ตอนที่ 100 รูปถ่าย18 รูป
“ไม่เกี่ยวอะไรกับครูฝึกหลูครับ ผมก็แค่ไม่อยากมีแฟนตอนนี้ ขอโทษนะครับ” พูดจบชุยหังก็เดินหันหลังออกไปในทันที
ครั้งนี้เขาไม่ได้อยู่นาน เพื่อเลี่ยงที่อีกหน่อยพวกเพื่อนๆ จะมาถามอะไรเขาอีกซึ่งเขาตอบไม่ได้
สีหน้าของซ่งไข่ดูจิตตกหดหู่นิดหน่อย แต่ดูไปแล้วก็ไม่เหมือนกับพวกที่ล้มแล้วลุกไม่ขึ้น แต่กลับเหมือนว่ากำลังคิดอะไรอยู่
ชุยหังตั้งใจไม่มองเขา เขาก็ไม่รู้ว่าทำไม ขนาดตอนที่ซ่งไข่พูดคำพูดพวกนี้กับตนยังไม่แม้แต่จะถามว่าในอนาคตเขามีความคิดที่จะตัดสินใจแต่งงานไหม
อันที่จริงคำถามที่ซ่งไข่พึ่งจะเอ่ยถามเขาเมื่อครู่นี้ ตัวเขายังไม่กล้าถามตัวเองเลย
ทำไมถึงไม่ยอมรับชย่าอวี่ชิว แล้วก็ไม่ยอมรับซ่งไข่หรือว่าจะเป็นเพราะหลูจื้อจริงๆ ?
ด้านซ่งไข่ก็ไม่ได้ทำให้ชุยหังลำบากใจเพียงเพราะชุยหังจงใจปฏิเสธเขา ด้วยการให้เขาทำท่าทางที่ค่อนข้างยากหลายๆ รอบหรือว่าออกคำสั่งให้เขาออกไปข้างหน้าลำพังเพื่อให้เขาหน้าแตกปล่อยไก่อะไรแบบนั้น แต่กลับเหมือนคนที่ไม่ได้เป็นอะไร อดทนทำการฝึกฝนตลอดทั้งช่วงบ่าย
ชุยหังยังแอบคิดในใจอยู่เลยว่าอันที่จริงเมื่อดูแบบนี้แล้วซ่งไข่ก็นับว่าเป็นสุภาพบุรุษคนหนึ่ง
อย่างน้อยถึงแม้จะไม่ได้ครอบครองแต่ก็ไม่เคยคิดที่จะทำร้าย
การฝึกสิ้นสุดลงไปอีกวัน ชุยหังลากสังขารร่างกายอันเหนื่อยล้าของตัวเองกลับมาถึงที่หอพัก แล้วก็ไปอาบน้ำอาบท่า
ตอนที่หันไปมองร่างกายขาวผ่องหรือว่าคล้ำดำของคนข้างๆ ที่กำลังถือกะละมังยืนอาบน้ำพร้อมร่างกายอันเหนื่อยล้านั้น ตัวเขาก็ไม่ได้หลบเลี่ยงอะไร สำหรับคนพวกนั้นแล้วเขาไม่มีความรู้สึกอะไรเลยสักนิด
เพียงแต่ตอนที่นึกถึงคำพูดพวกนั้นของซ่งไข่แล้ว เขาถึงรู้สึกว่ามันแปลกๆ
ระยะเวลาในการฝึกทหารยังเหลืออีกประมาณหนึ่งอาทิตย์กว่าๆ หวังว่าตนจะสามารถอดทนพอที่จะผ่านมันไปได้
นอนฟุบลงบนเตียงในห้องพัก ชุยหังดูหดหู่ไม่มีชีวิตชีวาเอาเสียเลย แล้วก็ไม่ได้ไปวุ่นวายอะไรกับพวกเขาด้วย
ทุกคนต่างก็คิดว่าชุยหังเหนื่อยมาก เพราะเมื่อสองวันก่อนเขาก็เป็นลมแดด ร่างกายคงจะนับว่าอ่อนแอมากเลยทีเดียวดังนั้นถึงไม่ได้พูดอะไรมากมาย
โทรศัพท์มือถือของชุยหังดังขึ้น มันคือวีแชท
เขาเปิดดูก็พบว่ามีคนกดเพิ่มเพื่อนเขา รูปโปรไฟล์เป็นรูปธงชาติ
เขาไม่รู้ว่าคนๆ นี้เป็นใคร เพราะระยะนี้เขาก็ไม่ได้เอาไอดีวีแชทของตนให้ใครเลย
ไม่นานคนๆ นั้นก็ส่งข้อความในยืนยันตัวตนมาอีกหนึ่งข้อความ ด้านบนนั้นเขียนว่า: [ฉันคือหลูจื้อ รับฉัน]
วินาทีนั้นในหัวของชุยหังเหมือนมีลมโบกพัดขึ้นมา
เขาตกตะลึงไปเลยจริงๆ หลูจื้อเป็นฝ่ายกดเพิ่มเพื่อนเขาก่อนในวีแชท?
อีกอย่างเมื่อตอนเที่ยงพวกเขาก็ติดต่อกันผ่านทางโทรศัพท์ไปแล้วไม่ใช่หรอ
ถึงแม้ว่าจะมีความสงสัยพวกนี้อยู่แต่เขาก็กดยอมรับคำขอ
เพื่อไม่ให้รบกวนทุกคน ชุยหังจึงรีบเอาโทรศัพท์มาตั้งค่าเป็นระบบสั่น จากนั้นก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์เริ่มสั่นรัวไม่ยอมหยุดติดต่อกันสิบกว่าครั้ง
“เหลาอู่ โทรศัพท์นายจะระเบิดแล้วหรือไงเนี่ย” ถังเฉิงที่อยู่เตียงด้านล่างถามขึ้น
ชุยหังรีบตอบกลับ: “เปล่า ที่บ้านพึ่งจะสร้างกลุ่มสนทนาใหม่แล้วฉันยังไม่ทันได้เปิดระบบปิดการรบกวนการแจ้งเตือน”
เขารีบปิดระบบสั่นลงในทันทีแล้วเปิดระบบเสียงเงียบแทน
แต่ทว่าทางฝั่งนั้นยังคงโจมตีด้วยการส่งข้อความติดต่อกันมาอีกสี่ห้าข้อความ
ชุยหังกดเปิดเข้าไปดู
พบว่าที่แท้เมื่อครู่นี้หลูจื้อส่งรูปถ่ายกว่า18 รูปมาให้เขาอย่างต่อเนื่อง
บางรูปเป็นเขาคนเดียว บางรูปก็มีคนหลายคนอยู่รวมกัน ทุกรูปเขาต่างก็ยิ้มกว้างจนเผยให้เห็นฟันขาวๆ พร้อมรอยยิ้มที่สดใสสุดๆ อย่างไม่มีข้อยกเว้น
รูปที่ถ่ายร่วมกับคนอื่นอีกหลายคนรูปนั้น บนไหล่ของพวกเขาทุกคนต่างก็แบกปืนเอาไว้ด้วย
เขาแอบสงสัยนิดหน่อยว่าที่หลูจื้อกดเพิ่มเขาก็เพื่อจะส่งพวกนี้ให้ตนอย่างนั้นหรอ
หรือว่าเขาจะกดเพิ่มผิดคน?
เขากดส่งเครื่องหมายคำถามกลับไปและไม่กล้าถามให้มากความ
เพียงไม่นานด้านหลูจื้อก็ส่งข้อความหนึ่งกลับมาให้เขา: [นี่เป็นสภาพแวดล้อมที่ฉันอยู่ตอนนี้ ครั้งนี้ฉันถูกส่งออกมาเรียนชั่วคราว ก่อนหน้านี้ฉันก็ไม่รู้มาก่อน ฉันไม่ได้ถูกนายทำให้ตกใจจนหนีมานะ นายรอฉันกลับไปล่ะ]
ตอนที่ 101 รอฉันกลับไป
เป็นอีกครั้งที่ชุยหังถูกคำพูดของหลูจื้อทำเอาทั่วทั้งตัวสูญเสียความสามารถในการคิดไป
รอเขากลับมา? ทำไมต้องรอเขากลับมาด้วย
[ผมไม่เข้าใจความหมายของคุณ] ชุยหังส่งกลับไปอีกหนึ่งข้อความ
หลูจื้อตอบกลับมาอย่างรวดเร็ว: [เอาเป็นว่าที่ฉันบอกให้นายอยู่ห่างจากซ่งไข่เอาไว้ อันนี้นายจำไว้ล่ะ อีกอย่างก็คือนายรอให้ฉันกลับไป ฉันจะให้คำตอบนาย]
ชุยหังมึนงงมาก คำตอบ?
เหมือนตนจะไม่เคยอยากได้คำตอบอะไรจากเขาเลยนะ
ดังนั้นเขาถึงส่งข้อความถามกลับไปตรงๆ : [คำตอบ?]
เป็นเวลานานที่ด้านหลูจื้อไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆ ด้านนั้นเหมือนว่าจะกำลังพิมพ์
ชุยหังยังนึกว่าเขาจะตอบข้อความกลับมายาวๆ เสียอีก
คิดไม่ถึงว่าหลังจากที่ส่งกลับมาจะมีเพียงแค่อักษรเดียวว่า: [ถูก]
ถูก หมายความว่าอะไร
เขาพูดอะไรไป ถูกแล้ว?
ชุยหังรู้สึกว่าตนถูกหลูจื้อบีบจนจะกลายเป็นสาวพรหมจรรย์อยู่แล้ว โรคย้ำคิดย้ำทำก็จะกำเริบแล้ว คำพูดคลุมเครือไม่ชัดเจนแบบนี้ของเขาทำให้ตนสับสนงงงวยอย่างมาก
มีเรื่องอะไรก็ไม่สามารถพูดออกมาอย่างเปิดเผยหรอ
[ผมไม่เข้าใจความหมายของคุณ] ชุยหังส่งกลับไป
เขาถูกหลูจื้อทำให้ตกอยู่ในสภาพอึดอัดแบบสุดๆ แล้วจริงๆ แล้วยังไม่กล้าคิดไปเองสุ่มสี่สุ่มห้าด้วย
พูดอย่างตรงไปตรงมา ถ้าหากหลูจื้อไม่ใช่ชายแท้ แล้วก็ยินดีที่จะคบกับเขา เชื่อว่าคงจะเรียบร้อยไปตั้งนานแล้ว
แต่ว่าเหตุการณ์แบบนี้ในความเป็นจริงไม่มีทางเป็นไปได้เลย
หลูจื้อเป็นชายแท้ อีกอย่างซ่งไข่ก็เคยพูดว่าถ้าหลูจื้อจะเบี่ยงเบนจริงคงจะวนมาไม่ถึงเขาหรอก
หรือพูดได้ว่าความเป็นไปได้ของทั้งสองอย่างนี้ต่างก็ตัดทิ้งไปได้เลย
ถ้าอย่างนั้นเขาพูดคำพูดพวกนี้กับตนมันหมายความว่ายังไงกันแน่?
[รอฉันกลับไป ฉันจะบอกนายว่าฉันจะสามารถยอมรับนายได้ไหม] คำพูดของหลูจื้อพอทำเข้าใจขึ้นมาแล้วแต่ก็ยังคงคลุมเครืออยู่
ชุยหังรู้สึกว่าสมองของตนในตอนนี้ไม่พอใช้แล้วจริงๆ นี่หลูจื้อจะบีบบังคับตนให้ตาย ให้วันที่เหลืออยู่ของตนไม่มีวิธีที่จะอยู่อย่างสบายๆ ใช่ไหม
อย่างน้อยก่อนที่เขาจะกลับมา ตราบใดที่ยังไม่มีการประกาศอย่างเป็นทางการว่าตนตกรอบ เขาก็จะต้องรอความเป็นไปได้หนึ่งในหมื่นนั้น
เมื่อชุยหังคิดถึงจุดนี้ก็รู้สึกว่าไม่ค่อยยุติธรรมเลย
ตอนนี้มีถึงสองคนที่เข้ามาสารภาพรักกับเขา พูดอย่างชัดเจนว่าต้องการที่จะคบหากับเขา เขายังไม่ตกลงเลย แล้วทำไมจะต้องไปรอใครคนหนึ่งที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาพูดอะไรกับตน
ยังไม่ทันรอให้เขาคิดได้เลยว่าจะตอบกลับยังไง ทางด้านหลูจื้อก็ส่งข้อความมาหาเขาอีก: [จำไว้ว่าก่อนที่ฉันจะกลับไปอย่าตอบรับตกลงกับคนอื่นเด็ดขาด เอาล่ะฉันต้องไปยุ่งต่อแล้ว]
จากนั้นก็ไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆ อีกเลย
หน้าของชุยหังมึนงง เก่งจริงๆ เลยนะ แม้แต่โอกาสให้ตนปฏิเสธสักนิดก็ไม่มีให้เลย แบล็กเมล์ตนแบบนี้เลย
แล้วเขาไปเอาไอดีวีแชทของตนมาจากที่ไหนอีกล่ะเนี่ย?
เขาเงียบสงบลงถึงได้มีเวลาดูรูปภาพที่หลูจื้อส่งมาให้ตนอย่างละเอียด ทุกๆ รูปต่างก็มีรอยยิ้มสดใสดูเหมือนจะไม่มีเรื่องน่ารำคาญใจใดๆ
เขาโดดเด่นเกินไปแล้ว เมื่อมองเขาก็รู้สึกเหมือนว่าถูกสายตาของเขาดึงดูดลงลึกไป
ชุยหังรีบเอาโทรศัพท์วางลงด้านข้าง ไม่ได้ จะมาโง่เง่าอีกไม่ได้แล้ว เกย์ตกหลุมรักผู้ชายแท้เข้าก็เท่ากับบุหรี่ตกหลุมรักไม้ขีดไฟ หลังจากบาดเจ็บก็จะเหลือเพียงเถ้าบุหรี่ตกตามพื้น มันเป็นผลลัพธ์ที่แน่นอนอย่างเลี่ยงไม่ได้แบบหนึ่ง
แต่ว่า ถึงแม้ว่าเขาจะเตือนสติตนเองอีกครั้งก็ยังอดไปคิดไม่ได้ อดที่จะไปคาดเดาไม่ได้ว่าท้ายที่สุดแล้วเป็นเพราะหลูจื้อไม่อยากให้ตนเดินบนเส้นทางนี้ถึงได้เตือนตนให้ออกห่างจากซ่งไข่หรือว่าเป็นเพราะมีความคิดนั้น อยากที่จะลองคบกับตน
ความรู้สึกยุ่งเหยิงพันพัวแบบนี้ใครจะไปเข้าใจ?
ช่างมันละ ไม่ว่ายังไงตอนนี้ถึงตนจะคิดยังไงก็ไม่มีทางเข้าใจ ยังไงก็ปล่อยทุกอย่างให้เป็นหน้าที่ของเวลาเถอะ
เดิมทีตนก็ไม่ได้คิดที่จะยอมรับชย่าอวี่ชิวหรือซ่งไข่อยู่แล้ว ตอนนี้ก็แค่มีมากขึ้นมาอีกคนมาสนับสนุนการตัดสินใจของตนก็เท่านั้น