บทที่ 428
ด้านล่างหน้าผา
เหวินเส่าอี๋ค่อย ๆ ลืมตาขึ้น สิ่งที่ปรากฏสู่สายตาคือ ที่นี่คือแผ่นหินที่ยืดออกมาจากหน้าผาสูงชัน เมื่อมองไปด้านบนพลันพบหมู่เมฆมากมาย ซึ่งไม่รู้ว่าสูงขนาดไหน
เมื่อมองไปด้านล่างคือ ทะเลโลหิตน้ำเดือด เกิดคลื่นโลหิตเป็นระลอก ซึ่งอุณหภูมิสูงจนน่าขนลุกพอง
และเมื่อมองด้านข้าง กู้ชูหน่วนนอนสลบด้านข้างเขา ไม่รู้เป็นตายร้ายดี
เหวินเส่าอี๋ลุกขึ้นด้วยความลำบาก เดินกะเผลกไปด้านหน้ากู้ชูหน่วน มือเปื้อนเลือดอังบนจมูกนาง พบว่ายังหายใจอ่อน ๆ หัวใจอันตึงเครียดของเหวินเส่าอี๋โล่งอกเล็กน้อย
โชคดีที่มีแผ่นหินที่ยืดออกมา หากไม่แล้ว พวกเขาสองคนต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัยเลย
หน้าผาสูงมาก เขาถูกมังกรไฟทำร้าย ตัวเองอาจจะขึ้นไปได้ ทว่าหากพากู้ชูหน่วนขึ้นไปด้วย การปีนหน้าผานั้นยากกว่าปีนขึ้นฟ้าเลยทีเดียว
“ท่าเจ้าขมวดคิ้ว ดูไม่ได้เลย”
ไม่รู้ว่ากู้ชูหน่วนฟื้นตอนไหน บ่นพึมพำหนึ่งประโยค
“แค่ก ๆ ๆ ”
นางไอก่อนจะกระอักเลือดออกมา
เหวินเส่าอี๋จับชีพจรนาง พลางมองใบหน้าซีดขาวและอ่อนระโหยโรยแรงของนาง ก่อนจะกล่าวเสียงเคร่งขรึม “เจ้าตกมาจากที่สูง ปอดเสียหายแล้ว”
“ข้าดวงแข็ง พญายมยังกลัวข้าเลย”
กู้ชูหน่วนยื่นมือเช็ดเลือดสดตรงมุมปาก นางดิ้นรนลุกขึ้นนั่ง จากนั้นก็รักษาตัวเอง นางแค่ขยับนิดเดียว ทั่วร่างกายก็เจ็บไปหมด นางต้องสูดลมเข้า รู้สึกว่าอวัยวะภายในเจ็บกว่าส่วนไหน ๆ
เหวินเส่าอี๋ประคองนางนั่ง หลังลังเลชั่วครู่พลันถ่ายทอดกำลังภายในให้นาง ช่วยนางปรับสภาพร่างกายอย่างเต็มที่
กำลังภายในของเขาอบอุ่นเหมือนเขาไม่มีผิดเพี้ยน กู้ชูหน่วนรู้สึกทั่วทั้งร่างกายเสมือนกำลังอาบแดด ความเจ็บปวดบนกายค่อย ๆ ทุเลาลง อยากจะอยู่กับกำลังภายในแสนอบอุ่นนาน ๆ
เหวินเส่าอี๋ตะลึงงัน
เพราะกำลังภายในของเขาส่งเข้าไปในร่างกายนางอย่างควบคุมไม่ได้ หรือกำลังภายในของเขากำลังถูกดูดออกไป
เขาอยากเก็บฝ่ามือของตัวเองกลับมา ทว่าสิ่งที่ทำให้ตะลึงตะลานกว่าเดิมคือ เก็บฝ่ามือไม่ได้
นางเหมือนหินแม่เหล็กขนาดใหญ่ ดูดกำลังภายในของเขาทั้งหมดอย่างไม่หยุดยั้ง
“กู้ชูหน่วน เจ้าอย่าได้เนรคุณสิ รีบยั้งมือเร็ว”
กู้ชูหน่วนก็รู้สึกไม่ชอบมาพากล นางลองเก็บฝ่ามือของตัวเองหลายครั้ง ทว่าก็ไม่อาจหยุดดูดพลังได้
“ข้าก็อยาก แต่ข้าควบคุมร่างกายไม่ได้”
กำลังภายในเหวินเส่าอี๋แข็งแกร่งมาก ร่างกายนางเสมือนขวดกระจก หากดูดพลังต่อไป ร่างกายนางต้องระเบิดแน่
ฝ่ามือทั้งสองคนชนกัน คนหนึ่งอยากสะบัดกำลังภายในทิ้ง คนหนึ่งอยากเก็บฝ่ามือ ทว่าร่างกายทั้งสองกลับควบคุมไม่ได้
กำลังภายในที่หลั่งไหลเข้ามาเปรียบเสมือนสายน้ำในเขื่อน ซัดใส่อีกฝ่ายอย่างไม่ลดละ
เหวินเส่าอี๋รับรู้ได้ถึงกำลังภายในที่ลดน้อยลงไปด้วยความประหลาดใจ
หนึ่งขั้น
สองขั้น
สามขั้น
สี่ขั้น
กระทั่งห้าขั้น…….และยังคงโดนดูดเรื่อย ๆ
“มหาเวทย์ดูดพลัง…….เจ้าเป็นวิชามหาเวทย์ดูดพลัง” เหวินเส่าอี๋สูดลมหายใจเข้า พลางพิศพินิจกู้ชูหน่วน
สตรีผู้นี้เป็นใครกันแน่?
ไยนางจึงเป็นมหาเวทย์ดูดพลังที่หายสาบสูญพันปี?
เมื่อใช้มหาเวทย์ดูดพลังก็อาจจะดูดกำลังภายในของอีกฝ่ายจนหมดสิ้น กระทั่งโลหิตยังสามารถดูดจนเหือดแห้ง
นี่คือวิชาช่วงชิงกำลังภายในของผู้อื่นมาเป็นของตน
และเป็นเพราะโหดร้ายและอหังการเกินไป ดังนั้นจึงไม่ได้ถ่ายทอดเคล็ดวิชานี้ ใต้หล้านี้ไม่มีผู้ใดใช้วิชานี้เป็น
ไม่ใช่สิ……
หลายสิบปีก่อน มีสองคนที่เป็นวิชานี้
คนหนึ่งคือผู้นำนิกายเทพอสูรที่หายสาบสูญ ส่วนอีกคนคือ ธิดาศักดิ์สิทธิ์
แม้นเขาจะเก่งกาจเพียงใด แต่ก็ไม่อาจหยุดยั้งการดูดพลังนี้ได้ นอกเสียจากเขาใช้กำลังทั้งหมดดันกู้ชูหน่วนออกไป
ซึ่งผลของการกระทำคือ เขาบาดเจ็บสาหัส ทว่าไม่ถึงตาย
ส่วนกู้ชูหน่วนนั้น ถึงจะมีหมื่นชีวิตก็ต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย
เขามีภาระหน้าที่อันหนักหน่วง ควรดันออก เพื่อรักษากำลังภายในที่หลงเหลืออยู่ ทว่า……
ไม่รู้เพราะเหตุใด เขากลับลังเล
ท่าทางร่าเริงแจ่มใสของกู้ชูหน่วนโผล่ขึ้นในสมองของเขา
กอปรกับยามนี้นางกำลังดิ้นรนอย่างเจ็บปวด ใบหน้าเล็กที่ทนความเจ็บปวด เหวินเส่าอี๋เห็นแล้วพลันอิดออด