ตอนที่ 1301 หัวใจที่บริสุทธิ์ (2)
แม้แต่จวินอู๋เสียเองก็ไม่สามารถอธิบายได้ว่าทำไมนางถึงมีปฏิกิริยาตอบสนองอย่างรุนแรงเมื่อเห็นเสี่ยวเจว๋ที่มีเลือดอยู่เต็มตัว นางยอมรับแล้วว่าเป็นปกติของโลกนี้ที่ดำเนินไปตามกฎปลาใหญ่กินปลาเล็ก และตัวนางเองก็เล่นตามกฎเดียวกันนี้มาตลอด
ชนะเป็นเจ้า แพ้เป็นโจร ตั้งแต่โบราณจนถึงปัจจุบัน มีเพียงผู้แข็งแกร่งที่แท้จริงเท่านั้นที่จะได้หัวเราะเป็นคนสุดท้าย
คนอ่อนแอมักจะเป็นเหยื่อมาตลอดในประวัติศาสตร์
แม้ว่านางจะรู้ดีอยู่แล้ว แต่นางก็ยังรู้สึกว่าภาพเสี่ยวเจว๋ที่เปื้อนเลือดเต็มตัวนั้น นางทนดูไม่ได้จริงๆ
เด็กคนนั้นควรมีชีวิตที่ปราศจากความกังวล
เพราะเขาเป็นคนที่หายาก จึงทำให้คนยิ่งรักและห่วงใยเขามาก
แต่ตอนนี้ มีคำถามสำคัญค้างคาอยู่ในใจของจวินอู๋เสีย
เสี่ยวเจว๋ในตอนนี้ ยังเป็นคนเดียวกับจักรพรรดิน้อยที่นางรู้จักในตอนแรกอยู่หรือเปล่า?
เด็กที่อ่อนโยนอย่างนั้น จะไปอาละวาดฆ่าคนจากผลของโลหิตแดงได้จริงๆหรือ?
จวินอู๋เสียไม่อาจแน่ใจได้ว่าเสี่ยวเจว๋ในตอนนี้ได้สูญเสียความทรงจำก่อนหน้าของเขาไปทั้งหมด แม้ว่าการกระทำและการพูดของเขาจะถูกจำกัดเอาไว้แค่รูปแบบที่เรียบง่ายที่สุด และไม่สามารถเข้าใจคำที่ซับซ้อนเกินไปได้ การกระทำส่วนใหญ่ของเขาเป็นไปโดยสัญชาตญาณ
แต่สัญชาตญาณนั้นมาจากจิตสำนึกของจักรพรรดิน้อยเอง หรือว่ามาจากหยกกล่อมวิญญาณกันแน่?
จวินอู๋เสียพยายามที่จะรักษาจิตวิญญาณของเด็กน้อยที่ทำให้ผู้คนใจละลายคนนั้น ไม่ใช่วิญญาณที่ถูกสร้างขึ้นมาจากไหนก็ไม่รู้
เมื่อจวินอู๋เสียไม่พูดอะไร ฟ่านจั๋วกับคนอื่นๆก็รู้สึกว่าพวกเขาไม่ควรพูดอะไรอีก ทุกคนจึงพากันนั่งเงียบ
ข้างในรถม้า เสี่ยวเจว๋ถอดเสื้อผ้าเปื้อนเลือดออกเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าชุดใหม่แล้ว แต่เขาก็ไม่ได้ออกจากรถม้าทันที เขานั่งกอดเข่าซ่อนตัวอยู่ตรงมุมด้านในรถม้า ดวงตาของเขาดูเศร้าและเสียใจมาก
แม้ว่าเขาจะไม่เข้าใจอะไรหลายๆอย่าง แต่เขาก็ยังรู้สึกได้
[พี่ชายตัวน้อยไม่ชอบ]
เสี่ยวเจว๋ไม่กล้าออกไปข้างนอก ไม่กล้ามองตาจวินอู๋เสีย เขากลัว แต่ไม่รู้ว่ากลัวอะไร น้ำตาของเขาไหลออกมาจากดวงตากลมโตอย่างเงียบๆ ไหลลงมาตามใบหน้าและหยดลงบนคอเสื้อของเขาโดยไม่มีใครสังเกตเห็น
ในป่าเงียบสนิท ไม่มีใครพูดเลยสักคน
หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง จวินอู๋เหยาก็กลับมาพร้อมเย่ฉาและเย่เหม่ยที่ตามหลังเขามา ไม่มีร่องรอยเลือดอยู่บนตัวพวกเขาเลยสักนิด แต่กลิ่นคาวเลือดที่ยังลอยอยู่ในอากาศทำให้ทุกคนรู้ว่าพวกเขาออกไปทำอะไรมา
“ข้าทำให้พวกเจ้าต้องรอแล้ว” จวินอู๋เหยาพูดพร้อมกับหยุดอยู่ห่างจากจวินอู๋เสีย 3 ก้าว เขาอยากเข้าไปกอดนาง แต่จำได้ว่าเด็กน้อยของเขาไม่ชอบกลิ่นเลือดที่ยังติดอยู่บนเสื้อผ้าของเขา
จวินอู๋เสียมองจวินอู๋เหยาและพยักหน้าเล็กน้อย ใบหน้าเล็กๆนั้นดูเหมือนอย่างที่เคยเป็นตามปกติ แต่จวินอู๋เหยาก็ยังจับได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ
สายตาของจวินอู๋เหยากวาดมองไปที่หัวใจซึ่งถูกโยนทิ้งไว้บนหญ้าและเห็นรอยเท้าเล็กๆที่ทิ้งไว้บนพื้นหญ้า มุมปากของเขาโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มโดยไม่ได้ตั้งใจ
“เกิดอะไรขึ้น? เด็กนั่นทำอะไรให้เจ้าโกรธงั้นหรือ?”
จวินอู๋เสียส่ายหน้า แต่ครู่ต่อมานางก็พูดว่า “เขาเจตนาดี แต่ข้าไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้”
จวินอู๋เหยาหัวเราะเบาๆและพูดว่า “เจ้าไม่อยากให้มือเด็กนั่นเปื้อนเลือดใช่ไหมล่ะ?”
จวินอู๋เสียพยักหน้า
“เสี่ยวเสียเอ๋อร์ เจ้านี่น่าสนใจจริงๆ……เจ้ากังวลอะไรอยู่? กังวลว่าเด็กนั่นจะไม่ใช่จักรพรรดิน้อยที่เจ้าเคยรู้จัก? กังวลว่าการชอบฆ่าแบบนี้มาจากวิญญาณที่ไม่คุ้นเคยใช่ไหม?” เสียงของจวินอู๋เหยาเต็มไปด้วยความรื่นเริง แต่เขาเดาความคิดของจวินอู๋เสียในขณะนั้นได้ถูกต้องทั้งหมด