ตอนที่ 1336 สุสานที่หายไป (6)
จวินอู๋เสียใจเต้นแรง นางยกมือขึ้นและวางมือลงบนกำแพงที่ไร้รูปร่างนั้น ภายใต้ฝ่ามือของนาง นางรู้สึกได้ถึงสัมผัสที่แข็งและเย็นของหิน!
สุสานจักรพรรดิแห่งความมืด!
จวินอู๋เสียรู้สึกถึงกำแพงที่มองไม่เห็น นางก้มหน้าลงมองดอกไม้รอบๆเท้า ตรงเท้าของนาง ดอกไม้ดูไม่เชื่อมต่อกันเหมือนว่าพวกมันถูกตัดขาดออกไปบางส่วน
มันคือการบิดเบือนพื้นที่!
จวินอู๋เสียสูดหายใจเข้าลึกๆ
ในที่สุดนางก็เข้าใจว่าเพราะเหตุใดยอดฝีมือมากมายที่มายังผาสุดสวรรค์แล้วยังไม่สามารถหาที่ตั้งของสุสานจักรพรรดิแห่งความมืดได้ทั้งๆที่ผ่านมานานมากแล้ว ที่แท้ก็เป็นเพราะว่า……
สุสานจักรพรรดิแห่งความมืดนั้นคือสิ่งที่พวกเขามองไม่เห็นนั่นเอง!
อย่างที่จวินอู๋เหยาบอกไว้ เขตแดนที่เรียกว่า “กระจกสะท้อนจันทร์” นั้นถูกกางไว้นอกสุสานจักรพรรดิแห่งความมืดเพื่อเอาไว้สร้างภาพลวงตา ในภาพจะสะท้อนแค่พืชเท่านั้น เมื่อมองจากระยะไกล สถานที่ทั้งหมดจะดูเหมือนทะเลดอกไม้ที่ไร้ที่สิ้นสุดทอดยาวไปจนสุดขอบฟ้า สร้างความสิ้นหวังให้ผู้คน แต่ใครจะคิดว่าสุสานจักรพรรดิแห่งความมืดแท้จริงแล้วจะซ่อนอยู่ในทะเลดอกไม้นั้น?
ต่อให้คนพวกนั้นหาทางมาจนถึงที่นี่ได้ พวกเขาก็จะถูกภาพลวงตาทำให้สับสน ไม่มีใครสักคนจะคาดคิดว่าความลับที่ยิ่งใหญ่ที่สุดนั้นตั้งอยู่กลางทะเลดอกไม้สีม่วงนั่นเอง
หลังจากผ่านอุปสรรคที่โหดร้ายทารุณมาได้ พอคนพวกนั้นมาถึงสถานที่นี้ พวกเขาก็ไม่สามารถค้นพบความลับที่ซ่อนอยู่เบื้องหลัง “กระจกสะท้อนจันทร์”
ดอกไม้ที่ดูเหมือนๆกันไปหมดก็ไม่ได้ดูผิดปกติอะไรเมื่อมองจากระยะไกล ถ้าไม่ใช่เพราะความไร้เดียงสาของเสี่ยวเจว๋ที่พยายามทำมงกุฎดอกไม้ให้จวินอู๋เสีย แล้วมันก็สะท้อนใน “กระจกสะท้อนจันทร์” ล่ะก็ พวกเขาอาจจะไม่มีวันค้นพบความลับนี้เช่นกัน
สุสานจักรพรรดิแห่งความมืด ที่จริงแล้วอยู่ตรงหน้าพวกเขานี่เอง!
ในที่สุดพวกเขาก็หาเจอแล้ว!
“สุสานจักรพรรดิแห่งความมืด เราหาเจอแล้ว” เสียงของจวินอู๋เสียดังขึ้น บอกข่าวดีให้กับเพื่อนๆของนางที่อยู่ข้างหลัง
พวกเฉียวฉู่ลุกพรวดขึ้นมาทันที ดวงตาเปล่งประกายด้วยความตื่นเต้นราวกับมีไฟอยู่ในนั้น ความทรมานและความเหนื่อยล้าทั้งหมดที่ได้รับมาตลอดการเดินทาง ดูเหมือนจะหายไปอย่างไร้ร่องรอยทันที เลือดในตัวเริ่มเดือดพล่าน!
หลังจากผ่านมาหลายปี ในที่สุดพวกเขาก็พบมัน!
“เจอแล้ว……เราหาเจอแล้ว……” เสียงของเฉียวฉู่เริ่มสั่น ขอบตาแดงขึ้นมาทันที หลังจากอดทนอย่างเงียบๆมานานหลายปี ในที่สุดพวกเขาก็หาสุสานจักรพรรดิแห่งความมืดเจอ ความรู้สึกที่พวกเขาสะกดกลั้นไว้มานานก็ระเบิดออกในตอนนี้เอง!
“อ๊ากกกกกกกกก!!!”
เสียงคำรามดังขึ้นเพื่อระบายความรู้สึกที่พุ่งขึ้นมาจากในหัวใจ
“พี่ใหญ่อู๋เหยา มีวิธีคลายเขตแดน “กระจกสะท้อนจันทร์” นี่ไหม?” ฮัวเหยาพยายามระงับความตื่นเต้นในใจขณะถามขึ้นด้วยเสียงที่สงบนิ่ง
การค้นหาสุสานจักรพรรดิแห่งความมืดนั้น พวกเขาประสบความสำเร็จไปแล้วครึ่งหนึ่ง แม้ว่าสุสานจักรพรรดิแห่งความมืดจะอยู่ตรงหน้าพวกเขา แต่พวกเขาก็ทำได้แค่รู้สึกถึงมัน แต่มองไม่เห็นมัน พวกเขาไม่สามารถเข้าไปในนั้นได้จากการสัมผัสเท่านั้น
พวกเขาไม่มีเงื่อนงำเลยว่าสุสานจักรพรรดิแห่งความมืดใหญ่แค่ไหน ถ้าหากต้องพึ่งมือสัมผัสไปเรื่อยๆทีละนิ้วล่ะก็ คงมีแต่สวรรค์เท่านั้นที่รู้ว่ากี่ปีกี่เดือนกว่าพวกเขาจะหาทางเข้าเจอ
“เขตแดนแบบนี้ เจ้าจะต้องค้นหารากของมันให้เจอและทำลายมันซะก็แค่นั้น” จวินอู๋เหยาพูดยิ้มๆ เมื่อเห็นดวงตาของจวินอู๋เสียเปล่งประกายด้วยความดีใจ อารมณ์ของเขาก็ดูเหมือนจะดีตาม
สำหรับท่าทางอารมณ์ดีของจวินอู๋เหยานั้น เย่ฉากับเย่เหม่ยตอนนี้สามารถนิ่งเฉยและสงบสติอารมณ์ได้แล้ว
นายท่านเจว๋พาคุณหนูมาขุดสุสานของตัวเอง เรื่องนี้ยังทำได้ก็คงไม่มีอะไรมากไปกว่านี้แล้ว แล้วตอนนี้ก็ยังช่วยพวกเขาฝ่าเขตป้องกันของสุสานตัวเองอีกด้วย!
เพื่อทำให้คุณหนูยิ้มได้ นายท่านเจว๋ของพวกเขาทำได้ทุกอย่างจริงๆ!