ช่วงบ่ายโมงกว่าๆ พิศมัยสีหน้าบึ้งตึงกลับมา
ปีโป้กำลังเล่นเกม เห็นเป็นเช่นนี้จึงเอ่ยถามออกไป “แม่ ใครทำให้แม่โมโห?”
พิศมัยโยนกระเป๋าลงบนโซฟา นั่งลงอย่างโมโห “ทั้งหมดต้องโทษนังมายมิ้นท์นั่น!”
“ใครนะ?” ปีโป้รีบวางเครื่องเกมลง ขยับเข้าไป “แม่ไปเจอเธอมาเหรอ?”
“แม่ว่างมากจนต้องไปเจอมันหรือไง? แค่ครั้งก่อนที่ลักชัวรี แบรนด์ พลาซ่า มันกับชายชู้รวมหัวกันรังแกแม่ และไม่รู้ว่าพวกมันทำอะไร วันนี้แม่ไปซื้อของกับเพื่อนๆ พนักงานรักษาความปลอดภัยถึงไม่ให้แม่เข้าไป? บอกว่าแม่ติดแบล็กลิส!”
พิศมัยแทบจะกัดฟันจนแหลกละเอียดด้วยความโกรธ เล่าต่ออย่างโกรธแค้น “พวกแม่เป็นคุณนายร่ำรวยไปกันทั้งหมดห้าคน คนอื่นเข้าได้ แต่ไม่ให้แม่เข้า? น่าโมโหจริงๆ! ลูกไม่เห็นสายตาคุณนายคนอื่นที่มองแม่ เหมือนกับแม่เป็นคนต่ำต้อย แม่เกลียดมายมิ้นท์นังสารเลวนั่น!”
อาจเพราะเสียงของเธอดังเกินไป เปปเปอร์กับส้มเปรี้ยวลงมาจากชั้นบนด้วยกัน
“เกิดอะไรขึ้น?”
เปปเปอร์ติดกระดุมที่ข้อมือ เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินเทา ดูมีชีวิตชีวาเป็นพิเศษ
ส้มเปรี้ยวก็ดูเหมือนแต่งตัวอย่างพิถีพิถันเป็นพิเศษ กระโปรงขาวสะอาด อ่อนโยนเหมือนสายน้ำ
พิศมัยเล่าเรื่องให้เขาฟังคร่าวๆ
เปปเปอร์ขมวดคิ้วเล็กน้อย “ผมหย่ากับเธอแล้ว แม่ไม่มีธุระก็อย่าไปวุ่นวายกับเธอ”
มายมิ้นท์ไม่ได้เป็นคนธรรมดาอย่างที่คนอื่นเห็น ส่วนนิสัยของคุณแม่เขาเองก็รู้ดี หลังจากนี้เธออาจเจอปัญหา เขาจึงพูดเตือน
แต่จิตใจของพิศมัยยังคงไม่สงบลง แบะปากพูด “เธอเป็นคนมาวุ่นวายกับแม่ก่อนนะ”
หยุดไปสักพัก เห็นทั้งสองคนกำลังจะออกไปข้างนอก รีบมองไปทางส้มเปรี้ยว ยิ้มถาม “ส้มเปรี้ยว พวกลูกจะออกไปไหนกัน?”
ส้มเปรี้ยวยิ้มบางๆ “ได้ยินว่าท่านย่าไม่สบาย พวกเราจะไปเยี่ยมค่ะ”
พิศมัยกลอกตา “ป่วยก็ป่วยไปสิ จะไปเยี่ยมท่านทำไม? แม่ว่า…”
“แม่ครับ” เปปเปอร์ส่งสายตาเคร่งขรึมขัดจังหวะคำพูดของเธอ เห็นได้ชัดเจนว่าไม่สบอารมณ์ “ท่านคือคุณย่าของผม”
พิศมัยรู้ว่าลูกชายไม่ชอบให้ตนเองพูดถึงท่านย่าไม่ดี จึงไม่กล้าพูดอะไรต่อ หัวเราะแห้งๆ ออกมา “งั้นพวกลูกรีบไปรีบกลับนะ แม่ให้คนรับใช้ทำซุปเมล็ดบัวที่ส้มเปรี้ยวชอบกินที่สุด บำรุงร่างกาย”
ส้มเปรี้ยวกล่าวขอบคุณ ออกจากบ้านไปกับเปปเปอร์
เนื่องจากมายมิ้นท์ดูแลท่านย่ามาก่อน อยู่ร่วมกันหลายปีความผูกพันจึงแน่นแฟ้นเป็นธรรมดา
แม้ส้มเปรี้ยวจะเป็นหัวใจหลานชายของเธอ แต่ก็ไม่อาจชดเชยตำแหน่งของมิ้นท์ในใจของเธอได้
ดังนั้น เปปเปอร์แค่มองก็รู้ว่าท่านย่าห่างเหินกับส้มเปรี้ยว
เขารู้เหตุผลดี กลับยังพาส้มเปรี้ยวมา
เพียงต้องการให้ส้มเปรี้ยวคุ้นเคยกับท่านย่า ในเมื่อส้มเปรี้ยวเป็นว่าที่ภรรยาของเขา
“คุณย่า นี่เป็นอาหารเสริมที่หนูตั้งใจเตรียมมาให้คุณย่า คุณย่ารับไว้นะคะ” ส้มเปรี้ยวแสดงออกเหมือนกุลสตรีจากตระกูลใหญ่มีฐานะที่รู้หนังสือ ทุกย่างก้าวไม่มีพลาด
ท่านย่านอนตะแคงบนเก้าอี้เอนหลัง สีหน้ากลับเรียบเฉย “ตอนนี้เรียกฉันว่าคุณย่ายังเร็วไปหน่อย รอเธอแต่งงานค่อยเรียกแล้วกัน อีกอย่าง คนแก่อย่างฉันไม่กล้าดื่มของที่คนอื่นมอบให้ซี้ซั้ว เธอเอากลับไปเถอะ”
ส้มเปรี้ยวอึดอัด กัดริมฝีปาก หันไปมองผู้ชายด้านข้างขอความช่วยเหลือ
เปปเปอร์ช่วยเธอกู้หน้า “คุณย่าครับ นี่เป็นน้ำใจของส้มเปรี้ยว”
อย่างไรก็ตามท่านย่าก็ผ่านอะไรมามาก แค่มองแวบเดียว ก็รู้ว่าอีกฝ่ายคิดอะไร “อืม ค่อนข้างตั้งใจนะ บีบให้หลานสะใภ้ของฉันต้องออกไป”