ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 292
c”หมู่บ้านศิลามีทหารคอยปกป้องมาโดยตลอด”
cจื่ออันอยากไปสำรวจที่หมู่บ้านหินแห่งนี้ แต่ก็คิดว่าปัญหายิ่งมีน้อยก็ยิ่งดี อันที่จริงแล้ว นี่มันก็เป็นเพียงการคาดเดาของตนเองเท่านั้น คนผู้นี้อาจจะเป็นแค่คนที่เป็นโรคพิษสุนัขบ้า และก็อาจจะตายไปแล้วก็ได้
cแต่ว่า การคาดเดาของนางนี้ก็ไม่ได้ทำตนเองรู้สึกสบายใจเลย เพราะว่า เพราะถ้าเป็นโรคพิษสุนัขบ้าจริง และสองคนนั้นที่ถูกกัดก็ตายไปแล้ว เหตุใดคนแรกที่ถูกกัดถึงยังไม่ตาย?ในปัจจุบันนี้โรคพิษสุนัขยังไม่มีวิธีรักษาให้หาย การติดเชื้อนี้ ก็ควรจะต้องตาย
cหนี่หรงที่ได้ยินสิ่งมี่พวกเขาพูดคุยกันก็รู้สึกวิตกกังวลเป็นอย่างมาก เขามองไปที่มู่หรงเจี๋ยแล้วกล่าว”ท่านอ๋อง หากบ่าวได้สูญเสียสติสัมปชัญญะไปจนสิ้นแล้ว ก็ขอให้ท่านช่วยฆ่าบ่าวเสียเถิด บ่าวไม่อยากกลายเป็นผีดิบ”
cมู่หรงเจี๋ยกล่าวอย่างใจเย็น”เหลวใหล ไม่มีผีดิบอะไรทั้งนั้น เจ้าไม่เคยได้ยินที่เซี่ยจื่ออันพูดหรือ? มันคือโรคชนิดหนึ่ง ในเมื่อมันเป็นโรค อย่างไรเสียก็จะต้องมีทางรักษา”
c“ใช่หรือไม่? “มู่หรงเจี๋ยหันไปถามจื่ออัน
cแม้ว่าจื่ออันอยากจะบอกว่าไม่ใช่ทุกโรคที่สามารถรักษาให้หายขาดได้ แต่เมื่อดวงตาของเขาแลดูเคร่งขรึมจริงจัง นางก็เลยพยักหน้า “ใช่เพคะ ถ้าเป็นโรคก็ย่อมมีทางรักษาให้หายได้เสมอ”
cเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา บางครั้งกล่าวได้เลยว่านางไม่มีความเป็นมืออาชีพเลยจริง ๆขนาดบรรทัดฐานยังไม่มี
cหนี่หรงรู้ว่าทุกคนกำลังปลอบโยนเขา ดังนั้นเขาจึงฝืนยิ้มออกมาเล็กน้อย “หวังว่ามันจะเป็นโรค”
c“เจ้าจะกังวลเรื่องอะไร?” ซูชิงผลักเขาเบา ๆ “เจ้าก็ยังไม่แน่ใจเลยนี่ว่าคนที่กัดเจ้าเป็นผีดิบ”
c“ตัวของเขามีกลิ่นเหม็น” หนี่หรงกล่าวเบา ๆ
c”คนบ้าล้วนมีกลิ่นเหม็นกันทั้งนั้น เพราะคนบ้าไม่ชอบอาบน้ำ”
cจื่ออันคิดอยู่ครู่หนึ่งและพูดกับมู่หรงเจี๋ย”เช่นนี้ดีหรือไม่ ภายในเจ็ดวันนี้ ให้หนี่หรงอยู่ที่นี่เพื่อสังเกตุดูอาการ”
cถ้าเป็นไวรัส ภายในวัน มีความเป็นไปได้สูงที่มันจะกำเริบขึ้นมา
c“อืม สั่งคนให้คอยมาดูแลด้วย” มู่หรงเจี๋ยหันกลับมาบอกซูชิง
cซูชิงนั่งลง “ข้าจะอยู่ดูแลที่นี่เอง หนี่หรง หากเจ้าเป็นผีดิบ คนแรกที่เจ้าจะกัดก็คือข้า”
c“ข้าจะไม่กัดใคร หากข้ากลายเป็นผีดิบ เจ้าจะต้องสังหารข้า”หนี่หรงกล่าวอีกครั้ง
cมู่หรงเจี๋ยดึงจื่ออันออกจากประตูไป “เจ้าบอกกับข้ามาตามตรงที่เขาถูกพิษเป็นเพราะถูกกัดหรือว่าเป็นเพราะเหตุผลอื่น?”
cจื่ออันกล่าวว่า”ข้าก็เพิ่งพูดไปว่าบาดแผลของเขาดูเหมือนจะไม่ได้ถูกพิษ แต่เนื่องจากข้าไม่สามารถวิเคราะห์ไวรัสได้ ทำได้เพียงแค่มองด้วยตาเปล่าเท่านั้น เขาเก็บสมุนไพรมาทาบนบาดแผล อาจจะเป็นไปได้ว่าเขาได้กินน้ำสมุนไพรบางอย่างที่มีพิษเข้าไป”
c“เจ้าคิดจริง ๆหรือว่าไม่มีผีดิบอะไรทั้งนั้น?” มู่หรงเจี๋ยกล่าวถาม
c“ท่านอ๋องเชื่อว่าเป็นผีดิบหรือ?” จื่ออันถามกลับ
cมู่หรงเจี๋ยคิดอยู่ครู่หนึ่ง “เรื่องผีสางแปลก ๆเหล่านี้ ข้า…”
cจื่ออันคิดว่าเขาจะพูดว่าไม่เชื่อ แต่เขากลับพูดออกมาสองคำ “เคยเห็น”
c“หืม?” จื่ออันรู้สึกตกใจ “เคยเห็นมันหรือ?”
cมู่หรงเจี๋ยพูดอย่างเฉยเมย “ใช่ ที่จริงนางก็อยู่ข้างหลังเจ้า เป็นผีสวมชุดสีแดงที่กำลังยืนอยู่ และตอนนี้นางก็ยืนอยู่ข้างหลังเจ้าอย่างมืดมน”
cจื่ออันตกใจและหันกลับไปอย่างรวดเร็ว ข้างหลังนางว่างเปล่า และไม่มีผีสาวในชุดสีแดง
c“ทำให้ผู้อื่นตกใจหมด ข้าไม่เชื่อท่านหรอกนะ!” จื่ออันมองเขาอย่างโกรธเคือง
c“ตั้งแต่ตอนที่เจ้าหันหลังกลับไป เจ้าก็แพ้ แล้ว โง่เขลาเสียจริง!” เขาหันหลังเดินจากไปด้วยใบหน้าที่ว่างเปล่า
c
c
c
cc