ตอนที่ 1305 เริ่มเดินทาง (1)
เช้าตรู่วันต่อมา พวกผู้เยาว์ต่างลงมาจากรถม้าด้วยหน้าตาสดชื่น จวินอู๋เสียยืนรออยู่ข้างนอกนานแล้ว ที่ยืนอยู่ข้างๆนางคือเสี่ยวเจว๋ผู้มีรอยยิ้มกว้างบนใบหน้าและไม่ยอมออกห่างจากนางแม้แต่ก้าวเดียว แม้ว่าเขาจะกำลังถือถุงใส่หินหยกและเคี้ยวอย่างมีความสุข แต่ดวงตาของเขาก็ไม่เคยละไปจากร่างของจวินอู๋เสียเลย
“เฮ้อ……เจ็บปวดเหมือนกันนะ เสี่ยวเจว๋นอนอยู่ข้างๆข้ามาตลอดการเดินทางนี้ แล้วตอนนี้เขาก็ไม่มองมาที่ข้าเลยแม้แต่นิดเดียว” ฟ่านจั๋วพูดพลางกุมหน้าอกอย่างปวดใจ สายตามองไปที่เด็กน้อยซึ่งกำลังจ้องมองคนอื่นอยู่
“เขาไม่ตื่นขึ้นมากลางดึกแล้วพูดกับเจ้าว่า ‘จินพี่ชาย’ ก็ดีมากแล้วนะ” เฟยเหยียนพูดด้วยสีหน้าพอใจ ไม่รู้ทำไม ในบรรดาสหายทุกคน นอกจากจวินอู๋เสียแล้ว เสี่ยวเจว๋สนใจแค่หรงรั่วเท่านั้น แต่ความสนใจนี้ทำให้เฟยเหยียนหัวเราะไม่ออกเลย
เขาไม่อยากเห็น ‘ภรรยาในอนาคต’ ของเขาถูกสัตว์ประหลาดตัวน้อยนั่นกิน
ถ้านางจะถูก ‘กิน’ เขาก็ต้องเป็นคน ‘กิน’ ซิ!
“พอได้ยินเจ้าพูดแบบนี้ ข้าก็รู้สึกดีขึ้นมาทันทีเลย” ฟ่านจั๋วพูดพร้อมหัวเราะ เทียบกับการที่เสี่ยวเจว๋มาพูด ‘จินพี่ชาย’ กับเขาล่ะก็ เขาว่าการถูกเมินก็เป็นเรื่องที่พอจะยอมรับได้
เฟยเหยียนกลอกตาใส่ฟ่านจั๋วแบบไม่เกรงใจเลย
ตอนที่จวินอู๋เหยาลงมาจากรถม้า เย่ฉาและเย่เหม่ยก็อุ้มท่านแบะแบะและกระต่ายโลหิตออกมาแล้ว แค่คืนเดียว เจ้าสัตว์โง่ทั้งสองก็ดูเหมือนผ่านการทรมานครั้งยิ่งใหญ่มาและได้รับความบอบช้ำเป็นอย่างมาก ทั้งสองดูซึมเศร้าและเหนื่อยล้า
ตรงข้ามกับแมวดำบนหลังของจวินอู๋เสียที่ดูกระฉับกระเฉงแข็งแรง
เมื่อเห็นจวินอู๋เหยา เสี่ยวเจว๋ที่ยืนอยู่ข้างๆจวินอู๋เสียก็ถอยหลังไปหลายก้าวโดยไม่รู้ตัว เว้นระยะห่างระหว่างตัวเขาและจวินอู๋เสีย แต่สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่นาง
“หลับสบายไหม?” จวินอู๋เหยาไม่มีคนอื่นอยู่ในสายตา เขาเดินตรงไปหาจวินอู๋เสีย จ้องมองใบหน้าเล็กๆขาวเนียนของนางเหมือนกับว่ามองเท่าไรก็ไม่พอ
ในการเดินทางค้นหาสุสานจักรพรรดิแห่งความมืดครั้งนี้ จวินอู๋เสียไม่ได้แปลงโฉมปลอมตัว นางยังคงอยู่ในรูปลักษณ์เดิมของตัวเอง
ตลอดปีที่ผ่านมา จวินอู๋เสียปรากฏตัวในร่างของเด็กชายวัยรุ่นนั่นเกือบตลอดเวลา หายากที่จะได้เห็นใบหน้าที่งดงามไร้ที่ตินี้ กระทั่งจวินอู๋เหยาก็ยังอดใจเต้นเร็วขึ้นเล็กน้อยไม่ได้
หนึ่งปีมานี้ สาวน้อยยิ่งสวยมากขึ้นเรื่อยๆ กระทั่งทุ่งดอกไม้ที่อยู่ตรงหน้านางก็ดูจืดชืดไร้สีสัน
“อืม” จวินอู๋เสียตอบกลับเบาๆ นางไม่คิดว่าจะหลับไปทั้งอย่างนั้น
“ทุกอย่างพร้อมไหม?” นางเอ่ยปากถาม
จวินอู๋เหยาพยักหน้า
“อีกสักครู่ก็ออกเดินทางกันได้แล้ว”
ครั้งนี้พวกเขามีแผนที่ครบสมบูรณ์ ไม่ได้ค้นหาสุสานจักรพรรดิแห่งความมืดแบบคนตาบอดสิ้นไร้หนทางอีกแล้ว
หลังจากจัดแจงอะไรกันอีกนิดหน่อยเป็นครั้งสุดท้าย จวินอู๋เสียกับเพื่อนๆก็ตัดสินใจออกเดินทาง
พวกเขายึดเชือกยาวหลายเส้นเอาไว้ที่ด้านบนของผาสุดสวรรค์ แล้วโยนปลายอีกด้านลงไป หลังจากพวกเฉียวฉู่ตรวจสอบอุปกรณ์ทั้งหมดเป็นครั้งสุดท้ายและแน่ใจว่าเตรียมพร้อมเรียบร้อยแล้ว ทุกคนก็มายืนอยู่ที่ขอบหน้าผา และจ้องมองลงไปยังหมอกสีขาวข้างล่างซึ่งปกคลุมด้านล่างของผาสุดสวรรค์เอาไว้ด้วยแววตาเด็ดเดี่ยวมุ่งมั่น
“ไปกันเถอะ!” จวินอู๋เสียพูดขึ้น
ทุกคนจับเชือกของตัวเองและเริ่มต้นปีนลงไปที่ด้านล่างของผาสุดสวรรค์ทันที!
แต่ขณะที่จวินอู๋เสียกำลังจับเชือกจะปีนลงไป นางก็ถูกอุ้มขึ้นมานอนอยู่ในวงแขนที่แข็งแรงกำยำคู่หนึ่ง!
จวินอู๋เสียเงยหน้ามองจวินอู๋เหยาที่อุ้มนางขึ้นมาด้วยความประหลาดใจ