ตอนที่ 1337 สุสานที่หายไป (7)
ทุกคนเริ่มค้นหาสิ่งที่น่าสงสัยรอบๆเขตแดนทันที สุสานจักรพรรดิแห่งความมืดตั้งอยู่ตรงหน้าพวกเขาแล้ว และจวินอู๋เหยาก็พูดไว้อย่างชัดเจนว่าสิ่งที่คงเขตแดนเอาไว้น่าจะเป็นผลึกคริสตัลหลายอัน พวกเขาก็แค่ต้องทำลายมันซะ แล้วเขตแดนก็จะถูกทำลาย
พูดง่ายกว่าทำ เพราะผลึกคริสตัลไม่ได้หาเจอได้ง่ายๆ พวกเขามองไม่เห็นว่าสุสานจักรพรรดิแห่งความมืดใหญ่ขนาดไหน ทุกคนจึงเดินตามขอบไปเรื่อยๆ ใช้การก้าวเท้าเป็นการวัดระยะที่แน่นอน และหลังจากเดินอยู่นาน พวกเขาก็ยังไม่พบจุดเลี้ยวตรงไหนเลย ทุกคนยังยืนอยู่ด้านแรกของสุสานจักรพรรดิแห่งความมืด
เฟยเหยียนกับหรงรั่วเดินไปทางเดียวกัน แม้ว่าสายตาของเฟยเหยียนจะมองอยู่ที่หลังของหรงรั่ว แต่มือก็ยังสัมผัสไปรอบๆเพื่อค้นหา อีกมือหนึ่งซ่อนไว้ที่ด้านหลัง เขาเพิ่มความเร็วในการเดินขึ้นอย่างเงียบๆ และเดินขึ้นไปถึงด้านหลังของหรงรั่ว
หรงรั่วกำลังจดจ่อกับการหาผลึกเขตแดน แล้วจู่ๆก็รู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างวางลงบนหัว นางเอื้อมมือไปแตะอย่างงงๆ แล้วก็พบว่าในมือเต็มไปด้วยกลิ่นหอมของดอกไม้
หรงรั่วหันกลับไปและเห็นเฟยเหยียนยืนอยู่ข้างหลังพร้อมด้วยรอยยิ้มสดใสที่คุ้นเคย
“สวยมากเลย” เฟยเหยียนพูดยิ้มๆ
หรงรั่วมองภาพสะท้อนของมงกุฎดอกไม้ในเขตแดน มงกุฏดอกไม้บนหัวนางเมื่อเทียบกับของเสี่ยวเจว๋แล้วทำออกมาได้ดีกว่ามาก ดอกไม้สีม่วงถูกถักเข้าด้วยกันกับใบไม้สีเขียวอย่างประณีต มันค่อนข้างสวยทีเดียว
แต่ริมฝีปากของหรงรั่วแข็งทื่อเล็กน้อย นางมองเฟยเหยียนอย่างจนปัญญา
ใบหน้าของเฟยเหยียนประดับด้วยรอยยิ้มสดใส แต่เมื่อเขาสังเกตเห็นสีหน้าเคร่งเครียดของหรงรั่ว รอยยิ้มของเขาก็เริ่มจางหายไป
ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้สึก หลังจากวันที่เกิดอุบัติเหตุระหว่างพวกเขาสองคน หรงรั่วก็จงใจทำตัวเหินห่างกับเขา คนสองคนที่เมื่อก่อนตัวติดกันมาตลอด ตอนนี้กลับเงียบใส่กันอย่างน่าอึดอัด การที่หรงรั่วหลบเลี่ยงเขาไม่ว่าจะตั้งใจหรือไม่ได้ตั้งใจก็ตาม ทำให้ในใจของเฟยเหยียนรู้สึกเศร้าอยู่เสมอ
ความรู้สึกนั้นเป็นสิ่งที่เฟยเหยียนไม่เคยสัมผัสมาก่อน มันเจ็บปวดและทุกข์ทรมาน
“เจ้า……ไม่ชอบเหรอ?” เสียงของเฟยเหยียนสะดุดเล็กน้อย
หรงรั่วมองหน้าเฟยเหยียนพร้อมกับขมวดคิ้ว นางเอามงกุฎดอกไม้ออกจากหัวแล้ววางมันไว้ในมือของเฟยเหยียน
“ข้าคิดว่าเจ้ารู้แก่ใจดีอยู่แล้ว ระหว่างเรามันเป็นไปไม่ได้” หรงรั่วพูดอย่างกลัดกลุ้ม นางกับเฟยเหยียนสนิทกันมาก แต่นางเห็นเขาเป็นแค่เพื่อนที่ดีที่สุด เป็นเหมือนพี่น้องที่แท้จริงของตัวเอง
ก็แค่นั้น
“ทำไม?” เฟยเหยียนถามเบาๆ
ทำไมถึงเป็นไปไม่ได้?
หรงรั่วถอนใจ นางเริ่มรู้สึกอึดอัดในอก
“ข้าไม่ใช่อย่างที่เจ้าคิดว่าข้าเป็น ที่จริงแล้วข้า……”
ขณะที่หรงรั่วกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง ก็เกิดเสียงดังกึกก้องขึ้น!
ทั้งสองลืมเรื่องที่กำลังคุยกันอยู่ทันที พวกเขาหันไปทางเสียงอย่างรวดเร็ว!
จวินอู๋เสียกำลังค้นหาผลึกคริสตัลที่จะคลายเขตแดน และหลังจากค้นหาอยู่พักหนึ่ง นางก็รู้สึกว่ามีบางอย่างเล็กๆยื่นออกมาที่ใต้ฝ่าเท้า นางลงนั่งยองๆทันที และกวาดเอาดินรอบๆสิ่งที่ยื่นออกมาใต้ดอกไม้พวกนั้น
ผลึกคริสตัลสีม่วงแวววาวปรากฏขึ้นในดิน นางรวบรวมพลังวิญญาณให้ลุกเป็นไฟ แล้วซัดพลังเข้าใส่ผลึกคริสตัลอันนั้น!
ทันทีที่กำปั้นของนางโดนผลึกคริสตัล คริสตัลสีม่วงสวยอันนั้นก็แตกเป็นเสี่ยงๆทันที ในเวลาเดียวกับที่ผลึกคริสตัลแตก ก็เกิดเสียงดังกึกก้องขึ้น และก่อนที่จวินอู๋เสียจะทันได้ตอบสนอง นางก็รู้สึกว่าพื้นดินใต้ฝ่าเท้าของนางยุบตัวลงและจมลงไปทันที!
จากนั้นพลังอันแข็งแกร่งก็ลากนางลงไปพร้อมกับพื้นดินที่ยุบตัวลง!