บทที่ 316
“ประธานหลี่เดินทางปลอดภัยครับ!”
เฉินจิงเย่ที่ปฏิกิริยาตอบสนองช้าไปเล็กน้อย เห็นว่าประธานหลี่เดินจากไปไกลแล้วจึงตะโกนตามหลังไป เขายังไม่เข้าใจประโยค ‘ท่านเป็นคุณพ่อของคุณเฉิน’ ว่าหมายความว่ายังไงกันแน่
แต่หลี่ซู่เฟินกลับเข้าใจได้ในทันที มองไปทางเฉินโม่อย่างสงสัย แล้วถามว่า “เสี่ยวโม่ ที่จริงแล้วประธานหลี่คนนั้นมาสวัสดีปีใหม่ให้กับลูกใช่มั้ย?”
เมื่อประโยคนี้พูดออกมา เฉินจิงเย่ก็อึ้งไป มองเฉินโม่อย่างแปลกใจ
“ใช่แล้ว ทำไมฉันถึงคิดไม่ได้นะ นายคือคุณเฉินที่ประธานหลี่หมายถึงใช่มั้ย?”
กำนันหลี่ สารวัตรกำนันฉี สารวัตรกำนันหวาง รวมทั้งนายอำเภอเหมย และทุกคนในงานต่างก็มองไปที่เฉินโม่
ทั่วทั้งงานเงียบสงบ ทุกคนต่างก็รอคำตอบจากเฉินโม่
เฉินโม่พยักหน้าช้าๆ พูดด้วยสีหน้านิ่งเฉยว่า “ผมเอง”
เฉินจิงเย่ตกตะลึง มองดูลูกชายคนนี้ของตัวเอง ในสายตาเต็มไปด้วยความสงสัย
“คิดว่าประธานหลี่คนนี้ไม่ได้มาสวัสดีปีใหม่กับตัวเอง แต่มาสวัสดีปีใหม่ให้กับเสี่ยวโม่!”
ได้ยินเฉินโม่ยอมรับด้วยปากตัวเอง สีหน้าของคนอื่นๆต่างก็ตกตะลึง สายตาที่มองดูเฉินโม่เต็มไปด้วยความสงสัย
ฉีหยู่เหมียนมองดูเฉินโม่เองก็เต็มไปด้วยความแปลกใจ
ทันใดนั้น สารวัตรกำนันหวางก็ยิ้มเยาะออกมา “ไร้สาระ ประธานหลี่ของเมี่ยวเจี๋ยเป็นบุคคลชั้นไหน จะมาสวัสดีปีใหม่ให้กับนักเรียนมัธยมปลายอ่างนายด้วยตัวเองงั้นหรอ? นายพูดโกหก็พูดให้มันสมเหตุสมผลหน่อยได้หรือเปล่า!”
ทุกคนอึ้งไป แล้วก็ได้สติทันที
“ใช่แล้ว ประธานหลี่เป็นใคร จะมาสวัสดีปีใหม่ให้กับนักเรียนมัธยมปลายคนหนึ่งเนี่ยนะ? เจ้าหนุ่มคนนี้จะต้องพูดเรียกร้องคำชื่นชมแน่นอน จึงจงใจพูดโกหก!”
สายตาที่ทุกคนมองเฉินโม่ มีแต่ความดูถูกเหยียดหยาม
สายตาที่ฉีหยู่เหมียนมองเฉินโม่ยิ่งเพิ่มความรังเกียจมากขึ้น
นายอำเภอเหมยและกำนันหลี่เองก็รู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย พูดโกหกในสถานการณ์แบบนี้ เฉินโม่ไร้มารยาทมากเกินไปแล้ว
แม้แต่เฉินจิงเย่เองก็มองเฉินโม่อย่างสงสัย ลูกชายของตัวเองเป็นยังไง เขารู้ดีมากกว่าคนอื่น แม้ว่าหลายปีมานี้เฉินโม่อยู่แต่ที่อู่โจว แต่เขาก็โทรไปถามสถานการณ์กับเฉินโม่อยู่เสมอ เฉินโม่มีอะไรที่สามารถทำให้ประธานหลี่ผู้มีทรัพย์สินนับสิบล้านมาสวัสดีปีใหม่ให้เขาด้วยตัวเอง?
หลี่ซู่เฟินรู้สึกร้อนรน เธอเชื่อคำพูดของเฉินโม่ แต่เธอไม่สามารถอธิบายได้ ไม่อย่างนั้นก็จะทำให้ตัวตนของเธอถูกเปิดเผย
ทันใดนั้น ผู้รักษาความปลอดภัยหน้าประตูก็ได้ตะโกนแจ้งทวา “ประธานหวงจากชิงหยวนกรุ๊ปมาแสดงความยินดีครับ!”
ทุกคนตกตะลึง อำนาจของชิงหยวนกรุ๊ปเทียบกับบริษัทเมี่ยวเจี๋ยแล้วแข็งแกร่งยิ่งกว่ามาก มีทรัพย์สินหลายสิบล้าน ทั่วทั้งอำเภอเฟิ่งซานมีความอ่อนด้อยกว่าตระกูลหูเพียงเล็กน้อยเท่านั้น
แม้แต่นายอำเภอเหมยเองก็คอยพยายามสร้างสัมพันธ์กับชิงหยวนกรุ๊ป หวังว่าชิงหยวนกรุ๊ปจะสามารถตั้งหลักปักฐานที่อำเภอเฟิ่งซานไปตลอด
“ประธานหวงมา ฉันต้องต้อนรับด้วยตัวเอง!”
นายอำเภอเหมยยิ้ม เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ถูกเขาทิ้งไปในทันที เทียบกับชิงหยวนกรุ๊ปแล้ว เมี่ยวเจี๋ยกรุ๊ปยังไม่แข็งแกร่งพอ
ชายวัยกลางคนอ้วนท้วมอายุประมาณห้าสิบปีคนหนึ่งเดินเข้ามา ในมือถือกล่องที่งดงามไว้ใบหนึ่ง
“ประธานหวงมาเยือน เหมยโม่วต้อนรับไม่ดีพอเองครับ!” นายอำเภอเหมยพูดด้วยรอยยิ้ม
ประธานหวงพนมมือ “นายอำเภอเหมย สวัสดีปีใหม่!ได้ยินมาว่าจินเคอกรุ๊ปเข้าสู่อำเภอเฟิ่งซานของเราแล้ว ถือเป็นเรื่องดีอย่างมากนะ!ยินดีด้วย!”
นายอำเภอเหมยสองมือไขว้หลัง พูดอย่างภาคภูมิใจว่า “แน่นอนอยู่แล้วครับ มีจินเคอกรุ๊ปเข้ามา ต่อไปอนาคตอำเภอเฟิ่งซานของเราก็เป็นพื้นที่ฮวงจุ้ยดีแล้วละครับ!”
แต่ไม่นานนายอำเภอเหมยก็ยิ้มไม่ออกแล้ว เพราะว่าเขาเห็นว่าประธานหวงเป็นเหมือนกับประธานหลี่คนเมื่อกี้ สายตากวาดมองในกลุ่มคนไม่หยุด เหมือนว่ากำลังหาใครอยู่
ทันใดนั้น บนใบหน้าอ้วนท้วมของประธานหลี่ก็ยิ้มยินดี ก้าวเดินไปทางที่เฉินโม่อยู่ แล้วทิ้งนายอำเภอเหมยไว้ที่เดิม
“คุณเฉินครับ หวงก้วนจงจากชิงหยวนกรุ๊ปมาสวัสดีปีใหม่ให้กับคุณครับ!”