บัญชามังกรเดือด บทที่ 290 ผมเชื่อมั่นในสายตาของผม
“ขอบคุณ”
เถียหนิงซวงกับเหมยหงเซว่ลังเลสักพัก แต่ก็ยังรับเอาไว้แล้ว
เลือดตกยางออกอะไร พวกเธอต่างไม่ได้สนใจมาตั้งนาน
แต่ว่า เหลิ่งหยุนพูดว่า สามารถทำให้ไม่เป็นแผลเป็น สิ่งนี้สำหรับพวกเธอแล้ว ยากที่จะปฏิเสธจริงๆ
เหลิ่งหยุนเผยรอยยิ้ม：“ไม่เป็นไร”
“วันนี้พวกคุณลบหลู่ฉัน แค้นนี้ ไม่ช้าก็เร็วฉันต้องชำระ”
เถียหนิงซวงยิ้มออกมาอย่างเย็นชา：“ฉันรออยู่ตลอดแหละ”
งูเขียวหางไหม้คิดจะพูดอะไรบางอย่าง ทันใดพูดออกมา：“ว้าว นั่นคือเทพแห่งสไนเปอร์ใช่ไหม?”
ทุกคนรีบมองไป
เห็นเพียงในความมืดด้านนอก มีเงาของร่างหนึ่งเดินเข้ามา
มองดูแล้วช่างธรรมดา ดูเป็นคนซื่อๆ อยู่ในกลุ่มผู้คน คงดูไม่ออกอย่างแน่นอน
ตอนนี้สิ่งที่ค่อนข้างสะดุดตาคือ ด้านหลังของเขา แบกเจ้าสิ่งยาวๆเอาไว้
“นี่คือ——”ในกลุ่มคนทั้งหมด ฉานเจี้ยนค่อนข้างมีความรู้เรื่องปืน ก่อนหน้านี้ตอนเขาปกปิดชื่อสกุลจริง ก็ใช้ชื่อปืนเก่าแก่แทน
เขามองอย่างละเอียดสักพัก พูดว่า：“โมซิน-นากองท์M1944คาร์บิน?”
“คิดไม่ถึงเลย กดทับลงมาจนทหารรับจ้างร้อยกว่าคนโงหัวไม่ขึ้นเลยทีเดียว กลับเป็นปืนเก่าแก่กระบอกนี้”
“เจ้าเพื่อนยากคนนี้ เทพจริงๆ”
“เจ้าสำนัก คุณไปหามาจากไหน?”
เหลิ่งหยุนขมวดคิ้วเป็นปม พูดว่า：“ถ้าคาดไม่ผิดละก็ เขาคงจะซุ่มอยู่ที่ไหล่เขานานแล้ว”
“กลับสามารถหลบหูหลบตาของฉันได้ หลบอยู่เหนือศีรษะของฉันได้ตั้งนาน”
“เจ้าคนนี้ ฉันคงต้องทำความรู้จักสักหน่อยแล้ว”
ฉินเทียนเผยรอยยิ้มทว่าไม่พูดอะไร
เห็นเพียงคนคนนั้นเมื่อมาถึงปากถ้ำ ตะโกนเสียงดัง：“ขอคารวะราชาเทพ！”
“พี่เฉินฝากข้าถามไถ่”
“เป็นคนของเฉินเอ้อร์กั่ว?”เหลิ่งหยุนจ้องมองฉินเทียน กัดฟันถาม：“คุณเอาภารกิจมอบให้ฉันแล้ว ยังให้เฉินเอ้อร์กั่วยื่นมือเข้ามา?”
“เยี่ยงไรถึงทำเช่นนี้！”
“คุณต้องอธิบายกับฉันสักหน่อยไหม?”
ฉินเทียนเผยรอยยิ้มพูดว่า：“กลับไปค่อยบอกกับคุณ”
เขาออกไปต้อนรับแล้ว พูดว่า：“นายคือเถาฟางสินะ”
ผู้ชายคนนี้ตอบอย่างหนักแน่น：“ใช่！”
“ผมคือเถาฟาง พวกคุณก็สามารถเรียกผมว่าฟางเถาได้”
ฉินเทียนพยักหน้า พูดว่า：“มา ให้ผมดูปืนของคุณหน่อย”
เถาฟางรีบเอาปืนยื่นมาทันที
ฉินเทียนดึงผ้าที่พันอยู่ด้านนอกออก มองเห็นด้านใน ปรากฏว่าเป็นปืนยาวกระบอกหนึ่ง
การ์ดแฮนด์หน้ากับตัวลำปืน ต่างเสียดสีจนแวววับ
“เป็นสิ่งเก่าแก่จริงๆด้วย” งูเขียวหางไหม้นึกถึงอะไรบางอย่าง พูดว่า：“ไม่ใช่สิ แล้วกล้องเล็งปืนของคุณล่ะ?”
“เมื่อสักครู่จากไหล่เขามาถึงที่นี่ ก็มีระยะสองสามร้อยเมตร อีกทั้งเป็นตอนกลางคืน สภาพการณ์มองเห็นแบบนี้”
“คุณยิงได้แม่นขนาดนี้ น่าจะใช้กล้องเล็งจุดแดงอินฟราเรดใช่ไหม?”
ถ้าใช้จุดแดงเล็งเป้าละก็ งูเขียวหางไหม้รู้สึกว่า เขาเองก็พอฝืน สามารถทำได้
เถาฟางส่ายหน้า พูดว่า：“ผมไม่ต้องใช้กล้องเล็ง”
“ผมเชื่อมั่นในสายตาของผม”
งูเขียวหางไหม้ตะลึงงัน：“ระยะไกลขนาดนี้ ใช้สายตาเล็ง?”
“เป้าหมายระยะไกลที่สุดที่คุณสามารถยิงได้เท่าไหร่เหรอ?”
เถาฟางพูดเบาๆว่า：“สำหรับผมแล้ว สายตาของผม ก็คือแปดเท่า”
“ตอนนี้เป้าหมายระยะไกลที่สุด 800เมตรนะ”
โอ้วสุดยอด……
ไม่ใช่เพียงแค่งูเขียวหางไหม้ ผู้ที่ได้รู้ถึงความยาก ทั้งหมดต่างตกใจอย่างมากจนพูดไม่ออก
ไม่พูดไม่ได้ว่า คนเหล่านี้ เกิดมาก็เหมาะสมที่จะทำเรื่องอะไรบางอย่าง
ทว่าเถาฟาง ก็คือเกิดมาเพื่อเป็นสไนเปอร์
ในตอนนี้ โทรศัพท์ของฉินเทียนดังขึ้น เป็นเฉินเอ้อร์กั่วที่โทรมา
เฉินเอ้อร์กั่วถามออกมาอย่างเริงร่า：“หัวหน้า คนของผมคนนี้เป็นอย่างไรบ้าง?”
“คุณใช้เสร็จแล้ว ก็รีบส่งกลับมานะ”
“ต่อไปผมยังต้องอาศัยเขาเป็นหน้าเป็นตาน่ะ”
ฉินเทียนเผยรอยยิ้มพูดว่า：“คนไม่เลวทีเดียว ใช้งานได้ดีมาก”
“เอ้อร์กั่ว ผมชอบคนแบบคุณมีจิตใจกว้างขวางกับส่วนรวม มีต้นกล้าดี ก็แนะนำให้ผมทันที”
“ผมก็คงทำได้เพียงรับเอาไว้อย่างลำบากใจแล้ว”
เอ้อร์กั่วรีบร้อนพูดว่า：“ไม่ใช่สิหัวหน้าใหญ่ คุณหมายความว่าอย่างไร?”
“อะไรที่เรียกว่าคุณรับไว้?”
“คุณอย่ามาทำเป็นไม่รู้เรื่องนะ！นี่เป็นคนของผม！”
“ก็แค่ให้คุณใช้เท่านั้น！”
ฉินเทียนเผยรอยยิ้มพูดว่า：“เหลิ่งหยุนอยู่ข้างๆผม เธอพูดว่าคุณส่งคนยื่นมือเข้ามาในภารกิจของเธอ คือกำลังสงสัยความสามารถของเธอ”
“เธออยากคุยกับคุณ ผมเอาโทรศัพท์ให้เธอนะ！”
“อย่า！”น้ำเสียงของเฉินเอ้อร์กั่วเปลี่ยนไปแล้ว ตั้งใจพูดเสียงสูง：“หัวหน้าใหญ่ คุณกำลังโกงผมอยู่นะ！”
“เถาฟางเป็นคนของคุณ คุณส่งเขาไปซุ่มดู เกี่ยวอะไรกับผม”
“เอ่อ……ฝากทักทายน้องสาวเหลิ่งหยุนแทนผมด้วยนะ”
“ไม่มีเรื่องอะไร ผมวางสายก่อน！”
พูดจบ รีบวางสายทันที
ฉินเทียนกลั้นหัวเราะเอาไว้ไม่ไหว เขากลัวว่าจะได้เจอเหลิ่งหยุน แต่ว่าเปรียบเทียบกับเฉินเอ้อร์กั่ว เขาถือว่าดีกว่ามากแล้ว
ครั้งแรกที่ได้เจอเหลิ่งหยุน เผ็ดร้อนและงดงามอย่างมาก ด้วยลักษณะนิสัยของเฉินเอ้อร์กั่ว แน่นอนว่าอยากลวนลามสักสองสามประโยคเป็นธรรมดา
ปรากฏว่า ถูกเหลิ่งหยุนจัดการอย่างคาดไม่ถึง นำกริชจอเข้าที่คอหอยโดยตรง
ถ้าไม่ใช่เพราะฉินเทียนปรามเอาไว้ เฉินเอ้อร์กั่วสงสัย เหลิ่งหยุนกล้าฆ่าเขาจริงๆ
ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ราชาสุนัขที่อยู่ในสังคมสาวสวยอย่างช่ำชอง ได้เจอเหลิ่งหยุน ก็กลายเป็นเหมือนเด็กผู้ชายมัธยมต้นไปทันที
“บัญชีนี้ ฉันจะไปหาเขาคิดบัญชีแน่นอน”เหลิ่งหยุนพูดอย่างหนักแน่น
ฉินเทียนยิ้มกับฉานเจี้ยนพูดว่า：“ลุงฉาน เถาฟางเพื่อนพ้องคนนี้ ต่อไปก็กลายเป็นคนของคำสาปสวรรค์ของพวกคุณนะ”
“อืม เมื่อสักครู่การร่วมมือของพวกคุณ สุดยอดมาก”
ฉานเจี้ยนพูดอย่างดีใจ：“มีเพื่อนพ้องเถาฟางมาเข้าร่วม คำสาปสวรรค์ก็เหมือนกับเสือติดปีก！”
“ขอบคุณเจ้าสำนัก！”
ก่อนหน้านี้คำสาปสวรรค์ ก็คือการสู้รบบนพื้นในระยะสั้น ค่อนข้างเก่งกาจ
แต่ว่าเมื่อได้เจอกับการฆ่าด้วยอาวุธปืนแบบนี้ ทำได้เพียงถูกตีจนหัวหดกลับเข้าถ้ำ
มีเถาฟางเทพแห่งปืนกระบอกนี้กดเอาไว้ พลังการสู้รบของคำสาปสวรรค์ คุณภาพสูงขึ้นอย่างมาก！
แต่ว่า ฉานเจี้ยนลังเลสักพัก พูดว่า：“เจ้าสำนัก คุณฆ่าทูตสวรรค์แล้ว ต่อไปจะหาที่อยู่ของปรมาจารย์พิษได้อย่างไร?”
เหลิ่งหยุนเองก็ถามอย่างสงสัย：“ใช่แล้ว คุณเตรียมวางแผนทำอย่างไร?”
ฉินเทียนเผยรอยยิ้มพูดว่า：“พวกคุณยังไม่เข้าใจอีกเหรอ? เจ้าคนนี้ เป็นเพียงแค่ตัวเล็กๆ”
“พูดอย่างหมดเปลือก ก็คือเหยื่อ ใช้มาหลอกล่อพวกเราให้ติดเบ็ด”
“ถ้าผมทายไม่ผิดละก็ ทูตสวรรค์ตัวจริง น่าจะเป็นคนอื่น”
“จัดการสนามรบสักหน่อย กลับไปค่อยว่ากัน”
ก่วนยี่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด พูดว่า：“ราชาฉิน ขอโทษด้วย！”
“เพราะการรายงานของพวกเราผิดพลาด จึงพาคุณกับเหล่าพี่น้องเข้ามาในกับดัก！”
“โชคดีราชาฉินคุณมีปรีชาญาณ มองแผนการร้ายนี้ออก วางแผนรับมือล่วงหน้า！”
ฉินเทียนเผยรอยยิ้มพพูดว่า：“ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ”
“บาดแผลที่ขาเป็นอย่างไรบ้าง? ให้หลังจงดูสักหน่อยไหม?”
ก่วนยี่รีบร้อนพูดว่า：“ขอบคุณราชาฉินที่เป็นห่วง！”
“บาดแผลเล็กน้อย ไม่เป็นไร！”
ทุกร่วมมือกัน นำเอาศพกับอาวุธร้ายแรงเหล่านี้ ทิ้งลงทะเลไปทั้งหมด
คลื่นซัดสาดเข้ามา หายไปเหมือนไม่มีอะไร
เกาะเล็กๆกลับมาเงียบสงบ เหมือนกับชายชราที่ร่างกายอ่อนแออยู่อย่างเงียบสงบไม่พูดอะไร มองดูผู้คนที่เข้ามากลุ่มแล้วกลุ่มเล่าอย่างเงียบๆ
ทุกคนนั่งสปีดโบ๊ท เวลาเที่ยงคืนโดยประมาณ กลับมาถึงคฤหาสน์ของหลู่ตี๋
ภายในบ้าน เต็มไปด้วยชายชุดดำ ทั้งหมดต่างถืออาวุธ
มองเห็นฉินเทียน หลู่ตี๋พุ่งเข้ามา พูดอย่างร้อนรน：“ราชาฉิน ผมได้ยินว่าเกิดเรื่องแล้ว กำลังเตรียมตัวพาคนไปช่วยเหลือ！”
“คุณกับเหล่าพี่น้องต่างไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”
“ทูตสวรรค์ล่ะ? ถามถึงที่อยู่ของปรมาจารย์พิษออกมาได้หรือยัง?”
ฉินเทียนเผยรอยยิ้มพูดว่า：“ไม่เป็นไร”
“ทุกคนทำงานกันมาทั้งคืน ต่างหิวแล้ว รบกวนคุณ เตรียมอาหารสักหน่อย”
“ไม่มีปัญหา ผมจัดการเอง！”
หลู่ตี๋ส่งสายตาไปยังลูกน้องคนหนึ่ง：“ยังไม่รีบไปจัดการอีก！”