ตอนที่ 1306 เริ่มเดินทาง (2)
จวินอู๋เหยาเลิกคิ้วขึ้น เขามองสีหน้าสับสนงุนงงของจวินอู๋เสียแล้วพูดด้วยเสียงหัวเราะ
“ตรงส่วนนี้ ให้ข้าพาเจ้าลงไปเถอะ”
“อะไรนะ?” จวินอู๋เสียยังคงตกใจ
จวินอู๋เหยาอุ้มจวินอู๋เสียที่งงเล็กน้อยเดินไปที่ขอบหน้าผาอย่างช้าๆ เท้าของเขาเหยียบลงไปบนอากาศที่สายลมกรรโชกแรง แต่ร่างของเขาก็ยังมั่นคง
“แบบนี้สะดวกกว่าเยอะเลยใช่ไหมล่ะ?” จวินอู๋เหยาถามพลางมองจวินอู๋เสียยิ้มๆ เหวลึกที่ดูเหมือนไร้ก้นของผาสุดสวรรค์ไม่แตกต่างจากพื้นดินที่มั่นคงสำหรับเขา เขายืนอยู่กลางอากาศขณะที่พาพวกเขาลงไปอย่างช้าๆ
เฉียวฉู่รู้สึกตื่นเต้นมาก เขาจับเชือกเอาไว้แน่นขณะที่ค่อยๆปีนลงไปทีละนิด ประสบการณ์ครั้งก่อนทำให้พวกเขาทุกคนรู้ว่าไม่จำเป็นต้องเคลื่อนไหวเร็วเกินไปในตอนแรก เก็บพลังเอาไว้จนถึงตอนที่ยากที่สุดจะเป็นวิธีที่ปลอดภัยกว่า
“พี่ฮัว เห็นรึเปล่า ทักษะของข้าพัฒนาขึ้นเยอะเลย” เฉียวฉู่ถามขณะที่ปีนลงไปตามหน้าผาพลางอวดความคืบหน้าของตัวเอง
แต่ใบหน้าของฮัวเหยาไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองเลยแม้แต่น้อย เขาไม่ได้มองเฉียวฉู่เลยด้วยซ้ำ แต่กลับมองไปที่ด้านหลังของเฉียวฉู่ด้วยสายตาตกตะลึง
เฉียวฉู่รู้สึกว่าปฏิกิริยาของฮัวเหยาค่อนข้างแปลก ดูไม่เหมือนกำลังชื่นชมเขาเลยสักนิด เขาจึงมองตามสายตาของฮัวเหยา
พอเห็นเข้า เฉียวฉู่ก็แทบจะปล่อยเชือกหลุดมือจนเกือบตกลงไป!
เขารู้อยู่แล้วว่าทุกคนกำลังไต่เชือกปีนลงมาพร้อมกันกับเขา
แต่พอเห็นจวินอู๋เหยาอุ้มจวินอู๋เสียลอยอยู่กลางอากาศอย่างสง่างาม ค่อยๆลงมาเรื่อยๆตามความเร็วระดับหอยทากของพวกเขา……
เฉียวฉู่ก็ทำตาพองโตทันที
เขารู้ว่าจวินอู๋เหยามีพลังเดินบนอากาศได้ แต่ไม่คิดว่าจวินอู๋เหยาจะใช้ความสามารถนี้กับสถานที่อย่างผาสุดสวรรค์ได้!
ถ้าจวินอู๋เหยาพาจวินอู๋เสียลงไปที่ด้านล่างผาสุดสวรรค์ด้วยความรวดเร็ว เฉียวฉู่ยังรู้สึกว่ามันสมเหตุสมผลอยู่บ้าง แต่……ที่จวินอู๋เหยาลงไปช้าขนาดนี้ เห็นได้ชัดว่าเป็นเพราะพวกเขา
ด้วยความเร็วระดับนี้ กว่าจะถึงด้านล่าง ไม่ใช่แค่วันเดียวแน่
พี่ใหญ่อู๋เหยามีพลังมากขนาดไหนกันแน่ ถึงสามารถคงสภาพนี้เอาไว้ได้นานขนาดนั้น
แถมยังอุ้มจวินอู๋เสียเอาไว้ด้วย……
ในตอนนั้นเฉียวฉู่ไม่สามารถหาคำพูดมาอธิบายความรู้สึกที่โหมกระหน่ำในใจของเขาได้อีกต่อไป!
[พี่ใหญ่อู๋เหยาใช่คนหรือเปล่าเนี่ย?]
[นี่มันไม่ใช่คนแล้ว!]
คำถามนี้ดังก้องอยู่ในใจของเฉียวฉู่ไม่หยุด
เทียบกับ ‘รถที่นั่งพิเศษส่วนตัว’ ของจวินอู๋เสียแล้ว เฉียวฉู่รู้สึกว่าตัวเองอ่อนแอมาก พวกเขาอาจจะมีประสบการณ์มาก่อนและเตรียมตัวได้ดีขึ้นในครั้งนี้ แต่ก็ไม่มีความหมายเลยเมื่อเทียบกับพลังสุดเทพของจวินอู๋เหยา
เฉียวฉู่เบนสายตาออกไปอย่างเงียบๆ และหันไปพูดกับฮัวเหยาว่า “พี่ฮัว ท่านว่าถ้าข้าหมดแรง พี่ใหญ่อู๋เหยาจะยอมแบกข้าไปด้วยไหม?”
ตอนนั้นแหละฮัวเหยาถึงได้หันมามองเฉียวฉู่ และพูดเสียงเรียบนิ่งว่า “เจ้ากระโดดลงไปเองจะมีโอกาสมากกว่านะ”
“………” เฉียวฉู่เงียบ
[ถึงนั่นจะเป็นความจริง แต่……พี่ฮัวอย่าพูดตรงขนาดนี้จะได้ไหม!]
ดังนั้น ขณะที่คนอื่นๆกำลังดิ้นรนอย่างยากลำบาก จวินอู๋เสียก็ปลอดภัยอยู่ในอ้อมแขนของจวินอู๋เหยา สุขสบายไปกับสิทธิพิเศษของตัวเอง
และในจุดนี้ ทุกคนก็เลือกที่จะไม่สนใจพวกเขา
[มันเจ็บปวดเกินไปที่จะมอง!]
ต้องทิ่มแทงจิตใจกันแบบนี้ด้วยเหรอ!? พวกเขาอยากให้จวินอู๋เหยาพาจวินอู๋เสียลงไปเร็วๆก่อนเลย!
อย่าทำร้ายความรู้สึกกลุ่มผู้เยาว์ที่ไม่มีใครคอยโอ๋แบบนี้เลย!
……………..
ผู้แต่งเป่ยถูมือไปมา : นายท่านเจว๋ พอใจกับฉากในช่วงนี้ของท่านไหม?
นายท่านเจว๋ : อืม
ผู้แต่งเป่ย : งั้น ข้าอยากปรึกษาอะไรท่านหน่อย
นายท่านเจว๋ : โหวตประจำเดือน?
ผู้แต่งเป่ย : ไม่ๆๆ! แต่ Big Penguin เปิดโหวต ต้องให้แฟนๆนักอ่านโหวตลงคะแนน ท่านพอจะช่วยเรียกคะแนนโหวตให้หน่อยได้ไหม? ท่านก็เห็น ช่วงนี้ข้าให้ผลประโยชน์ท่านไปเยอะเลยนะ ชอบจูบนั้นไหมล่ะ?
นายท่านเจว๋ : …………
ผู้แต่งเป่ย : ข้าใส่ลิงก์สำหรับโหวตเอาไว้ในช่องคอมเม้นท์แล้ว ท่านไม่ต้องทำอะไรเลยนอกจากถอดอีกสักครั้ง โชว์ซิกแพค, Vไลน์, *ปิ๊บ ปิ๊บ*…… แค่นั้นแหละ
นายท่านเจว๋ : ก็ได้
ผู้แต่งเป่ย : ซึ้งใจน้ำตาไหลพราก!
นายท่านเจว๋ : เขียนคืนแต่งงานของข้ากับเสี่ยวเสียเอ๋อร์ในห้องหอ แล้วข้าจะให้สิ่งที่เจ้าต้องการ
ผู้แต่งเป่ย : ……….
[แค่ก แค่ก ไม่ชินกับการขอคะแนนโหวตแบบนี้เลยจริงๆ ช่วงนี้ Big Penguin จัดกิจกรรม หวังว่าผู้อ่านที่น่ารักของข้าจะช่วยโหวตให้ข้าด้วย (ไม่เสียเงิน) ข้าใส่ลิงก์ไว้ที่ช่องคอมเม้นท์แล้ว ช่วยหน่อยน๊า ~~~ //คุกเข่าขอร้อง]