ตอนที่ 1338 สุสานที่หายไป (8)
ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วเกินกว่าที่จวินอู๋เสียจะตอบสนองได้ทัน ร่างเล็กๆของนางถูกความมืดกลืนกินทันที!
ในเสี้ยววินาทีก่อนที่นางจะถูกลากเข้าไปในความมืด นางเห็นร่างของจวินอู๋เหยาพุ่งเข้ามาหานางอย่างรวดเร็ว บนใบหน้าที่คุ้นเคยนั้น นางได้เห็นสีหน้าตื่นตระหนกของเขาเป็นครั้งแรก
มันแค่เสี้ยววินาทีเดียวเท่านั้น แล้วทุกอย่างที่เห็นก็กลายเป็นความมืดมิด
ไม่รู้ว่าที่นางตกลงไปนั้นเป็นอะไร ในความมืดมิดนั้น ดูเหมือนจวินอู๋เสียจะตกลงไปตามทางลาดชัน พื้นที่นั้นแคบจำกัด นางไหลลงไปเรื่อยๆพร้อมกับเศษหินเศษดิน
ภายในความมืด นางได้ยินแต่เสียงกระทบของเศษหิน
หลังจากไหลลงมาพักใหญ่ ในที่สุดเท้าของจวินอู๋เสียก็แตะพื้นราบ ความมืดค่อยๆจางหายไปอย่างช้าๆ แสงไฟสลัวส่องให้เห็นภาพตรงหน้า
จวินอู๋เสียตกลงไปในสถานที่ที่ดูเหมือนพระราชวังใต้ดิน!
ผนังโดยรอบเต็มไปด้วยการแกะสลักเหมือนจริงบนหิน นางหันไปมองที่ที่นางเพิ่งไถลลงมา และในขณะที่นางหันไปตรวจสอบมันนั่นเอง ประตูหินก็เลื่อนลงมาจากด้านบน ปิดผนึกทางเข้าที่นางเพิ่งเข้ามา!
จวินอู๋เสียพยายามทุบหินก้อนใหญ่นั้น แต่หินก็แข็งอย่างไม่น่าเชื่อ ขนาดนางเร่งระดับพลังขึ้นเป็นขั้นสีม่วง ก็ยังไม่สามารถสร้างรอยบิ่นให้หินก้อนนั้นได้เลย!
เมื่อทางออกถูกปิดและไม่สามารถทำลายได้ จวินอู๋เสียก็ไม่มีทางเลือกนอกจากยอมแพ้ นางเงยหน้าขึ้นมองรอบๆตัว สถานที่ที่นางอยู่ดูเหมือนจะเป็นทางเดินกว้าง บนผนังโดยรอบมีโคมไฟหินที่แกะสลักเป็นรูปสัตว์อสูร แต่ละตัวถือเปลวไฟที่อบอุ่น ระยะห่างระหว่างโคมไฟสัตว์แต่ละตัวมีความยาวเท่ากัน ไฟไม่ได้สว่างมากนัก เพียงแค่ให้แสงสลัวๆเท่านั้น
“นี่คือสุสานจักรพรรดิแห่งความมืดงั้นหรือ?” แมวดำที่นั่งอยู่บนไหล่ของจวินอู๋เสียพูดขึ้น มันสะบัดตัวเอาสิ่งสกปรกที่ติดอยู่บนร่างของมันออก ตอนที่จวินอู๋เสียตกลงมา มันอยู่บนไหล่ของจวินอู๋เสียตามปกติ จึงตกลงมากับนางด้วย
“ก็น่าจะใช่” จวินอู๋เสียตอบขณะรวบรวมความคิด พวกเขาค้นหาทางเข้าสุสานจักรพรรดิแห่งความมืดไปทั่ว และท้ายที่สุด นางไม่คิดว่านางจะ “เข้ามา” ที่นี่โดยไม่รู้ตัว ไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี
สุสานจักรพรรดิแห่งความมืดที่ทำให้ผู้คนในอาณาจักรกลางค้นหากันจนเลือดตาแทบกระเด็น สุดท้ายก็เผยความลับขึ้นต่อหน้าจวินอู๋เสีย แต่น่าเสียดายที่นางได้เข้ามาในสุสานจักรพรรดิแห่งความมืดเพียงคนเดียว นางสงสัยว่าพรรคพวกของนางที่อยู่ข้างนอกกำลังทำอะไรอยู่?
ในใจของจวินอู๋เสียมีภาพสีหน้าสุดท้ายของจวินอู๋เหยาปรากฏขึ้นมาโดยไม่ได้ตั้งใจ
ความร้อนรนและตื่นตระหนก นั่นเป็นครั้งแรกที่นางได้เห็นสีหน้าแบบนั้นจากเขา
แม้ว่ามันจะไม่เหมาะกับเขา แต่มันก็ทำให้นางรู้สึกอยากหัวเราะ ตอนนี้ข้างนอกนั่น เขาต้องบ้าคลั่งไปแล้วแน่
“อากาศที่นี่ไม่มีพิษ” เสี่ยวเฮยพูดพลางสูดกลิ่น ประสาทรับกลิ่นของมันไวยิ่งกว่าเครื่องจักร
“แปลกจริงๆ สุสานจักรพรรดิแห่งความมืดนี่เป็นสุสานแท้ๆ ทำไมถึงไม่มีกลิ่นเน่าเหม็นในนี้เลยสักนิด? ไม่มีกลิ่นแปลกๆอย่างอื่นด้วย แล้วโคมไฟพวกนั้นอีก ทำไมมันยังติดไฟอยู่ล่ะ? จักรพรรดิแห่งความมืดตายไปหลายปีแล้วไม่ใช่เหรอ? แล้วใครจุดโคมไฟพวกนี้? คงไม่ใช่ผีหรอก ใช่ไหม……” เจ้าแมวดำตัวสั่น มันไม่กลัวอะไรเลยทั้งบนสวรรค์และบนพื้นพิภพ ยกเว้นเรื่องผีอย่างเดียวเท่านั้น……
จวินอู๋เสียเหลือบมองเจ้าแมวดำ อยากจะเตือนมันว่าผีที่เรียกกันน่ะ ก็แค่อีกชื่อหนึ่งของร่างวิญญาณ พูดกันจริงๆจากมุมมองนั้นแล้ว เจ้าแมวดำเองก็เป็น “ผี” เหมือนกันไม่ใช่เหรอ?
แต่สิ่งที่เจ้าแมวดำพูดก็น่าสงสัยจริงๆนั่นแหละ จวินอู๋เสียเองก็สังเกตเห็นเช่นกัน เปลวไฟที่ถูกจุดบนโคมไฟรูปสัตว์อสูรพวกนั้นควรจะมีระยะเวลาจำกัด จักรพรรดิแห่งความมืดเสียชีวิตไปนานหลายปีแล้ว แต่ไฟพวกนี้ก็ยังไม่ดับ เป็นเรื่องที่แปลกมาก