สามีภรรยาตระกูลไวท์รีบเข้าไปคุกเข่าต่อหน้าบรรพบุรุษ!
“ลูกพี่ลูกน้อง พวกเราสำนึกผิดแล้ว ได้โปรดให้โอกาสเราอีกครั้ง คุณวางใจได้เลย ถ้ากลับไปฉันจะลงโทษเจ้าสัตว์เดรัจฉานตัวนั้น คุณผู้สูงส่งผู้มีอำนาจบารมี ยกโทษให้กับพวกเราครั้งนี้ด้วย ได้ไหม?”
พวกเขาพยายามวางท่าทีให้ดูอ่อนน้อมถ่อมตนมากที่สุด
แต่ก็ไม่มีใครสนใจพวกเขาเลย
หลังจากที่แสนรักพูดประโยคนั้นจบอย่างช้าๆ แม้แต่หางตาเขาก็ไม่มองพวกเขาด้วยซ้ำ ในใจเขาคิดถึงแต่แม่ลูกที่เดินออกไป เขาหันหลังกลับก้าวออกไปด้วยขาที่เรียวยาว
ตระกูลโรแกนไม่อยู่ในสายตาเขาเลย
ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา แม้ว่าหล่อนจะเป็นป้าแท้ๆของเขาก็ตาม แต่ตระกูลโรแกนอ้างชื่อตระกูลหิรัญชาเพื่อสร้างอำนาจบารมีไปทุกที่ ซึ่งทำลายชื่อเสียงของตระกูลหิรัญชาไปไม่น้อย แสนรักรู้สึกไม่พอใจมานาน
อีกทั้งครั้งนี้ ยังกล้ามาสะกิดต่อมเขาถึงที่
แสนรักไม่เหลือเยื่อใยใด ๆ เขาถอดทิ้งคนในสตูดิโอแล้วเดินออกไป
“ชินจัง นายว่า พวกเราสร้างปัญหาใหญ่ให้ปาป๊านายเกินไปหรือเปล่า?”
“ไม่นิ”
“อ้าว? ไม่เหรอ? นั่นเป็นคนของบ้านป้านายนะ”
นอกโรงละคร เส้นหมี่กำลังนั่งอยู่บนบันไดกับลูกทั้งสามคนของเธอ เธอมองไปข้างหน้าด้วยความท้อแท้และถามลูกชายไม่หยุดว่าหล่อนเป็นคนก่อเรื่องเหรอ?
ชิงจังทำได้เพียงยืนยันอีกครั้งว่า แม่ไม่ได้ก่อเรื่อง!
ทำไมแม่งี่เง่าขนาดนี้ พ่อไม่เห็นตระกูลโรแกนอยู่ในสายตาอยู่แล้ว ปัญหาจะเกิดมาจากไหนได้? เกรงว่า เขาต่างหากที่น่าจะเป็นปัญหาใหญ่ของตระกูลโรแกนมากกว่า?
ชิงจังมองแม่ที่งี่เง่าแล้วถอนหายใจ
อิคคิวในเวลานี้ รู้สึกหวาดหวั่นเล็กน้อย ถึงอย่างไรเขาก็พึ่งกลับมา ยังไม่คุ้นชินกับความสัมพันธ์ของตระกูลหิรัญชาสักเท่าไหร่
แต่ไม่นาน เขาก็เห็นพ่อเดินออกมา
“ปาป๊า!!”
เด็กน้อยตามรอยพ่อเก่งมาก เมื่อเห็นใบหน้าที่หล่อเหลาของพ่อไม่มีบาดแผล ก็ตะโกนเรียกพ่ออย่างมีความสุขทันที เขาลุกขึ้นยืนเหมือนนกนางแอ่นตัวน้อย รีบวิ่งไปหาพ่ออย่างมีความสุข
เส้นหมี่นิ่งไปสักพัก
หล่อนค่อยๆ หันกลับไปอย่างช้าๆ พบว่าผู้ชายคนนั้นเดินออกมาจริงๆ หล่อนทำได้เพียงพาลูกอีกสองยืนขึ้นอย่างหวาดหวั่น
“ปาป๊า ช่วยอิคคิวสั่งสอนคนชั่วแล้วใช่ไหมครับ? ได้ยินว่าคุณยายคนนั้นเป็นคุณป้า ปาป๊าจะกลัวคุณยายไหมครับ?”
แสนรักอุ้มอิคคิวไว้ในอ้อมแขน และอิคคิวก็กอดคอคุณพ่อไว้ เขาถามคำถามนี้ด้วยความห่วงใยทันที
แสนรักอุ้มลูกด้วยแขนข้างเดียว และเหลือบมองผู้หญิงที่จ้องมองเขาอย่างประหม่าอยู่ไม่ไกล แล้วหรี่ตาลงยิ้มแล้วพูดว่า “อะไรกัน ในสายตาของอิคคิว ปาป๊าเป็นคนขี้ขลาดมากเหรอ?”
“ไม่ใช่ครับ แค่ได้ยินมาว่าหล่อนเป็นป้าของปาป๊า”
“เป็นป้าแล้วยังไงหล่ะ หล่อนรังแกลูกของพ่อ ต่อให้เขาจะเป็นราชาสวรรค์ ปาป๊าของลูกก็จะไม่สนใจหรอก จำไว้นะ”
ในประโยคสุดท้าย เสียงที่ไพเราะของเขาฮึกเหิมขึ้น ราวกับว่ากำลังประกาศอำนาจสูงสุดของเขาที่นี่ เมื่อเส้นหมี่ได้ฟังใจเต้นผิดจังหวะ
ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่ไม่ชอบผู้ชายที่กล้าหาญและสง่างาม!
เมื่อแม่ลูกทั้งสี่คนขึ้นรถเบนท์ลีย์สีดำแล้ว ในขณะที่รถจะเคลื่อนออก ก็มีรถแลมโบกินี่สีขาวสุดเท่ขับเข้ามาในลานจอดรถของโรงละคร
เขาก็จอดขวางรถของแสนรัก
อวดเก่งเกินไปแล้ว ปีนี้มีคนกล้าเอารถมาขวางรถกันกระสุนคันนี้ด้วย
เส้นหมี่รู้สึกสงสัยเล็กน้อย เลยขยับตัวไปข้างหน้าต่างและมองออกไปข้างนอก
“แสนรัก ฉันได้ยินว่ากำลังนายจะถอนหุ้นของตระกูลโรแกนมันเกิดอะไรขึ้น? พวกเขาทำอะไรให้นายไม่พอใจ อะไรที่ทำให้นายโมโหได้ถึงขนาดนี้?”
หลังจากที่แลมโบกินีคันนี้หยุดจอด ประตูเปิดอย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มผมสีบลอนด์ทอง แต่งตัวเหมือนนกยูงลงมาจากรถ
เดินตรงไปหาแสนรัก
เส้นหมี่: “…”
มาร์ติน？
คนที่กล้าขวางรถต่อหน้าแสนรัก ที่แท้แล้วเป็นลูกชายคนเล็กของจารุณี!
ใบหน้าของเส้นหมี่สดใส แวบตาเดียวก็หมองลง หล่อนใช้นิ้วกดเลื่อนกระจกขึ้น หล่อนต้องการจะหลบหน้าผู้ชายคนนี้ แต่อย่างไรก็ตามใบหน้าเธอสวยสะดุดตาแบบนี้ นกยูงคนนี้เห็นเธอแล้ว
“นี่…วอทซับ! ยัยบ๊องนี่!! เธอยังไม่ตายจริงๆ ด้วย นี้มันช่างเหลือเชื่อจริงๆ!”
เขาแสดงสีหน้าโอเวอร์มาก และพุ่งพรวดเข้ามา เขาไม่ได้ไปหาแสนรักที่ถูกเขาขวางรถ แต่กลับมุ่งตรงไปหาเส้นหมี่ทันที
แล้วเขาก็ยื่นมือใช้กุญแจรถสกัดกระจกที่ค่อยๆ เลื่อนขึ้น
เส้นหมี่ “……”
แสนรัก“……”
ในช่วงเวลานั้นบรรยากาศในรถก็เย็นยะเยือกราวกับน้ำแข็งขึ้นมาทันที
เส้นหมี่รู้สึกตัว แล้วมีท่าทีลนลาน: “เธอจะทำอะไร เอากุญแจออกไปนะ!”
“ยังมีชีวิตอยู่จริง ๆ ด้วย! พูดได้ด้วย โอ้แม่เจ้า ยัยบ๊องฉันจะเล่าให้นะ พวกเขาบอกว่าเธอยังไม่ตาย ฉันไม่เชื่อเลย แต่มันคือความจริง เร็วเข้า เงยหน้าขึ้นมา ให้ฉันบีบแก้มหน่อย!!”
มาร์ติน ตื่นเต้นแทบอยากจะกระโดดเข้าไปในรถ เขามองดูเส้นหมี่ที่มีชีวิตชีวาในรถ ดวงตาดอกท้อที่สวยงามคู่นั้น เหมือนกับเกลียวคลื่นที่ซัดในทะเลสาบ น่าทึ่งมาก!
หน้าผากของเส้นหมี่กระตุก
บีบแก้ม?
จะบ้าเหรอ?
ไม่กลัวโดนคนข้างหน้าซ้อมตายหรอไง? ! !