ตอนที่ 1321 ป่ากร่อนกระดูก (7)
“หมายความว่ายังไง ขจัดพิษด้วยพิษ เจ้าคงไม่ได้คิดจะ……ใช้พิษมาจัดการกับต้นกร่อนกระดูกมากมายที่นี่หรอกนะ……” เฉียวฉู่พูดขณะมองจวินอู๋เสียอย่างตกใจ ความคิดนี้คงจะทำได้ยาก ส่วนที่เป็นปัญหาที่สุดก็คือต้นกร่อนกระดูกมีอยู่เยอะมากและแผ่ขยายออกไปกว้างใหญ่ไพศาล ต่อให้จวินอู๋เสียจะมียาพิษอยู่เต็มกระเป๋ามิติ แต่มันก็ยังไม่พออยู่ดี
“ทำไมจะไม่ล่ะ?” จวินอู๋เสียเลิกคิ้ว นางกำลังคิดกับตัวเองว่านี่เป็นความคิดที่ดีมาก!
แม้ว่านางจะคิดถึงการใช้พลังวิญญาณทำลายเพื่อทำเส้นทางผ่านออกไปและวางเปลือกไม้ของต้นกร่อนกระดูกเอาไว้ใต้เท้าขณะเดินทาง แต่การทำลายต้นกร่อนกระดูกจำนวนมากจะทำให้ยางพิษจำนวนมหาศาลไหลออกมา ความเข้มข้นของพิษในหมอกภายในป่ากร่อนกระดูกก็จะเพิ่มขึ้นอย่างน้อยหลายร้อยเท่า ในสถานการณ์นั้น แม้ว่าทั้งคณะเดินทางจะกินยาแก้พิษเอาไว้แล้ว แต่ถ้าต้องอยู่ในสภาพแวดล้อมแบบนั้นเป็นเวลานาน ก็จะเกิดผลกระทบที่ไม่ดีกับพวกเขาอย่างแน่นอน
นั่นจึงเป็นตัวเลือกสุดท้าย
ถ้ามีวิธีอื่นให้เลือก จวินอู๋เสียก็ไม่อยากลองหรอก
เมื่อพูดถึงพิษ ในบรรดาพิษจากธรรมชาติทั้งหมดที่จวินอู๋เสียพบมา มีเพียงอย่างเดียวที่สามารถเทียบเคียงกับพิษของต้นกร่อนกระดูกได้
“แต่……มันจะต้องใช้พิษมากขนาดไหนกันล่ะ?” เฉียวฉู่ถาม
จวินอู๋เสียตอบว่า “เรื่องปริมาณไม่ใช่ปัญหา”
“หือ?”
จวินอู๋เสียไม่อธิบายอะไรเพิ่มเติมให้เฉียวฉู่ฟัง นางแค่ก้าวออกไปข้างหน้า แล้วแสงสีแดงก็ส่องประกายจากนิ้วของนาง!
แสงสีแดงนั้นค่อยๆกระจายออกกลางอากาศจนกินพื้นที่ขนาดใหญ่ แล้วทันใดนั้นมันก็ค่อยๆรวมตัวกัน ก่อตัวเป็นรูปร่างมนุษย์อย่างช้าๆ
ในโลกนี้มีเพียงสิ่งเดียวที่จวินอู๋เสียรู้ว่าสามารถจัดหาพิษให้ได้อย่างต่อเนื่องไม่มีหมด และพิษของมันก็เทียบเคียงได้กับต้นกร่อนกระดูก
ทันใดนั้น แสงสีแดงก็สลายไป ร่างสูงปรากฏขึ้นต่อสายตาของทุกคน ชายหน้าตาดีอย่างร้ายกาจที่มีรอยยิ้มเหยียดหยามชาวโลกเดินกรีดกรายเข้ามา เมื่อสายตาของเขามองไปที่จวินอู๋เสีย เขาก็คุกเข่าลงกับพื้นข้างหนึ่ง ก้มหัวที่หยิ่งยโสของเขาลงเล็กน้อย
“เจ้านาย มีคำสั่งอะไรหรือขอรับ?” น้ำเสียงของเขาเกียจคร้านและห้าวเล็กน้อย เขาเงยหน้าขึ้นช้าๆ และมองจวินอู๋เสียด้วยสายตาเคลิ้มลืมตัว ราวกับเขามีสายตาเอาไว้มองนางเพียงผู้เดียว
จวินอู๋เสียกำลังจะอ้าปากพูด ร่างหนึ่งก็เข้ามาอยู่ที่ด้านหลังของนาง และก่อนที่จวินอู๋เสียจะทันได้พูดอะไรออกมา หมอกสีดำสายหนึ่งก็ถูกยิงเข้าใส่อิงซู่ที่กำลังคุกเข่าอยู่บนพื้น!
อิงซู่ตกใจเล็กน้อย ร่างของเขาถูกห่อหุ้มด้วยหมอกสีดำที่หมุนวน รังสีกดดันรุนแรงทะลักออกมาจากหมอกสีดำที่บีบรัดร่างเขา!
“ถ้าข้าเห็นเจ้ามองนางด้วยสายตาเช่นนั้นอีกครั้งเดียว ข้าจะทำให้เจ้ารู้ว่าความหมายของคำว่าขวัญบินวิญญาณกระเจิงมันคืออะไร” เสียงทุ้มที่เต็มไปด้วยเจตนาฆ่ารุนแรงดังขึ้น จวินอู๋เหยาหรี่ตามองอิงซู่ที่ถูกกักขังอยู่ในหมอกสีดำ เจตนาฆ่าที่อยู่ในแววตาเปิดเผยชัดเจน
ทุกคนพากันตกตะลึง
จวินอู๋เสียรีบพูดขึ้นว่า “เขาเป็นภูติประจำตัวของข้า”
จวินอู๋เหยาตอบพร้อมกับหัวเราะเย็นชา “ข้ารู้ ไม่งั้นมันตายไปแล้ว”
[บังอาจมองเสี่ยวเสียเอ๋อร์ของเขาด้วยสายตาเจ้าชู้แบบนั้น จะคนหรือภูติประจำตัว มันก็ต้องตาย]
“เอ่อ……” จวินอู๋เสียพูดไม่ออกอยู่ครู่หนึ่ง แม้ว่านางจะเข้าใจความรู้สึกของนางที่มีต่อจวินอู๋เหยาแล้ว แต่สำหรับอารมณ์ ‘หึงหวง’ นี้ มันยังแปลกสำหรับนางอยู่ นางไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆจวินอู๋เหยาถึงมีเจตนาฆ่าฟันรุนแรงถึงขนาดนี้
[นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเจอกับอิงซู่ใช่ไหม?]
[แล้วอิงซู่ก็ทำให้เขาโกรธแล้วหรือ?]