ยวี๋น่ารู้สึกเจ็บปวดไปทั้งตัว เธอพิงหน้าอกของหลินหนานและร้องไห้ “ฉันเสียใจมากเลย”
“พี่น่า พี่เมาแล้ว ผมจะพาพี่กลับบ้านเอง ตอนนี้พี่พักที่ไหน?” เมื่อเห็นผู้หญิงในอ้อมแขนเมาและร้องไห้ หลินหนานเองก็รู้สึกเป็นทุกข์อย่างบอกไม่ถูกและตบไหล่เธอเพื่อปลอบใจ
“ฉันไม่อยากกลับ ฉันอยากดื่ม” ดวงตาของยวี๋น่าแดง ก่อนจะเดินโซเซไปที่บาร์อีกครั้ง
หลินหนานรีบคว้าเธอไว้ “หยุดดื่มได้แล้ว พี่เมาแล้วนะ”
“อย่ามายุ่งน่า” ยวี๋น่าอยากจะผลักหลินหนานออกแต่ทำยังไงก็ผลักไม่ออก
เมื่อซูฉิงรีบไปที่บาร์ก็เห็นฉากของหลินหนานและยวี๋น่าที่ดึงกันไปมา
“พี่ฉิง พี่มาพอดีเลย” หลินหนานถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อเห็นซูฉิง “พี่น่าเมาแล้ว พี่รีบมาดูเถอะ”
ซูฉิงรีบก้าวไปข้างหน้าและประคองยวี๋น่า “เธอโอเคไหม? ทำไมถึงเมาขนาดนี้เนี่ย?”
ทันทีที่ยวี๋น่าเห็นซูฉิง เธอก็ร้องไห้มากขึ้น “ซูฉิง ฉันเจ็บมากเลย บอกฉันทีว่าทำไมอู๋เทียนเหอถึงเลิกกับฉัน?”
“ยวี๋น่า อย่าทำแบบนี้ ฉันจะพาเธอไปส่งนะ” ซูฉิงประคองยวี๋น่าเดินออกไปนอกบาร์
“พี่ฉิง ผมจะไปส่งพวกพี่เอง” หลินหนานก้าวตามออกมา
“เฮ้ หลินหนาน นายให้เรามาแต่ตัวเองกลับหนีไปก่อนเนี่ยนะ?” เพื่อนของหลินหนานคว้าเขาไว้
หลินหนานจ้องไปที่เขา “ไม่เห็นหรือไงว่าฉันไม่ว่าง พวกนายเล่นกันไปก่อน เดี๋ยวฉันเสร็จธุระแล้วจะกลับมา”
“โอเคๆๆ นายมันเห็นผู้หญิงดีกว่าเพื่อน!” สายตาของเพื่อนหลินหนานจับจ้องไปที่ซูฉิง “นั่นไม่ใช่คู่หมั้นของประธานฮ่อเหรอ? จริสิ ช่วงนี้เธอเป็นคนดังในอินเทอร์เน็ตนี่ บนเน็ตมีแต่เธอกับประธานฮ่อ แล้วก็คนนั้นด้วย ถังอะไรสักอย่างนี่แหละ ฉันว่านะหลินหนาน นายคงไม่ได้จะใช้ประโยชน์จากสถานการณ์นี้แย่งคู่หมั้นของประธานฮ่อใช่ไหม?”
“พูดอะไรไร้สาระ ฉันนับถือและเคารพพี่ฉิงเข้าใจไหม?” หลินหนานพูดไม่ออก
หลินหนานไม่สนใจเขาและเดินตามซูฉิงไป “พี่ฉิง รอผมด้วย รถผมอยู่ทางนั้น เดี๋ยวผมไปขับมาเอง”
“ขอบคุณนะ” ซูฉิงยิ้ม
ไม่นานหลินหนานก็ขับรถมาตรงหน้าซูฉิงและเปิดประตูให้ “พี่ฉิง ขึ้นรถเลยครับ”
ซูฉิงประคองยวี๋น่าขึ่งไปนั่งรถหลินหนาน
ยวี๋น่าร้องไห้ตลอดทาง “อู๋เทียนเหอเขาบอกว่ารักคนอื่นแล้วและจะเลิกกับฉัน เราคบกันมาห้าปีแล้ว ทำไมเขาถึงจะมาเลิกกันล่ะ?”
“โอเคยวี๋น่าไม่ต้องคิดมากนะ มีอะไรคุยกันพรุ่งนี้นะ” มองไปที่ยวี๋น่าที่เมามาก ซูฉิงก็ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้
“พี่ฉิง พี่น่าเป็นอะไรเหรอครับ?” หลินหนานซึ่งกำลังขับรถอยู่ ได้ยินยวี๋น่าพูดบางอย่างถึงการเลิกราจึงอดถามด้วยความสงสัยไม่ได้
ซูฉิงถอนหายใจเบาๆ และตอบด้วยน้ำเสียงลึก “ฉันเองก็ไม่รู้รายละเอียด ดูเหมือนว่าแฟนเธอจะขอเลิกน่ะ”
หลินหนานพยักหน้า ไม่แปลกใจที่ยวี๋น่าจะเศร้ามากขนาดนี้
เขาไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนที่เสียใจกับผู้ชายเท่านี้มาก่อน
ในแวดวงบันเทิงของพวกเขา เป็นเรื่องปกติที่จะต้องแยกทางและปกปิดมัน และไม่มีใครจริงจังกับความรู้สึก
ในหัวใจของหลินหนานจึงอดรู้สึกแปลกไม่ได้
ในขณะนั้นเองก็มีอาการอาเจียน—
ยวี๋น่าอาเจียนออกมา
“ยวี๋น่า เธอเป็นไรน่ะ?” ซูฉิงรู้สึกกังวลเล็กน้อย
ยวี๋น่าส่ายหัวก่อนจะอาเจียนลงพื้นรถของหลินหนาน
“ขอโทษนะหลินหนานที่ทำรถนายสกปรก” ซูฉิงกล่าวขอโทษแทนยวี๋น่าซ้ำแล้วซ้ำเล่า
หลินหนานมองผ่านกระจกและเห็นใบหน้าซีดของยวี๋น่า ดวงตาเขาก็ประกายไปด้วยความทุกข์ที่อธิบายไม่ได้ “พี่ฉิน เรื่องรถเล็กน้อยครับ พี่น่าดูจะเจ็บปวดมาก ให้ไปส่งที่โรงพยาบาลไหมครับ”
“ไม่ต้องหรอก เธอแค่เมาน่ะ” ซูฉิงเหลือบมองยวี๋น่าที่เห็นได้ชัดว่าเป็นสัญญาณของความมึนเมา
หลินหนานส่งยวี๋น่าและซูฉิงไปที่โรงแรม “มีอะไรให้ผมช่วยก็เรียกผมได้ตลอดนะครับ”
“ไม่เป็นไร นายกลับไปก่อนเถอะ” ซูฉิงพูดพร้อมรอยยิ้ม “คืนนี้รบกวนนายจริงๆ”
“ไม่รบกวนเลยพี่ฉิง พี่ฉินเป็นผู้มีพระคุณของผม เรื่องของพี่ก็คือเรื่องของผม” หลินหนานกล่าว แต่สายตาของเขาจับจ้องไปที่ยวี๋น่า
“ขอบใจนะ” ซูฉิงกล่าวและประคองยวี๋น่าไปที่ห้อง
“ระวังนะยวี๋น่า” ซูฉิงประคองยวี๋นาและพาเธอขึ้นเตียงอย่างระมัดระวัง “พักผ่อนก่อน มีอะไรไว้คุยกันพรุ่งนี้นะ”
ยวี๋น่าเสียใจตลอดทั้งคืน เธอเต็มไปด้วยความมึนงง และไม่นานก็หลับไป
ซูฉิงถอนหายใจออกมาเล็กน้อยก่อนจะนั่งข้างเตียงอยู่เป็นเพื่อนยวี๋น่า
เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู ก่อนจะเห็นว่ามีสายที่ไม่ได้รับมากมายมาจากฮ่อหยุนเฉิง
เธอไม่รู้ว่าเธอเผลอกดปิดเสียงโทรศัพท์ไปเมื่อไร
ไม่รู้ว่าเขาจะโทรมาเยอะแยะขนาดนี้ทำไม หรือมีอะไรสำคัญถึงได้โทรหาเธอ?
ซูฉิงที่กำลังจะโทรกลับ แต่ฮ่อหยุนเฉิงก็โทรมาอีกครั้ง
ซูฉิงรับโทรศัพท์ “เกิดอะไรขึ้นเหรอถึงโทรหาฉันตั้งหลายสาย มีเรื่องด่วนอะไรหรือเปล่า?”
“เธอไปไหนมาทำไมถึงไม่รับสายฉัน?” เสียงที่ชัดเจนของฮ่อหยุนเฉิงดังมาจากปลายสาย
“ฉันเผลอปิดเสียงโทรศัพท์น่ะ” ซูฉิงอธิบาย
“เธออยู่ไหน? อยู่กับเฉินจุนเหยียนหรือเปล่า?” น้ำเสียงของฮ่อหยุนเฉิงเห็นได้ชัดว่าเริ่มหึงแล้ว
เขาตามหาซูฉิงทั้งคืน แต่ทำยังไงก็โทรหาซูฉิงไม่ติด
“พูดอะไรไร้สาระ ยวี๋น่าเมา ฉันเลยพาเธอกลับโรงแรม” ซูฉิงกล่าว
“จริงเหรอ?” ฮ่อหยุนเฉิงขดมุมริมฝีปากและเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“แน่นอน ยวี๋น่ากับแฟนเธอมีเรื่องกันนิดหน่อย เธอเลยไปดื่มที่บาร์จนเมาจนเกือบถูกคนอื่นเอาตัวไปแล้ว ดีที่หลินหนานบังเอิญช่วยไว้ได้ ฉันวุ่นๆ เลยยังไม่ได้กินข้าวเลย…” ซูฉิงเม้มปากแล้วพูด
แต่เธอยังไม่ทันพูดจบ ฮ่อหยุนเฉิงก็วางสายไป
“อะไรเนี่ย…” ซูฉิงพูดไม่ออก ผู้ชายคนนี้คงไม่ได้คิดว่าเธออยู่กับเฉินจุนเหยียนใช่ไหม?
ใจแคบเสียจริง
ซูฉิงวางสายและมองไปที่ยวี๋น่าที่กำลังหลับอยู่ ก่อนจะรู้สึกหนักใจเล็กน้อย
ที่จริงเธอไม่เคยเจออู๋เทียนเหอ เรื่องระหว่างพวกเขาสองคน เธอก็ได้แค่ฟังจากยวี๋น่าเท่านั้น
ทุกครั้งที่ยวี๋น่าและอู๋เทียนเหอคุยโทรศัพท์กัน ท่าทางผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่กำลังมีความรัก หวานกันจนรู้สึกจี๊ดๆ ในใจ
แต่ว่าตอนนี้…
ซูฉิงถอนหายใจ ทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตู
ดึกขนาดนี้แล้ว ใครกันนะ?
เธอลุกขึ้นยืนไปเปิดประตูห้อง ก่อนจะเห็นร่างสูงโปร่งของฮ่อหยุนเฉิง
“ฮ่อหยุนเฉิง นายมาได้ไง?” ซูฉิงถามด้วยความประหลาดใจ
ฮ่อหยุนเฉิงก้าวเข้าไปก่อนจะหันมองด้านข้างของซูฉิงก่อนที่เสียงน่าดึงดูดจะดังขึ้น “คิดถึงก็เลยมาหาน่ะสิ”