ตอนที่ 1320 ป่ากร่อนกระดูก (6)
คนในกลุ่มต่างคิดหนัก จวินอู๋เสียก็พยายามคิดหาทางอย่างเต็มที่
เย่ฉาและเย่เหม่ยยืนอยู่ด้านข้าง พวกเขาหันไปมองจวินอู๋เหยาอย่างเงียบๆ
เจ้าสิ่งที่เรียกว่าต้นกร่อนกระดูกนี้……
เป็นสิ่งที่นายท่านเจว๋ของพวกเขาใช้กับคนที่คิดร้ายต่อเขา การมีอยู่ของมันไม่ได้เอาไว้สร้างพิษ แต่เอาไว้ทำให้พวกคนทรยศได้ลิ้มรสความเจ็บปวดทรมานจากการโดนเมล็ดพืชกาฝากกินเลือดเนื้อของพวกเขา และในส่วนที่ต้นกร่อนกระดูกงอกผ่านพื้นดินขึ้นมาหลังจากนั้น ดูเหมือนจะเป็นสิ่งที่ใครบางคนในราชอาณาจักรแห่งความมืดพัฒนาขึ้นมา
พวกเขาคิดไม่ถึงเลยว่าพี่น้องของพวกเขาในราชอาณาจักรแห่งความมืดจะเอาเจ้าเครื่องมือทรมานนี้มาที่อาณาจักรล่างเพื่อเป็นปราการป้องกันสุสานจักรพรรดิแห่งความมืด
กลไกการป้องกันระดับนี้ แม้แต่พวกเขาก็ยังยอมแพ้
ถ้าพวกเขาไม่ได้ติดอยู่ในสถานการณ์นี้เองล่ะก็ พวกเขาก็คงดีใจมากที่เห็นอุปสรรคสุดโหดพวกนี้ทั้งหมดทำหน้าที่ฝังผู้บุกรุกต่ำช้าทุกคนที่โลภมากอยากได้สมบัติใน ‘สุสาน’ ของนายท่านเจว๋ของพวกเขา
แต่……
ตอนนี้เป็นนายท่านเจว๋เองที่นำคุณหนูเข้ามา ‘ขุดสุสานของตัวเอง’!
จวินอู๋เหยายังคงมีรอยยิ้มตามปกติ เขามองใบหน้าที่กำลังจมอยู่ในความคิดของจวินอู๋เสียด้วยแววตาล้อเลียนจางๆ ไม่ได้สังเกตเห็นสีหน้าโศกสลดของลูกน้องทั้งสองคนของตัวเองเลยสักนิด
“ต้นไม้พวกนี้น่าสนใจทีเดียว” จวินอู๋เหยาพูดพร้อมหัวเราะเบาๆ
เย่ฉาและเย่เหม่ยอึ้ง
“นายท่านเจว๋พูดอะไรนะขอรับ?” เย่เหม่ยคิดว่าหูของเขาคงมีปัญหา จึงถามนายท่านของตัวเองเสียงเบา
“ถ้าไม่ใช่เพราะตอนนี้ไม่ใช่ช่วงเวลาที่เหมาะสมล่ะก็ ข้าก็คงเอามันกลับไปดูหน่อยแล้ว” จวินอู๋เหยาพูด ดูท่าทางจะสนใจมันพอสมควร ของพิเศษแบบนี้หาดูได้ยาก ไม่ว่ามันจะมีประโยชน์หรือไม่ ตราบใดที่มันมีคุณสมบัติที่ไม่เหมือนใคร มันมีคุณค่าพอที่จะมีอยู่
เย่เหม่ยเงียบ
[เหมือนว่านายท่านเจว๋ไม่ได้สังเกตว่าต้นกร่อนกระดูกพวกนี้ขยายพันธุ์มาจากเครื่องมือลงโทษที่เขาใช้กับคนที่ต่อต้านเขา!]
[นายท่านเจว๋!]
[ท่านไม่ต้องลำบากเอามันกลับไปหรอกขอรับ! ที่ราชอาณาจักรแห่งความมืดมีอยู่เยอะแล้ว ตอนท่านกลับไปที่นั่นก็ไปดูมันได้ตามใจชอบเลยขอรับ!]
จวินอู๋เหยาจำของเล่นพวกนี้ไม่ได้เลยสักนิด เขาไม่รู้ตัวเลยว่าเจ้าสิ่งที่ทำให้จวินอู๋เสียคิดหนักอยู่นี่เป็นฝีมือของเขาเอง……
เย่ฉากับเย่เหม่ยพยายามยั้งตัวเองเอาไว้อย่างเต็มที่จนแทบกระอักเลือด แต่พวกเขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากฝืนกลืนเลือดกลับลงไป
พวกเขามาถึงจุดนี้แล้ว ย่อมไม่มีวันขายนายท่านของพวกเขาแน่
พวกเขาไม่เห็นความจำเป็นที่จะต้องเตือนนายท่านเจว๋ว่าสิ่งนี้เป็นของที่เขานำกลับไปที่ราชอาณาจักรแห่งความมืดด้วยตัวเอง และพี่น้องในราชอาณาจักรก็พัฒนามันขึ้นไปอีกระดับ และทำให้คุณหนูลำบากอยู่ในตอนนี้!
[อย่าพูดดีกว่า!]
[พวกเขาจะไม่ยอมพูดเรื่องนี้สักคำเดียว!]
จวินอู๋เสียคิดหาทางแก้ไม่ออกเลย นางหยิบเอาตำราโบราณออกมาเปิดค้นหาส่วนที่พูดถึงคุณสมบัติพิเศษของต้นกร่อนกระดูก
เฉียวฉู่เห็นตำราโบราณที่จวินอู๋เสียหยิบขึ้นมา ก็เกิดความอยากรู้อยากเห็นขึ้นมาทันที เขาเคยเปิดตำราพวกนี้ดูก่อนที่จะขายมัน และไม่เห็นว่ามีอะไรพิเศษอยู่ในนั้น แต่พอดูจวินอู๋เสียในตอนนี้ ดูเหมือนว่านางจะให้ความสำคัญกับหนังสือพวกนั้นมาก
จวินอู๋เสียสงบจิตใจลงและอ่านตำรา คุณสมบัติพิเศษของต้นกร่อนกระดูกที่บันทึกไว้ตรงกับที่นางจำได้ ทุกอย่างที่เขียนอยู่ในตำรา นางสามารถท่องได้อย่างแม่นยำ
แต่ขณะที่นางพลิกอ่านตำรา นางก็พบสิ่งอื่นที่พิเศษในตำราอีกเล่ม
การขจัดพิษด้วยพิษ!
ยางพิษจากต้นกร่อนกระดูกมีฤทธิ์กัดกร่อนสูง แต่ตัวมันก็ไม่ได้อยู่ยงคงกระพัน ถ้าหากมีพิษสองชนิดผสมกัน ก็เป็นไปได้ว่าพวกมันอาจให้ผลที่เป็นกลาง และยกเลิกผลกัดกร่อนของมันไป
“ขจัดพิษด้วยพิษ” จวินอู๋เสียหรี่ตา แผนการอย่างหนึ่งค่อยๆก่อตัวขึ้นในใจนาง