บทที่ 55 ชดใช้ด้วยความเจ็บปวด
หลิวเยว่เซินไม่คาดคิดว่าถึงเขาจะยอมรับผิดเย่เฉินก็ยังไม่คิดที่จะปล่อยเขาไป!
เขาทำให้คนทั้งหมดกลัว ไม่นานก็หมดสติไป
แต่ท่อนเหล็กของเปียวจื่อก็ทำให้เขาตื่นขึ้นด้วยความเจ็บปวดอย่างรุนแรงในชั่วพริบตา
“อ้าก!!!”
หลิวเยว่เซินอยู่มาเกือบทั้งชีวิต เขาต้องมาเจอกับเรื่องแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?
เขาน้ำตาไหลตลอด ร้องไห้อย่างสิ้นหวัง “นายท่านเย่ ฉันรู้ว่าฉันผิดแล้วจริง ๆ และฉันจะลงโทษเจ้าเด็กนี่ที่มันไม่ซื่อสัตย์คนนี้อย่างเคร่งครัด และฉันจะไม่ปล่อยให้เธอทำเรื่องที่น่าอับอายแบบนี้อีก”
เย่เฉินกล่าวอย่างดูถูกเหยียดหยาม “แกหลีกเลี่ยงที่จะรับผิดชอบ!”
กล่าวเพียงคำเดียวหลิวเยว่เซินก็สั่นสะท้านขึ้นมาทันที!
เย่เฉินถามอย่างจริงจัง “ไอ้คนแซ่หลิว ฉันขอถามแก เพื่อนของฉันลงทุนไป 100,000 หยวนในร้านอาหารของแก ทำไมแกถึงไม่คืนเงินเขา ทำไมแกถึงบอกว่าเพื่อนของฉันต้องให้เกียรติแก?”
หน้าของหลิวเยว่เซินซีดและรีบพูดว่า “ฉันผิดเอง ฉันผิดเอง! ฉันโลภและไร้ยางอาย ฉันรู้แล้วว่าฉันผิดจริง ๆ !”
หลังจากพูดจบเขามองไปที่หวังเต้าคุนที่กำลังโกรธอยู่บนเตียงและโพล่งออกมาและวิงวอน “เต้าคุน ฉันเองที่เสียสติไป ไม่ต้องกังวลนะ ฉันจะจ่ายเงินคืนให้ 100,000 หยวนพร้อมดอกเบี้ย แต่ได้โปรดช่วยฉันพูดกับนายท่านเย่ คนแก่อย่างฉันทนไม่ไหวจริง ๆ … ”
เย่เฉินมองไปที่หวังเต้าคุนและถามว่า “นายจะรับคำขอของมันไหม?”
หวังเต้าคุนส่ายหัวอย่างแน่วแน่และโพล่งออกมา “ไม่! ฉันไม่รับคำขอร้องจากใครทั้งนั้น!”
“ดี!” เย่เฉินพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ “นายยังเป็นลูกผู้ชายอยู่!”
หลังจากพูดจบเขาก็หันหน้ามาและพูดกับหลิวเยว่เซินที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง “แกไม่เพียงแต่ไม่รู้วิธี แต่ยังไม่มีทางสอนลูกชายของแกได้ แกยังพยายามยักยอกเงินออมของเพื่อนฉันไปทั้งหมดในช่วงสองสามปีที่ผ่านมา แกกับโจรมันต่างกันตรงไหน?”
หลิวเยว่เซินตัวสั่นด้วยความตกใจร้องไห้และคร่ำครวญ “นายท่านเย่ ผมมันโง่เอง ผมมันไม่ใช่คน ผมสมควรตาย คุณยกโทษให้ผมแล้ว คุณยกโทษให้ผมแล้วใช่ไหม ผมขอร้องคุณล่ะ หลังจากนี้ผมจะเป็นวัวและม้าให้คุณ จากนี้ไปฉันจะเรียกคุณว่านายท่าน นายท่านเย่ ได้โปรดยกโทษให้ผมด้วย!”
เย่เฉินยิ้มหยัน “ยกโทษให้แก ดูไปดูมาแม้ว่าแกจะน่าเกลียด แต่แกก็ยังโลกสวย!”
เมื่อพูดอย่างนั้นเขาก็หันไปพูดกับเปียวจื่อ “ทำลายมือขวาของมันซะ! ฉันคิดว่าเขาจะไม่กล้าที่จะฉกฉวยสิ่งของของคนอื่นในอนาคตอีก!”
หลิวเยว่เซินร้องไห้ด้วยความสิ้นหวัง “ไม่นะ นายท่านเย่ ไม่…”
เปียวจื่อทุบอย่างแรง…
“อ้าก มือฉัน… มือฉัน…”
เย่เฉินพูดกับเปียวจื่อว่า “ปิดปากมัน แล้วลากมันไป!”
“ครับ!”
เปียวจื่อปิดปากเขาทันทีและโยนเขาไปรวมกับพี่เจ็ด
หลิวลี่ลี่กลัวมากจนเธอจะเป็นบ้า
จ้าวตงก็เหมือนกัน
จ้าวไห่เหิงพ่อของจ้าวตงก็เหมือนกัน!
เขามองไปที่จ้าวตง ตบหน้าด้วยความโกรธและสาปแช่ง “ไอ้เดนมนุษย์! ใครให้แกไปสร้างความวุ่นวายอยู่ข้างนอก! แกจะฆ่าฉันหรือยังไง!”
เย่เฉินมองไปที่จ้าวไห่เหิงด้วยรอยยิ้มและถามว่า “เป็นยังไงล่ะ ลูกชายของแกไปอยู่กับเมียเพื่อนฉันทั้งที่เขายังไม่ทันได้แต่งงานกัน ทรยศเพื่อนของฉัน แกนี่มันเป็นพ่อประสาอะไร?”
จ้าวไห่เหิงกลัวมากจนร้องไห้ออกมา
เขาไม่รู้ว่าควรจะตอบยังไง
เพราะบทเรียนของหลิวเยว่เซิเมื่อสักครู่ก็มีอยู่ให้เห็น
ถ้าเขาบอกว่าเขารู้ ขาขวาของเขาก็จะถูกหัก
ถ้าเขาบอกว่าไม่รู้ขาซ้ายก็จะถูกหัก…
เมื่อเห็นว่าเขาไม่กล้าตอบเย่เฉินจึงพูดกับเปียวจื่อ “ไอ้แก่นี่ดูจะฉลาดมาก ฉันคิดว่ามันหลบเลี่ยงการลงโทษได้โดยไม่ต้องปริปาก เปียวจื่อ หักขาของมันทั้งสองข้าง!”
“ครับ นายท่านเย่”
เย่เฉินมองไปที่จ้าวไห่เหิงที่มีท่าทางลุกลี้ลุกลนและพูดอย่างเย็นชา “ถ้าจะโทษก็โทษที่ลูกชายของแกที่ทำร้ายแกเอง!”
หลังจากนั้นก็มีเสียงคร่ำครวญอย่างสิ้นหวังดังขึ้นสองครั้ง ขาทั้งสองข้างของจ้าวไห่เหิงก็ถูกทุบอย่างสมบูรณ์!
เมื่อเห็นว่าพ่อของตัวเองถูกทุบจนพิการ จ้าวตงรู้สึกก็ไม่สามารถควบคุมร่างกายช่วงล่างได้ชั่วขณะ จากนั้นของเหลวที่มีกลิ่นเหม็นสีเหลืองก็ไหลออกมาจากเป้ากางเกงของเขา
ฉี่ราดแล้ว!
เย่เฉินยิ้มอย่างเย็นชา “เอาล่ะ ๆ ดูเหมือนว่าแกจะไม่สามารถควบคุมมันได้ วันนี้ก็พอแค่นี้ ทั้งหมดก็เกิดจากการที่แกไม่สามารถควบคุมมันได้ ฉันไม่คิดว่าแกจะได้เก็บมันไว้ใช้อีกต่อไป”
พูดจบก็สั่งเปียวจื่อ “อย่าให้เขาได้เป็นผู้ชายอีกต่อไป!”
ท่าทางของเปียวจื่อฉายแววประหลาดใจเล็กน้อย
ผู้ชายเหมือนกัน ก็อดไม่ได้ที่จะกระชับเป้ากางเกงเมื่อได้ยินคำสั่งนี้
ท่านหงห้าพูดเสียงต่ำทันที “นายกำลังทำอะไรอยู่? ยังไม่รีบทำตามคำสั่งของคุณเย่อีก!”
เปียวจื่อได้สติทันทีและพูดกับคนรอบข้าง “แยกขาของมันออกจากกัน!”
จ้าวตงหมดหวังและร้องเสียงดัง “นายท่านเย่ ได้โปรดยกโทษให้ผมด้วย คุณจะหักมือหักเท้าของผมก็ไม่เป็นไร แต่อย่าทำให้ผมกลายเป็นคนที่ไม่ใช่ผู้ชายเลยนะ!”
เย่เฉินยิ้ม “แกคิดว่านี่การหักมือหักเท้าและตัดไอ้นั่นทิ้งเป็นทางเลือกที่แกสามารถเลือกได้งั้นเหรอ? ผิดแล้วล่ะ มันเป็นสองทางที่ต้องเลือก แกไม่สามารถหลีกหนีได้เช่นกัน!”
หลังจากนั้นเปียวจื่อก็ยกเท้าขึ้นและกระทืบลงทันที…
จ้าวตงกลายเป็นขันทีโดยสมบูรณ์!
อย่างไรก็ตามนี่มันยังไม่จบ!
ตามคำสั่งของเย่เฉิน เปียวจื่อยังต้องหักมือและเท้าของเขาด้วย!
จ้าวตงผู้หยิ่งผยองที่เป็นชู้กับคนอื่นและแม้กระทั่งเอาชนะคนอื่น ๆ ในโรงพยาบาลได้กลายเป็นขยะโดยสิ้นเชิงในความรู้สึกสองฝ่าย แต่ไม่มีใครเห็นอกเห็นใจเขาและทุกสิ่งที่เขาทำในวันนี้ล้วนก่อให้เกิดความเสียหายต่อตนเอง!
ตอนนี้มีเพียงหลิวลี่ลี่เท่านั้นที่ยังคงไม่เป็นอะไร
ในเวลานี้หลิวลี่ลี่กำลังจะเป็นบ้า เธอคุกเข่าและคลานไปที่เตียงจับมือของหวังเต้าคุนแล้วร้องไห้และพูดว่า “สามี สามีฉันขอโทษ ฉันไม่ควรทรยศคุณ ความจริงแล้วฉันรักคุณจริง ๆ แต่ฉันถูกไอ้คนแซ่จ้าวทำร้าย ครั้งหนึ่งเขาถ่ายภาพหลุดของฉัน ฉันไม่มีทางเลือกนอกจากให้ตัวเองอยู่ภายใต้เงื้อมมือของเขา!”
จ้าวตงโกรธจัดแล้วด่าเธอว่า “หลิวลี่ลี่นี่แกกล้าใส่ร้ายฉันเหรอ! ก็เห็น ๆ กันอยู่ว่าเป็นเพราะว่าครั้งนั้นที่แกกับพ่อของแกไปที่บ้านฉันที่เป็นโรงรับจำนำ แกเห็นว่าครอบครัวของฉันมีเงินแล้วก็เริ่มที่จะขอเงินฉัน เริ่มที่จะนอนกับฉัน! ถ้าไม่อย่างนั้นฉันจะอยู่ร่วมกับคนอย่างแกไม่ได้!”
ขณะที่เขาพูดเขาก็ร้องไห้และพูดกับเย่เฉิน “นายท่านเย่ คุณอย่าเชื่อหญิงแพศยานี่นะ ผมมีประวัติแชทของเธอที่เริ่มเพิ่มผมลงใน WeChat เพื่อสารภาพว่าเธอตกหลุมรักฉันตั้งแต่แรกเห็น และเธอก็เริ่มที่จะส่งข้อความถึงผมหลายข้อความภาพถ่ายโป๊เปลือยและข้อความยั่วยวนผม! รูปภาพเหล่านี้อยู่ในอัลบั้มรูปของผม คุณสามารถหยิบโทรศัพท์ของผมออกมาดูได้เลย!”
จู่ ๆ หลิวลี่ลี่ก็หน้าซีดและด่าว่า “ไอ้แซ่จ้าว แกไม่ใช่เหรอที่สัญญาว่าจะลบภาพพวกนั้น หลังจากเห็นมันแล้วไม่ใช่หรือไง?”
จ้าวตงกัดฟันและพูดว่า “แกมันหญิงแพศยาเป็นนางงูพิษ! โชคดีจริง ๆ ที่ฉันไม่ได้เชื่อแก และบันทึกภาพพวกนั้นไว้ ไม่งั้นฉันก็จะถูกแกฆ่า!”
หลิวลี่ลี่รีบพูดกับหวังเต้าคุน “สามี ฉันเพียงแค่สับสนอยู่พักหนึ่ง! เห็นแก่ความสัมพันธ์ของเราที่มีมาหลายปี โปรดยกโทษให้ฉันด้วย!”
เย่เฉินถามหวังเต้าคุน “นายคิดอย่างไร?”
หวังเต้าคุนเหลือบตามองหลิวลี่ลี่ ยื่นมือออกไปเพื่อผลักเธอออกไปและพูดว่า “ฉันไม่รู้จักผู้หญิงคนนี้”
หลิวลี่ลี่ก็ทรุดตัวลงและร้องไห้
เย่เฉินกล่าวว่า “ถ้าเป็นเช่นนั้น หักขาของเธอทั้งสองข้าง แล้วทำให้เธอเสียโฉม เพื่อที่เธอจะไม่สามารถไปหาผู้ชายได้อีกสักพัก!”
เย่เฉินไม่ได้รู้สึกเห็นอกเห็นใจหลิวลี่ลี่ ผู้หญิงที่มีจิตใจโหดเหี้ยมแม้แต่น้อย!
เปียวจื่อหักขาและทำลายใบหน้าของหลิวลี่ลี่ทันที ตามคำสั่งแม้แต่ผมของเธอก็ถูกตัดด้วยกรรไกรทางการแพทย์!
จนถึงตอนนี้ทั้งห้าคนได้ชดใช้ด้วยความเจ็บปวด!