บทที่ 315
ประธานหลี่โค้งเก้าสิบองศาเคารพเฉินโม่ แต่ว่าเฉินโม่นั่งใกล้เฉินจิงเย่ ความคิดแรกของทุกคนคือประธานหลี่กำลังสวัสดีปีใหม่กับเฉินจิงเย่
เฉินจิงเย่สีหน้างุนงง แม้ว่าเขาจะเคยเจอกับประธานหลี่คนนี้มาครั้งหนึ่ง แต่ตอนนั้นไม่ได้คุยกันเลยสักคำ แล้วทำไมอีกฝ่ายถึงได้มาสวัสดีปีใหม่กับตัวเขาเองละ? แล้วยังเคารพกันขนาดนี้อีกด้วย?
“หรือว่าตัวตนของซู่เฟินถูกเปิดเผยแล้ว? ประธานหลี่คนนี้อยากจะประจบเหม่ยหวากรุ๊ป? จะต้องเป็นเช่นนี้แน่นอน!” ในที่สุดเฉินจิงเย่ก็คิดเหตุผลที่สมเหตุสมผลมาได้อย่างหนึ่ง
แม้กระทั่งหลี่ซู่เฟินที่นั่งอยู่ด้านข้างเองก็รู้สึกตกใจ หรือว่าตัวตนของเธอถูกเปิดเผยแล้ว? ไม่น่าใช่สิ?
เหม่ยหวากรุ๊ปมีชื่อเสียงอย่างมากไปทั่วเมืองฮ่านหยาง แต่เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาที่ไม่จำเป็น หลี่ซู่เฟินจึงปกปิดตัวตนของตัวเองมาโดยตลอด หากตัวตนถูกเปิดเผย จะต้องมีตระกูลนักธุรกิจมากมายมาสานสัมพันธ์กับตระกูลเฉินแน่นอน
บนเวทีถึงสร้างขึ้นอย่างกะทันหัน นายอำเภอเหมยเองก็เต็มไปด้วยความงุนงง ประธานหลี่คนนี้ดูยังไงก็เป็นประธานผู้มีมูลค่าทรัพย์สินนับสิบล้าน แต่เฉินจิงเย่เป็นเพียงแค่ปลัดอำเภอผู้ดูแลด้านเกษตรกรรม ตามเหตุผลแล้วประธานหลี่คนนี้ต้องไม่เห็นหัวด้วยซ้ำ แต่ทำไมถึงได้มากสวัสดีปีใหม่กับเฉินจิงเย่ด้วยตัวเองละ?
หรือว่าเฉินจิงเย่มีเบื้องหลังอันยิ่งใหญ่ที่ไม่มีคนรู้?
กำนันหลี่เองก็มองเฉินจิงเย่อย่างตะลึง แววตาสับสน สีหน้านึกคิด เขาถามตัวเองแล้วก็ยังไม่คู่ควรที่จะให้ประธานหลี่ผู้มีทรัพย์สินนับสิบล้านมาสวัสดีปีใหม่ด้วยตัวเอง!
สารวัตรกำนันฉีเองก็มองเฉินจิงเย่อย่างตกใจ สีหน้าเต็มไปด้วยความสงสัยงุนงง
สารวัตรกำนันหวางถึงขั้นสีหน้ามืดขรึมจ้องมองเฉินจิงเย่ เพื่อนร่วมงานคนนี้ของตัวเองเป็นยังไงเขารู้ดี เฉินจิงเย่เป็นคนนิสัยหัวโบราณ ขั้นเป็นปลัดอำเภอมานานหลายปีขนาดนี้แล้วก็ยังย่ำอยู่ที่เดิม จะเป็นไปได้ยังไงที่จะรู้จักกับประธานหลี่ของเมี่ยวเจี๋ย?
แต่ความจริงอยู่ตรงหน้า สารวัตรกำนันหวางคิดจนหัวระเบิดก็คิดไม่ออกว่าเป็นเพราะอะไร
คนอื่นๆในงานต่างก็มองเฉินจิงเย่อย่างตกตะลึงเช่นกัน สีหน้าเต็มไปด้วยความงุนงง
ไม่ว่าประธานหลี่มีเป้าหมายอะไรที่มาสวัสดีปีใหม่กับเขา แต่ยังไงซะเฉินจิงเย่ก็ไม่ควรที่จะเสียมารยาท จึงรีบร้อนลุกขึ้น พนมมือพูดว่า “ประธานหลี่เกรงใจกันเกินไปแล้วครับ ไว้ผมจะหาเวลาไปขอบคุณถึงบ้านแน่นอนครับ!”
ก่อนที่ประธานหลี่จะมา เขาได้สืบรู้มาแล้วว่าเฉินจิงเย่เป็นพ่อของเฉินโม่ เขาจึงไม่กล้าที่จะเสียมารยาทด้วย
“คุณท่านเฉินพูดเกินไปแล้วครับ ทุกคนต่างก็รู้กันดีว่าท่านเป็นคนซื่อสัตย์ ตั้งใจทำงาน ประชาชนภายใต้การปกครองต่างก็ชื่นชมท่านกันอย่างมาก ผมอยากจะไปสวัสดีปีใหม่กับท่านตั้งนานแล้ว แต่เพราะงานยุ่งมากมาย จึงล่าช้ามาจนวันนี้ หวังว่าคุณท่านเฉินจะไม่กล่าวโทษกระผมนะครับ!”
คุณท่านเฉิน?
เฉินจิงเย่ถูกประธานหลี่ทำให้มึนงงไปหมดแล้ว มองซ้ายมองขวา ในที่นี้นอกจากตัวเองที่แซ่เฉิน ก็ไม่มีใครอีกแล้วนี่นา!
“ประธานหลี่กำลังคุยกับผมงั้นหรอครับ?” เฉินจิงเย่รู้สึกมึนงงอย่างมาก
ประธานหลี่ตอบกลับอย่างนอบน้อม “ใช่ครับ นอกจากท่านแล้ว ใครจะสามารถขึ้นเป็นนามคุณท่านเฉินได้อีกละครับ!”
เฉินจิงเย่มึนงงมากกว่าเดิม แม้กระทั่งหลี่ซู่เฟินเองก็มึนงง
อายุของประธานหลี่กับเฉินจิงเย่ใกล้เคียงกัน ถึงขั้นมากกว่าปีสองปีด้วยซ้ำ ถึงแม้จะชื่นชมความน่าเกรงขามของเหม่ยหวากรุ๊ปและอยากสานสัมพันธ์ ก็ไม่จำเป็นต้องถึงขั้นเรียกว่าคุณท่านเฉินนี่นา?
ทุกคนเองก็ถูกคำว่าคุณท่านเฉินขอประธานหลี่ทำให้มึนงงกันไปหมดเช่นกัน แม้แต่นายอำเภอเหมยและกำนันหลี่เองก็เช่นกัน
ยังดีที่ประธานหลี่รีบอธิบายให้กับเฉินจิงเย่ฟัง “ท่านเป็นคุณพ่อของคุณเฉิน กระผมก็ต้องเรียกท่านว่าคุณท่านเฉินอยู่แล้วสิครับ!”
ไม่ทันรอให้เฉินจิงเย่มีการตอบสนอง ประธานหลี่ก็หันไปโค้งเคารพเฉินโม่อีกครั้ง “คุณเฉินครับ ของขวัญวางให้คุณที่นี่นะครับ คุณเชิญยุ่งเลยครับ ผมไม่รบกวนคุณแล้ว ลาละครับ ขอตัวครับ!”
เฉินโม่พยักหน้าเบาๆ แล้วประธานหลี่ก็ยิ้มร่า จากไปด้วยความสุขใจ
เฉินโม่จำประธานหลี่คนนี้ได้ เมื่อวานที่โรงแรมซื่อไห่ เขาเป็นหนึ่งในกลุ่มค่ายของหูเหวินเหว่ย วันนี้น่าจะมาเพื่อขอโทษโดยเฉพาะ
เฉินโม่พยักหน้าให้กับเขา ถือเป็นการให้อภัยเขา ไม่แปลกที่เขาจะดีใจมากขนาดนั้น