ลูกค้าหลายคนเมื่อได้สัมผัสกับไซเลนต์ฮิลล์แล้ว พวกเขารู้สึกกลัวจับใจนี่จึงเป็นสิ่งท้าทายสำหรับฟางฉีอย่างมาก เพราะทุกคนกำลังตั้งใจรอเวลาเพื่อดูเขาถ่ายทอดสด
ในที่สุดซูเทียนจิก็ออกจากเกมแล้ว .. เธอออกเป็นคนสุดท้าย
จิตใจของเธอนั้นแข็งแกร่งกว่าคนอื่นมาก เธอสามารถฆ่าสัตว์ประหลาดได้สองถึงสามตัวตั้งแต่เริ่มเกม ด้วยเหตุผลบางอย่างในใจ เมื่อใดก็ตามที่เธอเห็นสัตว์ประหลาดเธอสามารถระงับความรู้สึกได้อย่างน่าประหลาดใจ อาจเพราะประสบการณ์ที่สั่งสมมาเนื่องด้วยเธอเคยบ่มเพาะด้วยความสันโดษก็เป็นได้
แต่หลังจากใช้เวลาฝึกฝนอย่างหนักหน่วงก็ไม่บรรลุผลดั่งใจเสียที และในช่วงก่อนการฝึกฝนอีกครั้งเธอเองเกรงว่าการใช้พลังงานที่เกินตัวอาจเบี่ยงเบนให้เกิดความเสียหายของร่างกายได้ เธอจึงหยุดพักชั่วขณะ
ทุกครั้งที่นึกถึงความทรงจำนั้น เธอรู้สึกวิตกกังวลภายในจิตใจอย่างมาก เธอหวังว่าจะลืมมันได้ในสักวัน อย่างไรก็ตามหลังจากที่ได้พักผ่อนและหนีจากการฝึกฝน ตอนนี้ความวิตกกังวลภายในใจลดลงอย่างมาก
“นี่เป็นผลของเกมหรือไม่?” เธอไม่รู้ว่านี่เป็นผลจากเกมหรือภาพลวงตา
อย่างไรก็ตามกระบวนการเล่นทั้งหมด ..
“ลืมมันไปเถอะ พรุ่งนี้ค่อยเล่นใหม่ละกัน” ซูเทียนจิรู้สึกเหนื่อยล้า
มันช่างน่ากลัวจริงๆ
หากเธอยังคงเล่นต่อไป ระหว่างทางกลับวังหลิวหยุนในตอนกลางคืนเธอต้องหลอนแน่ๆ แต่โชคดีที่เธอมีสองสาวคอยติดตามข้างกาย ด้วยความคิดนี้เธอจึงรู้สึกอุ่นใจขึ้น
เธอหันไปมองกำลังใจของเธอ .. ทั้งสองกอดกันกลมด้วยความกลัว
…
ลูกค้าหลายคนตั้งหน้าตั้งตารอตั้งแต่บ่ายจนถึงเย็นเพื่อที่จะได้ดูการถ่ายทอดสดของฟางฉี แน่นอนเขาจะกลายเป็นคนขี้โกหกทันทีถ้าเกิดงอแงและให้คำตอบว่ากลัว!
“นี่ท่าน! นี่เวลาสองทุ่มแล้ว ท่านจะทำการถ่ายทอดสดมั้ย?” ผู้เล่นใหม่อย่างเซียวเลงยู, องค์หญิงและผู้เล่นหน้าเก่า รวมไปถึงนาหลันหมิงสื่อและซูเทียนจิเองต่างหันไปจ้องมองฟางฉีที่ยังคงนั่งเล่น diablo อยู่
หากสายตาของพวกเขาสามารถฆ่าฟางฉีได้ ป่านนี้เขาคงได้รับความบาดเจ็บจากสายตาที่แหลมคมนับพันแผล
“เจ้าคงจะไม่ผิดสัญญาใช่มั้ย?” ซูเทียนจิจ้องหน้าเขม็ง
“เจ้าของ! ได้เวลาถ่ายทอดสดแล้ว” ตงชิงลี่ตะโกนขึ้น เธอเฝ้ารอดูการถ่ายทอดสดแม้ว่าสถานการณ์ในไซเลนต์ฮิลล์จะดูน่ากลัวก็ตาม
ผู้เล่นต่างตื่นเต้น! ที่จะได้ดูการถ่ายทอดสดครั้งนี้ ใช่! แม้เหตุการณ์จะวังเวงชวนขนลุกแต่ก็อดไม่ได้เลยที่จะดูมันซ้ำแล้วซ้ำอีก
“เอ่อ ..” ฟางฉีทำหน้าลังเล “ข้าเล่นพรุ่งนี้ได้มั้ย?”
“ไม่!”
“ท่านต้องเล่นวันนี้”
“ตอนนี้! เดี๋ยวนี้!”
ผู้ลเ่นยังคงเฝ้ารอคอยเพื่อชมความท้าทายของฟางฉี พวกเขาต่างจ้องหน้าฟางฉีด้วยความคิดที่ว่าอยากจะให้เจ้าของได้เจอประสบการณ์อย่างที่พวกเขาได้เจอในเกม
“เจ้าของ! ข้าบล็อกประตูไว้แล้ว!” หลันยันตะโกน “ท่านไม่สามารถหนีไปไหนได้!”
ฟางฉีทำหน้าเซง นี่มันโหดร้ายเกินไปแล้ว!
เขาตัดสินใจยกนิ้วชี้ขึ้น “ข้าจะเล่นมันสักครู่นึงแล้วกัน”
“ไม่!” ทุกคนทำหน้าเข้ม “ท่านต้องเล่นเท่ากับที่เราเล่น!”
“หนึ่งชั่วโมง?” ฟางฉียกนิ้ว
“ข้าเล่นทั้งหมดสี่ชั่วโมง!” ซูเทียนจิตอบ
ฟางฉีมองยืนคิด “พวกท่านต้องการให้ข้าเล่นทั้งหมดสี่ชั่วโมงหรอ?”
“ใช่!”
“แน่นอน!”
นาหลันฮงวูลูบเคราพร้อมพูดว่า “ข้าเล่นทั้งหมดห้าชั่วโมง แต่ร้านของเจ้าปิดตอนเที่ยงคืนข้าไม่ขอให้เจ้าเล่นห้าชั่วโมงแต่อย่างน้อยสี่ชั่วโมงก็แล้วกัน”
ฟางฉีหน้ากระตุก “ท่านผู้สูงอายุ ข้าว่าท่านคงหลงทางรอบๆ ไซเลนต์ฮิลล์อย่างน้อยเกือบห้าชั่วโมงแน่นอน”
แน่นอนเขาไม่รู้ว่าสิ่งที่ตอบกลับเป็นความจริงครึ่งหนึ่ง
ฟางฉีเริ่มรู้สึกตัวว่าถูกล้อมไว้ “ตกลง ข้าจะเล่น!”
ข้าเห็นว่าขาของเขาเริ่มอ่อนแรงด้วยความกลัว นั่นคือสิ่งที่เจ้าควรได้รับจากการทำให้พวกเขากลัวเช่นกัน หลายคนคิดในใจด้วยความแค้น
ตัวอย่างเช่น องค์หญิง, นาหลันหมิงสื่อและซงฉิงเฟิงเองกล่าวว่าพวกเขาไม่เคยรู้สึกหวดกลัวเช่นนี้มาก่อน!
สำหรับซูเทียนจิเองเธอก็รู้สึกกลัวไม่น้อยเลย แต่เธอไม่ต้องการที่จะให้ใครเห็นความอัปยศเธอจึงจำต้องเตะต่อยเพื่อป้องกันตัว เธอนึกย้อนกลับไปทำไมเธอถึงตัดสินใจเล่นเกมนี้ตั้งแต่แรกกันนะ?
ในขณะที่เธอยืนครุ่นคิด ฟางฉีเองก็ได้คลิกเปิดเกม การถ่ายทอดสดกำลังจะเริ่มต้นขึ้น
ด้วยร้านค้าที่ชยายใหญ่ขึ้นจึงมีที่ยืนและที่นั่งเพื่อชมมากมาย บางคนเลือกจะยืนดูข้างหลังฟางฉีและบางคนเองก็เลือกจะนั่งบนโซฟาเพื่อดูการถ่ายทอดสดจากหน้าจอ
คนเยอะขึ้นก็อบอุ่นขึ้นเฟงหัวและยูซินที่เคยกลัวจนตัวสั่นรู้สึกผ่อนคลายเมื่อเห็นว่ามีคนอยู่เยอะไม่วังเวงเหมือนในตอนแรก
จุดเริ่มต้นที่เหมือนกัน แม้จะมีระดับความเป็นอิสระของตัวละครแต่พล็อตเรื่องก็ยังคงเดิม
ฉันจะรู้ได้ยังไงว่าเขากลัวหรือไม่กลัว เฉินชิวงชิงคิดในใจขณะที่ดูฟางฉีบังคับตัวละครให้เดินเข้าไปในหมอกช้าๆ
ท้ายที่สุดแล้ว เธอเองนั่นแหละคือคนแรกที่กลัว ..
“เจ้าต้องกลัวสิ!” ซูเทียนจิขมวดคิ้ว “ข้าจะต้องทำให้เขาขายหน้า!”
แน่นอน จู่ๆ พวกเขาก็เห็นฟางฉียืนหยุดอยู่ที่สุสาน
“ท่าน! หยุดทำไมละ”
“ไปต่อสิ”
“เข้าไปในไซเลนต์ฮิลล์เลย ถ้ากล้าพอ”
“ข้าจะอ่านเรื่องนี้ก่อนไม่ได้หรอ?” ฟางฉีกลอกตา
ตัวละครหลักที่มีชื่อว่าเจมส์จะพบกับผู้หญิงที่มีชื่อว่าแองเจล่าผู้ซึ่งมาตามหาแม่ เธอจะบอกตัวละครหลักว่าไซเลนต์ฮิลล์เป็นสถานที่ที่อันตรายและน่าขนลุกมมากและพยายามชักชวนให้เขากลับไป
ในความจริงที่ทุกคนเดินทางมาที่ไซเลนต์ฮิลล์ พวกเขาล้วนมีเหตุผลส่วนตน
“ฉันกำลังมองหา .. ใครบางคนที่สำคัญมากสำหรับฉัน ฉันจะทำทุกอย่างเพื่อได้อยู่กับเธออีกครั้ง ..” เจมส์กล่าวคำพูดเหล่านี้ออกไป
“ดู! เจ้าของร้านกำลังเข้าเมือง”
“เขาห่อไหล่ตัวเอง! ฮ่าๆ กลัวแน่ๆ”
“ฉันหวังว่ามันจะต้องสนุกแน่เมื่อได้ดูเขาเล่น”
“ถนนสายนี้? วิทยุ?” พวกเขากำลังสับสน
พวกเขาไม่รู้ว่าวิทยุมีประโยชน์หรือไม่ รู้แต่เพียงว่าที่นี่มีสัตว์ประหลาดที่สามารถทำลายวิทยุและผู้เล่นให้เกิดความหวาดกลัว
พวกเขากำลังแปลกใจที่เจ้าของร้านยังคงเลือกเดินไปทางนี้ ..
“ตอนนี้เจ้าของร้านอยู่ในรั้ว!” หลันยันรู้สึกตื่นเต้นเพราะช่วงเวลาที่น่ากลัวที่สุดกำลังมาถึง!
“เท่าที่ฉันดูฉันว่าไม่เห็นเขามีท่าทีที่กลัวเลย” เฉินชิงชิงเอ่ย
“ไร้สาระ!” ตงชิงลี่ตอบ “ข้าดูเจ้าเล่นเกมข้ายังกลัวเองเลย เดินเข้าไปถึงในรั้วขนาดนี้แล้วหนียากแน่นอน นอกซะจากออกไปให้สัตว์ประหลาดมันจัดการ!”
“หรือยกเว้นว่าเจ้าต้องต่อสู้กับสัตว์ประหลาด!” นาหลันหมิงสื่อเสริม เธอจำได้ว่าเธอเองก็รู้สึกกลัวจนหน้าซีดไปเหมือนกัน
จากนั้นร่างที่บิดเบี้ยวก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าฟางฉี .. เขาหยิบไม้เท้าขึ้นมาและฟาดมันลงที่หน้าสัตว์ประหลาดสามครั้ง!
“บ้านเกิดของฉันอยู่ในเมืองนี้ ..” เขาฮัมเพลงและเหวี่ยงขาข้ามรั้วพร้อมวิทยุในมือ
“…”
ฟางฉีกล่าว “วิธีการโจมตีหลักของสัตว์ประหลาดตัวนี้คือมันจะพ่นพิษใส่ ดังนั้นพวกเจ้าต้องตีที่หน้ามันก่อน!”
“ไม่ว่าฉันจะกลัวขนาดไหนก็ไม่สามารถตกใจกับสัตว์ประหลาดตัวเล็กๆ ในขณะเริ่มเกมใช่มั้ย?” เขาบ่นพึมพำ
มุมปากของทุกคนกระตุก