บทที่ 317
ทั่วทั้งงานเงียบกริบ!
นายอำเภอเหมยมองดูหวงก้วนจงวิ่งเตาะแตะไปตรงหน้าเฉินโม่ และโค้งเคารพเก้าสิบองศาอย่างตะลึง “คุณเฉินครับ สวัสดีปีใหม่ครับ!”
ยังไม่ทันรอให้เฉินโม่พูดอะไร หวงก้วนจงก็หันไปโค้งตัวทำความเคารพเฉินจิงเย่และหลี่ซู่เฟิน “คุณท่านเฉิน คุณหญิงเฉิน สวัสดีปีใหม่ครับ หวงก้วนจงมาสวัสดีปีใหม่ให้กับทั้งสองท่าน!นี่คือของขวัญครับ ถือเป็นน้ำใจเล็กๆน้อยๆ ครับ!”
หวงก้วนจงรู้จักทำตัวได้ดีกว่าประธานหลี่จากเมี่ยวเจี๋ย มอบของขวัญให้กับพ่อแม่เแินโม่โดยตรง เขารู้ว่าจากฐานะตัวตนของเฉินโม่แล้ว คงจะไม่แคร์ของขวัญแค่นี้แน่นอน แต่สองสามีภรรยาเฉินจิงเย่ไม่เหมือนกัน พวกเขาเป็นแค่คนธรรมดา
เพียงแค่ทำให้พ่อแม่เฉินโม่พอใจได้ เฉินโม่ก็จะพอใจไปเอง
เฉินจิงเย่ลุกขึ้นยืน พนมมือพูดว่า “ประธานหวงเกรงใจกันเกินไปแล้วครับ ที่นี่ไม่สะดวกจะต้อนรับคุณ ไว้วันหลังจะไปเยี่ยมคุณถึงบ้านครับ!”
หวงก้วนจงรีบสะบัดมือ “อย่าครับอย่า คุณท่านเฉินอย่าได้เกรงใจกันเลยครับ ผมก็แค่ได้ยินมาว่าคุณเฉินอยู่ที่นี่ จึงแวะเข้ามาสวัสดีปีใหม่คุณเฉินเท่านั้น!ผมจะไปเดี๋ยวนี้ครับ ไปเดี๋ยวนี้เลยครับ!”
พูดจบ หวงก้วนจงมองเฉินโม่ตาแป๋ว เหมือนว่ากำลังรอให้เฉินโม่เอ่ยปากพูดอะไร
ประธานหวงคนนี้เองก็เป็นหนึ่งในกลุ่มคนของหูเหวินเหว่ยเมื่อวานนี้ เหตุผลที่มาของเขาเหมือนกับประธานหลี่คนก่อนหน้านี้
เฉินโม่พยักหน้า พูดนิ่งๆว่า “ไม่ส่งละ”
หวงก้วนจงโล่งอก แล้วจากไปอย่างมีความสุข
ครั้งนี้ ไม่มีใครสงสัยว่าเฉินโม่พูดโกหกอีก
ทุกคนมองดูเฉินโม่ด้วยควาตกตะลึง
และพวกเขาต่างก็ดูออก ว่าประธานหลี่คนเมื่อกี้และประธานหวงคนนี้ ไม่ได้มาเพราะเฉินจิงเย่ แต่มาเพื่อสวัสดีปีใหม่กับเฉินโม่โดยเฉพาะ แล้วก็ทักทายสองสามีภรรยาเฉินจิงเย่ด้วย
ส่วนคำว่าแวะของหวงก้วนจง มีแต่คนโง่เท่านั้นที่เชื่อ
นายอำเภอเหมยเหลือบมองเฉินโม่ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้อย่างนิ่งเฉย แอบสงสัยในใจว่า “เจ้าหนุ่มคนนี้อายุยังน้อย แต่เมื่อเผชิญหน้ากับท่านประธานผู้ร่ำรวยนับสิบล้านทั้งสองคน กลับไม่ลุกขึ้นยืนเลย ถ้าหากไม่ใช่เพราะยโสโอหังอย่างมาก นั่นก็คือไม่ให้ค่ากับสองคนนี้”
“เจ้าหนุ่มคนนี้ มีอะไรดีกว่าคนอื่นกันแน่?”
กำนันหลี่เหลือบมองเฉินโม่ แววตาสับสน แล้วก็หันไปมองเฉินจิงเย่ พูดด้วยรอยยิ้มว่า “น้องจิงเย่ ลูกชายคนนี้ของนายไม่ธรรมดาเลยนะ?”
เฉินจิงเย่มองเฉินโม่อย่างประหลาดใจ แล้วยิ้มอึดอัดใจให้กับกำนันหลี่ เขาเองก็งุนงงมากเช่นกัน
ฉีหยู่เหมียนมองเฉินโม่ ใบหน้าที่สวยงามเต็มไปด้วยความตะลึง คิดไม่ออกจริงๆว่าทำไมประธานใหญ่ทั้งสองคนถึงได้มากสวัสดีปีใหม่ให้กับเฉินโม่ด้วยตัวเอง?
สารวัตรกำนันฉีอยู่ไม่สุข เขารู้สึกว่าเมื่อกี้ที่ช่วยสารวัตรกำนันหวางเล่นงานตระกูลเฉิน เหมือนจะเป็นการตัดสินใจที่ผิดมหันต์
มีเพียงสารวัตรกำนันหวางที่สีหน้ามืดขรึม มองดูเฉินโม่ด้วยสีหน้าไม่น่าเหลือเชื่อ
“ไม่ ไม่มีทาง!ประธานหลี่ของบริษัทเมี่ยวเจี๋ย ประธานหวงของชิงหยวนกรุ๊ป ไม่ว่าคนไหนก็ล้วนเป็นผู้มีหน้ามีตาในอำเภอเฟิ่งซานทั้งนั้น แล้วทำไมถึงได้เคารพเด็กมัธยมปลายคนหนึ่งมากขนาดนี้?”
“ตัวปลอม ต้องเป็นตัวปลอมแน่ๆ จะต้องเป็นไอ้หนุ่มคนนี้หาคนมาแสดงล่วงหน้าแน่นอน ประธานหลี่และประธานหวงคนเมื่อกี้เป็นตัวปลอมแน่นอน!”
สารวัตรกำนันหวางเหมือนว่ามุดเข้าสู่ทางตัน มั่นใจว่าเฉินโม่ก็แค่วางมาดตบตาผู้คน
“ไอ้หนุ่ม นายคิดว่าหาคนมาปลอมตัวเป็นประธานหลี่และประธานหวงแค่นี้ฉันก็จะเชื่อนายงั้นหรอ? นายหลอกคนอื่นได้ แต่หลอกฉันไม่ได้หรอก!ก็แค่เด็กมัธยมปลายยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมอย่างนาย จะทำให้ท่านประธานร่ำรวยนับสิบล้านทั้งสองคนมาเคารพนับถือขนาดนี้ได้ยังไงกัน?”
“ไม่แน่ของขวัญพวกนี้ ก็เอามาเพื่อจงใจหลอกคนเท่านั้น บางทีด้านในอาจจะใส่ก้อนหินก้อนอิฐไว้ละมั้ง?” สารวัตรกำนันหวางลุกขึ้น สีหน้าเยาะเย้ยดูถูก
คำพูดของสารวัตรกำนันหวาง พูดสิ่งที่ทุกคนในงานสงสัยออกมา