ตอนที่ 1552 เขตต้องห้ามด้านหลังหุบเขา (2)
อวิ๋นลั่วเฟิงไม่ให้โอกาสเขาได้พูด นางหันไปหาเสวียนหยวน “พาข้าไปที่เขตต้องห้ามหลังหุบเขา”
เสวียนหยวนชะงักแล้วเผลอหันไปมองหน้าผู้อาวุโสสูงสุด
เมื่อสบเข้ากับดวงตาที่เต็มไปด้วยคำถามของเขา ผู้อาวุโสสูงสุดก็ถอดหายใจแล้วโบกมืออย่างช่วยไม่ได้ “ไปเถอะ”
“ผู้อาวุโสสูงสุด!” ใบหน้าขององค์ราชินีซีดเผือด “เขตต้องห้ามอันตรายเกินไป ใครก็ตามที่ไปที่นั่นจะต้องตาย ท่านยอมให้นางเข้าไปได้อย่างไร”
แน่นอนว่าที่องค์ราชินีพูดไม่ใช่เพราะห่วงอวิ๋นลั่วเฟิง ความจริงแล้วนางหวังให้อวิ๋นลั่วเฟิงตายเร็วที่สุดเร็วเท่าที่จะเป็นไปได้! แต่จากที่นางรู้มาจากเสวียนหยวน ถ้าผู้อาวุโสสูงสุดอนุญาต เขาก็ต้องพาอวิ๋นลั่วเฟิงไปเขตต้องห้ามหลังหุบเขาด้วยตัวเขาเอง
ถ้าเป็นเช่นนั้น…
ถึงแม้ว่านางจะเกลียดความกล้าหาญของอวิ๋นลั่วเฟิง แต่นางก็ยังไม่อยากให้ผู้อาวุโสสูงสุดยอมรับของเสนอของนาง
เสวียนหยวนไม่ค่อยมีความอดทนเท่าไหร่ “ผู้อาวุโสสูงสุดอนุญาตแล้ว ทำไมเจ้าต้องทำให้มีปัญหาอีก”
องค์ราชินีตัวแข็งก่อนก้มหน้าเล็กน้อย นางดูเศร้าสร้อยขณะกัดปากแน่น
หลังจากผ่านไปสักพัก เสียงเฉื่อยชาก็อวิ๋นลั่วเฟิงก็ดังขึ้น
“ข้าจะไปที่เขตต้องห้ามคนเดียว เจ้าแค่บอกทางข้าก็พอ”
เสวียนหยวนหยุดแล้วพูดอย่างกังวล “แม่นางอวิ๋น เขตต้องห้ามอันตรายเกินไป ถ้ข้าเป็นห่วงาเจ้าไปที่นั่นคนเดียว”
อวิ๋นลั่วเฟิงช่วยเขา อีกทั้งยังหาตัวคนร้ายที่สังหารสตรีที่เขารักด้วย แล้วจะให้เขาจะนั่งดูนางไปสถานที่ที่อันตรายเพียงคนเดียวได้อย่างไร
“เจ้าช่วยข้าไม่ได้ ดึงดันไปก็จะกลายเป็นตัวถ่วงข้าเสียเปล่าๆ” อวิ๋นลั่วเฟิงพูดอย่างราบเรียบ “ดังนั้นข้าจะไปคนเดียว”
ทั้งผู้อาวุโสสูงสุดและองค์ราชินีสบายใจเมื่อได้ยินคำพูดของนาง พวกเขาทั้งคู่ไม่มีใครอยากให้เสวียนหยวนเข้าไปเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ ไม่อย่างนั้นคงเป็นเรื่องยุ่งยากหากต้องหาราชาองค์ใหม่…
“แม่นางอวิ๋น ข้าจะส่งผู้คุ้มกันพาท่านไปยังเขตต้องห้าม” ผู้อาวุโสยิ้มแล้วพูดอย่างสุภาพ น้ำเสียงของเขาไม่ได้กระด้างเหมือนตอนแรกแล้ว
อวิ๋นลั่วเฟิงไม่ได้ตอบเขา ความจริงแล้ว นอกจากเสวียนหยวน นางไม่ชอบผู้คนที่นี่สักคน…
ส่วนเรื่องเดินทางไปเขตต้องห้ามด้านหลังหุบเขา นางก็ทำเพื่อตัวเอง…
…
เมื่อผู้คุ้มกันออกไปพร้อมอวิ๋นลั่วเฟิง ผู้อาวุโสสูงสุดก็ถอนสายตากลับมามองเสวียนหยวน ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด “ฝ่าบาท ตามข้ามา”
เสวียนหยวนพยักหน้าแล้วเดินตามเขาไปที่สภาผู้อาวุโส ตอนนั้นไม่มีใครสังเกตเห็นว่าองค์ราชินีที่เมื่อกี้ยืนอยู่ข้างเสวียนหยวนได้หายตัวไปแล้ว…
ในสภาผู้อาวุโส ผู้อาวุโสทุกคนยืนเงียบๆ อย่างเคร่งเครียด เสวียนหยวนไม่ค่อยเข้าใจอะไรเท่าไหร่นักจึงสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น ผู้อาวุโสสูงสุดและผู้อาวุโสคนอื่นมองหน้ากัน จากนั้นก็หันไปมองเสวียนหยวนก่อนจะถอนหายใจ “ฝ่าบาท พวกเรามีบางอย่างที่ปิดบังท่านไว้อยู่ ซึ่งก็คือคำสั่งเสียของบรรพบุรุษของพวกเรา”
“คำสั่งเสีย?” เสวียนหยวนชะงักแล้วถาม “เขาว่าอย่างไร”
ผู้อาวุโสสูงสุดครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “คำสั่งเสียของบรรพบุรุษก็คือใครก็ตามที่นำพวกเราออกจากที่นี่คือผู้ช่วยเหลือที่เทพเจ้าส่งมาช่วยพวกเรา นี่เป็นเหตุผลที่ข้าบอกให้ท่านนับถือเทพเจ้าและเคารพพวกเขามาตลอดหลายปี!”
“ผู้อาวุโสสูงสุดหมายถึง…” เสวียนหยวนเงยหน้ามองผู้อาวุโสสูงสุดอย่างงุนงง ถ้าอวิ๋นลั่วเฟิงหาทางออกจากเขตต้องห้ามได้จริงๆ ก็หมายความว่านางเป็นคนที่เทพเจ้าส่งมาช่วยอาณาจักรของพวกเรางั้นหรือ”
ตอนที่ 1553 เขตต้องห้ามด้านหลังหุบเขา (3)
ผู้อาวุโสสูงสุดส่ายหน้าแล้วถอนหายใจอย่างหมดหนทาง “ถึงแม้ว่านางจะทำได้ แต่นางก็ไม่มีทางเป็นคนผู้นั้นได้ เพราะนางไม่เคารพเทพเจ้า”
เสวียนหยวนอดไม่ได้ที่จะกำหมัดแน่นแล้วมองหน้าต่างข้างหน้าเขา ดวงตาเขามีร่องรอยของความเป็นห่วง เขาหวังว่าอวิ๋นลั่วเฟิงจะเป็นคนที่ผู้อาวุโสสูงสุดพูดถึงและนางจะกลับมาได้อย่างปลอดภัย…
…
ภายในพระราชวัง หญิงสาวงดงามคนหนึ่งกำลังกระวนกระวาย ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความวิตกกังวล และทันใดนั้นเอง นางกำนัลก็รีบวิ่งเข้ามาคุกเข่าลงตรงหน้าหญิงสาวก่อนเอ่ยรายงานด้วยความเคารพ “องค์ราชินี เมื่อกี้ข้าได้ยินบทสนทนาของผู้อาวุโสสูงสุดกับฝ่าบาท…” จากนั้นนางกำนัลก็รายงานเนื้อหาบทสนทนาของพวกเขาคำต่อคำ
องค์ราชินีก้มหน้าแล้วครุ่นคิด หลังจากผ่านไปสักพัก นางก็ยิ้มเยาะ “ผู้ช่วยเหลือที่พระเจ้าส่งมาเพื่อช่วยให้พวกเราออกไปจากที่นี่งั้นหรือ ถ้าเป็นอย่างนั้น ใครสามารถหาทางออกได้ พวกเขาก็จะนับถือคนคนนั้นเป็นพระเจ้าสินะ”
นางกำนัลก้มหน้าแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเคารพ “เพคะ ผู้อาวุโสสูงสุดกล่าวไว้อย่างนั้น”
องค์ราชินีกลอกตา นัยน์ตาร้ายกาจของนางเป็นประกายมุ่งร้าย ไม่รู้เพราะเหตุใด นางจึงสังหรณ์ว่าการปรากฏตัวของอวิ๋นลั่วเฟิงนั้นถือเป็นโชคชะตา บางทีนางอาจจะพาพวกเราออกจากที่นี่ได้จริงๆ
“ไม่ ข้าจะมานั่งเฉยๆ ไม่ได้! มีแค่ข้าเท่านั้นที่เป็นราชินี! และสตรีที่ได้รับการเคารพสูงสุดก็ต้องเป็นข้า!”
มีแค่ทางนี้เท่านั้นที่นางจะยืนอยู่เคียงข้างองค์ราชาได้
ถ้าอวิ๋นลั่วเฟิงตายก็ไม่เป็นไร แต่ถ้านางทำสำเร็จ ผู้อาวุโสสูงสุดก็อาจบังคับให้นางยกตำแหน่งให้อวิ๋นลั่วเฟิงเพื่อเอาชนะใจนาง ถึงตอนนั้นนางจะปฏิเสธได้อย่างไร เพื่อรักษาตำแหน่งและสามีของนาง นางต้องทำอะไรสักอย่าง!
ตอนนั้นเอง องค์ราชินีก็ลืมไปว่าหลินโยวอวี่กล่าวอะไรก่อนที่นางจะตาย นางรู้แค่ว่าอวิ๋นลั่วเฟิงต้องตาย!
“องค์ราชินี…” นางกำนัลหยุดก่อนจะรวบรวมความกล้า “อวิ๋นลั่วเฟิงไปที่เขตต้องห้ามหลังหุบเขาแล้ว ถ้าไม่มีคำอนุญาตจากผู้อาวุโส พวกเราก็ไปด้านหลังหุบเขาไม่ได้”
“นั่นไม่ใช่ปัญหา” องค์ราชินียิ้มอย่างมีเงื่อนงำ “ข้ามีทางเข้าไป”
ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ องค์ราชินีไม่มีทางเสี่ยงชีวิตตัวเองแน่ แต่ตอนนี้เพื่อสามีของนางแล้ว นางไม่สนใจมากนัก
“เสี่ยวชุน ข้าจะไปด้านหลังหุบเขาตอนนี้เลย ถ้าฝ่าบาทมาหาข้า เจ้าต้องหยุดเขาเอาไว้!”
“เพคะ องค์ราชินี” เสี่ยวชุนก้มหน้าอีกครั้งแล้วรับคำสั่งด้วยความเคารพ
จากนั้นองค์ราชินีก็รีบเดินออกไปแล้วมุ่งหน้าไปที่ด้านหลังหุบเขา…
ที่ทางเข้าด้านหลังหุบเขา ผู้คุ้มกันสองคนเห็นองค์ราชินีรีบวิ่งมาทางนี้ พวกเขาจึงรีบเข้าไปขวางทางนางด้วยกระบี่ แล้วพูดด้วยสีหน้าเฉยชา “องค์ราชินี ไม่มีใครได้รับอนุญาตให้เขาไปด้านหลังหุบเขา นอกเสียจากจะมีคำอนุญาตของผู้อาวุโสสูงสุด”
องค์ราชินีตะคอก “เจ้ากล้าขวางทางข้างั้นหรือ! ข้ามาที่นี่ตามคำสั่งของผู้อาวุโสสูงสุด หลีกทางไป!”
“องค์ราชินี ข้าต้องขออภัยด้วย แต่ท่านไม่สามารถเข้าไปที่ด้านหลังหุบเขาได้จนกว่าถ้าจะแสดงเหรียญตราของผู้อาวุโสสูงสุด”
องค์ราชินีหัวเราะเยาะ “ผู้อาวุโสสูงสุดมีเหรียญตราอันเดียวซึ่งให้กับแม่นางอวิ๋นไปแล้ว ข้าจะไปหาอีกอันมาจากไหน”
“นั่น…” ผู้คุ้มกันพูดไม่ออก ต่างพากันมองหน้ากันด้วยความสงสัยในความจริงจากคำพูดขององค์ราชินี
ดวงตาขององค์ราชินีเย็นชาขึ้น “บอกตามตรง ข้ามาที่นี่เพราะผู้อาวุโสสูงสุดรู้สึกผิดแล้วให้ข้ามาตามแม่างอวิ๋นกลับไป ถ้าแม่นางอวิ๋นตายอยู่ด้านหลังหุบเขาก็เป็นเพราะพวกเจ้าแล้ว รับผิดชอบกันไหวหรือไม่”