ตอนที่ 48 นายออกมาหน่อยได้ไหม
ชุยหังส่งข้อความกลับไปหนึ่งข้อความ พลางออกดูสายฝนโปรยปรายอยู่ด้านนอก ภายในใจของเขารู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างขาดหายไปแล้ว มันโล่งๆ ว่างเปล่า
ความรู้สึกแบบไร้ที่พึ่งพิงนี้มันช่างน่าปวดใจมากเสียจริงๆ
การเลิกราจำเป็นต้องมีความกล้าหาญ ในที่สุดเขาก็เข้าใจแล้ว
แต่ว่าเขาจะไม่มีทางหันกลับไปเด็ดขาด
หลิวเฮ่อโทรกลับมาทันที แต่ชุยหังไม่ได้กดรับสายโทรศัพท์ แถมยังตัดสายทิ้งเลยด้วย จากนั้นจัดการตั้งค่ารายชื่อของเขาให้เข้าไปอยู่ในรายชื่อบัญชีดำ
คนแบบนี้ให้เขาอยู่ห่างจากตนมากหน่อยจะดีกว่า
ในเมื่อนับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ตนกับเขาก็ไม่มีความสัมพันธ์เกี่ยวข้องกันอีกแล้ว
ควรจะพูดว่าตั้งแต่เริ่มต้นความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาก็ไม่ได้อยู่บนเส้นทางเดียวกันอยู่แล้ว
ข้างในใจยุ่งเหยิงสับสนไปหมด ถ้าขึ้นไปทั้งอย่างนี้คนในห้องพักต้องดูจากสีหน้าของเขาออกแน่ๆ
เขาครุ่นคิด จากนั้นชุยหังก็กดโทรศัพท์โทรหาชย่าอวี่ชิว อากาศแบบนี้พวกเขาก็คงไม่ได้ฝึกเหมือนกัน
“เสี่ยวชุยเพื่อนรัก ทำไมนายถึงโทรมาหาฉันก่อนได้เนี่ย คิดถึงฉันแล้วใช่ไหม” ชย่าอวี่ชิวพูดล้อเล่นทันทีที่กดรับ
เมื่อชุยหังได้ยินเสียงเขา น้ำตาก็เกือบจะไหลออกมาแล้ว
“ฉันคิดถึงนายก็บ้าแล้ว นายทำอะไรอยู่”
“ฉันไม่ได้ทำไร นอนเล่นอยู่ในห้อง ข้างนอกฝนตกก็เลยไม่ได้ฝึก น่าเบื่อจะตายอยู่แล้ว”
“ออกมาสิ มาหาฉันที่ด้านล่างตึกหอพักพวกฉันหน่อย” ชุยหังพูด
ชย่าอวี่ชิวพูดขึ้น: “ตอนนี้หรอ อากาศแบบนี้นายอยากจะทำอะไร”
“ไม่มีอะไร ก็แค่อยู่ในห้องมันน่าเบื่อก็เลยอยากจะออกไปเดินเล่นสักหน่อย” ชุยหังพูด
ชย่าอวี่ชิวลังเลอยู่พักหนึ่งก่อนจะพูดขึ้น: “โอเค ถ้าอย่างนั้นนายรอฉันอยู่ใต้ตึกนะ”
อันที่จริงชุยหังก็แอบดีใจที่ในเวลาแบบนี้สามารถหาเพื่อนแบบนี้ได้ ไม่ถามเหตุผลอะไร ทั้งๆ ที่สภาพอากาศแบบนี้ก็ยังยอมมาเดินเล่นรอบมหาวิทยาลัยเป็นเพื่อนเขาเหมือนคนโง่
ไม่นานชย่าอวี่ชิวก็มาถึง เมื่อเห็นชุยหังที่ยืนอยู่หน้าประตู ทั้งตัวเปียกชุ่มไปหมดแล้วจึงถามขึ้น: “เมื่อกี้นายไปอาบฝักบัวมา?”
“อาบฝักบัว?” ชุยหังงงงวยนิดหน่อย
“ใช่สิ อาบฝักบัวในสภาพอากาศแบบนี้ ประหยัดน้ำด้วย ดีจะตาย” ชย่าอวี่ชิวพูด
แถมเขายังพกร่มมาด้วย เท้าก็สวมรองเท้าแตะ
“ไปเถอะ ออกไปเดินสักหน่อย” ชุยหังพูด
ชย่าอวี่ชิวพูดขึ้น: “ไปไหน”
“ขอแค่ไม่ใช่ประตูสามจะที่ไหนก็ได้หมด” ชุยหังพูด
ประตูสาม ไม่รู้ว่าหลูจื้อจะยังอยู่ตรงนั้นอยู่ไหม ถ้าเกิดบังเอิญเจอเขาเข้า ตัวเองคงมีใจคิดอยากตายไปจริงๆ แล้ว
“นายอารมณ์ไม่ดีใช่หรือเปล่า” หลังจากเดินมาสักพัก ชย่าอวี่ชิวก็รู้สึกได้ว่าชุยหังดูไม่ค่อยปกติเท่าไหร่
“ไม่มีอะไร ก็แค่รำคาญใจ” ชุยหังพูด
“ทำไมถึงรำคาญใจ ยังไงก็คงต้องมีเหตุผลบ้างว่าเป็นเพราะเรื่องอะไรใช่ไหม” ชย่าอวี่ชิวถาม
“คิดถึงบ้าน” ชุยหังให้เหตุผลไปมั่วๆ
อันที่จริงผ่านมาหลายวันขนาดนี้ เขาวีดีโอคอลกับที่บ้านยังไม่มากเท่าที่ติดต่อหลิวเฮ่อเลย
แม้ว่าหลิวเฮ่อจะไม่ค่อยตอบ อีกทั้งที่บ้านก็ไม่สนใจเลยด้วยว่าเป็นเวลาไหน ต่างก็สามารถพูดคุยกับเขาขึ้นมาได้อย่างสนุกสนาน
ระยะทางห่างไกลหลายพันลี้ คนที่บ้านกลับส่งความห่วงใยจากที่ห่างไกลมาจนถึงข้างกายเขา
เมื่อคิดถึงคนที่บ้าน วินาทีนั้นเขาก็รู้สึกว่า ก็แค่อกหักไม่ใช่หรอ ไม่ได้จะตายสักหน่อยแล้วทำไมจะข้ามผ่านมันไปไม่ได้ล่ะ?
ก็แค่ผู้ชายคนเดียวเอง ไม่ใช่อะไรใหญ่โตสักหน่อย ขนาดความอยากของร่างกายยังควบคุมไม่ได้ แถมยังมาโกหกหลอกลวงอีก ถ้าอย่างนั้นก็ให้เขาไสหัวไปซะเถอะ
“นายพึ่งจะเคยจากบ้านมาไกลขนาดนี้ครั้งแรกเลยหรือเปล่า” ชย่าอวี่ชิวถาม
ชุยหังพูด: “ใช่สิ เมื่อก่อนตอนมอต้น มอปลายก็ไม่เคยออกนอกเขตเมืองของพวกเราเลยด้วยซ้ำ ฉันก็คิดว่าพอเข้ามหา’ ลัยก็อยากห่างจากบ้านออกไปไกลหน่อย ออกมาเจอโลกภายนอกบ้าง แต่ก็คิดไม่ถึงว่าจะได้มาไกลขนาดนี้”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวก็ค่อยๆ ชินไปเอง อีกอย่างก็ไม่ใช่ว่านายจะไม่กลับไปอีกแล้วสักหน่อย”
ตอนที่ 49 หึงหรอ
“อืม ปิดเทอมฤดูหนาวก็ได้กลับแล้ว” ชุยหังพูด
“ใช่ไง กลับมาอีกทีนายก็แก่ขึ้นอีกปีแล้ว” ชย่าอวี่ชิวพูดอย่างมีอารมณ์ขันเพื่อปรับบรรยากาศ
“พูดอย่างกับว่าฉันแก่แล้วนายไม่แก่เลยนะ นายยิ่งอยู่ยิ่งหนุ่มหรือไง” ชุยหังหัวเราะแล้ว
อันที่จริงชย่าอวี่ชิวมองออกแล้วว่าชุยหังยังมีเรื่องอื่นอีก เพียงแต่เขาไม่อยากจะยอมรับมัน แน่นอนว่าตนย่อมไม่พูดถึงมันอยู่แล้ว
พวกเขาเดินมาถึงซุปเปอร์มาร์เกตแล้ว ชย่าอวี่ชิวพูดขึ้น: “นายรอฉันแปปนึงนะ”
จากนั้นเขาก็พุ่งเข้าไปด้านในทันที
สักพักเขาก็หอบถุงของกินออกมา
“ให้ ในเมื่ออากาศแบบนี้จะไปไหนก็ไม่ได้อยู่แล้ว เอากลับไปกินเถอะ” เขายื่นมันให้ชุยหัง
“ทำอะไร นายเห็นฉันเป็นหมูเอาไว้เลี้ยงหรือไง อีกอย่างฉันเป็นคนเรียกนายออกมา ของที่อยากกินควรจะเป็นฉันเลี้ยงนายสิ” ชุยหังพูด
เชย่าอวี่ชิวตอบกลับ: “ไม่เป็นไร นายยังมีโอกาสเลี้ยงฉันทีหลังได้ อันนี้ถือว่าฉันลงทุนก่อนล่วงหน้า”
ชุยหังยิ้มๆ พลางพูด: “โอเค ถือว่านายแน่มาก”
“เอาล่ะ ตอนนี้อากาศเย็นมากรีบกลับไปก่อนดีกว่า ไม่อยากนั้นเกิดเป็นหวัดขึ้นมาพรุ่งนี้จะฝึกทหารไม่ได้เอานะ”
ชุยหังฟังแล้วพูดตอบ: “ไม่ต้องฝึกก็ดีออก จะได้ไม่ต้องเหนื่อยเหมือนหมาทุกวัน”
“นายไม่เข้าร่วมฝึกทหารแล้วจะถูกเลือกเข้ากองขบวนวันสุดท้ายได้ยังไง”
“กองขบวนอะไร” ชุยหังถาม
ชย่าอวี่ชิวพูด: “นายโง่จริงหรือแกล้งโง่กันแน่ การฝึกทหารวันสุดท้ายจะมีการเดินขบวนพาเหรดกองทหาร คนที่ถูกคัดเลือกให้เข้าร่วมในกองขบวนจะได้คะแนนบวกเพิ่ม”
“จริงหรือเล่นเนี่ย…” ชุยหังพูดอย่างไม่อยากจะเชื่อสักเท่าไหร่
ชย่าอวี่ชิวพูด: “พี่ครับ นายเข้าเรียนมหา’ ลัยแล้วแต่ทำไมไม่รู้อะไรเลยสักอย่าง”
“ฉันก็ต้องไม่รู้สิ ฉันไม่เคยเข้ามหา’ ลัยมาก่อนสักหน่อย นี่ก็เป็นครั้งแรกของฉันเถอะโอเค?”
“พูดอย่างกับฉันไม่ใช่ครั้งแรกเลยนะ อย่าพูดซะดูเศร้าขนาดนั้นสิฉันไม่ได้ข่มเหงนายนะ” ชย่าอวี่ชิวพูด
“นายนี่มันสกปรกจริงๆ เลย” ชุยหังพูด
“ในสมองนายมันไม่บริสุทธิ์ถึงได้ฟังอะไรก็ดึงไปในทางความหมายที่ไม่บริสุทธิ์ไปหมด”
ชุยหังหน้าแดงขึ้นมาและไม่ได้โต้เถียงอะไรต่อ อันที่จริงในสถานการณ์แบบนี้ควรจะมีใครสักคนคอยอยู่เคียงข้างเขา พูดคุยเป็นเพื่อนเขา แบบนี้เขาถึงจะลืมเรื่องที่ตัวเองกลับมาโสดอีกครั้งไปได้
แต่ว่าเขาก็ไม่ควรที่จะรั้งชย่าอวี่ชิวไว้และไม่ยอมให้เขาไป เขาก็พูดแล้วว่าอากาศเย็น อยากกลับไปนอนเล่นที่ห้อง
หลังจากส่งชย่าอวี่ชิวกลับไป ชุยหังก็ปฏิเสธที่จะรับร่มของเขาไว้ แล้วก็ไม่ได้ให้เขาตามมาส่งตนที่หอพักด้วย เขาเดินอยู่ตัวคนเดียวท่ามกลางสายฝนที่ตอนนี้ซาลงไปมากแล้ว
“ชุยหัง…”
เสียงหนึ่งดังสะท้อนขึ้นจากทางด้านหลัง ชุยหังตะลึงงัน จากนั้นก็รู้สึกได้ว่าหัวใจกำลังเต้นแรง ดูเหมือนจะฟังออกว่าเสียงนั้นเป็นของใครแล้ว
เขายืนตัวแข็งทื่ออยู่ตรงนั้นก่อนจะค่อยๆ หันหน้าไปทางต้นเสียง แล้วก็เห็นหลูจื้อที่ยืนยิ้มจนเห็นฟันขาวๆ แทบทุกซี่เดินตรงมาทางเขา
“ไม่ใช่กลับหอไปแล้วหรอ แล้วทำไมเดินถือถุงของกินกลับมาล่ะ ใครซื้อให้นายหรอ แฟนหนุ่ม?” หลูจื้อพูดหยอกล้อเขา
ชุยหังพูดตอบ: “แฟนหนุ่มมาจากไหน ขโมยมาสิ”
“แล้วเมื่อกี้นี้ไม่ใช่หรอ” หลูจื้อพูด
ชุยหังไม่รู้ว่าจะโต้กลับยังไงจึงตอบกลับไปหนึ่งประโยค: “ทำไมหรอครับครูฝึก หึงผมหรอ”
หลังจากพูดจบขนาดตัวเขาเองก็ยังต้องมึนไปเลย จากนั้นก็รู้สึกว่าในหัวสมองของเขามีเสียงวิ๊งดังขึ้นมา โม้จนลิงหลับ จากนั้นเขาก็รู้สึกว่าตอนนี้ตัวเองมาอยู่ในที่ๆ ตัวเองไม่ควรจะอยู่
“เมื่อกี้นายว่ายังไงนะ” หลูจื้อถามด้วยน้ำเสียงประหลาดใจ
ชุยหังครุ่นคิด พลางพูดขึ้น: “ผมไม่ได้พูดอะไรเลยนะ ครูฝึกอยากกินอะไรครับ”
“เก็บไว้กินเองเถอะ พอแล้ว ฉันไม่ใช่ผีสักหน่อย ถึงได้ทำให้นายตกใจจนกลายเป็นแบบนี้ รีบกลับไปได้แล้ว”
ชุยหังไม่ได้หยุดอยู่ต่อหรือรอช้า รีบแยกตัวออกมาทันที
หลูจื้อที่อยู่ข้างหลังเขาก็ไม่ได้หันหลังกลับไปมองเลย คำพูดของชุยหังเมื่อครู่นี้ทำเอาเขาถึงกับตะลึงไปเลยจริงๆ