ตอนที่ 1303 เจ้าคือน้องชายของข้า (1)
มารแดงไม่ได้เป็นอันตรายต่อวิญญาณของคน แต่โลหิตแดงเป็น!
โลหิตแดงเป็นของที่ไม่สมบูรณ์ มันขาดวัตถุดิบหนึ่งอย่าง และเป็นวัตถุดิบที่สำคัญที่สุด
นั่นก็คือ เลือดหนึ่งหยด แค่นั้นก็ทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างมากมายแล้ว
จากที่เย่ฉาและเย่เหม่ยเห็น สถานการณ์ของเสี่ยวเจว๋ดูมั่นคงดีแล้ว แม้ว่าวิญญาณของเขาจะไม่สมบูรณ์และไม่มีความสามารถในการวิเคราะห์อย่างเต็มที่ แต่จิตสำนึกของเขาก็ชัดเจน ไม่มีอาการสับสนปั่นป่วนอะไรให้เห็นเลย
เขาเป็นแค่เด็กที่วิญญาณไม่สมบูรณ์ จึงเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะแยกแยะสิ่งต่างๆได้
ถ้าจวินอู๋เสียเห็นเสี่ยวเจว๋เป็นเพียงแค่หมากตัวหนึ่ง นางคงดีใจที่เสี่ยวเจว๋อยู่ในสภาพนั้น แต่นางเห็นเด็กน้อยเป็น ‘น้องชาย’ ของนาง
คำพูดของจวินอู๋เหยาทำให้จวินอู๋เสียจมอยู่กับความคิด นางเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วทันใดนั้นก็ลุกขึ้น เดินตรงไปที่รถม้าของฟ่านจั๋ว
นางกระโดดขึ้นไปบนรถม้าอย่างคล่องแคล่วและดึงม่านเปิดออก ทันใดนั้นนางก็เห็นร่างเล็กๆนั่งกอดเข่าตัวสั่นอยู่ในมุมที่ไกลที่สุดของรถม้า บนใบหน้าเล็กๆนั่นมีน้ำตาใสๆไหลรินลงมาจากดวงตากลมโต เขานั่งร้องไห้เงียบๆอยู่ตรงนั้นคนเดียว พร้อมกับกอดเข่าแน่น ร่างกายสั่นด้วยแรงสะอื้น
เมื่อเห็นจวินอู๋เสียโผล่มา ดวงตาของเสี่ยวเจว๋ก็เต็มไปด้วยความตื่นตระหนกขึ้นมาทันที เขามองไปที่จวินอู๋เสียอย่างร้อนรน แววตาของเขาเปลี่ยนเป็นวิตกกังวลและไม่สบายใจ แต่ก็ไม่ได้มีความเศร้าในแววตาแล้ว
เขาอ้าปากเล็กน้อยราวกับอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็ไม่กล้า น้ำตายังคงไหลอาบแก้ม
ขณะที่จวินอู๋เสียมองดูร่างเล็กๆนั้น ปฏิกิริยาของเขาทำให้นางนึกถึงจักรพรรดิน้อยตอนที่นางพบกับเขาครั้งแรก
เขาดูขี้กลัวเหมือนตอนนี้เลย
เขาไม่ได้เปลี่ยนไป
“อย่า……อย่าโกรธนะ……” เสี่ยวเจว๋พูดเบาๆ เสียงสั่น เขามองจวินอู๋เสียอย่างอ้อนวอน เขาไม่รู้ว่าความรู้สึกไม่สบายใจนี้มาจากไหน แต่เขากลัวมากจริงๆ กลัวว่าจวินอู๋เสียจะทิ้งเขา
“พี่ชาย……อย่าโกรธ……ข้า…..เลยนะ……”
เสียงของเขาสั่น แทรกด้วยเสียงสูดหายใจ เขาไม่กล้าร้องไห้ออกมาดังๆ จึงพยายามอย่างเต็มที่ที่จะกลั้นเสียงสะอื้นของตัวเองเอาไว้
จวินอู๋เสียรู้สึกเหมือนถูกบีบหัวใจ นางเดินเข้าไปข้างในแล้วนั่งลงมองเสี่ยวเจว๋ที่ร้องไห้อย่างหมดสิ้นหนทาง
“ข้าไม่ได้โกรธ” จวินอู๋เสียพูดขณะที่มองเสี่ยวเจว๋ด้วยสายตาจริงจัง “ถึงโกรธ ก็ไม่ได้โกรธเจ้า ข้าแค่……”
จวินอู๋เสียไม่ได้พูดอะไรต่อ หลังจากช่วยจักรพรรดิน้อยจากเมืองหลวงแคว้นจิ้ว จวินอู๋เสียก็ได้รู้จากราชครูเหอว่าคนพิษที่แลกชีวิตของเขาเพื่อปกป้องจักรพรรดิน้อยนั้นไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นพี่ชายของจักรพรรดิน้อยนั่นเอง
พิษได้แทรกซึมลึกเกินไป เขาได้สูญเสียการรับรู้ไปแล้วจนไม่สามารถจำใครได้
แต่ตอนที่จักรพรรดิน้อยตกอยู่ในอันตราย พี่ชายของเขาก็ได้ปรากฏตัวขึ้นในทันที ใช้ไหล่กว้างของเขาปกป้องคุ้มครองจักรพรรดิน้อยที่ไร้เดียงสา
ขนาดจิตวิญญาณถูกทำลายไปแล้ว ก็ยังคงมีจิตใจที่จะทำเช่นนั้นได้ ในสายตาของจวินอู๋เสีย นั่นเกือบจะเป็นปาฏิหาริย์
แต่……
นางไม่สามารถช่วยปาฏิหาริย์นั้นเอาไว้ได้
นั่นเป็นครั้งแรกที่จวินอู๋เสียไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี แม้ว่าจะมีทักษะและความรู้ด้านการแพทย์ แต่ก็ไม่สามารถใช้ประโยชน์ได้เลย
นั่นเป็นกรณีของพี่ชายของจักรพรรดิน้อย และกรณีของจักรพรรดิน้อยก็เหมือนกัน
จวินอู๋เสียโกรธ แต่โกรธตัวเอง นางไม่เคยโทษคนอื่นเลย
นางเคยคิดว่า ถ้าหากนางมีทักษะทางการแพทย์มากกว่านี้ นางจะสามารถช่วยพี่ชายของจักรพรรดิน้อยเอาไว้ได้หรือเปล่า? นางจะรักษาจักรพรรดิน้อยได้ไหม?
แบบนั้นจักรพรรดิน้อยก็จะไม่ต้องทนทุกข์ทรมานเช่นนี้ เขาจะได้กลับไปที่แคว้นจิ้วพร้อมกับพี่ชายของเขา หรือเขาอาจจะได้สนุกกับชีวิตในฐานะจักรพรรดิน้อย หรืออาจจะกลายเป็นท่านอ๋องที่ตั้งเป้าจะเป็นผู้ฝึกสัตว์อสูร ฝึกฝนอยู่ภายใต้การคุ้มครองของพี่ชาย