ได้ยินคำหยาบคายและหยามเหยียดของเฉ่าปิงกับหวงเทียน เย่เมิ่งเหยียนโพล่งด่าด้วยใบหน้าถมึงทึง“ไร้ยางอาย！”
ยามนี้ใบหน้าหยางเฟิงเย็นยะเยือกสุดขั้ว
กล้าเสียวมารยากับภรรยาของเขา ปล่อยไว้ไม่ได้！
เจี้ยนเฟิงเห็นเฉ่าปิงกับหวงเทียนประชิดความตายอยู่รอมร่อ พลางรู้สึกคอเหือดแห้ง พูดไม่ออกบอกไม่ถูก
“เฉ่าปิง มึงมากเกินไปแล้ว!”
เวลานี้เองชิงหวูลุกขึ้นโก่งคอตะโกนเสียงดัง
เฉ่าปิงมองท่าทางของเฟิงชิงหวูปราดหนึ่งก่อนจะส่งเสียงเย็นเยียบ“เฟิงชิงหวู มึงอย่าได้ใจไปหน่อยเลย กูจะให้มึงรู้ซึ่งถึงแก่นแท้ว่า หาเรื่องกูแล้วจะเจอจุดจบอะไร”
“มึง……”
เฟิงชิงหวูตัวสั่นเทิ้มด้วยความโกรธขึ้ง
คนประเภทเฉ่าปิงไม่มีเหตุผลเสียเลย
หลิวซิงที่ยืนอยู่ด้านข้างได้ยินพลันกลัวจนสั่น
เห็นว่านอกจากเฉ่าปิงแล้วยังมีหวงเทียนอีกคน
หวงเทียนเป็นถึงคุณชายตระกลูหวงหนึ่งในสี่ตระกูลใหญ่
เห็นทีคงจะเลี่ยงภัยพิบัติไม่ได้แล้ว ！
เขาลอบพูดในใจ ฉิบหายแล้ว ฉิบหายแล้ว ตายแน่ ๆ ！
หยางเฟิงยืนออกมาพร้อมกับกล่าวเสียงเย็นเยียบ “ครั้งที่แล้วปล่อยนายไป คิดไม่ถึงว่าจะมาหาเรื่องอีก ยังโดนกระทืบไม่พอใช่ไหม？”
เฉ่าปิงกล่าวเสียงโกรธแค้น“ไอ้เวร อย่าอวดดีสิว่ะ วันนี้เป็นวันตายของมึงแล้ว”
“พรรคพวกลุย！”
“ตีผู้ชายให้ตายแล้วเก็บผู้หญิงไว้”
เฉ่าปิงไม่พูดจาไร้สาระใดๆ
เขามาเพื่อแก้แค้นหยางเฟิงโดยเฉพาะ
“ฆ่าเลย!”
เมื่อออกคำสั่ง
ยอดฝีมือที่เฉ่าปิงกับหวงเทียนพามาล้วนพุ่งโจมตีหยางเฟิงแบบไม่ยั้งมือ
ส่วนเจี้ยนเฟิงไม่ได้ลงมือ
ไม่ใช่เขาไม่กล้าลงมือ หากแต่ลงมือไม่ได้
เพราะเขาตกใจกลัวจนร่างกายขยับเขยื้อนไม่ได้แล้ว！
ไม่รอให้หยางเฟิงลงมือ เสือขาวก็กระโจนเข้าใส่ก่อนแล้ว
ปัง！
ปัง！
ปัง！
หลังจากเกิดเสียงกระแทกอย่างจังหลายครั้ง ลูกสมุนที่เฉ่าปิงกับหวงเทียนพามาล้วนล้มระเนระนาดเต็มพื้น
“นี่มัน……”
เมื่อเห็นภาพนี้ เฉ่าปิงกับหวงเทียนก็งงเป็นไก่ตาแตก
โดยเฉพาะหวงเทียน เขาไม่คิดว่าหยาวเฟิงจะเก่งกาจปานนี้
แต่ละคนที่เขาพามาล้วนเป็นยอดฝีมือประจำตระกูล
ปกติเขาใช้พวกนี้ระรานชาวบ้าน
ตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมเฉ่าปิงถึงโดนทำร้าย？
หยางเฟิงจ้องเฉ่าปิงกับหวงเทียนเย็นเยียบ“ตอนแรกอยากปล่อยพวกนายไป แต่พวกนายดันลบหลู่ภรรยาของฉัน ให้อภัยไม่ได้！”
เขาหันไปมองเสือขาวพลันเอ่ยว่า“เสือขาว สั่งสอนพวกเขาโดยการหักขาคนละข้าง ให้พวกเขาเจอบทเรียนสักหน่อย！”
“ครับ”
เสือขาวยิ้มหน้าเหี้ยมเกรียม แล้วเดินไปหาเฉ่าปิงกับหวงเทียน
เห็นเสือขาวประดุจปีศาจร้าย พวกเขาสองคนก็พากันร้องโหยหวน
“อย่าเข้ามานะ ผมเป็นนายน้อยแก๊งเขียวนะ ！”
“กูคือคุณชายหวงแห่งสี่ตระกูลใหญ่นะ ถ้าพวกมึงลงมือ ตระกูลหวงไม่ปล่อยพวกมึงแน่……”
เฉาปิงกับหวงเทียนกุมขาหักของตัวด้วยความเจ็บปวดรวดร้าวจนไม่อยากมีชีวิตต่อ
เสือขาวนวดข้อมือพร้อมกับดูอย่างรังเกียจเดียดฉันท์ “จะแก๊งเขียวหรือคุณชายหวงก็ไม่สน พวกนายเป็นลูกพระอินทร์ก็ไม่มีประโยชน์？”
เวลานี้ใบหน้าหวงเทียนเปี่ยมไปด้วยความเสียใจ
ถ้ารู้ว่าต้องเจอจุดจบแบบนี้ จะไม่เห็นแก่ความเป็นเพื่อนสหาย ไม่ช่วยเฉ่าปิงแน่นอน
ตอนนี้ต้องรับเคราะห์โดยการเสียขาไปหนึ่งข้าง ！
หยางเฟิงไม่ชายตามองเฉ่าปิง เดินไปหาเจี้ยนเฟิง
“คุณ……ผม……”
เจี้ยนเฟิงมองหยางเฟิงแล้วอ้าปากพะงาบๆ พูดไม่ออกสักคำ
หยางเฟิงคลี่ยิ้ม “ไง เคยเจอกันแล้วนี่ นึกไม่ถึงว่าจะจากเมืองเอกมาที่หู้ไห่นะ”
ได้ยินหยางเฟิงกล่าว หน้าผากเจี้ยนเฟิงก็มีเม็ดเหงื่อไหลพรากไม่หยุด ร่างกายยังสั่นสะท้านไปหมด
หยางเฟิงตบไหล่เขาแล้วเอ่ยว่า“ไม่ต้องเครียด ฉันไม่ทำอะไรนายหรอก นายเอาขยะสองตัวนี้ไป วันนี้ฉันจะปล่อยนายไป！”