างนอกตอนนี้เลยหรือ ? ข้าจะได้พาเจ้าออกไป”
ทว่ามู่เฉียนซีส่ายหัว “ไม่”
.