ตอนที่ 1304 เจ้าคือน้องชายของข้า (2)
แบบนั้นจักรพรรดิน้อยก็จะไม่ต้องทนทุกข์ทรมานเช่นนี้ เขาจะได้กลับไปที่แคว้นจิ้วพร้อมกับพี่ชายของเขา หรือเขาอาจจะได้สนุกกับชีวิตในฐานะจักรพรรดิน้อย หรืออาจจะกลายเป็นท่านอ๋องที่ตั้งเป้าจะเป็นผู้ฝึกสัตว์อสูร ฝึกฝนอยู่ภายใต้การคุ้มครองของพี่ชาย
โชคร้ายที่นางไม่สามารถช่วยพี่ชายของจักรพรรดิน้อยเอาไว้ได้ และเกือบจะเสียจักรพรรดิน้อยไปด้วย……
จวินอู๋เสียที่มีชีวิตอยู่มาสองชาติ ทั้งอดีตและปัจจุบัน มีแค่สองเคสนี้เท่านั้นที่นางรู้สึกว่าความรู้ความสามารถทางการแพทย์ของนางช่างไร้ประโยชน์สิ้นดี
“พี่ชายตัวน้อย……ไม่โกรธ……” เสี่ยวเจว๋เหมือนจะรู้สึกได้ว่าท่าทางของจวินอู๋เสียไม่ได้เย็นชาเหมือนเมื่อก่อนแล้ว ทำให้เขารู้สึกว่าจวินอู๋เสียในตอนนี้ไม่ได้รังเกียจที่เขาเข้าใกล้ แต่เขาก็ยังคงขยับก้นเล็กๆของเขาเข้าไปอย่างระมัดระวังมากอยู่ดี ค่อยๆเขยิบเข้าไปทีละนิดเพื่อทดสอบระยะห่าง
จวินอู๋เสียมองใบหน้าประหม่าเล็กๆและดวงตาที่เต็มไปด้วยความไม่สบายใจ ดูกลัวว่านางจะปฏิเสธและทิ้งเขาไป แล้วอยู่ๆจวินอู๋เสียก็หัวเราะออกมาเบาๆ แล้วยกมือขึ้นเลียนแบบท่าทางของจวินอู๋เหยา ลูบหัวของเสี่ยวเจว๋
เสี่ยวเจว๋ทำตาโตจ้องมองจวินอู๋เสีย นี่เป็นครั้งแรกที่จวินอู๋เสียทำกับเขาอย่างอบอุ่นเช่นนี้ แม้ว่าเขาจะไม่เข้าใจความหมายของการกระทำดังกล่าว แต่อย่างน้อยเขาก็รู้ว่าเขาชอบมันมาก
“เจ้าคือน้องชายของข้า ข้าจะไม่มีวันทิ้งเจ้า แล้วก็เจ้าไม่จำเป็นต้องกลัวข้าแล้วนะ” จวินอู๋เสียพูด พยายามทำแววตาให้ดูอบอุ่นมากที่สุด
[นาง ‘เสีย’ พี่ใหญ่ไป แต่ได้น้องชายมาคนนึง สวรรค์เมตตานางมากเลยไม่ใช่หรือ?]
ไม่รู้ว่าเสี่ยวเจว๋เข้าใจคำพูดของจวินอู๋เสียรึเปล่า แต่หลังจากได้ฟัง เขาก็หยุดร้องไห้และมองจวินอู๋เสียด้วยดวงตาที่เปล่งประกาย
ความรู้สึกไม่สบายใจดูเหมือนจะจางหายไปแล้ว
……………………
เฉียวฉู่กับคนอื่นๆนั่งอยู่ข้างกองไฟ ไม่กล้าเข้าไปรบกวนจวินอู๋เสียกับเสี่ยวเจว๋ พวกเขาไม่มีทางเลือก ได้แต่นั่งมองตากันไปมา แล้วสายตาของพวกเขาก็ไปจบอยู่ที่ร่างของจวินอู๋เหยาโดยไม่ได้ตั้งใจ ทุกคนต่างอยากรู้ว่าจวินอู๋เหยาทำอะไรที่ผาสุดสวรรค์
เสียงร้องโหยหวนนั่นยังคงแจ่มชัดอยู่ในใจของพวกเขา
แต่จวินอู๋เหยาไม่คิดที่จะพูดอะไร หลังจากรออยู่นานก็ยังไม่เห็นจวินอู๋เสียออกมาจากรถม้า เขาก็ลุกขึ้นเดินเข้าไปดู
พอเขายกผ้าม่านขึ้น ก็เจอกับภาพที่ทำให้หัวใจอบอุ่นอย่างมาก
ด้านในรถม้า จวินอู๋เสียนั่งเอนไปด้านหนึ่ง หลับสนิท ขณะที่เสี่ยวเจว๋ซึ่งร้องไห้จนเหนื่อยก็นอนตักนางและล่องลอยไปในความฝัน
ภาพที่เงียบสงบนั้นทำให้จวินอู๋เหยามีรอยยิ้มอยู่ในแววตา เขาปล่อยม่านลงเบาๆและหันหลังเดินกลับไปยังทางที่มา
“วันนี้เราจะพักผ่อนกันที่นี่ พรุ่งนี้เช้าค่อยออกเดินทางไปผาสุดสวรรค์”
เขาจะปล่อยให้เด็กน้อยสองคนได้พักผ่อนดีๆสักหน่อย
ไม่มีใครกล้าคัดค้านคำพูดของจวินอู๋เหยาเลยแม้แต่น้อย พวกเขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับจวินอู๋เสียและเสี่ยวเจว๋ในรถม้า และรอจนถึงค่ำก็ยังไม่เห็นสองคนนั้นออกมา ฟ่านจั๋วจะกลับไปที่รถม้าเพื่อพักผ่อน จวินอู๋เหยาก็บอกเขาว่าให้มาพักที่รถม้าของเขาแทนในคืนนี้
คำเชิญนั้น……
ทำให้ฟ่านจั๋วตกใจกลัวจนหนาวเย็นไปทั้งร่าง เขารีบส่ายหน้าและปฏิเสธอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็วิ่งไปหาฮัวเหยาและเฉียวฉู่ ขอร้องให้พวกเขาแบ่งที่ให้เขาพักด้วย
ผู้เยาว์ทั้งสามเบียดกันอยู่ในรถม้าคันเดียวตลอดทั้งคืน
[อย่ามาล้อเล่นน่า!]
[นอนอยู่ในรถม้าคันเดียวกับพี่ใหญ่อู๋เหยา ใครจะไปหลับลง!?]
คืนนั้น จวินอู๋เหยาจึงมีเพียงท่านแบะแบะและกระต่ายโลหิตที่กลัวเขามากจนพากันสั่นตลอดทั้งคืนอยู่ในรถม้าเป็นเพื่อน เขานอนไม่หลับเลยตลอดทั้งคืน ท่านแบะแบะและกระต่ายโลหิตก็กลัวจนไม่อาจหลับตาลงได้เช่นกัน……