บทที่ 404 การแก้แค้นของเสิ่นเฉียง
บทที่ 404 การแก้แค้นของเสิ่นเฉียง
ณ โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง ก่อนถึงชั้นที่หลิวว่านฉิงอยู่ อวี้ฮ่าวหรานก็ได้ยินเสียงคำราม!
“เวรเอ๊ย! กล้าดียังไงมากัดฉัน? นังสารเลว คิดว่าฉันไม่กล้าโยนแกออกไปเหรอ?”
เขามองเห็นผู้คนมากมายยืนมุงดูอยู่ข้างนอก
“คุณครับ ใจเย็น ๆ ก่อน พวกเรากำลังโทรตามตำรวจ!”
ดูเหมือนว่ามีพลเมืองดีกำลังเข้าไปเกลี้ยกล่อม แต่พวกเขาก็ถูกการ์ดลากออกมาอย่างรวดเร็ว
ขณะที่ชายหนุ่มกำลังแทรกตัวเข้าไปในวงล้อม เสียงซุบซิบนินทายังคงดังขึ้นเรื่อย ๆ
“พวกเธอทำให้ผู้มีอำนาจคนไหนไม่พอใจเหรอ? ทำไมคนคนนั้นถึงโผล่มากลางดึกแบบนี้?”
“ตายแล้ว ฉันเดาว่าเรื่องนี้คงไม่จบง่าย ๆ”
“มันต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่ ดูคนพวกนั้นสิ โหดเหี้ยมขนาดไหน”
“…”
เสียงวิจารณ์ยังคงลอยดังไปถึงหูของอวี้ฮ่าวหราน
คนเหล่านี้ชะเง้อคอมองเข้าไปข้างในห้อง แต่หน้าต่างห้องพักผู้ป่วยบานเล็กเกินไป พวกเขาจึงเห็นไม่ชัด
ไม่นาน อวี้ฮ่าวหรานก็มาถึงหน้าห้องด้วยความช่วยเหลือจากพลังวิญญาณ
แพทย์ที่อยู่ข้างนอกมองเข้าไปในห้องด้วยความเป็นกังวลและอยากเปิดประตูเข้าไปเต็มที
แต่เพราะประตูห้องถูกล็อกจากด้านใน จึงไม่สามารถเปิดออกได้
“หลบไป!”
อวี้ฮ่าวหรานไม่สนใจจะพูดคุยกับคนเหล่านี้ เขาจึงตะโกนขอทางพวกเขา!
แพทย์หลายคนสะดุ้งตกใจ ก่อนที่จะหันไปทางต้นเสียง พวกเขาก็รู้สึกได้ถึงแรงผลักเบา ๆ
“หือ? เกิดอะไรขึ้น?”
ราวกับมีพลังที่มองไม่เห็นผลักพวกเขาจนเซไปด้านข้าง พวกเขารู้สึกแปลกใจเมื่อเห็นอวี้ฮ่าวหรานยกเท้าขึ้นถีบประตูห้องพักผู้ป่วย
“ตึง!”
เสียงดังสนั่น ประตูห้องตรงข้ามถูกถีบจนพังไม่มีชิ้นดี!
เศษซากประตูปลิวว่อนทั่วบริเวณ ทำให้คนที่อยู่แถวนั้นตกใจอย่างมาก
ผู้ชายคนนี้เป็นใคร? ทำไมมีพลังมหาศาลขนาดนี้?!
เห็นได้ว่าคนที่อยู่ในห้องไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้น พวกเขาจึงหันมองหน้ากันด้วยความตื่นตกใจ
หลังจากควันจางลง พวกเขาก็เห็นชายหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามา
“ฮึ่ม! นั่นไอ้เวรที่มาช่วยแกนี่! ฉันกลัวว่ามันจะหาแกไม่เจอซะแล้ว!”
เมื่อเห็นว่ามีคนเดินเข้ามา ชายหนุ่มที่อยู่ในห้องพักก็แค่นเสียงเย็นชา
“ในเมื่อแกรนหาที่ตาย ฉันจะเป็นคนสงเคราะห์ให้เอง!”
ชายหนุ่มคนนั้นคือเสิ่นเฉียง คนที่มาก่อกวนหลิวว่านฉิงหน้าโรงเรียนสอนเปียโนเมื่อไม่นานมานี้ อีกทั้งข้าง ๆ เขายังมีชายฉกรรจ์เจ็ดถึงแปดคน ซึ่งดูน่าเกรงขามอย่างมาก
“อวี้ฮ่าวหราน คุณ…คุณมาแค่คนเดียวเหรอ! พวกมันมีกันตั้งหลายคน”
หลิวว่านฉิงตะโกนเสียงดังท่ามกลางสถานการณ์หน้าสิ่วหน้าขวาน ตอนนี้เธอถูกอันธพาลสองคนจับตัวเอาไว้ จึงไม่สามารถเคลื่อนไหวได้
“ปิดปากมันซะ!”
ใบหน้าของเสิ่นเฉียงมืดมนลง ก่อนย่างสามขุมเข้าไปหาเธอ
ขณะนี้แพทย์หลายคนยังคงยืนอยู่ข้างหน้าห้อง
“คุณอย่าทำอะไรบุ่มบ่ามนะครับ พวกเราแจ้งตำรวจเรียบร้อยแล้ว!”
แพทย์จะตะโกนปราม เห็นได้ชัดว่าเขามีสีหน้าขี้ขลาดเมื่อต้องเผชิญหน้ากับผู้ที่แข็งแกร่งกว่า
“เฮอะ! ตลกชะมัด! แกคิดว่าฉันกลัวเหรอ? กว่าพวกมันจะมาถึง ฉันก็พาตัวนังนี่ออกไปแล้ว!”
เสิ่นเฉียงไม่ใส่ใจ เขารู้ดีว่าสถานีตำรวจอยู่ไกลจากที่นี่มาก พอได้ยินอย่างนั้น ใบหน้าของพวกแพทย์ก็ซีดเผือดทันที
เขาไม่มีเรื่องที่ต้องยุ่งเกี่ยวกับคนพวกนี้ ดังนั้นจึงวางแผนไปที่อื่น
“พวกแกยังไปไม่ได้!”
ทันใดนั้นน้ำเสียงเย็นชาก็ดังขึ้น!
อวี้ฮ่าวหรานพูดพร้อมเดินเข้าไปหาอีกฝ่าย พลังวิญญาณในมือของเขาค่อย ๆ ปะทุขึ้นมา
เมื่อเห็นอย่างนั้นคนที่อยู่ภายในวอร์ดผู้ป่วยก็อดกังวลไม่ได้
แม่ของหลิวว่านฉิงที่ได้รับบาดเจ็บบริเวณขาถูกลากตัวลงมาจากเตียง
เธอถูกผลักไปที่หน้าต่างอย่างแรง!
สัญชาตญาณของเขาสัมผัสได้ว่ามันอันตราย
“แกเป็นใคร? จะบอกอะไรให้นะ ฉันไม่ได้อยากได้หลิวว่านฉิงเป็นแฟนอย่างเดียว! แต่อยากให้มันแต่งงานกับฉัน! แค่นี้ชีวิตของนังนี่ก็ตกอยู่ในมือฉันตลอดชีวิต!”
เสิ่นเฉียงไม่ได้หวาดกลัวชายหนุ่มตรงหน้าแม้แต่น้อย
ครั้งล่าสุดที่เผชิญหน้ากัน อีกฝ่ายเป็นคนได้เปรียบและไล่เขาเหมือนหมูเหมือนหมา
และหากเขาไม่ได้ถูกกระทำแบบนั้น เรื่องนี้คงไม่มาถึงขั้นนี้
ทันทีที่หลิวว่านฉิงได้ยินความต้องการของชายที่อยู่ข้าง ๆ เธออดรู้สึกเศร้าใจไม่ได้
ถ้ามันคือชะตากรรมที่แท้จริง เธอขอตายซะยังจะดีกว่า!
“ไอ้สารเลว! ปล่อยลูกสาวฉันเดี๋ยวนี้ ถ้าแกไม่พอใจอะไรก็มาลงที่ฉันสิ”
ต่อให้ถูกผลักไปชนหน้าต่างอย่างแรง แต่แม่ของหลิวว่านฉิงยังคงด่าทออีกฝ่ายไม่หยุด
ใบหน้าของเสิ่นเฉียงบึ้งตึงทันทีที่ได้ยิน! เขายกมือขึ้นมองรอยฟันบนมืออีกครั้ง ก่อนที่คิ้วของเขาจะขมวดเป็นปม
“แม่งเอ๊ย! ลูกสาวแกเป็นหมาเหรอ? ถ้าขืนแกยังพูดเพ้อเจ้อ ฉันจะโยนแกลงไปจริง ๆ แน่!”
เห็นได้ชัดว่าเขาเพิ่งถูกหลิวว่านฉิงกัด
เมื่อพวกชายฉกรรจ์ที่เหลือได้ยินอย่างนั้น พวกมันก็หิ้วปีกเธอไปที่หน้าต่าง เพียงแค่ผลักเบา ๆ เธอก็สามารถตกตึกได้ทุกเมื่อ!
“หยุด! หยุดนะ!”
หลิวว่านฉิงตกใจสุดขีด ขณะที่ดวงตาเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา
นี่คือสิ่งที่เธอกลัวมากที่สุด!
“ฉัน…ฉันยอมแล้ว ฉันจะทำตามที่แกบอกทุกอย่าง! อย่าทำร้ายแม่ฉันเลย!”
“นังคนชั้นต่ำ! ถ้ายอมตกลงแต่แรก แกคงไม่ต้องเสียทุกอย่างแบบนี้ แกมันเป็นตัวปัญหา!”
เสิ่นเฉียงยกมือขึ้นส่งสัญญาณให้ลูกน้อง จากนั้นมองผู้หญิงที่อยู่ข้างหน้าด้วยสีหน้าเย้ยหยัน
หลังจากเห็นว่าหลิวว่านฉิงไม่ตอบสนอง เขาจึงหันไปหาชายหนุ่มที่เพิ่งบุกเข้ามา
“ไอ้ไก่อ่อน แกชอบนังนี่จริงเหรอ? น่าเสียดาย…น่าเสียดาย คนไร้ประโยชน์อย่างแกคงเจอนังนี่ที่ไนต์คลับสินะ เอาอย่างนี้ ในเมื่อแกเป็นคนรู้จักของเธอ ฉันจะออมมือให้ตกลงไหม?”
เสิ่นเฉียงเห็นว่าอีกฝ่ายมาที่นี่ตามลำพัง เขาจึงไม่มีอะไรต้องกลัว
นอกจากนี้เขาอยากเห็นหลิวว่านฉิงเศร้าโศกเสียใจ มันต้องสนุกมากแน่ ๆ!
“อย่า…อย่านะ…”
เมื่อเห็นอย่างนั้น หลิวว่านฉิงจึงอดพึมพำด้วยความกลัวไม่ได้
ขณะเดียวกัน อวี้ฮ่าวหรานเดินเข้าไปใกล้อีกฝ่ายอย่างช้า ๆ!
“ฮึ่ม! พวกมดแมลงอย่างพวกแกมีความสุขมากสินะ!”
ชายหนุ่มแค่นเสียงอย่างไม่สบอารมณ์ เพื่อไม่ให้ทุกคนตื่นตระหนก เขายกเท้าขึ้นถีบชายร่างกำยำข้างหน้า จากนั้นรีบวิ่งไปยังหน้าต่างอย่างรวดเร็ว!
ตอนนั้นเอง แม่ของหลิวว่านฉิงกำลังจะถูกผลักตกหน้าต่าง
“ไอ้เวร! เชี่ยเอ๊ย! แกกล้าดียังไง! ฆ่ามันซะ!”
เสิ่นเฉียงมีสีหน้าโกรธแค้น เขาตะโกนออกคำสั่งทันที!
ชายฉกรรจ์หลายคนปรี่เข้าหาอวี้ฮ่าวหรานอย่างรวดเร็ว!
สีหน้าของอวี้ฮ่าวหรานยังคงสงบนิ่ง เขาไม่มีความตื่นตระหนกแม้แต่น้อย
การเคลื่อนไหวของชายหนุ่มนุ่มนวลเหมือนปุยเมฆและสายน้ำ แต่หมัดที่ปล่อยออกไปจะมีพลังวิญญาณผนึกอยู่ด้วย!
ผัวะ ผัวะ ผัวะ!
ชายร่างกำยำหลายคนถูกเขากำจัดอย่างรวดเร็ว!
ไม่กี่นาทีต่อมา ภายในห้องพักผู้ป่วย
ทุกคนแทบไม่อยากเชื่อสายตาว่าชายฉกรรจ์ร่างหนาจะถูกชายหนุ่มร่างผอมบางราวกับกระดาษกำราบ!
พละกำลังของเขาแข็งแกร่งมาก เพียงพริบตาเดียวชายฉกรรจ์หลายคนก็ล้มลงนอนกับพื้น!
ทุกคนต่างนอนร้องโอดโอยอยู่บนพื้น พวกเขาทั้งหมดในตอนนี้ดูไม่ต่างกับกระดาษบาง ๆ ที่มีมัดกล้ามเนื้อ!