ตอนที่ 1356 หรือนี่จะเป็นความฝัน (2)
พวกเขาเห็นกับตาตัวเอง จวินอู๋เหยาที่โกรธจัดไม่ได้ใช้อย่างอื่นทำลายเขตแดนที่กางไว้หน้าสุสานจักรพรรดิแห่งความมืดเลยนอกจากพละกำลังล้วนๆ
และเขาก็ทำให้เกิดช่องขนาดใหญ่บนหลังคาของสุสานจักรพรรดิแห่งความมืด!
พลังที่รุนแรงนั้นทำให้พวกเขาที่ยืนอยู่ข้างนอกรู้สึกว่าทั้งพื้นและภูเขาสั่นสะเทือนไปหมด ราวกับว่าสวรรค์จะถล่มลงมา และแผ่นดินกำลังจะแยกออกจากกัน เป็นภาพที่น่ากลัวอย่างแท้จริง
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่จวินอู๋เหยาแสดงพลังต่อหน้าพวกเขา แต่ครั้งนี้มันทำให้พวกเฉียวฉู่รู้สึกเคารพจวินอู๋เหยามากขึ้นไปอีก
พลังที่สามารถทำลายสวรรค์และพื้นพิภพได้แบบนั้น ไม่ใช่พลังที่มนุษย์จะสามารถมีได้
ในตอนที่จวินอู๋เหยาทำการโจมตีครั้งแรก พวกเขาต่างคิดว่าพวกเขาจะต้องถูกทำลายไปพร้อมกับสุสานจักรพรรดิแห่งความมืดอย่างแน่นอน
“นั่นคือผู้พิทักษ์สุสานจักรพรรดิแห่งความมืดเหรอ? พี่ใหญ่อู๋เหยา ปล่อยให้เย่เหม่ยจัดการกับเขาคนเดียวจะดีหรือ?” เฟยเหยียนอดถามอย่างกังวลไม่ได้ ตอนที่เงาดำนั้นพุ่งเข้ามาหาพวกเขาเมื่อกี้ พวกเขารู้สึกได้ถึงรังสีกดดันอย่างรุนแรงที่ปล่อยออกมาจากตัวเขา พลังแบบนั้นเหนือกว่าคนจากสิบสองวิหารที่พวกเขาเคยพบมาซะอีก
มันทำให้พวกเขาเกิดความรู้สึกแปลกๆขึ้นมาว่า ในกลุ่มพวกเขาทั้งหมด พลังของคนผู้นั้นด้อยกว่าจวินอู๋เหยาแค่คนเดียวเท่านั้น และยังแข็งแกร่งกว่าเย่ฉาและเย่เหม่ยอยู่นิดหน่อย
จวินอู๋เหยาไม่ตอบ เขาลอยนิ่งอยู่กลางอากาศ พวกเฉียวฉู่ที่ยืนอยู่ข้างหลังเขาไม่รู้ว่าดวงตาของจวินอู๋เหยาเปลี่ยนเป็นสีม่วงไปแล้ว
ดวงตาสีม่วงคู่นั้นมองเห็นร่างเล็กๆท่ามกลางกลุ่มฝุ่นที่หมุนวนเป็นลูกคลื่น แล้วในทันใดนั้นดวงตาของเขาก็เปลี่ยนกลับไปเป็นสีดำสนิทตามปกติ จากนั้นเขาก็ยกมือขึ้นและพลังที่มองไม่เห็นก็ยกร่างเล็กๆที่ซ่อนอยู่หลังสมบัติจำนวนมากมายมหาศาลนั้นลอยขึ้นมาใกล้เขาอย่างช้าๆ
“เอ๋? เสี่ยวเฮย!” ดวงตาคมของเฉียวฉู่มองเห็นแมวดำตัวน้อยขณะที่มันค่อยๆลอยเข้ามาตรงหน้าจวินอู๋เหยา
สายตาของเจ้าแมวดำเย็นชา มันแค่ชำเลืองมองเฉียวฉู่แวบเดียวเท่านั้น
“นั่นเสี่ยวเสีย” ฮัวเหยาพูดพลางจ้องมองแมวดำด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย และนึกถึงวิชาเคลื่อนย้ายวิญญาณที่จวินอู๋เสียเคยใช้ตอนที่พวกเขาอยู่ในตระกูลชิงอวิ๋น
ในร่างของแมวดำตัวน้อยตอนนี้ น่าจะเป็นจวินอู๋เสียอย่างแน่นอน
จวินอู๋เหยายื่นมือออกมาอุ้มเจ้าแมวดำที่ข้างในเป็นจวินอู๋เสียเอาไว้ในอ้อมแขน ความเหี้ยมโหดในดวงตาของเขาหายไปอย่างไร้ร่องรอย เขาลูบหูแมวดำอย่างนุ่มนวลและพูดด้วยเสียงอ่อนโยนว่า “เจอตัวแล้ว”
จวินอู๋เสียเงยหน้าขึ้นมองจวินอู๋เหยา
นอกจากเฉียวฉู่และฮัวเหยาแล้ว คนอื่นๆไม่รู้ว่าจวินอู๋เสียมีความสามารถนั้น จึงพากันตกตะลึงเล็กน้อย
ที่ด้านล่าง เสียงการต่อสู้ดังขึ้นดึงดูดความสนใจของพวกเขา
พวกเขาไม่คิดเลยว่าจะมีคนอยู่ในสุสานจักรพรรดิแห่งความมืดจริงๆ!
“เราควรลงไปช่วยพี่เย่เหม่ยรึเปล่า?” เฉียวฉู่ถามอย่างตื่นเต้นพลางถูหมัดตัวเอง
จวินอู๋เหยากลับส่ายหัว
ที่ห้องโถงด้านล่าง เด็กหนุ่มถูกเย่เหม่ยเหวี่ยงกลับไปที่พื้น หลังของเขากระแทกพื้นอย่างแรง แต่สายตาของเขายังคงจ้องมองผ่านเมฆฝุ่นกลุ่มใหญ่ไปที่ร่างของผู้ชายซึ่งอยู่เหนือหลังคาห้องโถง เขาก้มหน้าเล็กน้อยและยิ้มบางๆให้กับแมวดำที่อุ้มไว้ในอ้อมแขน เด็กหนุ่มไม่สามารถละสายตาจากร่างนั้นได้
“จักร……” เด็กหนุ่มพูดตะกุกตะกัก ก่อนที่เขาจะพูดจบ เย่เหม่ยก็ชกเด็กหนุ่มคนนั้น ทำให้เขาต้องกลืนคำพูดพวกนั้นกลับลงคอ
ในที่สุดความเจ็บปวดบนใบหน้าก็ทำให้เด็กหนุ่มได้สติอีกครั้ง เขามองคนที่ตรึงเขาไว้กับพื้นอย่างสับสน สีหน้าของชายคนนั้นดูดุดันมาก
“เย่เหม่ย……ทำไมเจ้า……” เด็กหนุ่มไม่คิดว่าเขาจะได้เจอสหายที่คุ้นเคย จึงไม่สามารถระงับสีหน้าประหลาดใจได้